ตำนานรักแห่งสายลม

 สองหนุ่มต่างศักดิ์อึ้งเล็กน้อยที่จู่ๆก็มีเพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้นที่มือขวาของเด็กสาวผู้ใช้มนตราทำให้ทั้งสองรู้สึกว่าผู้ใช้มนตราคนนี้ท่าทางจะร้ายพอดู

วินเนียสพยัพหน้ารับ"ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าเป็นผู้ใช้มนตราจริง"

เซตเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถาม"นั่นเป็นเวทย์มนต์อะไรกัน"

เด็กสาวฉีกยิ้มหวาน"เวทย์มายาน่ะ "เพลิงสีฟ้าก็หายไปเธอจึงถามคืนบ้าง"ว่าพวกท่านทั้งสองที่นี่คือที่ไหนรึแล้วท่านทั้งสองชื่ออะไรเหรอ"

หนุ่มผิวเข้มจึงแนะนำตัวเองก่อน"ที่นี่คืออาณาจักรเฮลเทีย ตัวข้าชื่อวินเนียสเป็นองครักษ์ของท่านเซต"แล้วผายมือไปทางเจ้าชายหนุ่ม"และนี่คือท่านเซต เจ้าชายรัชทายาทของอาณาจักรนี้"

อาเรนเทียพยักรับรู้ก่อนจะท่องมนต์ย้ายสถานที่เพื่อที่จะกลับบ้านแต่แล้ว

...นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นทำไมข้าใช้เวทย์ย้ายสถานที่ไม่ได้ล่ะ...หรือเราจะท่องมนต์ผิด...เจ้าหญิงอาเรนเทียลองท่องมนต์ย้ายสถานที่อีกครั้ง...ก็ไม่ผิดนิ...มันเกิดอะไรขึ้นกับข้าเมื่อยังสามารถใช้เวทย์มายาได้อยู่เลย...

วินเนียสเห็นเด็กสาวพูดพึมพัมอยู่นานจึงถามด้วยความเป็นห่วง"เป็นอะไรรึเทีย สีหน้าดูเครียดเชียว"

เด็กสาวเอ่ยเสียงอ่อน"ข้ากลับบ้านไม่ได้แล้ว"

วินเนียสขมวดคิ้ว"หมายความว่ายังไงที่เจ้ากลับบ้านไม่ได้น่ะ"

เด็กสาวตอบกลับ"ข้าไม่รู้เหมือนกัน ข้าร่ายลองมนต์ย้ายสถานที่แล้ว"

วินเนียสจึงปลอบ"เจ้าอาจจะร่ายมนต์ผิดก็ได้นะ ลองดูอีกครั้งสิ"

อาเรนเทียขึ้นด้วยความโกรธ"ข้าไม่ได้ร่ายมนต์ผิดนะ!แต่ข้าร่ายมนต์ดูหลายครั้งแล้วมันใช้ไม่ได้"

ยังไม่ทันที่อาเรนเทียจะพูดต่อก็มีม้วนสารหล่นลงมาเด็กสาวรีบคว้ามาเปิดอ่านทันทีเธออุทานอย่างยินดี"จากท่านพี่นี่นา"และไม่รอช้ารีบคลี่ม้วนสารอ่านทันที

'ถึงอาเรนเทีย น้องรัก

พี่คงไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้มากนัก คลื่นสายลมที่พัดเอาตัวเจ้านั้นคือสายลมแห่งชะตามันไม่ใช่เรื่องเล่าแต่ไม่ต้องกังวลนะหลังจากนี้อีกสามสิบวันสายลมแห่งชะตาจะเกิดขึ้นอีกครั้งในสถานที่เจ้ามาเพื่อพาตัวเจ้ากับคาลาส ในระหว่างนี้ถือซะว่าเที่ยวชมเมืองของพวกมนุษย์ไปพลางล่ะกันนะ อ้อและช่วยส่งข่าวมาบ้างนะตอนนี้ท่านพ่อและท่านแม่เป็นห่วงเจ้ามากแต่สำหรับพี่แล้วไม่ค่อยห่วงเจ้าเท่าไหร่นักเพราะพี่รู้ดีว่าอย่างเจ้ามีปัญญาสามารถเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว

ด้วยรักและห่วงใย   

อาเรีย '

