The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.01 น.
แก้ไขเมื่อ 14 เมษายน พ.ศ. 2561 02.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
21) คนรัก & เพื่อนรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[21 :: คนรัก & เพื่อนรัก]
“อะแฮ่ม!...อาหารกลางวันมาแล้ว มัวแต่หวานกันอยู่นั่นแหละ” พี่มาร์ชยืนพิงกรอบประตูพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้ฉันกับพี่ปาร์เกต์อย่างแซวๆ
“เฮ้อ...เออๆ เดี๋ยวลงไป ไปได้แล้วแกอ่ะ” พี่ปาร์เกต์พูดพร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อไล่เพื่อนตัวเองให้ออกไป
“เออก็ได้ ไปก็ได้” พี่มาร์ชพูดแล้วเดินออกไป แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มมาแซวจนฉันทำอะไรไม่ถูก >////<
“ไปกันเถอะค่ะ ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าหิวมากเลย” ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาจากห้องทันทีโดยที่ไม่ได้รอให้พี่ปาร์เกต์ได้ตกปากรับคำใดๆ เขินจนอยู่ไม่ได้แล้วเผ่นดีกว่า >////<
ฉันเดินลงมาข้างล่างได้สักพักพี่ปาร์เกต์ก็ตามลงมา ในห้องอาหารมีไก่ KFC ถังใหญ่ 2 ถังวางอยู่พร้อมกับเครื่องเคียงอีกมากมายจนล้นโต๊ะ และตอนนี้พี่มาร์ชก็ล่วงหน้าจัดการกับน่องไก่ทอดไปแล้ว 2 น่อง
“มาแล้วหรอ นั่งเลยๆ” มิกกิกวักมือเรียกทั้งที่อีกมือกำลังจิ้มเฟรนฟรายลงไปบนถ้วยซอสอยู่
ฉันเดินมานั่งข้างมิกกิและพี่ปาร์เกต์ก็มานั่งข้างๆ มองท่าทางเวลาแต่ละคนกินแล้วตลก คงจะหิวโหยกันมากที่ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า ฉันก็เริ่มรู้สึกแสบๆ ท้องแล้วล่ะ
“เฮ้อ...พ่อกับแม่กลับมาต้องตกใจมากแน่ๆ ที่บ้านพังแบบนั้น” มิกกิบ่นขณะเลือกไก่ชิ้นต่อไปออกมาจากถังสีแดง
“ก็ซ่อมก่อนสิ พ่อกับแม่ใช่ว่าจะกลับมาสองสามวันนี้ซะเมื่อไหร่” พี่ยศเถียง
“ก็นะ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ไม่รู้ว่าจะรีบร้อนพังไปทำไมห่วงกันเวอร์เกินไปไหม -_-” มิกกิมองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด จนพี่ยศที่กำลังดูดน้ำอัดลมอยู่สำลักออกมา
“อ้าวเฮ้ย! สำลักจนหน้าดำหน้าแดงหมดแล้ว” พี่มาร์ชที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ช่วยตบหลังให้ แต่พี่ยศก็เอาแต่สำลักไม่ยอมหยุดสัก ทั้งไก่ทั้งน้ำอัดลมกระเด็นเต็มตัวพี่ยศเลยอ่ะ อาการหนักอยู่นะเนี่ย =_=;
“ไปห้องน้ำก่อน” พี่ยศพูดออกมาอย่างยากลำบากแล้วเดินแยกออกไปนอกห้อง
“อ้าวพี่ยศ! ทิชชู่ห้องน้ำชั้นล่างหมดนะ...พี่ยศ!” มิกกิตะโกนลั่นแต่ดูเหมือนพี่ยศจะไม่ได้ยินเพราะว่าเดินหายไปเลย
“งั้นเอานี่ไปก่อนแล้วกัน” มิกกิหยิบทิชชู่ที่ได้มาจากร้าน KFC ขึ้นมาหนึ่งปึกใหญ่
“ไม่พอหรอก เลอะเทอะขนาดนั้น” พี่ปาร์เกต์ออกความเห็น
