The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.01 น.
แก้ไขเมื่อ 14 เมษายน พ.ศ. 2561 02.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) คำสัญญา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[13 :: คำสัญญา]
[น้ำปิง : Talk]
“ถ้าแกทำให้น้องสาวฉันเสียใจล่ะก็!!...” อยู่ๆ เสียงของพี่ยศดังเข้ามาในการรับรู้ นี่ฉันหลับไปหรอเนี่ย...
“เฮ้ย! เบาๆ เดี๋ยวน้ำปิงก็ตื่นหรอก” เสียงพี่ปาร์เกต์ดังขึ้นมาอีกคน แต่เสียงเบามากจนคล้ายกระซิบ
“...ความเป็นเพื่อนสิบปีของเราก็เอามาเป็นข้ออ้างไม่ได้ จำไว้!!” พี่ยศพูดต่อด้วยเสียงที่ลดความดังลง แต่จากที่ฟัง เหมือนพี่ยศกำลังโกรธเอามากๆ เลย
“แสดงว่า...แกยอมให้ฉันคบกับมิกกิแล้วใช่ไหม” เสียงของพี่มาร์ชสั่นๆ ขณะที่พูดประโยคนี้ออกมา
“ก็เออดิ! ถึงฉันจะห่วงมิกกิมากขนาดไหน แต่ฉันก็ทนเห็นยัยนั่นเศร้าไม่ได้นานหรอก...”
“ขอบใจนะ”
“คราวนี้ก็เหลือด่านสุดท้ายแล้ว แกต้องพิสูจน์ตัวเองให้มิกกิเห็นให้ได้” พี่ปาร์เกต์พูดด้วยเสียงที่ร่าเริงขึ้น
“เรื่องนั้นสบายมาก” พี่มาร์ชรับคำ ขนาดฉันหลับตาอยู่ยังรู้เลยว่าหน้าของพี่มาร์ชตอนนี้กำลังยิ้มแก้มปริขนาดไหน
“แกนี่ก็เหลือเกินนะไอ้ปาร์ก ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลย รู้มานานแล้วรึยังว่าไอ้มาร์ชมันอ่านกินน้องสาวฉันอยู่”
“อ้าวๆ คุณพี่เขยครับ พูดจาแบบนี้ผมเสียหายนะ” พี่มาร์ชร้องขึ้นมาทันทีพร้อมกับเปลี่ยนสถานะให้เพื่อนเสร็จสรรพ
ป๊าบ!
“ไอ้มาร์ช!! เกินไปละแก!!!” พี่ยศร้องขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงคุ้นๆ อย่าบอกนะว่าพี่ยศตบหัวพี่มาร์ชอ่ะ เล่นแรงกันจริง =_=
“โอ้ย! เจ็บนะไอ้ยศ”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ใครวะ” พี่ปาร์เกต์สบถ ก่อนจะมีเสียงเปิดประตูตามมา
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ พอดีมิกกิให้มาตามพี่ๆ แล้วก็น้ำปิงไปทานข้าวน่ะค่ะ” เสียงของหมี่เกี๊ยวดังขึ้นมาอีกคน
“อ๋อ ขอบใจนะ” พี่ยศตอบ ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังเข้ามาใกล้ที่ที่ฉันนอน (แอ๊บ) หลับอยู่
“น้ำปิง...น้ำปิง...” เสียงของพี่ยศดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับแรงเขย่าเบาๆ ที่ต้นแขน
“อ้าวพี่ยศ!” ฉันทำเป็นตาปรือๆ แล้วลุกขึ้นนั่งบนโซฟาหวายที่นอนอยู่ หวังว่าพวกเขาคงเชื่อนะว่าฉันเพิ่งจะตื่น...อ้าว! แล้วฉันมานอนบนนี้ได้ไงเนี่ย -_-;
“บิดขี้เกียจเสร็จแล้วก็ไปล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว เขาจะกินข้าวเที่ยงกันอยู่แล้วเนี่ย” อันนี้ให้ทายว่าใคร -_-?
