The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

[4 :: จากลา...แต่ไม่ตลอดไป]

            [เฮ้ย! น้ำปิง!! มันจะทำอะไรเธอน่ะ น้ำปิง...ฮัลโหล! ตอบสิ...ฮัลโหล!!...]  เสียงของมิวดังมากจนพี่ปาร์เกต์ได้ยิน

            “ยังไปคุยกับมันอีก นอนลงเลย...เร็วๆ”  พี่ปาร์เกต์ไม่พูดเปล่า แต่เขาหยิบโทรศัพท์ของมิกกิไปคุยแทนฉันด้วย

            “นี่! ถ้าจะโทรมาถามเรื่องไร้สาระแบบนี้ล่ะก็ ฉันวางล่ะ...”  พูดจบพี่เขาก็ตัดสายมิวแล้วส่งมันคืนให้ฉัน

            “ยังจะมองหน้าอีก ฉันบอกว่าให้นอนลงไม่ได้ยินรึไง -*-” 

            “พี่จะทำอะไรฉัน!! ฉันไม่ยอมหรอกนะ”  ฉันตะโกนเสียงดังแล้วยกมือขึ้นมาประสานกันไว้ที่อก ฉันก็อุตส่าห์ไว้ใจมาด้วยเพราะเห็นว่าพี่เขารังเกียจความขี้เหร่ของฉันและคงไม่ทำอะไรแน่ๆ แต่มันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง >.<!!

            “เฮ้อ...ขี้เหร่เอ้ย!”  พี่ปาร์เกต์สบถ ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงมาเรื่อยๆ จนจมูกของเราเกือบจะชนกันแล้ว...>///<

            กึก!

            อยู่ๆ เบาะที่ฉันนั่งอยู่ก็เอนลง แล้วพี่เขาก็ผลักไหล่ฉันให้นอนลง ไม่นะ! ฉันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่เหมือนกัน มาทำแบบนี้ได้ไง มันไม่แฟร์เลย T^T

            “นี่พี่จะทำอะไร!! ปล่อยฉันนะ”  ฉันพยายามขืนตัวเองสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ตัวเองนอนลงไป แต่พี่ปาร์เกต์ก็ยังออกแรงกดไหล่ให้ฉันนอนลงอยู่ดี

            “อยู่เฉยๆ ได้ไหม!”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วเอาผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งโป่ะลงมาที่ตาของฉันแรงๆ

            “โอ๊ย!!”

            “นั่นแหละ ฉันบอกว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ”  เสียงของพี่ปาร์เกต์ดังเข้ามาในหู สักพักก็มีเสียงเปิดประตูฝั่งคนขับ

            “อยากรู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้”  พี่ปาร์เกต์พูดขึ้นมาทำลายความเงียบในรถ ฉันเปิดผ้าขนหนูนั้นขึ้นแล้วหันไปมองพี่ปาร์เกต์ พี่เขากำลังมองมาที่ฉันอยู่ ฉันเลยพยักหน้าแทนคำตอบ -///-

            “เพราะเราเหมือนกัน...เราถูกหักหลังจากคนที่รักเหมือนกัน”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วเงียบไปสักพัก ถึงแม่ว่าฉันจะไม่ได้สบตากับพี่เขาตรงๆ แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดจากน้ำเสียงของเขา

            “ที่มิวมันบอกว่าฉันทำไปเพราะยังลืมพลอยไม่ได้ มันพูดถูกแล้วล่ะ...เธอก็เหมือนกันใช่ไหม? เธอก็ยังลืมไอ้มิวไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ถ้าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้เลย จะให้ฉันแกล้งเป็นแฟนต่อจนกว่าเอจะกลับก็ได้ มันจะได้ยุติธรรมกันทั้งสองฝ่าย”

            “แล้วทำไมพี่ถึงดูไม่ชอบมิวเลยล่ะคะ...มีเรื่องอะไรกันมาก่อนหรอ”  เพราะคำถามนี้ทำให้พี่ปาร์เกต์ชะงักไป อ้าว! ฉันพูดอะไรผิดไปหรอ? ฉันคิดว่าฉันก็ควรจะรู้อะไรมากกว่านี้บ้างเพราะฉันก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเขาเหมือนกัน

            “...ไม่ใช่ไม่ชอบแต่เกลียดเลยต่างหาก เพราะเพื่อนรักมันนี่แหละที่แย่งพลอยไปจากฉัน...นานเท่าไหร่แล้วนะที่พวกมันสวมเขาให้ฉัน ฮึ! มันคงมองว่าฉันเป็นแค่ไอ้หน้าโง่คนหนึ่งถึงกล้าหลอกฉันได้”  พี่ปาร์เกต์ยิ้มมุมปากอย่างเจ็บใจ มันทำให้ฉันนึกถึงตัวเองขึ้นมา...นั่นสินะ มิวคงคิดว่าแนโง่มากถึงทำกับฉันแบบนี้ เขาทำให้ฉันกลายเป็นมือที่สามโดยไม่รู้ตัว!

            “ถึงพี่จะแกล้งทำเป็นแฟนฉันต่อก็คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ เพราะว่าฉันต้องกลับพรุ่งนี้แล้ว” 

            “งั้นภายในวันนี้เราก็มาช่วยกันทำให้มิวมันอกแตกตายกันเถอะ”  พี่ปาร์เกต์ยิ้มอย่างนึกสนุก ฉันกลัวรอยยิ้มแบบนี้จัง U_U;

            “ทำยังไงหรอคะ?”

            “นอนไปเถอะ ถ้าถึงแล้วฉันจะบอก”

            “ถึง? ถึงไหนคะ!”

            “คอนโดไง...หรือว่าเธออยากให้ฉันพาไปที่อื่น”  ประโยคสุดท้าย พี่ปาร์เกต์เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเลยค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะเอาผ้าขนหนูปิดหน้าไว้ ฉันได้ยินพี่เขาหัวเราะหึๆๆ ในลำคอนิดหน่อย ก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกจากตำแหน่ง

            ฉันนอนฟังเสียงเครื่องยนต์และเสียงเพลงในรถที่คลอเลาๆ ตลอดทาง จนกระทั่งความรู้สึกของฉันเริ่มหายไปเรื่อย...

            อึ่ก!

            ความรู้สึกหนักๆ ที่มาทับคอของฉันอย่างแรงทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพดานสีขาวสะอาดตาปรากฏขึ้นตรงหน้า เอ๊ะ! เมื่อคืนฉันหลับอยู่บนรถพี่ปาร์เกต์นี่นา แล้วมานอนในห้องแบบนี้ได้ยังไงกัน =_=?

            “เฮ้อ...”  อยู่ๆ ก็มีเสียงหายใจแรงๆ อยู่ข้างหูฉัน

            อะไรนะ...ข้างหู! O_O!!

            “เฮ้ย!!!”  ฉันร้องแล้วรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีแต่ดันพลาดตกเตียงก้นกระแทกพื้นซะแรง T.T ทำไมฉันมานอนเตียงกับพี่ปาร์เกต์ได้ล่ะเนี่ย!

            “เธอจะร้องทำไมเนี่ย!”  พี่ปาร์เกต์งัวเงียลุกขึ้นนั่งอย่างขัดใจ

            “ทำไมฉันมานอนห้องพี่แบบนี้ล่ะ” 

            “ก็เมื่อคืนเธอหลับน้ำลายย้อยบนรถฉัน ปลุกยังไงก็ไม่ตื่นฉันเลยแบกเธอขึ้นมาบนนี้นี่แหละ”

            “แล้วทำไมไม่พาฉันไปนอนห้องมิกกิล่ะคะ มานอนห้องพี่ทำไม >_<!”

            “ไอ้มิวมันรออยู่ล็อบบี้ ฉันสัญญากับเธอไว้ว่าจะทำให้มันอกแตกตายเลยพาเธอมาห้องฉันซะเลย ฉันอยากให้เธอได้เห็นตอนมันดิ้นพล่านๆ เหมือนหมาโดนน้ำร้อนจริงๆ สะใจชะมัด!”

            “แล้วพี่ทำไมไม่ทิ้งฉันนอนโซฟาล่ะคะ หรือว่านอนบนพื้นก็ได้ ไม่เห็นต้อง...นอนเตียงเดียวกันเลย -///-”

            “ฉันไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่ปล่อยให้ผู้หญิงนอนบนพื้นแข็งๆ หรือว่านอนขดอยู่บนโซฟาเล็กๆ หรอกนะ...แล้วฉันก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดที่ยอมนอนพื้นหรือโซฟาด้วย”

            งงไหมคะ? ฉันงง =_=; ตกลงเขาเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย!