“งั้นคงต้องไปเอาในครัว” มิกกิพูดอย่างคิดได้
“งั้นแกเข้าไปเอาเลย เดี๋ยวฉันจะเอาทิชชู่นี่ไปให้พี่ยศก่อนจะได้ดูอาการด้วย” ฉันบอกแล้วหยิบทิชชู่มาจากมิกกิ
ฉันเดินแยกออกมาจากห้องกินข้าวแล้วตรงมาที่ห้องน้ำที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน เสียงไออย่างต่อเนื่องดังออกมาจากห้องน้ำ ฉันเดินไปถึงก็พบพี่ยศกำลังยืนสำลักอยู่หน้าอ่างล้างมือ
“พี่ยศ ไหวไหมคะ” ฉันยื่นทิชชู่ไปให้พี่ยศที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดเนื่องจากไออย่างหนัก สงสัยน้ำอัดลมเข้าหลอดลมไปเยอะเลย แบบนี้จะเป็นปอดบวมไหมเนี่ย =_=
“ขอบใจนะ” พี่ยศรับทิชชู่จากฉันไปเช็ดปากและเหงื่อที่ผุดออกมาเต็มหน้า แล้วไอออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ถี่เหมือนครั้งก่อนๆ แล้ว
“โอเคขึ้นบ้างไหมคะ”
“โอเค...” พี่ยศพูดออกมาเบาๆ แล้วไอออกมาอีก 2 ครั้ง
“งั้น...ถ้ามีอะไรก็เรียกนะคะ ปิงจะรีบมา” ฉันบอกและหมุนตัวจะเดินออกมาเพราะดูเหมือนพี่ยศกำลังจะอ้วกออกมายังไงยังงั้น
หมับ!
“พี่ยศ” ฉันหันกลับไปมองพี่ยศที่ยังยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำเพราะว่าพี่เขารั้งข้อมือฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะเดินออกมา
“อย่าเพิ่งไปได้ไหม...” พี่ยศพูดออกมาเบาๆ และไอออกมาอีกครั้ง
“อะ...โอเคค่ะ” ฉันรับคำ พี่ยศกระชับมือที่จับฉันมากขึ้นแล้วนิ่งไป
ระหว่างนี้เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย มีเพียงเสียงหายใจหอบๆ ของพี่ยศเท่านั้นที่ได้ยิน ยิ่งเงียบความรู้สึกแปลกๆ ก็เริ่มโถมเข้ามา สัมผัสอุ่นๆ ที่ข้อมือทำให้ฉันต้องก้มลงไปมองมัน
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร...
“เฮ้ยยศ! เป็นไงบ้างวะ” เสียงพี่ปาร์เกต์ดังขึ้นก่อนที่ตัวจะเดินมาถึงห้องน้ำ ตอนนี้เองที่พี่ยศรีบปล่อยข้อมือของฉันให้เป็นอิสระ
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ”
“โอเคแน่นะ ทำไมหน้าซีดๆ”
“อื้ม ไปกินต่อเถอะ เดี๋ยวตามไป”
“หวะ...ไหวแน่นะคะ” ฉันถามเพื่อยืนยันอีกที แต่ไม่รู้เพราะอะไรปากฉันมันกลับพูดไม่ค่อยออกขึ้นมาซะดื้อๆ
“แน่สิ ไปเถอะ” พี่ยศผลักไหล่ฉันเบาๆ เพื่อให้ฉันเดินออกมา พี่ยศหันมายิ้มให้แล้วปิดประตูห้องน้ำ ฉันกลับพี่ปาร์เกต์จึงกลับมาที่ห้องอาการ มิกกิไม่อยู่บนโต๊ะและไม่ได้อยู่ในห้องครัว...ไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย
“มิกกิไปไหนคะพี่มาร์ช”
“อ้าว ก็เอาทิชชู่กับผ้าเช็ดหน้าไปให้ยศไง ไม่ได้เดินสวนกันมาหรอกหรอ”
“ไม่นี่คะ”
