ตำนานรักแห่งสายลม

ณ อาณาจักรเฮลเทีย
   อาณาจักรเฮลเทีย อาณาจักรที่เป็นสวรรค์ของเหล่าพ่อค้าทั้งหลายอันเนื่องมากจากภูมิประเทศที่อุดมสมบูรณ์ติดชายทะเลและมีเหมืองแร่มาก จึงทำให้อาณาจักรเป็นแหล่งแร่และท่าเรือที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่ง ทำให้มีผู้คนจากต่างถิ่นต่างแดนเข้ามาทำการค้าขายมากมาย ส่งผลให้ผู้คนในอาณาจักรนั้นมีฐานะความเป็นอยู่ที่ดี
ณ ป่าทางเหนือของอาณาจักรเฮลเทีย
ของร่างสูงสง่าเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ด ผมสีทองอมน้ำตาลไหม้ยาวละต้นคอเข้ากับผิวที่ขาวสะอาดตาสีฟ้าสดใสหากแต่ตอนนี้กลับไร้อารมณ์ ในชุดเสื้อแขนยาวสีครีมสวมทับด้วยเสื้อกั๊กหนังสีน้ำตาลกางเกงขากระบอกสีดำรองเท้าบู๊ทยาวสีเดียวกับกางเกงที่เอวนั้นเหน็บดาบยาวไว้ ในตอนนี้ตัวเขากำลังนั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้ใหญ่ กับเด็กหนุ่มวัยเดียวกันที่ตอนนี้กำลังเดินสำรวจไปรอบๆเสียงย่ำเท้าของเขาทำให้คนที่กำลังอ่านหนังสือต้องหันมาถามปนตำหนิ"วินเนียส เจ้าจะเดินสำรวจหาอะไรรึเสียงย้ำเท้าของเจ้ามันทำให้ข้าอ่านหนังสือไม่ได้เลยนะ"
เด็กหนุ่มผิวคล้ำตาสีเทาผมสีน้ำตาลยาวที่ตอนนี้รวบต่ำในชุดทหารองครักษ์สีน้ำเงินเข้มหันมาตอบ"เจ้าชายหม่อมฉันรู้สึกผิดปกติเลยสำรวจรอบๆท่านรู้สึกบ้างรึเปล่า"
เด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์ละสายตาจากหนังสือเล่มโปรดมองบรรยากาศรอบตัวตอนนี้สายลมกลับแปรปรวนแต่ไม่มีทีท่าว่าจะเกิดพายุหรือฝนตกเลยสักนิดหากแต่ในใจของเจ้าชายเซตนัั้นกลับรู้สึกว่าใครบางคนกำลังจะมา
คลื่นสายลมปริศนาได้ปรากฏขึ้นสร้างความตกตะลึงให้กับสองหนุ่มต่างศักดิ์เป็นอย่างมาก
"เจ้าชายระวัง!"วินเนียสร้องเตือนผู้เป็นนายของตนเมื่อเห็นคลื่นสายลมปริศนาพุ่งเข้าไปทางเจ้าชายเซตทกำลังจะหลบ
"กรี๊ดดดด!!!"เสียงกรีดร้องของเด็กสาวดังขึันในคลื่นสายลมปริศนา วินเนียสพยายามจะเข้าไปช่วยผู้เป็นนายแต่แล้วสายลมปริศนาก็หายไปบรรยากาศกลับมาปกติราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลยสักนิดทุกอย่างกลับมาปกติหากแต่สิ่งหนึ่งที่เด็กหนุ่มผิวเข้มตกตะลึงคือ...
...เด็กผู้หญิง!!...