            “ลุกขึ้นมาได้แล้ว”  พี่ปาร์เกต์ส่งมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้น

            “ขอบคุณค่ะ...เหวอออ!!”  ฉันพูดขอบคุณได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องร้องออกมา เพราะว่าพี่ปาร์เกต์เผลอไปเหยียบชายผ้าห่มที่มันหล่นลงมาพร้อมตัวฉันเข้า ทำให้เราสองคนล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน และ...

            อุ๊บ! O///O

            “เอ่อ...”  ฉันส่งเสียงอกมาเบาๆ เพราะเมื่อกี๊ฉันหอมแก้มพี่ปาร์เกต์ฟอดใหญ่เลย >///<! เขาจะคิดว่าฉันอ่อยรึเปล่าเนี่ย แต่เมื่อกี๊มันเบรกไม่อยู่จริงๆ นะ

            “ถึงฉันจะเกลียดผู้หญิงสวยๆ แอ๊บๆ ใจโลเลพวกนั้น แต่ฉันก็ยังเลือกอยู่นะ -_-” 

            ฮึ่ม! ฉันอยากจะบีบคอเขาจริงๆ พูดแบบนี้เขินไม่ออกเลยฉัน =_=; ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วสักพักพี่เขาก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ฉันบ้าง

            “งั้น...ฉันกลับห้องก่อนแล้วกันนะคะ”  ฉันลุกขึ้นยืนแล้วพูดโดยไม่หันไปมองพี่ปาร์เกต์ที่นั่งเงียบอยู่ตั้งแต่เมื่อกี๊

            “ส่วนเรื่องเมื่อคืน ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแกล้งมิวให้”  ฉันบอกไว้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้อง แต่ยังไม่ถึงประตูพี่ปาร์เกต์ก็เข้ามารั้งแขนไว้ -///-;

            “มิวมันนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง”

            “เช้าแล้ว คงกลับไปแล้วมั้งคะ”

            “งั้นก็ลองแง้มประตูดูสิ”  พี่ปาร์เกต์พยักพเยิดไปที่ประตู จะบ้าหรอใครมันจะมานั่งเฝ้าทั้งคืนขนาดนั้น -_-!

            ฉันเดินไปใกล้ๆ บานประตูด้วยหัวใจที่เต้นรัวระทึก ถ้าเกิดมัวยังนั่งอยู่หน้าห้องตอนนี้มันจะทำอะไรอยู่นะ ต้องเมื่อยมากแน่ๆ ที่ต้องอยู่แบบนั้นทั้งคืน...เฮ้ย! หยุดความคิดวิปริตของเธอเดี๋ยวนี้เลยนะยัยน้ำปิง >_<! ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดเลย คิดสิว่ามันทำอะไรกับเธอไว้บ้าง!

            แอ๊ด...

            ฉันค่อยๆ แง้มประตูออกไปและกวาดตามองไปรอบๆ ทางเดินก็เห็นมิวนั่งหลับคอพับอยู่ที่พื้น สงสัยนายท่าจะบ้าจริงๆ นะมิว -_-;

            ฉันถอนหายใจกับภาพตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูเข้ามาเบาๆ ฉันหันกลับเข้ามาในห้องก็ชนเข้ากับแผงอกกว้างของพี่ปาร์เกต์เต็มๆ ฉันเลยรีบถอยไปด้านหลังโดยอัตโนมัติ แต่ฉันลืมไปว่าข้างหลังฉันมันคือประตู =_=!

            โป๊ก!!