พี่ปาร์เกต์ไม่พูดเปล่าแต่เขาเดินมาดึงฉันให้ลุกจากที่ด้วย แน่จริงไปแปรงฟันให้ฉันเลยไหมล่ะ!
“พูดเกินไป นี่มันเพิ่งจะแปดโมงครึ่งเองนะ บ้านแกกินข้าวเที่ยงกันตอนนี้รึไง” พี่มาร์ชค้านขึ้นมาขำๆ แบบไม่รับมุขของพี่ปาร์เกต์
“พูดมากน่ะแก รออยู่นี่แหละเดี๋ยวยกข้าวมาให้กิน เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาไม่มีใครช่วยอุ้มแกส่งห้องนะเว้ย”
“ใช่ซี่!! ฉันมันไม่ได้ตัวเล็กๆ เหมือนน้ำปิงนี่หว่าก็เลยไม่มีใครอยากอุ้ม ^_^”
“แกพูดอะไรของแกวะมาร์ช?” พี่ยศขมวดคิ้วถาม
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้นแหละ เสียงเข้มเชียวพี่เขย ^O^”
“ฉันคงต้องคิดเรื่องมิกกิใหม่แล้วล่ะ =_=”
“อ้าวเฮ้ย! ลูกผู้ชายพูดแล้วห้ามคืนคำดิวะ”
“เฮ้อ...” พี่ยศพ่นลมออกจากปากอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเดินออกไปก่อนเพื่อน
“จะทำอะไรระวังหน่อยนะเพื่อน ถึงใครๆ จะไม่รู้แต่โลกรู้นะ ^^” พี่มาร์ชพูดกับพี่ปาร์เกต์ทันทีที่พี่ยศออกไปพ้นประตูห้องแล้ว
“อะไรของแก? เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...!!” พี่ปาร์เกต์ตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที พวกเขาเป็นอะไรกัน =_=;
“อะไร?” พี่มาร์ชเลิกคิ้วขึ้นสูง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“หุบปากไว้เลยนะแก!” พี่ปาร์เกต์ฆาตโทษพี่มาร์ชเอาไว้ ก่อนจะลากฉันออกมาจากห้องบ้างโดยมีหมี่เกี๊ยวเดินตามมาเงียบๆ เดินมาได้สักพักฉันก็รู้สึกแปลกๆ เพราะรู้สึกว่าหมี่เกี๊ยวจะมองมาที่ฉันตลอดเวลา โดยเฉพาะที่มือของฉัน...มือหรอ?
“เฮ้ย!” ฉันร้องแล้วหยุดฝีเท้าลงทันที
“อะไรของเธอ” พี่ปาร์เกต์หันกลับมาขมวดคิ้วมองอย่างเซ็งๆ
“ฉันลุกจากที่นอนได้แล้วค่ะ ไม่ต้องช่วยดึงแล้ว” ฉันบอกพร้อมกับมองลงไปที่มือของพี่เขาที่จับมือฉันแน่น
“อ้าว!...ก็เธอชักช้านี่” พี่ปาร์เกต์ปล่อยมือฉันออกแล้วเดินนำหน้าไปทันที เฮ้อ...ชอบทำให้ฉันใจเต้นแปลกๆ เรื่อยเลย -///-
“พวกแกสองคนดูพัฒนาขึ้นเยอะเลยนะ” หมี่เกี๊ยวเดินมาอยู่ข้างๆ ฉัน
“ไม่นะ ฉันว่าก็เหมือนเดิม”
“หรอ?” หมี่เกี๊ยวพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินนำไปอีกคน...ความรู้สึกเหมือนตอนไปออกค่ายไม่มีผิด U_U;
ฉันแวะมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะไปที่ร้านอาหารที่นัดกันไว้ พอไปถึงก็เหลือที่นั่งอยู่ 1 ที่ ซึ่งเป็นที่กึ่งกลางระหว่างหมี่เกี๊ยวและพี่ยศ มันก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คาดไว้สักเท่าไหร่หรอกเพราะฉันคิดอยู่แล้วว่าหมี่เกี๊ยวต้องนั่งข้างๆ ที่ปาร์เกต์แน่นอน
