The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 
 
[14 :: ตัวแทน?]
 
            “ขอโทษว่ะ พี่เขาเดินมาถามว่าแกเป็นใคร ฉันเลยต้องบอกเพราะพี่เขากำลังจะโวยวายกลัวเป็นกิ๊กพี่แม็กซ์อ่ะ ฉันเลยต้องรีบแก้ตัว แล้วมัน...หลุดปากไปว่าเป็นแก ^^;”  พี่ยศ ซึ่งเดินตามพี่ปั้นหยาเข้ามาแก้ตัวทันทีที่พี่ปาร์เกต์ส่งสายตาพิฆาตไปให้
            “ไอ้ยศ! -_+!”
            “ไม่ต้องไปโทษเพื่อนเลย กล้ามายืนกลางงานขนาดนี้ยังจะมีความอายหลงเหลืออยู่หรอน้องชาย...เอ้ย! น้องสาว ^O^”
            “พูดมากน่า -_-*”  พี่ปาร์เกต์บ่นพี่สาวแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากงาน
            “เดี๋ยวๆ ฉันขอแชะภาพไว้เป็นที่ระลึกหน่อย ฉันฝันอยากมีน้องสาวมานานแล้ว อิอิ ^_^”
            พี่ปาร์เกต์กรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ยอมถ่ายรูปกับพี่ปั้นหยาโดยดี
            “ยิ้มหน่อยสิ คนสวย...^^”
            “เฮ้อ...”  พี่ปาร์เกต์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างตั้งใจ ก่อนจะก้มลงไปถ่ายรูปข้างพี่สาวอีกครั้งและฉีกยิ้มให้กล้องอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
            “น้ำปิง...ขอบใจมากนะที่ทำให้ความฝันของพี่เป็นจริง >O<”  พี่ปั้นหยาเข้ามาจับมือฉันเขย่าๆ ก่อนจะเดินแยกไปที่โต๊ะอาหาร รู้สึกว่าพี่หยาจะเอาอาหารที่ทำเองมาเลี้ยงพวกเราเพิ่มอีก 2-3 อย่างด้วย
            “สะใจเธอแล้วสิ =_=”  พี่ปาร์เกต์เดินเข้ามาหาฉัน ถึงคำพูดจะเหมือนโกรธแต่ท่าทางและน้ำเสียงดูไม่ได้โกรธอะไรเลย โดนพี่ปั้นหยากวนประสาทขนาดนั้นไม่หนีไปเหมือนครั้งนั้นได้ไงเนี่ย ฉันนึกว่าพี่เขาจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไปจากงานซะอีก -_-?
            “สะใจอะไรกันคะ”
            “ก็คนอื่นเขาหัวเราะเยาะฉันนี่ไง คงจะสะใจเธอน่าดูล่ะสิ”
            “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย”
            “มิกกิว่าพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ...หรือว่าติดใจแล้ว ^^”  มิกกิแซวพร้อมรอยยิ้มทะเล้นๆ
            “ติดใจอะไรล่ะ คันไปหมดแล้วเนี่ย -_-”  พี่ปาร์เกต์บ่นก่อนจะหันมาหาฉัน  “เธอเดินไปส่งฉันด้วย”
            “คะ?...ฉันหรอ” 
            “ใช่ หรือเธอจะให้ฉันเดินโทงๆ กลับไปคนเดียว -*-”
            “เออๆ ไปเป็นเพื่อนพี่เขาหน่อย พี่เขาอุตส่าห์แต่งตัวแบบนี้เพื่อแกเลยนะ”  มิกกิเอาไหล่มาสะกิดกับไหล่ฉัน พร้อมส่งสายตามาแซวสุดฤทธิ์
            “ก็ได้ค่ะ U///U;” 
            แต่ก่อนที่ฉันจะเดินไปกับพี่ปาร์เกต์ หมี่เกี๊ยวก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ดูหนักใจพร้อมกับยื่นมือถือมาให้ฉัน
            “ปิง...มีคนอยากคุยกับแกอ่ะ” 
            “ใคร?” 
            หมี่เกี๊ยวไม่ตอบแต่ยิ้มแห้งๆ ให้ฉันแทน ฉันเลยต้องรับมือถือมาแนบกับหู
            “ฮัลโหล...”
            [นี่! ไหนว่าไม่มีอะไรกันไง ถึงขั้นไปเที่ยวทะเลด้วยกันเลยหรอ!! จะมากเกินไปแล้วนะ!!]
            “พะแพง?”  ฉันเลิกคิ้วขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงแหลมๆ ลอดมาทางปลายสาย มิกกิซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ฉันอยู่แล้วก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อของพะแพง
            [ขอบใจนะที่ยังจำได้...นึกว่าไปกกไปกอดกันจนลืมไปแล้วว่าพี่มิวมีเจ้าของ!!]
            “นี่น้อง! พูดให้มันดีๆ นะ พี่นึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่ตอนนั้นแล้วซะอีก!...”
            “นี่นังพะแพง! เลิกตอแยกับเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”  มิกกิแย่งมือถือไปคุยเองด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านๆ ไม่ต่างจากฉัน
            “...ว่าไงนะ!!...”  มิกกิยังถกเถียงกับปลายสายต่อไป ไม่รู้ว่าเมื่อกี๊ปลายสายพูดอะไรแต่มันทำให้มิกกิโกรธมากเลยทีเดียว
            “ไปเหอะ ไร้สาระ”  อยู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็จับมือฉันและพาเดินออกมาจากตรงนั้น มิกกิดูเหมือนจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าฉันเดินออกมาแล้ว เพราะมัวแต่หน้ามืดตามัวทะเลาะกับยัยพะแพงอยู่ รับมือไปก่อนนะมิกกิฉันโดนลากมาไกลเกินกว่าจะเดินกลับไปแล้ว =_=;
            “เธอไปทำอะไรเข้าอีกล่ะ แฟนไอ้มิวถึงโทรมาด่าแบบนี้”  พี่ปาร์เกต์ถามขณะที่ยังคงเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างสบายอารมณ์
            “ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ ฉันก็งงเหมือนกันว่าพะแพงรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ทะเลกับมิว”
            “แต่เท่าที่ฉันสังเกต เธอก็ไม่เห็นจะยุ่งกับไอ้มิวตรงไหน วันๆ ก็มัวแต่ดูแลไอ้มาร์ชกับไอ้ยศ”
            “นั่นสิคะ จะก็แต่...”
            จริงสิ! เมื่อกี๊ฉันถ่ายรูปคู่กับมิวนี่นา...แต่หมี่เกี๋ยวสัญญาแล้วนี่ว่าไม่ไปลงไปในโซเชียลให้ประชาชีเขาดู ยัยนั่นหลอกฉันงั้นหรอ T^T
            “ทำไม?”
            “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร U_U”
            แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนกระทั่งพี่ปาร์เกต์พามาจนถึงบ้านพักที่ฉันเคยบอกว่าเป็นบ้านพักส่วนตัวเฉพาะของพี่ปาร์เกต์ บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สีขาว 2 ชั้น มีหน้าต่างบานใหญ่