The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 

[ 1 :: ห้าม!! เรียกฉันว่า 'ปาร์ก']

 

            “ฉันนั่งรอนานแล้วนะมิกกิ เมื่อไหร่แกจะถึงสักทีเนี่ย T^T”  ฉันโอดครวญกับมิกกิที่ถือสายอยู่ ทำไมกรุงเทพฯ มันร้อนงี้อ่ะ รถก็ติด คนก็เยอะ TOT ฉันรู้สึกโชคดีจริงๆ ที่มีภูมิลำเนาตามทะเบียนบ้านอยู่ต่างจังหวัดหรือจะให้พูดชัดๆ ก็คือ ‘บ้านนอก’ นั่นแหละ (_ _;) และโชคดีชั้นที่ 2 ก็คือฉันไม่หลวมตัวมาเรียนกรุงเทพฯ กับมิกกิเพราะถ้าฉันมาเรียนที่นี่มีหวังโดนรถทับตายตั้งแต่ย่างกรายมาที่นี่เลยล่ะ =_=;

            [รถมันติดอ่ะ รอแป๊บ...ถึงแล้วเนี่ย]  เสียงแหลมๆ ของยัยมิกกิลอยมาจากปลายสาย

            “เร็วๆ เลยนะ >.<”

            [ก็เร็วอยู่เนี่ย จะทำไง ถนนมันไม่ได้โล่งเหมือนแถวบ้านแกนี่หว่า]  ยัยมิกกิเหน็บหลับบมา =_=

            ใช่สิ! ฉันไม่ได้เป็นเด็กเมืองกรุงเหมือนเธอนี่ ฉันมันคนบ้านนอก -*-!

            [เอาล่ะ ฉันถึงแล้วนะแกอยู่ไหน]  ทันทีที่ได้ยินเสี้ยงนี้ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วกวาดตามองซ้ายขวาฝ่าประชาชีนับพันไปหามิกกิ แล้วในที่สุดฉันก็เจอยัยเพื่อนสุดเลิฟที่แต่งตัวด้วยชุดสีสดตัดกับผิวขาวจั๊วะได้ฉับๆๆ จนดูโดดเด่นเด้งมาแต่ไกล ซึ่งดูเหมือนกำลังมองหาฉันอยู่เหมือนกัน

            “มิกกิ \>O</”  ฉันทั้งวิ่งทั้งตะโกนเข้าไปเกาะแขนเพื่อนรักที่หันมาสแกนฉันตั้งแต่ฟัวจรดเท้า

            “เอ่อ...เธอเป็นใคร -_-?” 

            เหวอ O_o! มิกกิจำฉันไม่ได้งั้นหรอ...TOT

            “ฉัน...น้ำปิงไง แกจำเพื่อนรักแกไม่ได้หรอ TOT”

            “ห๊า! น้ำปิง! O_O!”  มิกกิทำตาโตแล้วสำรวจสภาพของฉันอีกครั้ง  “ทำไมสภาพแกเป็นงี้อ่ะ”

            “เห้อๆ =_=;”  ฉันหัวเราะฝืดๆ แล้วก้มลงมองสภาพตัวเองอีกคน ผมรวบตึง+หน้ามันแผล็บ มันไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาเลยฉันรู้ -_-!

            “แล้วค่อยคุยกัน ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะฉันจะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย”  ฉันพูด มิกกิรับคำแล้วพาฉันเดินมาที่รถคันใหม่เอี่ยมที่พ่อเพิ่งจะถอยให้หลังจากเข้ามหาวิทยาลัยได้ แบบนี้เขาเรียกว่า ‘สวยและรวยโคตร’ ตัวจริงเสียงจริง *O*