“ฉันนึกว่าหลับคาห้องน้ำไปแล้วนะเนี่ย” พี่ปาร์เกต์บ่นขณะวางแก้วกาแฟตัวเองลง
“มาสิ อาหารเพิ่งเสริฟพอดี” พี่ยศบอก ฉันเลยเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเดียวที่เหลืออยู่ แต่อยู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็ลุกจากที่ตัวเองแล้วลากเก้าอี้ของโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ มานั่งข้างฉัน จนพี่ยศและฉันต้องเขยิบเก้าอี้ออกเพื่อให้พี่ปาร์เกต์แทรกตัวเข้ามาได้ สรุปคือ ตอนนี้ที่ขนาบข้างฉันอยู่ก็คือพี่ยศและพี่ปาร์เกต์ =_=;
“อะไรกันสามคนนี้ มิกกิเห็นแปลกๆ ตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้วนะ” มิกกิหรี่ตามองอย่างจับผิด
“อะไรของแกมิกกิ...” ฉันขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ ที่บ้าน?...อะไรกัน -_-?
“นั่นสิ” พี่ยศเห็นด้วย
“ตรงนั้นมันแค่อึดอัด พี่เลยย้ายนี่ ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย” พี่ปาร์เกต์พูดบ้าง แต่ดูเหมือนจะเป็นการแก้ตัวมากกว่า
“เอาล่ะค่ะมิกกิยอมแล้ว กินข้าวกันเถอะ” มิกกิยิ้มน้อยๆ แล้วเริ่มลงมือกินอาหารบนโต๊ะ ฉันมองพี่ทั้ง 2 คนที่อยู่ข้างๆ อย่างงงๆ พี่ยศยักไหล่นิดหน่อยก่อนที่เราจะเริ่มลงมือกินข้าวโดยไม่ได้เซ้าซี้ถามมิกกิอีก
ช่วงเย็นของวันนี้ งานเลี้ยงรุ่นของห้องฉันถูกจัดขึ้นที่ริมทะเลใกล้ๆ รีสอร์ท บรรยากาศอบอุ่นและสนุกสนานอย่างที่คิดเอาไว้ และที่สร้างสีสันให้งานยิ่งขึ้นก็เห็นจะเป็นการแสดงของเพื่อนผู้ชายที่พากันแต่งตัวเป็นสาวฮาวายมาเต้นประกอบเพลงฮูลาฮูล่า ทำเอาเพื่อนๆ ในห้องกรี๊ดสลบกันไปตามๆ กัน เห็นอุ๊บอิ๊บทำอะไรกันตั้งแต่เมื่อวานที่แท้ก็ซุ่มซ้อมเต้นนี่เอง ฮ่าๆๆ
หลังจากการแสดงเปิดงานสุดฮาของเพื่อนๆ จบลง ฉันก็ต้องหอบของทั้งมือถือและเสื้อผ้าไปให้เพื่อนๆ ที่หลังเวที เพราะว่ามีเพื่อนคนหนึ่งฝากโทรศัพท์ไว้แล้วแฟนมันโทรเข้ามา ไอ้เราก็ไม่กล้ารับกลัวว่าจะมีปัญหากันเลยต้องรีบหน่อย
“มา เราช่วย” มิวเดินเข้ามาแย่งของที่ฉันหอบมาไปถือไว้
“เฮ้ย! ของอยู่นี่นะ” มิวตะโกนบอกเพื่อนพร้อมกับวางมันไว้บนโต๊ะยาวๆ ด้านหลังเวที วันนี้รู้สึกว่ามิวจะรับหน้าที่เป็นมือกลองของวงดนตรีที่จะแสดงต่อจากนี้ ก็เลยไม่ได้แต่งตัวเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่ถึงจะไม่ได้เล่นดนตรีฉันว่ามิวก็คงไม่แต่งตัวแบบนี้หรอก เป็นคนถือตัวจะตาย -_-;
“แฟนหมอกโทรมาด้วยน่ะ ฝากบอกด้วยนะ” ฉันบอกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แต่มิวก็ยังเดินตามมาอีก
“เดี๋ยวปิง! นี่ไม่คิดจะคุยกับเราเลยหรอ...”
