ตำนานรักแห่งสายลม

เซต มาร่า และท่านผู้เฒ่าเซนทอร์มาดุ๊ก ทั้งสามกำลังมุ่งหน้าไปยังสนามฝึก
ทางด้านสนามฝึก
การประลองนั้นเป็นไปอย่างดุเดือด เพราะต่างฝ่ายต่างมีฝีมือ อาเรนเทียต้องยอมรับเลยว่าพวกเซนทอร์มีพละกำลังมากมาย เจ้าหญิงแห่งคาลาสจึงกระโดดออกมาตั้งหลักก่อน...แบบนี้ต้องรีบเผด็จศึกแล้ว ขืนช้าเราแย่แน่...
ฝ่ายวินเนียสที่เฝ้าดูนั้นรู้ทันทีว่าเทีย เริ่มจะหมดแรงแล้ว"เทียพอเถอะ"
จอมเวทย์สาวตวาดกลับ"ไม่!"อาเรนเทียข่มอาการเหนื่อยล้าก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น"วินเนียส ข้าขอยอมสู้จนตัวตายยังดีกว่ายอมแพ้ อย่าได้ห่วงเลย หากจะแพ้ข้าขอแพ้อย่างมีศักดิ์ศรี"
อาเรนเทียพึมพัมกลับตนเบาๆ"คงต้องเอาจริงบ้างแล้วสินะ"อาเรนเทียกระชับดาบในมือให้มั่นแล้วข่มขวัญคู่ต่อสู้"เตรียมตัวแพ้ได้เลย!"ว่าจบอาเรนเทียก็เข้าจู่โจมมาคัสทันที ด้วยความรวดเร็วของจอมเวทย์สาวทำให้เซนทอร์หนุ่มทำได้แต่เพียงใช้ดาบปัดป้องการโจมตี 
การโจมตีของจอมเวทย์สาวนั้นทำให้มาคัสไม่สามารถอ่านวิถีดาบได้เลย 
จอมเวทย์สาวกระโดดเข้าฟาดดาบลงมามาคัสจึงนำดาบตนมาป้องกัน
'เคร้ง!'
ดาบของมาคัสได้แหลกละเอียด อาเรนเทียได้หยุดดาบเหนือศีรษะของเซนทอร์หนุ่ม
มาคัสเอ่ยเสียงเรียบ"ข้าแพ้แล้ว ข้ายอมรับว่าฝีมือดาบของเจ้าช่างแกร่งกล้าไม่แพ้ชายใดเลย"
อาเรนเทียเปลี่ยนดาบยาวในมือให้กลับมาเป้นมีดสั้นตามเดิม
"เทีย"เซตรีบวิ่งเข้ามาหาจอมเวทย์สาว"เป็นยังไงบ้าง"
"ไม่เป็นไร เพียงแต่ข้าได้รับชัยชนะมาก็เท่านั้น แต่ก็ขอยอมรับว่า พวกเซนทอร์เนี่ยประมาทไม่ได้เลย"
จอมเวทย์สาวเดินกลับกระโจมไปโดยไม่ลืมที่จะนำผ้าคลุมของตนกลับไปด้วย วินเนียสเข้าไปกระซิบผู้เป็นนาย"ท่านเซตตามนางไปเถอะขอรับ เชื่อข้า"
เซตจึงเดินตามจอมเวทย์สาวไป
ผู้เฒ่าเซนทอร์ตำหนิมาคัส"เจ้านี่เหลือเกินนะ มาคัส พวกเค้าเป็นแขกของเรา เจ้าไม่ควรไปประลองยุทธกับเค้า ยิ่งเค้าเป็นผู้หญิงด้วย"
"ข้าขออภัยด้วยขอรับท่านผู้เฒ่า หากแต่ข้าอยากทดสอบฝีมือของนาง นางยึดมั่นในศักดิ์ศรี ข้าล่ะนับถือจริงๆ"
วินเนียสที่ยืนฟังอยู่ห่างๆจึงเดินกลับไปยังกระโจมที่พัก
ทางด้านเซตที่ตามเด็กสาวผู้ใช้มนตราไป
อาเรนเทียที่เพิ่งประลองดาบมานั้นเริ่มรู้สึกอ่อนแรง เกือบจะล้มดีที่เซตเข้าประคองได้ทัน"ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไงเทีย"
อาเรนเทียเถียงกลับ"ข้าไม่เป็นไรจริงๆ แค่แรงหมดเท่านั้น"
เจ้าชายแห่งเฮลเทียตัดสินใจช้อนตัวจอมเวทย์สาวไว้ในอ้อมแขน"ท่านเซต ปล่อยข้าลงนะ"
"ขืนให้เจ้าเดินต่อมีหวัง เจ้าเป็นลมก่อน กระโจมเจ้าอยู่ตรงไหนข้าจะอุ้มไปส่ง"
อาเรนเทียจำใจต้องให้ร่างสูงไปส่งที่กระโจมเพราะเรี่ยวแรงของตนนั้นเริ่มหมด
เซตเอ่ยขึ้น"อย่าทำอย่างนี้อีก ข้าเป็นห่วงนะ"
คำว่าเป็นห่วงของร่างสูงทำเอาร่างบางในอ้อมแขนหน้าขึ้นสีเช่นเดียวกับร่างสูงที่กำลังอุ้มตัวเธอ
 
 
มาอัพตอนนี้แล้วค่าาา พอดีนิกซ์สอบเสร็จ(อาการเจ็บจากการลื่นตกบันได and จักรยานล้ม ค่อยดีขึ้นน่ะค่ะ555+)นิกซ์จะทยอยอัพ ผลงานอื่นไปเรื่อยๆนะค่ะ เม้นได้ตามชอบเลย รักคนอ่านทุกคนนนนน