            ส่วนฉันเป็นแค่นักศึกษาพยาบาลค่ะ พ่อแม่ฉันมีคติที่ว่าเรียนมหา’ลัยใกล้บ้านมาตรฐานสากลเริ่ดที่สุดแล้ว ฉันเลยต้องทำตามเจตนารมณ์ของท่านทั้งสอง =_= ที่ที่ฉันเรียนอยู่มันไม่ได้เป็นมหา’ลัยใหญ่ๆ ที่มีหลายๆ คณะมารวมกันแต่มันเป็นสถาบันอุดมศึกษาที่เปิดสอนพยาบาลโดยเฉพาะมันเลยมีกฎเคร่งครัดนิดหน่อย ส่วนมากจะมีกฎแบบแปลกๆ อย่างเช่น ให้รวบผมตึง ให้ใส่ชุดวอร์มฟอร์มคณะตลอดเวลาที่ออกไปข้างนอกอย่างนี้เป็นต้น และมีกฎภายในหอพักอีกหลายอย่างที่บอกใครไม่ได้

            ...แต่ทุกอย่างที่ บอกใครไม่ได้ นั้น ฉันเล่าให้มิกกิฟังหมดแล้ว -_-;

            “ที่แกบอกว่าต้องเก็บผมทุกเส้นคือแบบนี้สินะ”  มิกกิหันมามองผมรวบตึงของฉันด้วยสายตาแปลกๆ แล้วหันกลับไปมองถนนตรงหน้าต่อ

            “ใช่ U.U”

            “เฮ้อ...น่าสงสาร”  มิกกิพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ

            เอ่อ...ขอบใจนะมิกกิ มันทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาเยอะเลยล่ะ (_ _;)

            “เมื่อไหร่จะถึงคอนโดแกอ่ะ ฉันง่วง =O=”

            “ถ้าง่วงนักก็นอนเลยก็ได้ ช่วงนี้รถติด คงถึงช้าหน่อย”

            พอรู้แบบนี้ ฉันก็ปิดเปลือกตาตัวเองลง และสติก็หลุดไป...-O-zZZ

            ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้วและมิกกิก็กำลังเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าคอนโดหรูใจกลางกรุง โอ้โห! OoO! เคยเห็นแต่ในรูปที่มิกกิส่งให้ดู พอมาเห็นจริงๆ ตึกโคตรสูงเลย *O* (แสดงอาการบ้านนอกเข้ากรุงอย่างเห็นได้ชัด =_=)

            “ทำอะไรอยู่ ลงมาได้แล้ว”  มิกกิเดินมาเปิดประตูรถให้ฉัน

            “อ้าว แล้วแกจะจอดไว้ตรงนี้น่ะหรอ ทำไมไม่ไปจอดในที่จอดรถดีๆ ล่ะ”

            “จอดไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวพี่ยศจะยืม”  มิกกิพูดถึงพี่ชายแท้ๆ ที่เป็นเจ้าของคอนโตหรูนี้ขณะพาฉันเดินเข้าไปในตัวอาคาร

            “พี่แกนี่เก่งเน๊อะ ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วย”

            “ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ เดี๋ยวพ่อกับแม่กลับมาไปยศก็ตกงานแล้ว ^^” เราสองคนเดินไปคุยไป ซึ่งตลอดทางที่เดินผ่านมาพนักงานทุกคนทักทายมิกกิกันทุกคน ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันมีออร่าความยิ่งใหญ่ก็ตอนนี้แหละ +O+

            ติ๊ง!

            เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดออกช้าๆ เพื่อรับฉันกับมิกกิ ระหว่างที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังลอยมาแต่ไกล

            “รอด้วยครับ!!”

            “พี่มาร์ช ซื้อเหล้ามาให้พี่ปาร์กอาบอีกแล้วหรอคะ”  มิกกิทักทายผู้ชายผิวเนียนตาโตคนนั้นอย่างสนิทสนมโดยพาดพิงถึงบุคคลที่ 3 ที่ฉันไม่รู้จัก ใบหน้าหวานๆ ตาโตๆ แบบนี้ฉันมั่นใจมากว่าไม่ใช่เกย์หรือชาวสีม่วงอย่างแน่นอน เพราะสายตาที่เขามองมาที่ฉันเนี่ยมันบ่งบอกว่าคนนี้เพลย์บอยตัวพ่อเลย -_-;;