“บ้านก็ไม่ได้ใหญ่มาก ทำไมไม่เจอกันละ” พี่มาร์ชขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“มิกกิแวะไปไหนระหว่างทางที่ไปห้องน้ำรึเปล่า กินต่อเถอะ” พี่ปาร์เกต์พูดแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง เราก็เลยกินไก่กันต่อ สักพักใหญ่ๆ มิกกิก็เดินกลับมาที่ห้องพร้อมกับตาบวมนิดหน่อย ชีบอกว่าสงสารพี่ที่ต้องสำลักหนักขนาดนั้นเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ ส่วนพี่ยศขอขึ้นไปพักบนห้องพวกเราเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
แต่จู่ๆ ความรู้สึกแปลกๆ ที่ฉันรู้สึกตอนที่อยู่ในห้องน้ำก็กลับมาอีกครั้ง สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากมือข้างนั้นของพี่ยศ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน
ฉันรู้สึกว่าพี่ยศ...เปลี่ยนไป
[ยศ : Talk]
ทำไมนับวันความรู้สึกที่ผมมีต่อน้ำปิงมันยิ่งมากขึ้น ทั้งที่ผมพยายามตัดใจถึงที่สุดแล้ว แต่มันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกกังวลและคิดถึงน้องเขากว่าเดิม ยิ่งผมเห็นปาร์กกับน้ำปิงไปกันได้ดีผมยิ่งรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เงียบๆ ในมุมของตัวเอง
เรื่องระหว่างปาร์กกับน้ำปิงผมไม่แน่ใจว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอมารู้ตัวอีกที...ผมก็ช้าไปซะแล้ว ผมมัวแต่ใจเย็นจนลืมไปว่าปาร์กเป็นคู่แข่งคนสำคัญยิ่งกว่ามิวซะอีก ถึงแม้มิวจะเป็นรักครั้งแรกของน้ำปิงแต่มิวก็ทำให้น้ำปิงเจ็บปวดจนผมมั่นใจว่าน้ำปิงไม่มีวันใจอ่อนแน่...แต่กับปาร์กมันต่างออกไป
ถึงสองคนนี้จะทำหน้าเหมือนปวดท้องเสมอเวลาที่เจอกัน แต่ผมก็รู้สึกว่าทั้งสองคนอาจมีอะไรในใจแน่ แล้วผมก็คิดถูก!...ทำไมทุกครั้งๆ ผมมักจะช้ากว่าปาร์กก้าวเดียวเสมอเลยนะ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“พี่ยศ ไหวไหมเนี่ย” เสียงของมิกกิดังขึ้นมา หลังจากที่น้ำปิงออกไปกับปาร์กแล้ว
“อืม” ผมตะโกนกลับออกไป แล้วเงยหน้าขึ้นไปสำรวจสภาพตัวเองในกระจก
“เข้าไปนะ” มิกกิบอกแล้วเปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องน้ำ พร้อมกับทิชชู่ม้วนใหม่และผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ในมือ
“หน้าซีดเชียวพี่ชาย” มิกกิขมวดคิ้วมองผมด้วยแววตาที่บอกว่าสงสารผมสุดๆ ก็เพราะใครล่ะผมถึงเป็นแบบนี้ ถ้ายัยน้องสาวไม่พูดกระตุ้นต่อมผมคงไม่สำลักคำโตขนาดนี้ -_-;
“อ่ะ” มิกกิยื่นผ้าขนหนูให้ผม ผมรับมันมาเช็ดหน้าเช็ดตา แต่จู่ๆ มิกกิก็เงียบไปดูแปลกๆ ยังชอบกล
“เป็นไรอ่ะเรา” ผมหันไปมองมิกกิที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้
“พี่...ไหวรึเปล่า”
“อะไร? เมื่อกี๊ก็ถามไปแล้วนี่นา พี่บอกว่าไหวก็ไหวสิ” ผมบอกพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากของปลาทองมิกกิเบาๆ
“ไม่ใช่...มิกกิหมายถึงหัวใจพี่น่ะ...ไหวรึเปล่า”
กึก!