“เราไม่รู้จะคุยอะไรนี่”
“ทักทายกันหน่อยก็ได้...แบบเพื่อนน่ะ”
“อ้าวๆ คู่จิ้นประจำห้องหันมาหน่อยเร็ว ^O^” อยู่ๆ เสียงหมี่เกี๊ยวก็ดังเข้ามา ทำให้ฉันกับมิวหันไปมองต้นเสียงแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวแสงแฟลชก็สว่างวาบเข้ามาในตา
“ทำอะไรเนี่ย” ฉันบ่น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เดินไปดูรูปที่ออกมาอยู่ดี
แอร๊ย >_<! หน้าเหวอสุดๆ อ่ะ!!
“ลบเลยเกี๊ยว! หน้าตาดูไม่ได้เลย”
“ถ้าลบจะยอมให้ถ่ายคู่กันไหมล่ะ” เพราะคำถามของหมี่เกี๊ยวทำให้ฉันต้องคิดหนัก...ถ้าเกิดเกี๊ยวมันเอาไปแชร์ในโซเชียลแล้วบรรดากิ๊กใหญกิ๊กน้อยของมิวเห็นเข้าล่ะก็ สุขภาพหนังศีรษะของฉันน่าเป็นห่วงแน่ Y_Y
“แล้วแกจะเอาไปอัพลงเฟสรึเปล่าเนี่ย” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
“ไม่หรอกน่า จะถ่ายเก็บไว้ในเฟรนชิปเฉยๆ...มาๆ เอาใหม่” หมี่เกี๊ยวบอกพร้อมกับจัดท่าทางให้ฉันกับมิวยืนอยู่คู่กัน แต่...มันใกล้ไปนะ =_=
“เอ้า! หนึ่ง...สอง...ซั่ม!!”
แชะ!
แสงแฟลชสว่างวาบขึ้นอีกครั้งเมื่อหมี่เกี๊ยวกดชัตเตอร์ ระหว่างที่หมี่เกี๊ยวกำลังจะขอถ่ายเพิ่มอีกรูป ก็เกิดเสียงกรี๊ดกร๊าดขึ้นมาภายในงาน เรา 3 คนเลยชะงักการถ่ายรูปไป
“ปิง!! แกมานี่เลย >_<!!!” มิกกิเดินเข้ามาลากฉันออกจากหลังเวทีด้วยท่าทางตื่นเต้นยิ่งหว่าเห็นพี่ยศกับพี่มาร์ชตีกันซะอีกฉันเลยต้องรีบตามออกไป ไม่แน่...คราวนี้อาจจะเป็นพี่มาร์ชกับพี่ปาร์เกต์ตีกันก็ได้!