            นี่ขนาดฉันแต่งตัวเป็นยัยเพิ้งยังส่งสายตาหวานมาให้ฉันอีกนะ =_=

            “ใช่แล้วจ้ะ ^_^”  พี่ที่ชื่อมาร์ชคนนั้นตอบสั้นๆ

            “หวังว่าคราวนี้พี่ปาร์กจะเข็ดกับยัยพลอยสักทีนะคะ ปล่อยให้ยัยนั่นสวมเขาอยู่ได้”  มิกกิพูดไปขบกรามไปอย่างโกรธแค้นเพื่อพูดถึงบุคคลที่ 4 ซึ่งฉันก็ไม่รู้จักอีกแล้ว =_=;...ฟังคนอื่นคุยเรื่องที่ตัวเองไม่รู้เรื่องด้วยเนี่ย มันให้ความรู้สึกอึดอัดดีนะฉันว่า -_-;

            “คราวนี้ก็คงเข็ดแหละ เห็นคาหนังคาเขาซะขนาดนั้น”

            “สา...ธุเถอะค่ะ!”  มิกกิไม่พูดเปล่า แต่ยกมือขึ้นพนมเหนือหัวด้วย ท่าทางยัยพลอยคนนั้นคงจะสุดยอดจริงๆ -_-;

            “ว่าแต่...นี่ใครหรอ ^_^”  พี่มาร์ชชี้นิ้วมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มที่หวานหยดยิ่งกว่าเดิม

            “อ๋อ เพื่อนมิกกิเอง ชื่อน้ำปิงค่ะ”

            “สวัสดีค่ะ ^^;”  ฉันยกมือไหว้พี่มาร์ชเก้ๆ กังๆ เมื่อถูกแนะนำ

            “โอ๊ะ! มารยาทดีจัง ไม่เห็นเหมือนมิกกิเลยอ่ะ ^^” 

            “พี่มาร์ช -_+”  มิกกิทำตาเขี้ยวปั๊ดใส่พี่มาร์ชหลังจากถูกพาดพิงบ้าง

            “โอ้เอ้ ล้อเล่นน่า”  พี่มาร์ชทำท่าง้อยัยมิกกิซะน่ารักจนฉันอดอมยิ้มไปด้วยไม่ได้

            “ถึงแล้ว ไปเถอะปิง”  มิกกิพูดทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก

            “อ้าว โกรธจริงๆ หรอเนี่ย”  พี่มาร์ชเดินตามออกจากลิฟต์มาติดๆ

            “ถ้าจะให้มิกกิหายโกรธ พี่ห้ามให้พี่ยศดื่มด้วย โอเคไหมคะ”

            “โอ้ย! รายนั้นน่ะถ้าไม่อยากดื่มง้างปากมันยังไงก็ไม่ดื่ม แต่ถ้าวันนี้มันเกิดอยากดื่มขึ้นมาพี่จะห้ามมันเองแล้วกัน ^^”

            “โอเคค่ะ หายโกรธละ ^_^”

            โกรธง่ายหายเร็วจริงๆ นะแก =_=

            “แล้วนี่ น้ำปิงมาทำอะไรหรอครับ”  พี่มาร์ชถามพร้อมกับมองฉันตั้งแต่ทรงผมอีเพิ้งลงไปถึงรองเท้าผ้าใบสีขาวอมน้ำตาลที่บ่งบอกว่าผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนานที่ฉันกำลังใส่อยู่

            “เอ่อ...พอดีมาฟังสัมมนากับมหา’ลัยน่ะค่ะ”

            “อ๋อ...”  พี่มาร์ชพยักหน้ารับรู้  “แล้วทำไมชื่อน้ำปิงล่ะ”

            “พ่อกับแม่ปิงเจอกัรครั้งแรกตอนไปเท่าที่นั่นน่ะค่ะ ^_^”

            “พี่มาร์ช ถามเยอะเกินไปแล้ว ถึงห้องตัวเองแล้วน่ะ”  มิกกิชี้ไปที่ประตูห้องห้องหนึ่งที่เดินมาถึง