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสลบอยู่ในอ้อมแขนของเจ้าชายเซต ซึ่งตัวเจ้าชายเซตเองก็แปลกใจที่ร่างของเด็กสาวโฉมสะคราญหล่นลงมาจากคลื่นสายลมปริศนาตอนนั้นเขารีบรับตัวเธอทันทีโดยสัญชาตญาณ ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาทำให้เขาเห็นหน้าเธอได้ชัดมาขึ้นเด็กหนุ่มพินิจดูร่างในอ้อมแขนของตน...ผิวขาวเนียนสวย...จมูกโด่ง...แก้มและริมฝีปากที่แดงเหมือนกุหลาบ...ถึงสีผมจะแปลกแต่สวยจัง...เฮ้ย!ไม่ใช่ๆนี่ไม่ใช่เวลามาชมผู้หญิงนะ...เด็กหนุ่มสูงศักดิ์ตบเข้าที่แก้มของเด้กสาวเบาๆเพื่อเรียกสติ"นี่ๆเจ้า..เป็นอะไรไปน่ะตื่นสิ...ตื่น"
"เจ้าชาย"วินเนียสที่อึ้งอยู่นานนั้นวิ่งเข้ามาเห็นว่าเด็กสาวในอ้อมแขนของผู้เป็นนายนั้นหน้าตาสะสวยมากแต่มีสีผมที่แปลกประหลาด...ผมสีน้ำเงินเข้มมันไม่ได้มีเยอะนักในเฮลเทีย...ดูจากการแต่งตัวแล้วนางน่าจะเป็น...จอมเวทย์...ผู้ใช้มนตราตัวจริงรึนี่...สวยขนาดนี้เลย...
"อืม..."ร่างบางครางออกมาพลางกระพริบตาปรับให้เข้ากับแสงทำให้สองหนุ่มต่างศักดิ์ได้เห็นดวงตาสีมรกตเอาทรงเสน่ห์ของหล่อน ทั้งสองถึงกับหน้าขึ้นสี เด็กสาวพูดขึ้น"ที่นี่...ที่ไหนกัน"สองหนุ่มต่างอึ้งไปนาน เจ้าหญิงอาเรนเทียรู้สึกตัวว่าอยู่อ้อมมแขนของบุรุษแปลกหน้าเลยอุทานลั่น"ว้าย!"พร้อมกระเด้งตัวออกจากอ้อมแขนของเจ้าชายเซตทันที
สองหนุ่มได้สติวินเนียสจึงถือวิสาสะถามเด็กสาว"เจ้าชื่ออะไรและเป็นผู้ใช้มนตราใช่รึไม่"
เมื่อเจอคำถามแบบนี้เจ้าหญิงน้อยแทบจะทำตัวไม่ถูกเธอพยายามรวบรวมสติคิด เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วถึงจะโกหกยังไงคนตรงหน้าก็คงจะไม่เชื่อแน่ว่าตนเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเพราะการแต่งกายของนางนั้นมันฟ้องว่านางเป็นผู้ใช้มนตราแต่ถึงยังงั้นเธอตัดสินใจที่จะปกปิดชื่อและฐานะของตนเองจะดีกว่า"ข้าชื่อเทีย เป็นผู้ใช้มนตรามาจากคาลาส"
คำตอบนั้นทำเอาเจ้าชายเซตต้องถาม"เจ้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน"
เมื่อถูกถามมายังงี้เจ้าหญิงอาเรนเทียอึกอักพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเพราะตัวเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแล้วสายลมปริศนานั้นคืออะไรทำไมมันถึงพาเธอมาที่นี่ได้"เอ่อ...ข้าไม่รู้ตอนนั้นข้ากำลังกลับบ้านพร้อมพี่ชายแต่จู่ๆข้าก็โดนคลื่นสายลมนั่นดูดมาที่นี่"
วินเนียสถามบ้าง"เจ้าใช้เวทย์มนต์ได้จริงรึ"
เจ้าหญิงอาเรนเทียเริ่มมีน้ำโหแต่ก็พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ...เย็นไว้...เย็นไว้...
เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเงียบไปเจ้าชายหนุ่มจึงถามบ้าง"สรุปเจ้าใช้เวทย์มนต์ได้รึเปล่า"
เด็กสาวสงบใจแล้วพูดขึ้น"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ข้าจะแสดงให้ดูเองนะ"
เธอท่องมนต์เบาๆด้วยน้ำเนียงที่แปลกหูไม่ช้าไม่เร็วไม่สะดุด เธอยกมือขวาขึ้นมาทันใดนั้นก็มีเพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้น รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนดวงหน้างามพร้อมคำถาม"พวกท่านเชื่อรึยังล่ะ ว่าข้าเป็นผู้ใช้มนตราจริงเวทย์มนต์ของข้าก็เป็นของจริง"