            เสียงศีรษะของฉันกระแทกเข้ากับประตูอย่างแรงจนฉันรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน -_-; ทั้งห้องเหมือนจะหยุดนิ่งไปแป๊บหนึ่งก่อนที่พี่ปาร์เกต์จะระเบิด หัวเราะออกมาลั่นห้องพร้อมๆ กับที่ฉันเริ่มมีความรู้สึกปวดที่ท้ายทอย

            “โอ๊ย!...”  ฉันร้องออกมาเบาๆ แล้วลูบท้ายทอยตัวเองป้อยๆ ในขณะที่พี่ปาร์เกต์ยังคงกุมท้องหัวเราะอยู่...นี่พี่หัวเราะขนาดนั้นไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างเลยหรอ =_=//

            “พี่จะหัวเราะอีกนานไหมคะ T.T” 

            “เฮ้ย! โทษๆ ก็มันตลกนี่ เธอจะตกใจอะไรนักหนา ฉันแค่อยากส่องดูว่าไอ้มิวมันยังอยู่รึเปล่าเท่านั้นเอง” 

            “อ้าว ไหนพี่บอกว่ามิวนั่งอยู่หน้าห้องไง แล้วทำไมต้องอยากดูอีกล่ะ =_=”  ฉันถามพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ เพราะรู้สึกมึนๆ ยังไงบอกไม่ถูก เลือดออกในสมองรึเปล่าเนี่ย @_@

            “ก็ตอนที่ฉันเห็นว่ามันนั่งอยู่หน้าห้องล่าสุดตอนตีห้าโน่น สายป่านนี้แล้วฉันก็เลยอยากรู้ว่ามนยังจะหน้ามึนอยู่อีกรึเปล่า”  พี่ปาร์เกต์บอกพร้อมกับจูงมือพาฉันกลับไปที่เตียงแล้วหายาหม่องมาทาให้ นี่พี่เขาจะทำตัวอบอุ่นมากเกินไปแล้วนะ ถ้าเกิดฉันหวั่นไหวขึ้นมาทำไงล่ะ >///<!

            พวกเรานั่งรออยู่ในห้องสักพักพี่ยศก็เข้ามาคุยกับมิวจนกระทั่งยอมกลับไป ฉันเลยได้ออกมาจากห้องพี่ปาร์เกต์สักที -///- พอฉันออกมาได้เท่านั้นแหละมิกกิก็รีบลากฉันกลับห้องทันทีแล้วถามฉันยกใหญ่ว่าเมื่อคืนพี่ปาร์เกต์ทำอะไรฉันรึเปล่า พอฉันปฏิเสธยัยนั่นก็ถามย้ำๆ อยู่นั่นจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรจริงๆ ถึงยอมหยุด

            ที่มิกกิเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้เพราะว่าผู้หญิงที่เข้าห้องกับพี่ปาร์เกต์เป็นอันต้องเสร็จทุกราย พอมิกกิเล่าให้ฟังเท่านั้นแหละฉันถึงกับขนลุกซู่เลย =_=; เกือบไปแล้วนะยัยน้ำปิง! มิน่าล่ะมิวถึงเฝ้าอยู่หน้าห้องทั้งคืน แล้วที่ฉันรอดมาได้คงเพราะฉันมีหน้าตาเป็นอาวุธสินะ -_-;

            หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและแพ็คของเรียบร้อยแล้ว พี่ๆ ทั้ง 3 คนและมิกกิก็มาส่งฉันที่ท่ารถ...ต่อไปฉันคงต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆ แล้วสินะ ชีวิตที่น่าเบื่อ ต้องทำอะไรเดิมๆ ที่ไม่ใช่ตัวเองซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน ต้องมีกฎเกณฑ์และกฎระเบียบมาควบคุมตลอดเวลา...

            “กิจกรรรมออกค่ายของพวกเราจะเป็นกิจกรรมส่งท้ายของเทอมนี้นะคะเพื่อนๆ เราอยากให้ทุกคนตั้งใจทำเพราะน้องๆ เขาไม่มีโอกาสที่ดีเหมือนเรา...”  นินิว นักกิจกรรมตัวยงของรุ่นชี้แจงกิจกรรมออกค่ายส่งท้ายเทอม ซึ่งกิจกรรมหลักที่เราจำไปทำก็คือตรวจสุขภาพทั่วไปและสร้างห้องสมุดให้กับน้องๆ ที่มีโรงเรียนอยู่ในถิ่นทุรกันดาร

            “ปีนี้จะพิเศษขึ้นกว่าปีก่อนๆ เพราะมีหนุ่มคณะวิศวกรรมศาสตร์มาช่วยสร้างห้องสมุดกับเราด้วย ^^”  นินิวบอกทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นภายในที่ประชุม

