The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 
[21 :: คนรัก & เพื่อนรัก]
 
            “อะแฮ่ม!...อาหารกลางวันมาแล้ว มัวแต่หวานกันอยู่นั่นแหละ”  พี่มาร์ชยืนพิงกรอบประตูพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้ฉันกับพี่ปาร์เกต์อย่างแซวๆ
            “เฮ้อ...เออๆ เดี๋ยวลงไป ไปได้แล้วแกอ่ะ”  พี่ปาร์เกต์พูดพร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อไล่เพื่อนตัวเองให้ออกไป
            “เออก็ได้ ไปก็ได้”  พี่มาร์ชพูดแล้วเดินออกไป แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มมาแซวจนฉันทำอะไรไม่ถูก >////<
            “ไปกันเถอะค่ะ ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าหิวมากเลย”  ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาจากห้องทันทีโดยที่ไม่ได้รอให้พี่ปาร์เกต์ได้ตกปากรับคำใดๆ เขินจนอยู่ไม่ได้แล้วเผ่นดีกว่า >////<
             ฉันเดินลงมาข้างล่างได้สักพักพี่ปาร์เกต์ก็ตามลงมา ในห้องอาหารมีไก่ KFC ถังใหญ่ 2 ถังวางอยู่พร้อมกับเครื่องเคียงอีกมากมายจนล้นโต๊ะ และตอนนี้พี่มาร์ชก็ล่วงหน้าจัดการกับน่องไก่ทอดไปแล้ว 2 น่อง
            “มาแล้วหรอ นั่งเลยๆ”  มิกกิกวักมือเรียกทั้งที่อีกมือกำลังจิ้มเฟรนฟรายลงไปบนถ้วยซอสอยู่
            ฉันเดินมานั่งข้างมิกกิและพี่ปาร์เกต์ก็มานั่งข้างๆ มองท่าทางเวลาแต่ละคนกินแล้วตลก คงจะหิวโหยกันมากที่ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า ฉันก็เริ่มรู้สึกแสบๆ ท้องแล้วล่ะ
            “เฮ้อ...พ่อกับแม่กลับมาต้องตกใจมากแน่ๆ ที่บ้านพังแบบนั้น”  มิกกิบ่นขณะเลือกไก่ชิ้นต่อไปออกมาจากถังสีแดง
            “ก็ซ่อมก่อนสิ พ่อกับแม่ใช่ว่าจะกลับมาสองสามวันนี้ซะเมื่อไหร่”  พี่ยศเถียง
            “ก็นะ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ไม่รู้ว่าจะรีบร้อนพังไปทำไมห่วงกันเวอร์เกินไปไหม -_-”  มิกกิมองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด จนพี่ยศที่กำลังดูดน้ำอัดลมอยู่สำลักออกมา
            “อ้าวเฮ้ย! สำลักจนหน้าดำหน้าแดงหมดแล้ว”  พี่มาร์ชที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ช่วยตบหลังให้ แต่พี่ยศก็เอาแต่สำลักไม่ยอมหยุดสัก ทั้งไก่ทั้งน้ำอัดลมกระเด็นเต็มตัวพี่ยศเลยอ่ะ อาการหนักอยู่นะเนี่ย =_=;
            “ไปห้องน้ำก่อน”  พี่ยศพูดออกมาอย่างยากลำบากแล้วเดินแยกออกไปนอกห้อง
            “อ้าวพี่ยศ! ทิชชู่ห้องน้ำชั้นล่างหมดนะ...พี่ยศ!”  มิกกิตะโกนลั่นแต่ดูเหมือนพี่ยศจะไม่ได้ยินเพราะว่าเดินหายไปเลย
            “งั้นเอานี่ไปก่อนแล้วกัน”  มิกกิหยิบทิชชู่ที่ได้มาจากร้าน KFC ขึ้นมาหนึ่งปึกใหญ่
            “ไม่พอหรอก เลอะเทอะขนาดนั้น”  พี่ปาร์เกต์ออกความเห็น
            “งั้นคงต้องไปเอาในครัว”  มิกกิพูดอย่างคิดได้
