ตำนานรักแห่งสายลม

ณ อาณาจักรคาลาสดินแดนแห่งมนตรา

     อาณาจักรมนตราที่มีภูเขาน้ำแข็งล้อมรอบประชาชนต่างอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข อาณาจักรนี้ปกครองโดยกษัตริย์ชามากส์ ผู้ทรงธรรม และราชินีทีเรนเซีย ราชินีผู้สง่างาม ทั้งสองมีโอรสธิดาอยู่สองพระองค์ หนึ่งคือ เจ้าชายอาเรีย ผู้เก่งกาจและงามสง่าสมเชื้อขัตติยา สอง เจ้าหญิงอาเรนเทีย ผู้มีฉายาว่า เทพมังกร เนื่องจากวันที่เจ้าหญิงน้อยได้ถือกำเนิดนั้นได้มีแสงสีขาวพุ่งออกมาจากปราสาทดอกไม้ในอาณาจักรบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมตลบอบอวนไปทั่วจนเกิดคำล่ำลือว่านางคือเทพมังกรมาจุติ เจ้าหญิงน้อยผู้เกิดมามีพลังเวทย์มหาศาลเป็นที่น่าเกรงขามต่ออาณาจักรใกล้เคียง

ปราสาทคาลาส

     "เจ้าหญิงอยู่ไหน" เสียงแม่นมวัยห้าสิบกว่าในชุดแม่บ้านสีดำดังขึ้นเมื่อตนมาปลุกเจ้าหญิงอาเรนเทียแต่เจ้าหล่อนไม่ได้อยู่ที่ห้องบรรทมแล้ว เหล่านางกำนัลต่างช่วยกันหาให้วุ่น 

ผู้เป็นแม่นมบ่นขึ้น"เจ้าหญิงนะเจ้าหญิงทำตัวเป็นเด็กไปได้ นี่อายุก็จะสิบห้าแล้วนะ" 

"ท่านเลี้ยงน้องเรามากี่ปีแล้ว ยังไม่ชินกับนิสัยแก่นแก้วซุกซนของอาเรนเทียอีกรึ"เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น

ผู้เป็นแม่นมหันไปทางต้นเสียงพร้อมย่อกายคาารวะชายหนุ่มผิวขาว ผมสีน้ำเงินแซมดำ ตาสีเขียวมรกตทรงเสน่ห์วัยยี่สิบ ในชุดเสื้อคอตั้งแขนยาวสีขาวปักดิ้นทองกางเกงยาวทรงกระบอกและสวมผ้าคลุมสีดำปักดิ้นทอง ตรงกลางมีตรารูปปีกหงส์อันบอกถึงฐานะของชายหนุ่มผู้นี้เขายกมือขึ้เป็นสัญญาณรับการคารวะ

แม่นมยืนขึ้น"ก็เจ้าหญิงน่ะสิเพคะ ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ หม่อมฉันล่ะปวดหัวเหลือเกินเจ้าชายอาเรีย"

เจ้าชายอาเรียยิ้มน้อยๆเพราะตัวเขาเองก็รู้ดีว่าน้องสาวของตนน่ะฤทธิ์ร้ายขนาดไหน"เอาเถอะท่านงั้นเราไปก่อนล่ะ ขอให้หาน้องหญิงของเราให้เจอ"ว่าแล้วเจ้าชายอาเรียก็เดินไปทิ้งให้แม่นมและเหล่านางกำนันตามหาตัวเจ้าหญิงตัวร้ายต่อไป

อีกด้านหนึ่ง

ที่บนกำแพงปราสาทคาลาส มีร่างงามระหงผอมเพียวของเด็กสาวผิวขาว ตาสีเขียวมรกตทรงเสน่ห์ ผมสั้นป่ะบ่าสีน้ำเงิน วัยสิบสี ในชุดเสื้อคอตั้งแขนยาวสีดำปักดิ้นเงินกางเกงขาสั้นสีดำสวมถุงน่องสีดำและรองเท้าบู๊ทหนังสีน้ำตาล เธอสวมผ้าคลุมยาวสีดำปักดิ้นเงินตรงกลางมีตรารูปปีกหงส์อันบ่งบอกถึงฐานะของเด็กสาว ดวงตากลมโตสีมรกตนั้นมองไปยังทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีเหล่าผีเสื้อหลากสีโบยบินตรงสุดขอบมีป่าทึบ สายลมอ่อนๆได้พัดมาทำให้ผมสีน้ำเงินและผ้าคลุมพริ้วสะบัดไปตามแรงลม  เด็กสาวตัดสินใจกระโดดลงมาจากกำแพงสูงสีขาวอย่างง่ายดายแล้วผิวปากสองสามที ไม่นานอาชาพ่วงพีกำยำสีขาวบริสุทธิ์ก็เดินออกมาหาเธอ เด็กสาวลูบหัวมันก่อนจะปีนขึ้นหลังและควบเจ้าอาชาคู่ใจไปยังทุ่งหญ้าเขียวขจี 