            “ก็ดีเหมือนกันนะ พยาบาลตรวจสุขภาพเด็กๆ ส่วนวิศวะสร้างห้องสมุด เข้ากั๊นเข้ากันว่าไหมปิง ^O^”  หมี่เกี๊ยวเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวที่ตามมาเรียนที่นี่ด้วย ยัยนั่นหันมากระซิบกระซาบอย่างสดใส ก็จะไม่ให้สดใสได้ยังไงล่ะคะในเมื่อคนส่วนมากในคณะเราก็เป็นผู้หญิงทั้งนั้น หาผู้ชาย (แท้ๆ) ไม่ค่อยได้ นี่เลยกลายเป็นโอกาสดีที่พวกเราเหล่าชะนีจะได้มีโอกาสกระทบไหล่ชายชาตรีสักที -_-;

            “หนุ่มวิศวะจากที่ไหนหรอนินิว?”  เพื่อนคนหนึ่งร้องถามขึ้นมา ทำให้ทั้งห้องประชุมเงียบกริบลงเพื่อรอฟังคำตอบ แหมๆ ตั้งใจกันเชียวนะพวกเธอ ทีตอนเรียนน่ะหลับเอาๆ @-_-@ (หูผึ่งออกมามากกว่าเดิม 3 ระดับ)

            “จากมหาวิทยาลัย K จ้ะ ^_^”  เสียงกรี๊ดดังขึ้นแทบจะทันทีที่นินิวพูดจบ ก็แหม...นานๆ ทีจะได้ร่วมงานกับหนุ่มกรุงเทพฯ สักทีนี่นา ฉันก็ชักจะเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาบ้างแล้วสิ >.<//

            “ปิง พี่ยศพี่ชายมิกกิเรียนที่นี่รึเปล่า?”  หมี่เกี๊ยวถามอย่างคิดได้ เออว่ะ...พี่ยศเรียนคณะวิศวกรรมมหาวิทยาลัย K นี่นา กรี๊ดๆ จะได้เจอพี่ยศอีกแล้วหรอเนี่ย >.<

            “ใช่ๆ เขาเรียนที่นี่แหละ >.<//”

            “แล้วพี่ยศจะมาด้วยไหมนะ ถ้าเกิดพี่ยศมาด้วยก็คงดีสิ”หมี่เกี๊ยวพึมพำเบาๆ (แต่ฉันแอบได้ยิน) อย่าบอกว่าเธอชอบพี่ยศน่ะ +_+!

            “ดียังไงหรอ?”  ฉันถามหยั่งเชิง

            “ก็ถ้าพี่เขามา ก็แสดงว่าเพื่อนพี่เขาก็ต้องมาด้วยน่ะสิ ^///^”  หมี่เกี๋ยวยิ้มเขินๆ เอ๋? เพื่อนของพี่ยศงั้นหรอ...หรือว่าจะชอบพี่มาร์ชกับพี่ปาร์เกต์!

            “ใคร?”  ฉันทำท่าขมวดคิ้วทำเป็นไม่รู้จัก การที่เราจะได้ข้อมูลที่ล้ำค่าเราต้องหัดแกล้งโง่เข้าไว้ แล้วทำไมฉันต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย -_+!

            “ก็พี่มาร์ชกับพี่ปาร์กไง แกไปพักที่หอมิกกิไม่ได้เจอพี่ๆ เขาหรอ หนุ่มฮอตประจำคณะเชียวนะแก >///<”

            “อ๋อ...ก็...เจอบ้างอ่ะ ^^;”  ฉันอึกอัก อันที่จริงฉันนอนเตียงเดียวกับหนึ่งใน ‘หนุ่มฮอตประจำคณะ’ นั่นมาแล้วแหละหมี่เกี๋ยว =_=; แต่แนอยากเตือนเธอจังว่าอย่าไปเรียก ‘ปาร์ก’ สุ่มสี่สุ่มห้าเพราะเจ้าตัวเขาหวงมาก -*-!