            “งั้นแกเข้าไปเอาเลย เดี๋ยวฉันจะเอาทิชชู่นี่ไปให้พี่ยศก่อนจะได้ดูอาการด้วย”  ฉันบอกแล้วหยิบทิชชู่มาจากมิกกิ
            ฉันเดินแยกออกมาจากห้องกินข้าวแล้วตรงมาที่ห้องน้ำที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน เสียงไออย่างต่อเนื่องดังออกมาจากห้องน้ำ ฉันเดินไปถึงก็พบพี่ยศกำลังยืนสำลักอยู่หน้าอ่างล้างมือ
            “พี่ยศ ไหวไหมคะ”  ฉันยื่นทิชชู่ไปให้พี่ยศที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดเนื่องจากไออย่างหนัก สงสัยน้ำอัดลมเข้าหลอดลมไปเยอะเลย แบบนี้จะเป็นปอดบวมไหมเนี่ย =_=
            “ขอบใจนะ”  พี่ยศรับทิชชู่จากฉันไปเช็ดปากและเหงื่อที่ผุดออกมาเต็มหน้า แล้วไอออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ถี่เหมือนครั้งก่อนๆ แล้ว
            “โอเคขึ้นบ้างไหมคะ”
            “โอเค...”  พี่ยศพูดออกมาเบาๆ แล้วไอออกมาอีก 2 ครั้ง
            “งั้น...ถ้ามีอะไรก็เรียกนะคะ ปิงจะรีบมา”  ฉันบอกและหมุนตัวจะเดินออกมาเพราะดูเหมือนพี่ยศกำลังจะอ้วกออกมายังไงยังงั้น
            หมับ!
            “พี่ยศ”  ฉันหันกลับไปมองพี่ยศที่ยังยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำเพราะว่าพี่เขารั้งข้อมือฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะเดินออกมา
            “อย่าเพิ่งไปได้ไหม...”  พี่ยศพูดออกมาเบาๆ และไอออกมาอีกครั้ง
            “อะ...โอเคค่ะ”  ฉันรับคำ พี่ยศกระชับมือที่จับฉันมากขึ้นแล้วนิ่งไป
            ระหว่างนี้เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย มีเพียงเสียงหายใจหอบๆ ของพี่ยศเท่านั้นที่ได้ยิน ยิ่งเงียบความรู้สึกแปลกๆ ก็เริ่มโถมเข้ามา สัมผัสอุ่นๆ ที่ข้อมือทำให้ฉันต้องก้มลงไปมองมัน
            ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร...
            “เฮ้ยยศ! เป็นไงบ้างวะ”  เสียงพี่ปาร์เกต์ดังขึ้นก่อนที่ตัวจะเดินมาถึงห้องน้ำ ตอนนี้เองที่พี่ยศรีบปล่อยข้อมือของฉันให้เป็นอิสระ
            “ดีขึ้นมากแล้วล่ะ”
            “โอเคแน่นะ ทำไมหน้าซีดๆ”
            “อื้ม ไปกินต่อเถอะ เดี๋ยวตามไป” 
            “หวะ...ไหวแน่นะคะ”  ฉันถามเพื่อยืนยันอีกที แต่ไม่รู้เพราะอะไรปากฉันมันกลับพูดไม่ค่อยออกขึ้นมาซะดื้อๆ
            “แน่สิ ไปเถอะ”  พี่ยศผลักไหล่ฉันเบาๆ เพื่อให้ฉันเดินออกมา พี่ยศหันมายิ้มให้แล้วปิดประตูห้องน้ำ ฉันกลับพี่ปาร์เกต์จึงกลับมาที่ห้องอาการ มิกกิไม่อยู่บนโต๊ะและไม่ได้อยู่ในห้องครัว...ไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย
            “มิกกิไปไหนคะพี่มาร์ช”
            “อ้าว ก็เอาทิชชู่กับผ้าเช็ดหน้าไปให้ยศไง ไม่ได้เดินสวนกันมาหรอกหรอ”
            “ไม่นี่คะ”
            “บ้านก็ไม่ได้ใหญ่มาก ทำไมไม่เจอกันละ”  พี่มาร์ชขมวดคิ้วอย่างงงๆ