เจ้าหญิงน้อยแทบอยากจะโฮ่ร้องออกมา...ท่านพี่นะ..ท่านพี่...ข้าต้องอยู่ที่นี่ตั้งสามสิบวันเชียวแล้วเราจะรอดไหมเนี่ย...นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาดินแดนของมนุษย์ที่ผ่านมาถึงเธอเป็นเจ้าหญิงแดนมนตราเคยไปอาณาจักรข้างเคียงของผู้ใช้มนตราด้วยกันแต่ครั้งนี้เป็นดินแดนของมนุษย์

หนุ่มผิวเข้มเห็นว่าเด็กสาวนั้นมีสีหน้าสลดลงจึงถาม"มีปัญหาอะไรรึเทีย"

เจ้าหญิงน้อยตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ"ตอนนี้..ข้าไม่สามารถกลับบ้านได้แล้ว..ต้องรออีกหลังจากนี้สามสิบวัน..ต้องรอให้สายลมนั่นเกิดขึ้นที่นี่อีกครั้ง"

เซตที่ยืนนิ่งอยู่นานนั้นสังเกตเห็นว่าดวงตาสีมรกตคู่งามของเด็กสาวเริ่มมีหยาดน้ำตาซึมออกมาจึงตัดสินใจให้ความช่วยเหลือ"งั้นเจ้ามาอยู่ที่วังของข้าก่อนก็แล้วกันเพราะตอนนี้เจ้าเองก็ไม่รู้จะไปพักที่ไหน เจ้ามาอยู่ที่วังของข้าก่อนจนกว่าสายลมนั่นจะเกิดขึ้นอีกครั้งก็แล้วกัน"

อาเรนเทียหันมาขอบคุณเซตทันที"ขอบคุณท่านจริงๆที่ท่านไม่รังเกียจผู้ใช้มนตราอย่างข้า"

วินเนียสถามด้วยความสงสัย"ทำไมพวกข้าต้องรังเกียจตัวเจ้าด้วยในตอนนี้ตัวเจ้าก็กำลังลำบาก"

เจ้าหญิงอาเรนเทียตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ"ก็เพราะว่าพวกมนุษย์ธรรมดาน่ะเมื่อรู้ว่าพวกเราเป็นผู้ใช้มนตราก้รังเกียจและหวาดกลัวและขับไล่พวกเราไงล่ะแต่น้อยคนนักที่จะไม่รังเกียจพวกเราผู้ใช้มนตรา"

เจ้าชายเซตพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะพูดขึ้น"ข้าว่าตอนนี้เราควรหาชุดให้เจ้าเปลี่ยนก่อนดีกว่าขืนเข้าเมืองในสภาพนี้ผู้คนคงรู้แน่ว่าเจ้าเป็นผู้ใช้มนตราล่ะยุ่งเลย"

วินเนียสพยักหน้าเห็นด้วยแต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือพวกเขาจะหาชุดให้เธอได้ยังไงพวกเขาเป็นผู้ชายไม่สามารถกะขนาดชุดของเด็กสาวอย่างนางได้

อาเรนเทียยิ้ม"ถ้าเรื่องชุดล่ะก็แค่ใช้เวทย์มนต์นิดหน่อยก็เปลี่ยนแปลงได้แล้วถึงแม้ว่าในตอนนี้ข้าจะใช้เวทย์ย้ายสถานที่ไม่ได้แต่ข้ายังสามารถใช้เวทย์อย่างอื่นได้"ว่าแล้วเธอก็ร่ายมนต์สั้นๆ จากชุดทะมัดทะแมงและผ้าคลุมสีดำก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสีน้ำเงินแขนตุ๊กตายาวคลุมเข่าประดับด้วยระบายลูกไม้เล็กๆสีขาว จากถุงน่องสีดำรองเท้าบู๊ทหนังก็เปลี่ยนเป็นถุงเท้าสั้นสีขาวกับรองเท้าส้นเตี้ยสีดำขัดเงา ตอนนี้ตัวเธอยิ่งงดงามน่ารักมากขึ้น จนสองหนุ่มเผลอจ้องเธออยู่นาน เด็กสาวเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะถาม"ชุดของข้ามันแปลกมากเหรอ"

วินเนียสรีบปฏิเสธทันที"เปล่าๆไม่ใช่เลย ชุดนี้ดูน่ารักดีและอีกอย่างหนึ่งก็เหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาๆด้วย"