ผมชะงักค้างกลางอาการกับคำถามที่ดูเหมือนจะทิ่มเข้ากลางใจผมได้พอดีเป๊ะ ทำไมมิกกิถึง...
“ถ้าไม่ไหว...พี่ระบายกับมิกกิได้นะ”
“พูดเรื่องอะไรเนี่ยเรา” ผมพยายามทำไขสือ แล้วหันไปส่องกระจกต่อ แต่น้องสาวตัวดีของผมก็จับตัวผมหันไปหาซะเต็มแรง
“มิกกิไม่ได้ล้อเล่น...เราเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมมิกกิจะไม่รู้ว่าพี่ยศคิดอะไรอยู่”
“มิกกิ...”
“มิกกิรู้มาตลอดแหละว่าพี่ยศคิดยังไงกับน้ำปิง...มิกกิก็ช่างสังเกตเหมือนกันนะ เวลาที่มิกกิบอกว่าน้ำปิงจะมาพี่ยศก็ทำท่าทางร่าเริงจนผิดสังเกต แถมเวลาที่พี่ปาร์กเริ่มเข้ามาใกล้ชิดกับน้ำปิง พี่ก็ทำหน้าเจ็บปวดจนเห็นได้ชัด พี่จะเถียงไหมว่ามิกกิพูดผิด”
“...”
“เรื่องความรู้สึกมิกกิฝืนใครไม่ได้ทั้งที่อยากจะช่วยพี่ยศแต่มิกกิก็บังคับน้ำปิงไม่ได้ เพราะฉะนั้นถ้าพี่ไม่ไหวก็คุยกับมิกกิได้นะ” มิกกิบอกพร้อมกับน้ำตาหยดแรกที่ไหลออกมา
“พี่ไม่อยากให้กังวลกับเรื่องของพี่เลย หยุดร้องไห้เถอะ พี่ไม่เป็นไร” ผมพูดพร้อมกับลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ แต่นั่นกลับทำให้เธอร้องไห้ออกมาหนักมากขึ้น
“พี่ต้องไม่เป็นไรนะ” มิกกิโผเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมกอดตอบด้วยหัวใจที่เบาหวิว...น้ำตาที่ผมพยายามอดกลั้นเอาไว้เริ่มไม่เชื่อฟังคำสั่ง มันค่อยๆ ไหลออกมาจนควบคุมมันไม่อยู่
“พี่ยศ...” มิกกิเรียกผมพร้อมเคร้ากับเสียงสะอื้น
“พี่ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร” ผมบอกทั้งๆ ที่น้ำตาตัวเองก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย
ผมไม่อาจพูดคำว่ายินดีที่เห็นคนที่ผมรักมีความสุขเพราะว่ามันอาจจะดูเสแสร้งเกินไป แต่ผมก็ไม่อาจพูดออกมาได้เหมือนกันว่าผมเจ็บปวดมากและต้องการจะแย่งเธอมา เพราะนั่นอาจจะดูโหดร้ายกับเพื่อนรักของผม...สิ่งที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้คือเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ และค่อยๆ ตัดเธอออกจากใจ ถึงแม้มันอาจจะต้องใช้เวลานานขนาดไหนก็ตาม...ผมก็คงต้องทำให้ได้...นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้! และจำเป็นต้องทำ!
********************************************************
อัพจ้าา ^O^
สงสารยศจับใจ T^T
พระรองเป็นสิ่งที่น่าเสียดายที่สุดแล้วใสสามโลก...เฮ้ออออ!!!
จะเป็นไงต่อ ฝากติดตามด้วยนะคะทุกคนแล้วพบกันใหม่ตอนหน้าจ้า!
*******************************************************
หลังจากตอนที่ 21 เป็นต้นไป ไรท์เปิดขายเป็นแพ็กเกจแล้วนะคะ
ใครสนใจอ่านต่อ สามารถติดตามได้ที่ https://writer.dek-d.com/b_ch-g/writer/view.php?id=1173184
(ตรงนี้ฝากลิ้งไม่ได้ ถ้าใครสนใจกดลิ้งได้ที่บทนำเลยจ้า ^O^)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