            “มิกกิแวะไปไหนระหว่างทางที่ไปห้องน้ำรึเปล่า กินต่อเถอะ”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง เราก็เลยกินไก่กันต่อ สักพักใหญ่ๆ มิกกิก็เดินกลับมาที่ห้องพร้อมกับตาบวมนิดหน่อย ชีบอกว่าสงสารพี่ที่ต้องสำลักหนักขนาดนั้นเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ ส่วนพี่ยศขอขึ้นไปพักบนห้องพวกเราเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
            แต่จู่ๆ ความรู้สึกแปลกๆ ที่ฉันรู้สึกตอนที่อยู่ในห้องน้ำก็กลับมาอีกครั้ง สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากมือข้างนั้นของพี่ยศ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน
            ฉันรู้สึกว่าพี่ยศ...เปลี่ยนไป
           
            [ยศ : Talk]
            ทำไมนับวันความรู้สึกที่ผมมีต่อน้ำปิงมันยิ่งมากขึ้น ทั้งที่ผมพยายามตัดใจถึงที่สุดแล้ว แต่มันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกกังวลและคิดถึงน้องเขากว่าเดิม ยิ่งผมเห็นปาร์กกับน้ำปิงไปกันได้ดีผมยิ่งรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เงียบๆ ในมุมของตัวเอง
            เรื่องระหว่างปาร์กกับน้ำปิงผมไม่แน่ใจว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอมารู้ตัวอีกที...ผมก็ช้าไปซะแล้ว ผมมัวแต่ใจเย็นจนลืมไปว่าปาร์กเป็นคู่แข่งคนสำคัญยิ่งกว่ามิวซะอีก ถึงแม้มิวจะเป็นรักครั้งแรกของน้ำปิงแต่มิวก็ทำให้น้ำปิงเจ็บปวดจนผมมั่นใจว่าน้ำปิงไม่มีวันใจอ่อนแน่...แต่กับปาร์กมันต่างออกไป
            ถึงสองคนนี้จะทำหน้าเหมือนปวดท้องเสมอเวลาที่เจอกัน แต่ผมก็รู้สึกว่าทั้งสองคนอาจมีอะไรในใจแน่ แล้วผมก็คิดถูก!...ทำไมทุกครั้งๆ ผมมักจะช้ากว่าปาร์กก้าวเดียวเสมอเลยนะ
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            “พี่ยศ ไหวไหมเนี่ย”  เสียงของมิกกิดังขึ้นมา หลังจากที่น้ำปิงออกไปกับปาร์กแล้ว
            “อืม”  ผมตะโกนกลับออกไป แล้วเงยหน้าขึ้นไปสำรวจสภาพตัวเองในกระจก
            “เข้าไปนะ”  มิกกิบอกแล้วเปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องน้ำ พร้อมกับทิชชู่ม้วนใหม่และผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ในมือ
            “หน้าซีดเชียวพี่ชาย”  มิกกิขมวดคิ้วมองผมด้วยแววตาที่บอกว่าสงสารผมสุดๆ ก็เพราะใครล่ะผมถึงเป็นแบบนี้ ถ้ายัยน้องสาวไม่พูดกระตุ้นต่อมผมคงไม่สำลักคำโตขนาดนี้ -_-;
            “อ่ะ”  มิกกิยื่นผ้าขนหนูให้ผม ผมรับมันมาเช็ดหน้าเช็ดตา แต่จู่ๆ มิกกิก็เงียบไปดูแปลกๆ ยังชอบกล
            “เป็นไรอ่ะเรา”  ผมหันไปมองมิกกิที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้
            “พี่...ไหวรึเปล่า” 
            “อะไร? เมื่อกี๊ก็ถามไปแล้วนี่นา พี่บอกว่าไหวก็ไหวสิ”  ผมบอกพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากของปลาทองมิกกิเบาๆ
            “ไม่ใช่...มิกกิหมายถึงหัวใจพี่น่ะ...ไหวรึเปล่า”
            กึก!