            “โห ไล่เลยนะ...เห็นพี่คุยกับคนอื่นนานๆ แบบนี้หึงหรอจ้ะ ^^”  พี่มาร์ชพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ มิกกิ นี่พวกเขาลืมไปแล้วรึไงว่ายังมีฉันยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน =_=//

            “พี่มาร์ช!! เล่นอะไรเนี่ย”  มิกกิร้องเสียงดังพร้อมกับผลักหน้าเนียนๆ ของพี่มาร์ชออกไป

            “ฮ่าๆๆ แล้วเจอกันนะจ้ะ ^_^”  พี่มาร์ชโบกมือให้ขณะที่มิกกิออกเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว

            “พวกแกนี่สนิทกันจังเลยนะ”  ฉันตั้งข้อสังเกตขณะรอมิกกิไขกุญแจห้องที่อยู่ถัดมาจาดห้องที่พี่มาร์ชเพิ่งเข้าไป

            “ก็พี่เขาเป็นเพื่อนกับพี่ยศมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมนี่นา แกจำไม่ได้หรอเรียนโรงเรียนเดียวกับเราไง”

            “หือ? ไม่เห็นคุ้นหน้าเลย”

            “เฮ้อ...เอาเถอะๆ ไม่ว่าฉันจะพูดถึงใครแกก็คงไม่รู้จักหรอกเพราะมัวแต่หมกอยู่ในห้องเรียนไม่ยอมออกไปพบปะผู้คน แบบนี้ล่ะน้า...ตอน ม.ปลาย ถึงไม่มีแฟนกับเขาสักคน”

            อึ่ก!

            ฉันชะงักทันทีที่มิกกิพูดถึงประเด็นนี้...อันที่จริงฉันก็เกือบมีนะ ‘แฟน’ น่ะ

            “เฮ้ย! โทษๆ”  มิกกิหันมาบีบไหล่ฉันเบาๆ

            “ไม่เป็นไร”

            “จริงนะ?”

            “อื้ม ^^” 

            ฉันยิ้มให้มิกกิเพื่อแสดงออกว่าฉันโอเค แต่จริงๆ แล้วเรื่องราวต่างๆ ในตอนนั้นมันกำลังเริ่มผุดขึ้นมาในหัวฉันทีละภาพ...ทีละภาพ

            “เฮ้ย! ไอ้ปาร์ก!!!”  อยู่ๆ เสียงพี่ปาร์กก็ดังออกมาจากห้องข้างๆ เพิ่งหายเข้าไป ฉันกับมิกกิมองหน้ากันแป๊บหนึ่งก่อนจะวิ่งไปตามต้นเสียง

            “พี่มาร์ช! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!! เปิดประตูให้หน่อย!! พี่มาร์ช!!”  มิกกิตะโกนพร้อมกับทุบประตูอย่างร้อนรน จนในที่สุดพี่มาร์ชก็เปิดประตูให้ ใบหน้าซีดผาดและตัวที่สั่นเทาของพี่มาร์ชบอกเราทันทีว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่!

            “พี่ปาร์กคิดจะทำอะไรบ้าๆ อีกแล้วใช่ไหมคะ!!”  มิกกิถามอย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้พี่มาร์ชเล่า

            “มันทุบขวดเหล้ากระจายเต็มห้อง แขนมันมีเลือดซึมเต็มเลย ทำไงดี!!”  พี่มาร์ชถามด้วยดวงตาสั่นระริกเหมือนกำลังจะร้องไห้แล้วรีบไปค้นกล่องปฐมพยาบาลจนของข้างในกล่องกระจัดกระจายออกมาอย่างไม่เป็นระเบียบเพราะความรีบร้อนของผู้ที่กำลังค้นของ

            “พี่มาร์ช...ไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยค่ะ เดี๋ยวมิกกิกับน้ำปิงดูแลให้”

            “ไม่ฝืนได้ไง!!! แขนมันมีแต่เลือดนะ!!”  พี่มาร์ชตะโกนใส่หน้ามิกกิด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด ใบหน้าแดงก่ำและขอบตาบวมๆ เหมือนกำลังจะร้องไห้ ท่าทางพี่เขาจะห่วงคนที่ชื่อปาร์กมากเลยนะ

            “พี่มาร์ช...”