ว่าแต่...สองคนนั้นจะกันเรื่องอะไร =_=;
“เกิดอะไรขึ้นกับพี่ปาร์กก็ไม่รู้!” มิกกิพาฉันเข้ามาในงาน และฝ่ากลุ่มคนที่กำลังมุงดูผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่กลางวง
“ไหนล่ะพี่ปาร์กของแก” ฉันถามแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เห็นแต่เพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมยืนกรี๊ดกร๊าดกันอยู่ แต่ไม่เห็นจะเจอพี่ปาร์เกต์อย่างที่มิกกิบอกเลย
“ก็นี่ไง” มิกกิพูดแล้วชี้ไปที่ผู้หญิงแปลกหน้าซึ่งตอนนี้ยืนหันหลังให้ฉันอยู่
“คนนี้เนี่ยนะ!” ฉันชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น เธอแต่งตัวด้วยชุดสาวฮาวายสุดเอ๊กและเซ็กซี่สุดๆ จนเพื่อนชายของฉันที่ทำการแสดงเมื่อกี๊ชิดซ้ายไปเลย
“ใช่...” เสียงทุ้มนุ่มฟังคุ้นหูดังมาจากผู้หญิงคนนั้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะหันหน้ามามองฉันตรงๆ
ห๊า!!! =[ ]=!! พี่ปาร์เกต์เปลี๊ยนไป๋!!!!
โอ้ว...พระเจ้าท่านไม่ช่วยกล้วยจะทอดได้ยังไง!!! พี่ปาร์เกต์จริงๆ น่ะหรอ! เกิดอะไรขึ้นกับพี่เขาเนี่ย หรือเพิ่งจะรู้ตัวว่าจริงๆ แล้วอยากเป็นผู้หญิง! โธ่!...ความหวังของชะนีไทยลดลงไปหนึ่งคนแล้ว TOT
“น้ำปิง...เฮ้!!! ยัยขี้เหร่!” ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าจ้องพี่ปาร์เกต์นานเท่าไหร่แล้ว แต่มารู้ตัวอีกทีพี่ปาร์เกต์กำลังโบกมือไปมาตรงหน้าฉันพร้อมกับร้องเรียกเสียงดังจนฉันสะดุ้ง
“พะ...พี่ปาร์เกต์หรอคะ?”
“ใช่สิ” พี่ปาร์เกต์ตอบเสียงเรียบๆ แก้มพี่เขาดูชมพูระเรื่อขึ้นนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือว่าเพราะบรัชออนที่ปัดมากันแน่
แต่...ยอมรับเลยว่าแต่งแบบนี้พี่เขาสวยมากจริงๆ +O+...ฉันต้องบอกพี่เขาไปเลยไหม ว่ามาถูกทางแล้ว T^T
“ฉันทำตามสัญญาแล้วนะ” พี่ปาร์เกต์บอกพร้อมเหลือบไปมองซ้ายทีขวาทีแต่ไม่ยอมมองหน้าฉันตรงๆ นี่พี่เขากำลังเขินอยู่ใช่ไหม >///<
ทันทีที่พี่ปาร์เกต์พูดถึงเรื่องคำสัญญา เพื่อนๆ ร่วมห้องของฉันก็โห่ฮิ้ว~ แซวกันลั่นชายหาด
“บ้าน่า คบกันจริงๆ หรอกหรอ”
“ไม่คบจะมาทะเลด้วยกันได้ไง”
“อ๋อ!! นั่นสิๆ จริงๆ ด้วย” เสียงพูดคุยหลากหลายอารมณ์ดังมาจากทุกทิศ เอาแล้วไงกลายเป็นข่าวกับพี่ปาร์เกต์อีกจนได้ =_=;
“สัญญา?...สัญญาอะไรคะ” ฉันตะโกนแข่งกับเสียงแซวของเพื่อนๆ
“ก็ที่ฉันเคยพูดกับเธอไง” พี่ปาร์เกต์เข้ามากระซิบใกล้ๆ เพราะเสียงโห่และเสียงพูดคุยของเพื่อนที่ยืนมุงอยู่ ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
“ตอนไหนคะ?”