            ผมชะงักค้างกลางอาการกับคำถามที่ดูเหมือนจะทิ่มเข้ากลางใจผมได้พอดีเป๊ะ ทำไมมิกกิถึง...
            “ถ้าไม่ไหว...พี่ระบายกับมิกกิได้นะ” 
            “พูดเรื่องอะไรเนี่ยเรา”  ผมพยายามทำไขสือ แล้วหันไปส่องกระจกต่อ แต่น้องสาวตัวดีของผมก็จับตัวผมหันไปหาซะเต็มแรง
            “มิกกิไม่ได้ล้อเล่น...เราเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมมิกกิจะไม่รู้ว่าพี่ยศคิดอะไรอยู่”
            “มิกกิ...”
            “มิกกิรู้มาตลอดแหละว่าพี่ยศคิดยังไงกับน้ำปิง...มิกกิก็ช่างสังเกตเหมือนกันนะ เวลาที่มิกกิบอกว่าน้ำปิงจะมาพี่ยศก็ทำท่าทางร่าเริงจนผิดสังเกต แถมเวลาที่พี่ปาร์กเริ่มเข้ามาใกล้ชิดกับน้ำปิง พี่ก็ทำหน้าเจ็บปวดจนเห็นได้ชัด พี่จะเถียงไหมว่ามิกกิพูดผิด”
            “...”
            “เรื่องความรู้สึกมิกกิฝืนใครไม่ได้ทั้งที่อยากจะช่วยพี่ยศแต่มิกกิก็บังคับน้ำปิงไม่ได้ เพราะฉะนั้นถ้าพี่ไม่ไหวก็คุยกับมิกกิได้นะ”  มิกกิบอกพร้อมกับน้ำตาหยดแรกที่ไหลออกมา
            “พี่ไม่อยากให้กังวลกับเรื่องของพี่เลย หยุดร้องไห้เถอะ พี่ไม่เป็นไร”  ผมพูดพร้อมกับลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ แต่นั่นกลับทำให้เธอร้องไห้ออกมาหนักมากขึ้น
            “พี่ต้องไม่เป็นไรนะ”  มิกกิโผเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมกอดตอบด้วยหัวใจที่เบาหวิว...น้ำตาที่ผมพยายามอดกลั้นเอาไว้เริ่มไม่เชื่อฟังคำสั่ง มันค่อยๆ ไหลออกมาจนควบคุมมันไม่อยู่
            “พี่ยศ...”  มิกกิเรียกผมพร้อมเคร้ากับเสียงสะอื้น
            “พี่ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร”  ผมบอกทั้งๆ ที่น้ำตาตัวเองก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย
            ผมไม่อาจพูดคำว่ายินดีที่เห็นคนที่ผมรักมีความสุขเพราะว่ามันอาจจะดูเสแสร้งเกินไป แต่ผมก็ไม่อาจพูดออกมาได้เหมือนกันว่าผมเจ็บปวดมากและต้องการจะแย่งเธอมา เพราะนั่นอาจจะดูโหดร้ายกับเพื่อนรักของผม...สิ่งที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้คือเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ และค่อยๆ ตัดเธอออกจากใจ ถึงแม้มันอาจจะต้องใช้เวลานานขนาดไหนก็ตาม...ผมก็คงต้องทำให้ได้...นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้! และจำเป็นต้องทำ!
 
 
********************************************************
อัพจ้าา ^O^
สงสารยศจับใจ T^T
พระรองเป็นสิ่งที่น่าเสียดายที่สุดแล้วใสสามโลก...เฮ้ออออ!!!
จะเป็นไงต่อ ฝากติดตามด้วยนะคะทุกคนแล้วพบกันใหม่ตอนหน้าจ้า! 
*******************************************************
 หลังจากตอนที่ 21 เป็นต้นไป ไรท์เปิดขายเป็นแพ็กเกจแล้วนะคะ
ใครสนใจอ่านต่อ สามารถติดตามได้ที่ https://writer.dek-d.com/b_ch-g/writer/view.php?id=1173184
 (ตรงนี้ฝากลิ้งไม่ได้ ถ้าใครสนใจกดลิ้งได้ที่บทนำเลยจ้า ^O^)