เจ้าชายเซตเอ่ยขึ้นลอยๆ"ค่อยดูเป็นผู้หญิงหน่อย เมื่อกี้ผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิง"

เด็กสาวหันมาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ"เสียมารยาทข้าเหมือนผู้ชายตรงไหน"

วินเนียสเห็นท่าไม่ดีอาจจะเกิดสงครามเล็กๆก็ได้จึงตัดบทสนทนา"เอาล่ะๆท่านเซตหม่อมฉันว่าพวกเรากลับวังก่อนเถอะจะได้หาห้องกับชุดเสื้อผ้าให้เทีย"

เจ้าชายหนุ่มพยักหน้า"ก็ดี ข้าชักหิวแล้วตั้งแต่ออกจากวังมายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย"ก่อนจะตรงไปยังต้นไม้ที่ตนได้ผูกม้าสีดำของตนไว้ก่อนจะแก้เชือกแล้วควบม้านำไปก่อน

เจ้าหญิงน้อยพยักหน้าเห็นด้วย"เห็นด้วยนะ ความจริงข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า"

วินเนียสจูงมือเด็กสาวไปยังใต้ต้นไม้ที่ตนผูกม้าสีน้ำตาลของตนไว้แล้วแก้เชือกจูงมาทางเด็กสาว หนุ่มผิวเข้มหันมาถามเด็กสาว"เจ้าขึ้นม้าสะดวกไหม"

เด็กสาวไม่ตอบหากแต่เธอกลับขึ้นม้าได้อย่างคล่อง

วินเนียสหัวเราะเบาๆ"งั้นข้าจะจูงม้าพาเจ้าเข้าวังเองนะ"

...ระหว่างทาง...

ทั้งเจ้าชายเซตและวินเนียสตัดสินใจเลี่ยงผ่านเมืองหันมาใช้ทางลัดที่ต้องผ่านป่าดีกว่าเข้าสู่วังวินเนียสเห็นว่าบรรยากาศดูเงียบเกินไปจึงหันมาคุยกับเด็กสาวที่นั่งอยู่บนหลังม้า"เทีย ข้าขอถามอะไรเจ้าหน่อยสิ"

เด็กสาวหันมาทางหนุ่มผิวเข้ม"ท่านมีอะไรจะถามข้าเหรอท่านวินเนียส"

หนุ่มผิวเข้มร้องห้าม"เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านหรอก เรียกว่าวินเนียสเถอะเป็นกันเองดี"

เด็กสาวยิ้ม"ก็ได้ข้าจะเรียกท่านว่าวินเนียส ว่าแต่วินเนียส ท่านมีอะไรจะถามข้าเหรอถ้าข้าตอบได้ก็จะตอบ"

หนุ่มผิวเข้มเริ่มเข้าเรื่อง"สาบลมที่พัดเอาตัวเจ้ามาคืออะไรรึ"

เด็กสาวตอบทันที"นั่นคือสายลมแห่งชะตาน่ะ เป็นปรากฏการณ์ประหลาดที่นานๆทีสักร้อยปีจะเกิดขึ้นครั้งหนึ่งน่ะ จนมันกลายเป็นเรื่องเล่าของผู้ใช้มนตราไปแล้ว"

วินเนียสถามขึ้นอีก"แล้วสมมุติว่าอีกสามสิบวันหลังจากนี้เจ้าไม่สามารถมาที่นี่ได้เจ้าจะมีโอกาสกลับไปที่บ้านเกิดของเจ้าได้รึไม่"

อาเรนเทียยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ"เป็นไปไม่ได้หรอกนะ วินเนียสเท่าที่ข้าจำได้จากที่ผู้ใช้มนตราคนอื่นเล่ามาเมื่อถึงเวลาที่สายลมแห่งชะตาจะเกิดขึ้นอีกครั้งผู้ใช้มนตราผู้นั้นมาจากตรงไหนก็ต้องกลับไปตรงนั้นเพราะว่าสายลมนั้นจะเรียกให้เรามาที่ตรงนั้นไงล่ะ"

หนุ่มผิวเข้มพยักหน้ารับรู้ อาเรนเทียจึงอธิบายเพิ่ม"เท่าที่ข้าจำได้บ้างก็บอกว่าสายลมนั่นคือเสียงเรียกของมังกร บ้างก็ว่าเป็นเสียงของคนที่ต้องคำสาปน่ะนะ"