“ใช่ตอนที่ไปกินข้าวที่โรงแรมของพี่มาร์ชรึเปล่าคะ” มิกกิที่ยืนอยู่กับฉันตลอดถามแทรกขึ้นอย่างคิดได้
“อื้ม” พี่ปาร์เกต์พยักหน้ารับน้อยๆ ฉันเลยรีบขุดเอาความทรงจำตอนนั้นกลับมาทันที และในที่สุดฉันก็คิดออก
... ‘เห๊อะ! ถ้าสวยกว่านี้ได้โดยไม่ศัลยกรรมล่ะก็ ฉันจะยอมแต่งตัวเป็นผู้หญิงเลย!’ ...
คำพูดของพี่ปาร์เกต์ลอยเข้ามาในหัวทันที พร้อมกับสีหน้าท่าทางดูถูกฉันเมื่อตอนนั้นก็กลับมาอยู่ในความทรงจำอย่างครบถ้วน
“อ๋อ!...มิน่าล่ะ อยู่ดีๆ ก็ให้มิกกิแต่งตัวให้ มิกกิใจหายหมดเลยนึกว่าพี่จะกลายเป็นสาวซะแล้ว ^_^” มิกกิพูดอย่างโล่งอก
“เป็นไง...ฉันสวยกว่าเธออีกใช่ไหมล่ะ” พี่ปาร์เกต์พูดแบบอวดๆ
“ใช่ค่ะ ปิงว่าแต่งแบบนี้ตลอดไปก็ดีเหมือนกันนะ เข้ากับพี่ม๊าก มากกก...” ฉันแกล้งลากเสียงยาวๆ ใส่
“นี่แน่ะ!” พี่ปาร์เกต์เขกหัวฉันเบาๆ ที่หนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว
เอ๊ะ! ทำแบบนี้มันรู้สึกสนิทกันยังไงบอกไม่ถูก ปกติพี่ปาร์เกต์ไม่ชอบให้ใครแตะเนื้อตัวด้วยซ้ำทำแบบนี้แสดงว่าเราสนิทกันมากขึ้นแล้วสิ >.<
เอ่อ...นี่ฉันโรคจิตไปแล้วรึไง เขาเขกหัวแทนที่จะเจ็บ =_=;
“โอ้ย!” ฉันร้องทันที (ที่คิดได้ว่าต้องเจ็บ -_-;)
“ถือว่าหายกันแล้วนะ...” พี่ปาร์เกต์ยิ้มให้ฉันน้อยๆ ครั้งนี้เรียกเสียงกรี๊ดจากเพื่อนๆ ได้อีกระรอก อย่ากรี๊ดกันได้ไหมยะ ฉันเขิน! >////<
“พี่เกลียดฉันไม่ใช่หรอคะ...ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ให้ฉันล่ะ” ฉันพูดเบาๆ เพื่อให้ได้ยินแค่สองคน พี่ปาร์เกต์นิ่งไปสักพักแล้วไม่ได้พูดอะไร มิกกิก็เลยขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระทึก ใช่แล้วค่ะ...ไม่ได้พิมพ์ผิด =_=; ถ่ายไว้ให้ลูกหลานดูเป็นที่ระทึกจริงๆ
“ถ่ายพี่คนเดียวได้ไง” พี่ปาร์เกต์พูดแล้วคว้าฉันไปยืนร่วมเฟรมซะงั้น ร่วมเฟรมยังไม่พอ...ยังกอดไหล่ฉันไว้อีกแน่ะ คงกลัวฉันหนีไม่ถ่ายคู่ด้วยล่ะสิ -///-
แชะ! แชะ!