            “เดี๋ยวต้องโทรถามมิกกิแล้วล่ะว่าพี่ชายคุณเธอจะมาค่ายด้วยไหม >///<”  หมี่เกี๊ยวยังคงร้อนรนกับการมาของพี่ยศ ส่วนฉันพอคิดว่าอาจจะได้เจอกับพี่ปาร์เกต์อีกมันรู้สึกร้อนวูบวาบยังไงบอกไม่ถูก -///-

            “อ้อ! แล้วตอนแกอยู่คอนโดมิกกิ พะแพงได้ไปหารึเปล่า”  อยู่ๆ หมี่เกี๋ยวก็ถามขึ้น จริงสิ! ฉันเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย

            “ไป”  ฉันสอบสั้นๆ แล้วหันไปสนใจนินิวที่กำลังพูดกำหนดการให้ฟัง แต่หมี่เกี๊ยวก็ยังถามต่อ นี่แกดูท่าทางฉันไม่ออกรึไงว่าฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว -_-!

            “แล้วเป็นไงบ้าง น้องรหัสฉันย้ายไปเรียนกรุงเทพแล้วสวยขึ้นป่ะ ^^”

            “อื้ม...น่ารักดี”  โกหกจะบาปไหมเนี่ย -_-;

            เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี๊...

            “แกรู้ได้ยังไงว่าพะแพงไปหาฉันที่คอนโดมิกกิ ฉันยังไม่ได้เล่าให้แกฟังเลยไม่ใช่หรอ?”  ฉันถามเพราะรู้สึกทะแม่งๆ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยและมิกกิก็ไม่มีทางเล่าให้หมี่เกี๊ยวฟังแน่ๆ แล้วทำไมยัยนี่ถึงรู้ล่ะ! หมี่เกี๊ยวอึกอักอยู่พักใหญ่ก่อนจะยอมปริปากพูดออกมา

            “ฉันบอกเองแหละ...ก็พะแพงโทรมาถามว่าฉันไม่ได้ไปสัมมนากับมหา’ลัยหรอ ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ไปแต่แกไป...น้องเขาเลยถามว่าเธอพักที่ไหนจะได้ฝากของฝากมาให้ฉัน...ฉันก็เลยบอกไปว่าอยู่คอนโดมิกกิ...ทำไมหรอ? ทำไมทำหน้าเหมือนจะฆ่าฉันอย่างนั้นล่ะ T^T”

            เพื่อนนะเพื่อน เห็นของฝากสำคัญกว่าชีวิตและหนังศีรษะของเพื่อนคนนี้ได้ยังไง Y.Y

            “ถ้าฆ่าเธอได้ฉันจะฆ่าตอนนี้เลยเกี๊ยว!...เพราะน้องรหัสเธอนั่นแหละฉันเลยโทรมกลับมาขนาดนี้ แกรู้รึเปล่าว่าน้องพะแพงของเธอคบอยู่กับมิว แล้วมาอาละวาดฉันถึงห้อง ดึงทึ้งผมฉันเล่นยังไงหัวตัวเองเพราะคิดว่าฉันแย่งแฟนมัน!!”  ฉันสาธยายอย่างเก็บกด หมี่เกี๊ยวอ้าปากค้างแล้วยกมือขึ้นปิดปากพูดอะไรไม่ออก

            “ฉัน...ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าน้องเขาหลอกถามฉันเพื่อไปหาเรื่องแก T_T”

            “คราวหน้าจะบอกอะไรใครก็ประเมินสถานการณ์ก่อนนะยะ”

            “โอเค TOT”

            หลังจากจับตัวการที่ทำให้ฉันได้ฉ่ะกับพะแพงได้แล้ว ฉันวางไว้ได้เปราะหนึ่งเพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลว่ายัยเด็กนั่นจะรู้พิกัดที่อยู่ของฉันได้เป๊ะยิ่งกว่ามี GPS ติดตามตัวแบบนั้นอีก เพราะฉันด่าหน่วยข่าวกรอกของยัยนั่นแล้วหนึ่งยก อยากจะรู้เหมือนกันว่าไม่มีหมี่เกี๊ยวให้หลอกถามแล้ว ยัยนั่นจะรู้ข่าวของฉันมาจากที่ไหนอีก -_+!

***********************************************

กลับมาแล้วจ้า ^O^หวังว่าคงจะยังรออ่านอยู่นะคะ ^_^

***********************************************