         ร่างบางบังคับม้าให้ชะลอฝีเท้าให้ช้าลงเธอควบม้าเดินไปที่ทุ่งหญ้าที่มีดอกไม้นานาพันธุ์ผลิบานและส่งกลิ่นหอม เจ้าหญิงน้อยสูดอากาศที่หอมบริสุทธุ์เข้าเต็มปอดก่อนจะพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี"วันดีอากาศดีจัง ดอกไม้บานเต็มไปหมด"ว่าเเล้วก็เอามือลูบหัวเจ้าอาชาขาวแล้วถาม"เจ้าเห็็นด้วยไหม ฟิลิป" เจ้าอาชาขาวส่งเสียงร้องอย่างยินดี รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนดวงหน้างาม 

   เธอตัดสินใจพักที่ใต้ต้นไม่ใหญ่ เมื่อผูกม้าไว้กับต้นไม้แล้วก็ล้มตัวนอนอย่างสบายใจ ลมเย็นๆได้พัดมาทำให้ใบหญ้าและดอกไม้เสียดสีกันจนเกิดเสียงดั่งบทเพลงที่ธรรมชาติกำลังขับกล่อมร่างบางระหงให้นินทราอย่างผาสุข

 ...สักพัก...

   เสียงฝีเท้าดังขึ้นทำให้ร่างบางที่นินทราอยู่ตื่นขึ้นเธอชักมีดสั้นที่พกติดตัวขึ้นมาเพื่อป้องกันตัว เสียงฝีเท้านั้นได้ใกล้เข้ามาร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วหันไปทางต้นเสียง แต่แล้วเธอก็ต้องเก็บมีดสั้นทันทีเพราะบุคคลตรงหน้าคือพี่ชายแท้ๆของเธอเอง เด็กสาวเริ่มพูดก่อน "ท่านพี่เองรึ"         

เจ้าชายอาเรียอดไม่ได้ที่จะบ่นใส่น้องสาวตัวแสบ"เอาอีกเเล้วนะอาเรนเทียแอบหนีออกจากวังมาเที่ยวเล่นแบบนี้แล้วยังไม่ร่ายมนต์ป้องกันตัวอีกรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง"                              

เจ้าหญิงอาเรนเทียยิ้มแล้วพูดขึ้น"โธ่ท่านพี่ ที่นี่เป็นอาณาจักรของเรา บ้านของข้า ไม่มีใครกล้าทำร้ายข้าหรอก"                                                                                         

ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ"เจ้าก็รู้นะว่าเจ้าเป็นใคร มีหน้าที่อะไร เจ้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"                                                                                               

"ข้ารู้ข้ารู้ว่าเป็นเจ้าหญิงหน้าที่มากมายนักไม่ต่างจากกษัตริย์หรือเจ้าชายรัชทายาทเลย"เมื่อรู้ว่่าอีกฝ่ายเริ่มโกรธเจ้าหญิงน้อยก็เข้ากอดแขนพี่ชายพลางออดอ้อน"ท่านพี่อย่าโกรธข้าเลยนะ นะๆ"                                                                                                    

เจ้าชายอาเรียส่ายหน้า"เอาเถอะๆเจ้ากลับวังได้แล้ว ในวังตอนนี้คงตามหาเจ้าให้วุ่น" 

เจ้าชายอาเรียไปแก้เชือกที่ผูกเจ้าอาชาขาวฟิลิปแล้วจูงม้าเดินนำน้องสาวตัวแสบ

...ระหว่างทาง...

คลื่นสายลมปริศนามาจากทางด้านหลังของเจ้าหญิงอาเรนเทีย 

     "ท่านพี่!!!!!ช่วยข้าด้วย!"ร่างบางร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดเสียงเมื่อคลื่นสายลมปริศนานั้นกำลังจะดุดตัวเธอเข้าไป                                      

"อาเรนเทีย!"เจ้าอาเรียร้องอย่างสุดเสียงและพยายามคว้ามือของผู้น้องสาวที่กำลังถูกคลื่นสายลมดูดเข้าไป  

 "ท่านพี่!!!"ร่างบางร้องเรียกผู้เป็นพี่ จากนั้นร่างของเจ้าหญิงอาเรนเทียก็หายไปพร้อมกับคลื่นสายลมปริศนาเหลือแต่ความว่างเปล่า  

     สิ้นเสียงของเจ้าหญิงอาเรนเทียเจ้าชายอาเรียรีบขึ้นขี่อาชาขาวกลับไปยังปราสาท...อาเรนเทีย รอพี่ก่อนนะพี่จะหาทางช่วยเจ้าเอง...