วินเนียสจึงเปลี่ยนถามคำถามอื่นแทน"แล้วที่คาลาสเป็นอาณาจักรแบบไหนรึ"

อาเรนเทียตอบ"ก็เป็นอาณาจักรที่มีภูเขาน้ำแข็งล้อมรอบแต่ทางใต้นั้นมีทางออกสู่ทะเลเหมือนกันนะ สวยมากๆเลยล่ะถ้าท่านได้เห็นท่านจะติดใจ"

หนุ่มผิวเข้มถามด้วยความอยากรู้"นี่และอาณาจักรคาลาสเขาอนุญาติให้คนธรรมดาเข้าอาณาจักรได้ด้วยรึ"

เด็กสาวพยักหน้า"ได้สิ เดี๋ยวนี้อาณาจักรคาลาสเริ่มทำการค้ากับอาณาจักรของมนุษย์แล้ว"

"จริงเหรอเทีย แล้วที่คาลาสเนี่ยมีพวกสัตว์ประหลาดรึเปล่า"วินเนียสถามเสียงใส

"มีสิ แต่สัตว์พวกนั้นส่วนใหญ่จะอยู่ในป่าลึกและท้องทะเลไม่ค่อยออกมาให้ใครเห็นหรอกนะ จอมเวทย์บางคนก็เอาพวกมันไปเป็นสัตว์เลี้ยงเพื่อเสริมบารมีแต่ถ้าไม่รวยจริงเก่งจริงก็เลี้ยงไม่ได้หรอกนะ"

"อ้าวทำไมล่ะ"หนุ่มผิวเข้มถามด้วยความสงสัย

เด็กสาวเฉลย"ก็เพราะว่าสัตว์พวกนี้ล้วนมีพลังวิเศษถ้าไม่เก่งจริงก็ควบคุมมันไม่ได้และค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูมังกรหรือกริฟฟินสักตัวหนึ่งก็ไม่ใช่น้อยๆเลยนะทั้งค่าอาหารค่ายาอีกส่วนมากคนที่เลี้ยงจะเป็นพวกขุนนางทหารหรือเชื้อพระวงศ์เท่านั้นแหละ"

เซตที่เงียบไปนานก็ชักม้ามาถาม"แล้วทหารจะเลี้ยงสัตว์พวกนั้นทำไมรึ "

เด็กสาวหัวเราะเบาๆ"ง่ายๆเพื่อเอาไว้ใช้งานไงล่ะอย่างเช่นใช้ขนส่งของหรือเอาไว้ลาดตระเวณตามชายแดนน่ะนะ"

วินเนียสนึกสงสัยฐานะของเด็กสาว"เจ้ารู้ดีจังเลยนะ เเล้วที่บ้านเจ้าทำอาชีพอะไรรึ"

อาเรนเทียตอบกลับ"ค้าขายน่ะ บ้านข้าเป็นร้านขายของเล็กๆขายใช้ทั่วไปน่ะนะ ก็เลยรู้ไง"ถ้าเรื่องในอาณาจักรของตัวเองหากไม่รู้นางก็ไม่สมควรจะเป็นเจ้าหญิงแห่งคาลาสแล้ว นางเองก็ไม่ได้เอาแต่เที่ยวเล่น นอกจากเวลาเรียนเวทย์มนต์อักษรภาษาและอีกหลายๆอย่างแล้วหากมีเวลาว่างนางมักจะออกไปยิงธนูขี่ม้าและไปอ่านตำราในห้องสมุด

"นั่นไงถึงปราสาทแล้ว"วินเนียสพูดขึ้นปลุกเด็กสาวออกจากความคิดของตนเบื้องหน้าของทั้งสามคือปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยกำแพงหินสูง

อาเรนเทียรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่จะได้เห็นปราสาทของมนุษย์มันก็ไม่ได้ต่างจากปราสาทของตนเท่าไหร่นัก

"เทียข้ามีเรื่องจะขอนะ"เจ้าชายเซตพูดขึ้น

"จะขออะไรหม่อมฉันเพค่ะเจ้าชาย"อาเรนเทียหันมาถาม

เซตพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ถ้าไม่จำเป็นเจ้าอย่าใช้เวทย์มนต์จะได้ไหม"

"เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ไม่อยากให้คนอื่นตกใจ"

"เข้าใจก็ดีแล้ว"พูดจบเซตก็ควบม้านำไปปล่อยให้วินเนียสจูงม้าพาเด็กสาวตามมา