ขอเห็นหน้าเธอหน่อยสิ♥คุณประธานนักเรียน♥

        "ประธานนักเรียน เธอน่ะเหรอ?"
        "ใช่แล้ว!"
        "ประธานนักเรียนที่สามารถจัดระเบียบของโรงเรียนให้เรียบร้อบภายในสองเดือนคนนั้นอะนะ?"
        "ถูกต้อง!"
        "........"
        "เป็นอะไรไปล่ะ? มีอะไรแปลกๆติดอยู่บนหน้าของฉันรึไง?"
        "จะไปเห็นได้ยังไงกันล่ะก็เธอเล่นใส่หน้ากากปกปิดใบหน้าซะขนาดนี้!"
 
เธอหยุดนิ่งไปซักพักก่อนที่จะถามคำถามแปลกกลับมาหาผม
        “……..นายอยากเห็น.... งั้นเหรอ?”
        “????”
ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่ออกมาซักเท่าไหล่ แต่ที่ผมรู้ในตอนนี้ก็คือ.... หัวใจของผมนั้นกำลังเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่าใจของผมนั้น อยากที่จะเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากของเธอเสียเหลือเกิน….
        "พูดอะไรของเธอกันน่ะ ชั้นไม่ได้อยากที่จะเห็นซักหน่อย"
แน่นอนว่าต้องปฏิเสธ.... ถ้าเธอไม่อยากให้เห็นหน้า ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องบังคับให้เธอยอมถอดหน้ากากออกมาให้ดู....
        “งั้นเหรอ?”
เธอ... โยชิโนะ หลังจากฟังคำตอบของผมแล้วนั้น เธอก็ยืนกอดอกทำท่าครุ่นคิดไปมาซักพัก ก่อนที่จะกลับมาพูดกับผมต่อ....
        "งั้นชั้นก็คงหมดธุระกับนายแล้วล่ะ เชิญกลับบ้านได้เลย ชั้นขอตัวก่อน…."
เธอหันหลังกลับเข้าหาโรงเรียน และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก....
        (นี่น่ะเหรอประธานนักเรียนที่เขาลือกัน?)
ผมคิดได้เช่นนั้น ก่อนที่จะจัดหนูฟังให้เข้าที่ก่อนที่จะเดินออกโรงเรียนไป....
 
เช้าในวันต่อมา ยูสึไม่ได้มาโรงเรียนอย่างที่คาดเอาไว้ สงสัยเมื่อวานคงจะไปก่อเรื่องอะไรเข้าละสิ แต่ก็ดีเหมือนกันวันนี้จะได้เงียบๆไม่มีตัวปัญหามารบกวน…. จากนั้นอาจารย์ก็เดินเข้ามาให้ห้องเพื่อโฮมรูมในช่วงเช้าตามปกติ
        “วันนี้ โฮคาเกะ ยูสึ ต้องหยุดเรียนเนื่องจากถูกพักการเรียนเพราะได้ฝ่าฝืนกฎ โดยได้แอบลอบเข้าไปในตึกโซนฮานะซึ่งเป็นโซนที่ไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต จึงถูกพักการเรียนเป็นเวลาเจ็ดวัน....”
        (นั่นไง! เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ชอบหาเรื่องใส่ตัวก็แบบนี้แหละเพื่อน....)
 
หลังจากนั้นก็เรียนเหมือนปกติไม่มีอะไรเป็นพิเศษมากนัก คาบเรียนในช่วงบ่ายนั้นคือวิชาพละ โดยจะเรียนกันที่โรงยิม แต่ผมขี้เกียจเรียนจึงตัดสินใจโดดไปแอบนอนอยู่ที่ดาดฟ้าของอาคารเรียน ซึ่งเป็นที่ประจำสำหรับผมเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่อยากจะโดดเรียน ก็มักจะมาที่นี่เป็นประจำ........
 
____ทางเดินภายในอาคารของโรงเรียนในเวลากลางคืนนั้น เป็นสถานที่ที่เงียบสงบจนแทบจะได้ยินเสียงลมที่ไหลผ่านทางเดินนี้เลยก็ว่าได้
 
____ผมที่กำลังเดินอยู่ภายในตึกในยามวิกาลแบบนี้นั้น มันไม่ใช่ตัวผมเลยซักนิด และเหตุอันใดถึงได้มาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ได้ตัวผมเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน
 
____สิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้ก็คือ เดินเท่านั้น ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยซักคน แม้แต่ยามที่เป็นเวรเดินตรวจตามอาคารเรียนก็ตาม
 
____ทางเดินที่มืดนั้น มีพียงแค่แสงจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ยังทำให้สามารถที่จะมองเห็นทางได้
 
____เดินไปซักพักก็ไปเจอเข้ากับประตูบานใหญ่บานหนึ่งตรงสุดทางเดิน ปกติแล้วไม่น่าจะมีประตูบานใหญ่ขนาดนี้ตั้งอยู่ที่นี่เป็นแน่ ประตูที่เป็นไม้ทั้งแผ่นนั้นตกแต่งไปด้วยลวดลายที่สวยงาม มีสีสัน
 
____ผมยื่นมือไปแตะที่ประตู ทั้งๆที่ยังไม่ได้ออกแรงผลักเลยแม้แต่น้อย แต่ประตูบานนั้นกลับเปิดออกอย่างช้าๆ........
 
____ภายในห้องนั้นมืดสนิททั้งสี่ทิศ มีเพียงตรงกลางห้องเท่านั้นที่ยังคงมีแสงสว่างส่องลงมาที่โต๊ะที่วางอยู่ตรงกลางห้อง........
 
____บนโต๊ะนั้น มีเพียงดาบคาตานะหนึ่งเล่มตั้งอยู่ ปลอกดาบเป็นสีดำซึ่งมีรวดลายเป็นกลีบดอกซะกุระที่กำลังร่วงโรย กับด้ามจับที่เป็นสีขาวโพลน
 
____ดูเผินๆแล้วก็เหมือนดาบคาตานะธรรมดาๆ ผมจึงตัดสินใจยื่นมือไปหยิบดาบนั้น.... แต่ก่อนที่มือของผมจะได้สัมผัสตัวดาบนั้น จู่ๆทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลงอย่างฉับพลันจนมองอะไรไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น แม้แต่เสียงของสายลมที่เคยพัดผ่านก็ตาม........
 
….
….
….
….
 
____เมื่อผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่บนดาดฟ้าของอาคารเรียนเหมือนเดิม ท้องฟ้าตอนนี้ได้กลายเป็นสีแดงเนื่องจากพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน คาบเรียนก็เลิกไปนานแล้ว ผมจึงลุกจากพื้นแล้วเดินลงจากดาดฟ้าและเดินตรงออกประตูโรงเรียนไป
 
แต่เบื้องหลังของเขานั้น ณ บนดาดฟ้าของอาคารเรียน หญิงสาวที่กำลังยืนมองเร็นทาโร่จากบนดาดฟ้า โดยมีแสงจากพระอาทิตย์ที่กำลังจากตกดินเป็นพื้นหลัง เธอส่งสายตาที่มีเลศนัยตรงมาที่เขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว รอยยิ้มเล็กๆบนมุมปากของเธอนั้น อย่างกับว่าเธอกำลังสนุกกับอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่เธอจะพึมพำออกมาสั้นๆว่า....
 
        “ซาจิ.... เร็นทาโร่....”
 
********