            “ใจเย็นๆ นะคะ”  ฉันพูดเสริมอีกคน  “แล้วตอนนี้พี่เขาอยู่ไหนหรอคะ”

            พี่มาร์ชไม่ตอบคำถามฉัน แต่ชี้มือที่สั่นเทาไปที่ประตูด้านซ้ายมือที่เปิดแง้มๆ เอาไว้ จากที่ฉันคาดการณ์สงสัยจะเป็นห้องนอนนะ

            “ไม่ต้องห่วงนะคะพี่มาร์ช น้ำปิงมันเรียนพยาบาล ต้องช่วยได้แน่”  มิกกิเสริมความมั่นใจให้กับพี่มาร์ช แล้วพาฉันเดินเข้ามาในห้องนั้น แกให้ความหวังพี่เขาเกินไปนะมิกกิ ฉันเรียนแค่ปี 1 เองนะ ยังจำชื่อเพื่อนในห้องได้ไม่ครบทุกคนเลยด้วยซ้ำ =_=

            “โห...” 

            ค่ะ...นี่เป็นแค่คำเดียวที่ฉันกับมิกกิสามารถพูดออกมาได้ เพราะว่าสภาพห้องตอนนี้มีผู้ชายหน้าตาโซมๆ แต่ยังดูหล่อเหลาไม่มีที่ติ -.,- นั่งคอพับจมกองเลือดอยู่ปลายเตียง ถ้าโซมแล้วจะหล่อขนาดนี้ เวลาปกติคงจะหล่อจนติ่งเกาหลีต้องมาขอเป็น FC แหงๆ

            “ฉันว่าสภาพห้องแบบนี้ เราไปใส่รองเท้าดีกว่านะ”  มิกกิเสนอ

            ระหว่างที่เดินไปเปลี่ยนจากรองเท้าใส่ในห้องเป็นรองเท้าผ้าใบคู่ใจ มิกกิแอบเล่าให้ฟังว่า จริงๆ แล้วพี่มาร์ชเป็นคนกลัวเลือดแต่เพราะความรักเพื่อนมากพอเห็นเพื่อนอยู่ในสภาพนั้นเลยพยายามจะช่วยสุดกำลังทั้งที่แม้กระทั่งพยุงตัวเองให้ให้เป็นลมก็ถือว่าเก่งมากแล้ว ช่างเป็นคนประเสริฐผิดกับบุคลิกจริงๆ พี่คุณ =_=

            เรากลับเข้ามาในห้องนั้นอีกครั้งและปล่อยให้พี่มาร์ชดมยาดมอยู่ข้างนอก ฉันมองร่างสูงที่เปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพ็กขาวๆ นั้นอย่างช่างใจ ฉันควรทำอะไรก่อนดีล่ะเทอมแรกๆ ฉันเรียนแค่วิชาปรับพื้นฐานเท่านั้นเอง การปฐมพยาบาลอะไรแบบนี้ฉันยังไม่ได้เรียนเป็นกิจจะลักษณะเลย T^T

            “ฉันว่า ต้องล้างเศษแก้วแล้วก็เลือดออกจากตัวก่อนนะถึงจะเห็นแผลชัด อ้อ! แล้วน้ำเกลือล้างแผลล่ะ” 

            “พี่ยศโทรมาบอกว่ากำลังขึ้นลิฟต์มาแล้วนะ แต่ทำไม่ถึงสักที..”