“โอเคแล้วค่ะ ^O^” มิกกิบอกพร้อมกับลดกล้องลง
“ฉันว่ารูปนี้เธอดับแน่ ฉันสวยกว่าเห็นๆ ^_^” พี่ปาร์เกต์ยิ้มให้ฉันอย่างสดใส
“ก็งั้นๆ แหละค่ะ แบร่~...” ฉันแลบลิ้นใส่พี่ปาร์เกต์อย่างหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรการกระทำของพี่ปาร์เกต์ในวันนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็กล้าพูดกล้าคุยกับพี่เขามากขึ้น
“เอ้อ! เดี๋ยวกัดลิ้นขาดเลยนี่!” พี่ปาร์เกต์ตอบกลับอย่างกวนๆ
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ” อยู่ๆ มิกกิก็หัวเราะออกมา
“เป็นไรมิกกิ รูปมันตลกหรอ” ฉันถามแล้วเดินเข้าไปหามิกกิเผื่อว่าจะดูรูปกับมิกกิซะหน่อย กลัวว่ายัยนั่นจะเอารูปทุเรศๆ ของฉันไปแบล็คเมล์ ซึ่งเป็นงานประจำของยัยมิกกิอยู่แล้ว =_=
“เปล่าๆ ฉันแค่เขินแทนอ่ะ” มิกกิบอกพร้อมกับทำทีเป็นเปิดรูปในกล้องให้ฉันดู
“เขินอะไรของแก ฮาแตกขนาดนี้ -_-”
“ก็มันทั้งขำทั้งเขินน่ะสิ ประโยคที่พี่ปาร์กบอกว่า ‘เดี๋ยวกัดลิ้นขาดเลย’ น่ะ มันสองแง่สองง่ามยังไงไม่รู้ ฟังแล้วมันเขินขึ้นมาเลย อิอิ ^///^”
“เขินตรงไหน?...ฉันแลบลิ้นใส่พี่ปาร์เกต์ พี่เขาหมั่นใส่ก็เลยพูดแบบนี้เท่านั้นเอง...” ฉันยังคงไม่เข้าใจที่มิกกิบอก ไม่เข้าใจว่ามันน่าเขินตรงไหน -_-?
“เฮ้อ...แม่คุณ! คนเรามันจะกัดลิ้นกันได้ มันต้องทำยังไงล่ะ =_=!” มิกกิอธิบายอย่างเซ็งๆ
...‘เดี๋ยวกัดลิ้นขาดเลย’...จะกัดลิ้นกันได้ มันก็ต้อง...
อ้าวเฮ้ย!! O_O!!!
“เข้าใจแล้วใช่ป่ะ >/////<” มิกกิส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ฉันทันที
“ยัยบ้า! คิดอะไรเนี่ย คนพูดยังไม่เห็นจะคิดเลย >////<” ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่พี่ปาร์เกต์ที่ยังคงยืนก้มหน้าก้มตาไม่สบตาใครอยู่ที่เดิม
“เฮ้อ...ฉันสงสารพี่ปาร์เกต์อ่ะ ให้พี่เขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ” ฉันบอก
“เออ นั่นดิ” มิกกิรับคำอย่างเห็นด้วย ถึงจะอยากแกล้งพี่เขาที่เคยพูดดูถูกฉันไว้ก็เถอะ แต่เห็นแบบนี้มันใจอ่อนอ่ะ แกล้งไม่ได้จริงๆ U_U;
“เฮ้ย! จริงหรอเนี่ย!!!” ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปบอกพี่ปาร์เกต์ให้กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จู่ๆ พี่ปั้นหยาก็เดินเข้ามาในงานและทักพี่ปาร์เกต์ซะลั่นงาน
“น้องฉันเป็นสาวจริงๆ ด้วย >O<”
...ซวยแล้วพี่ปาร์เกต์ U_U!
***********************************************
ในที่สุดก็มาถึงตอนนี้สักที หลังจากหายไปหลายวัน
หวังว่าคงจะไม่นานเกิดรอนะคะ ^_^
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะไรท์ไม่อยากจะบอกว่าตอนต่อไปสนุกมาก
(สปอยเวอร์เกินไปโปรดอภัย U_U)
:: ถ้าชอบก็โหวตด้วยนะเค๊อะ ติดตามด้วยก็จะมีมากเลยจ้า ^O^
***********************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