            “มาแล้วๆ”  พี่ยศเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาตื่นๆ พร้อมถุงขวดน้ำเกลือล้างแผลและอุปกรณ์ทำแผล แบบว่า มาเต็มอ่ะ

            “โห...”  ฉันรู้สึกว่าใครๆ ก็ต้องอุทานออกมาเป็นคนเดียวกัน เพราะสภาพห้องมันสุดยอดมากจริงๆ =_=

            “ขนาดนี้เลยหรอมิกกิ แล้วนั่นมันยังหายใจอยู่ไหมน่ะ”

            “ยังหายใจค่ะพี่ยศ”

            “สวัสดีน้ำปิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...ว่าแต่พี่ช่วยอะไรได้บ้างไหมเนี่ย”  พี่ยศหันมาทักทายสั้นๆ กรี๊ดๆ พี่ยศตัดผมทรงใหม่แล้วเท่เป็นบ้าเลย >///<

            “นี่! ยัยปิง!! แกได้ยินพี่ฉันถามไหมเนี่ย เหม่ออะไรอยู่ยะ!” 

            “อุ้ย!! ขอโทษค่ะพี่ยศ คือปิงกำลังคิดว่า...เราน่าจะล้างเศษแก้วออกจากตัวพี่ปาร์กก่อนน่ะค่ะ” 

            “งั้นไปล้างในห้องน้ำไหม เดี๋ยวพี่จะแบกมันไปให้”

            “ดีเลยค่ะ”

            “เธอเป็นใคร! สนิทกับฉันนักหรอถึงเรียกฉันว่าปาร์กน่ะ”  อยู่ๆ คนไข้ที่ฉันคิดว่าหมดสติหรือว่าหลับอยู่ก็โพลงออกมาเสียงดัง อ้าว! ไม่ให้เรียกว่าปาร์กแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ -_+?

            “ปาร์เกต์...พี่เขาชื่อปาร์เกต์ ถ้าไม่สนิทพี่เขาจะไม่ให้เรียกว่า ‘ปาร์ก’ น่ะ”  มิกกิกระซิบบอกฉันเบาๆ ค่ะ! ฉันจะจำไว้ชั่วชีวิตว่าคนๆ นี้ชื่อ ‘ปาร์เกต์’ -*-!

            “เรื่องมากเน๊อะ”  ฉันสบถเบาๆ ก็คนมันไม่รู้ไง เห็นใครๆ เรียกว่าปาร์กๆๆ แล้วจะตรัสรู้ได้ยังไงว่าชื่อเต็มๆ ว่าปาร์เกต์!

            “เอ้า! มีแรงอาละวาดคนอื่นขนาดนี้ก็ลุกขึ้นหน่อยดิ”  พี่ยศบอกแล้วเข้าไปพยุงพี่ปาร์เกต์ให้ลุกขึ้น

            “แกจะพาฉันไปไหนวะ!! ปล่อย!!” 

            “พาไปล้างแผลเว้ย ลืมตาดูตัวเองหน่อยว่าสภาพเป็นยังไง”  พี่ยศบอกเพื่อนขี้เมาของตัวเอง แล้วหันมาพูดกับคนอีกทีเมื่อพาพี่ปาร์เกต์เข้ามาในห้องน้ำได้แล้ว

            “จัดการมันได้เลยนะ เดี๋ยวพี่คอยช่วย”

            “ค่ะ ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่ยศเพราะฉันไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะจัดการได้รึเปล่า เพราะดูเหมือนพวกเขาจะคาดหวังกับฉันมากทีเดียว U.U

            “มิกกิ ไปดูไอ้มาร์ชให้หน่อยสิ ตอนพี่เดินเข้ามามันทำท่าเหมือนกำลังเป็นลมเลย” 

            “ได้ค่ะ”  มิกกิรับคำแล้วเดินออกไป ถึงตอนนี้ไม่มีมิกกิแต่แนก็ไม่อึดอัดเลยที่อยู่กับพี่ยศ 2 คนแบบนี้เพราะเวลาที่ฉันไปไหนมาไหนกับมิกกิก็จะมีพี่ยศอยู่ด้วยเสมอ ฉันเลยสนิทกับทั้งน้องและพี่ในคราวเดียวกัน

            ฉันลงมือเปิดน้ำเกลือล้างแผลขวดแล้วขวดเล่า จนประทั่งแผลสะอาดปราศจากเศษแก้วถึงแม้จะมีเลือดซึมออกมาบ้างแต่ก็พอที่จะเห็นว่าจะทำแผลทายาตรงไหน ฉันกับพี่ยศช่วยกันพยุงพี่ปาร์เกต์กลับมานอนที่เตียง เพราะเป็นที่ที่มีเศษแก้วน้อยที่สุดของห้องแล้ว

            “ดีนะคะที่แผลไม่ลึกมาก ไม่งั้นคงต้องไปเย็บแผลที่โรงพยาบาล”  ฉันพูดขณะใส่ยาและใช้ก็อซปิดแผลที่มันลึกๆ เอาไว้เพราะห้ามเลือดและป้องกันเชื้อโรคเข้าไปในแผล

            “แล้วเรียนพยาบาลยากไหม ผอมลงเยอะเลยนี่”

            “เหนื่อยมากกก...ค่ะ”  ฉันจงใจลากเสียงยาวๆ เพื่อให้พี่เขารับรู้ถึงความยากลำบากของมัน =_=

            “ก็นั่นแหละ ไม่ยอมมาเรียนกับมิกกิเอง”

            “พี่ยศอ่ะ อย่าพูดแบบนี้เลยนะ ปิงยิ่งเสียดายอยู่ T^T”

            “ฮ่าๆๆ เอาล่ะไม่พูดก็ได้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เรียกพี่ได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ไปช่วยไอ้มาร์ชมันเก็บของก่อน”

            “โอเคค่ะ” 

            พี่ยศเดินออกไปจากห้องความเงียบที่แสนจะอึดอัดก็เริ่มก่อตัวขึ้น ฉันเลยต้องรีบทำแผลให้เสร็จๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะหายใจไม่ออกตายคาห้องไปซะก่อนและอีกอย่างฉันไม่อยากอยู่กับอีตาปาร์เกต์นี่นานๆ รู้สึกว่าพี่จะเป็นมนุษย์หน้าตาดีคนแรกเลยนะที่ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตา -_-

            “นี่ยัยขี้เหร่! ทำเบาๆ หน่อย ฉันเจ็บนะ”  อยู่ๆ คนไข้ปากเสียของฉันก็สำแดงเดช อยากจะเอาสำลีจิ้มเข้าไปให้ถึงก้นแผลจริงๆ เลย แต่ก็กลัวว่าจะโดนหีกคอหลังจากที่ทำแบบนั้น =_=

            “ค่ะๆ จะทำอย่างเบาที่สุดเลย”  ฉันพูด แต่มือเจ้ากรรมดันไม่ทำอย่างที่ปากพูดเผลอกดลงไปที่ถึงก้นแผลเต็มๆ เตรียมหัวหลุดไว้เลยยัยน้ำปิง >_<!

            “โอ๊ย!!”  พี่ปาร์เกต์เด้งตัวขึ้นมานั่งทันทีจนฉันตั้งตัวไม่ทัน ทำให้หน้าเรา 2 คนห่างกันเพียงแค่จมูกคั่นกลาง บ้าจริง! หน้าโคตรเนียนอ่ะ เนียนกว่าฉันอีก o///o

            ลมหายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจของเขารดหน้าฉันแรงๆ อย่างต่อเนื่องพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ จากตัวเขาทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูก ขยับเขยือนไปไหนก็ไม่ได้ รู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ หัวใจนี่ก็เต้นเร็วจนจะทะลุออกมาอยู่แล้ว >///<!

 

 

 

************************************************

เปิดเรื่องด้วยตอนที่ 1 กับความ 'เยอะ' ของพระเอก >.<
เรื่องนี้แต่งไว้นานแล้ว แต่ยังไม่ได้ฤกษ์ปล่อยสักที
อ่านแล้วเป็นยังไงก็ติชมได้นะคะแล้วก็ฝากติดตามด้วยนะ >O<
ถ้าชอบก็คอมเม้นได้ ถ้าใช่ก็ติดตามต่อโล้ดดดด!!! 
ฮ่าๆๆๆแล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^_^

*************************************************