ขอเห็นหน้าเธอหน่อยสิ♥คุณประธานนักเรียน♥

  ในวันต่อมา.... เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องเรียนก็สังเกตได้ทันทีเลยว่า วันนี้ยูสึก็ไม่ได้มาโรงเรียนเหมือนเมื่อวาน แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เพราะเจ้ายูสึมันทำตัวของมันเอง ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

        "?!"

  เมื่อผมเดินไปที่โต๊ะประจำของตัวเองแล้วนั้น ก็พบบางสิ่งที่ไม่คุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะ....

        "อะไรน่ะ.... ซองจดหมายงั้นเหรอ?"

  มันคือซองจดหมายฉบับหนึ่งที่วางคู่กับพัดหนึ่งอันวางอยู่บนโต๊ะ ตอนนี้ยังไม่มีคนมาที่ห้องเรียนจึงคงยังไม่มีใครมาเห็นสิ่งนี้ แต่ว่าใครเป็นคนส่งมากันล่ะ ไม่ได้เขียนเอาไว้ด้วยสิว่าใครเป็นคนส่ง

  ผมตัดสินใจหยิบซองจดหมายนั้นขึ้นมา บนซองนั้นไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งเอาไว้จึงทำให้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่ง เมื่อเปิดซองและหยิบแผ่นกระดาษออกมาแล้วนั้น ก็มีเพียงประโยคสั้นๆเขียนเอาไว้ในจดหมาย....

        "ถึงซาจิ เร็นทาโร่ หลังเลิกเรียนช่วยมาพบกันที่ดาดฟ้าของโรงเรียนด้วย...."

  อะไรกัน? แค่นี้เองเหรอ สั้นๆง่ายๆแบบนี้เลยว่างั้น? สงสัยจริงว่าใครเป็นคนส่งกัน ลายมือแบบนี้ไม่หน้าใช่ของยูสึแน่นอน เพราะหมอนั่นลายมือแทบจะเรียกได้ว่าไก่เขี่ยเลยทีเดียว ใครคิดที่จะลอกงานหรือการบ้านจากหมอนั่นละก็.... หยุดคิดไปได้เลย

  เมื่ออ่านจบแล้วเหล่านักเรียนคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยเข้ามาในห้องมากขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงเก็บจดหมายไว้ใต้โต๊ะไม่ใหเใครเห็น และทำตัวตามปกติเหมือนทุกๆวัน....

  ระหว่างเรียนอยู่นั้น ผมแทบจะไม่มีสมาธิซักเท่าไหล่เพราะเจ้าจดหมายฉบับนั้น.... ใครกันที่เป็นคนส่ง.... มีจุดประสงค์อะไรถึงทำแบบนี้.... และต้องการอะไรจากตัวเรากัน....

  เอ่อ........ไอความคิดหลังๆช่างมันเหอะคงไม่เกี่ยวกัน นี่มันไม่ใช่จดหมายขู่อะไรซักหน่อย แค่เรียกให้ไปหาบนดาดฟ้าหลังเลิกเรียนเท่านั้นเอง ทำๆไปจะได้จบๆ

....หวังว่าอะนะ?

  เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนผมก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าตามที่เขียนไว้ในจดหมาย

  พอผมเดินขึ้นบันไดจนมาถึงชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นดาดฟ้าแล้วนั้น ก็เปิดประตูที่ทำจากเหล็กเปิดออกไปเพื่อออกไปด้านนอก

....

....

____ไม่มีใครอยู่หรอกเหรอ?....

  บริเวณดาดฟ้านั้นไร้วี่แววผู้คนแม้แต่คนเดียวมีแต่ตัวของเราเองเท่านั้นที่กำลังยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ เสียงลมที่พัดผ่านไปมานั้นกระทบเข้ากับใบหูจนได้ยินเสียงได้อย่างชัดเจน เรียกได้เลยว่าเงียบจนได้ยินเสียงอากาศเลยจริงๆ

  ทั้งๆที่จริงๆแล้วจะต้องมีคนๆหนึ่งที่เป็นคนเขียนจดหมายฉบับนี้ยืนรออยู่เหมือนในหนังหรือนิยายโรแมนติกทั่วๆไปแท้ๆ แต่นี่กลับไร้วี่แววจนแทบจะกลายเป็นหนังสยองขวัญกันเลยทีเดียว แต่เดี๋ยวก่อน.... คนที่ส่งอาจจะเป็นผู้ชายก็เป็นได้ เพราะการที่จะเข้ามาภายในโซนคุสะได้นะนั้นต้องเป็นนักเรียนชายเท่านั้น นักเรียนหญิงฝั่งโซนฮานะไม่สามารถเข้ามาได้ แน่นอนว่าฝั่งนี้ก็ไม่สามารถเข้าไปในโซนของอีกฝ่ายได้ ไม่งั้นอาจจะโดนเหมือนในกรณีของยูสึก็เป็นได้

  ผมลองเดินไปรอบๆดาดฟ้าเพื่อเป็นการฆ่าเวลา จนเวลาล่วงเลยไปมากแล้วประมาณหนึ่งชั่วโมงตั้งแต่ขึ้นมาบนนี้ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นแดงของยามเย็น ผมคิดว่าเขาคงไม่หน้าจะมาแล้วจึงตัดสินใจที่จะเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่ทว่า........

____?!

____เอะ!!!

____ทำไมประตูเปิดไม่ได้ล่ะ!!!

  จู่ๆประตูทางออกจากดาดฟ้ากลับเปิดไม่ได้ซะงั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังเปิดได้อยู่เลยแท้ๆ ผมพยายามที่จะบิดลูกบิดประตูให้เปิดออกแต่มันก็ไร้ผล เหมือนกับว่ามันถูกล็อคจากอีกด้านของประตู........

____!?

  ตั้งแต่เมื่อไหล่กัน ที่จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ่องมองอยู่ข้างหลังผม ผมจึงรีบหันหลังกลับไป หันไปยังทิศทางของสายตาคู่นั้น....

  ตรงหน้าของผมนั้น คือหญิงสาวผมสีดำยาวซึ้งสะท้อนกับแสงของพระอาทิตย์ในยามเย็นจนดูเปล่งประกาย กำลังยืนอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนหญิงที่ถูกออกแบบให้เหมือนกับชุดมิโกะ และบนใบหน้าของเธอนั้นสวมหน้ากากสุนัขจิ่งจองเอาไว้ปกปิดใบหน้า

        "ประธานนักเรียน โยชิโนะ มิยูกิ?"

____ประธานนักเรียนที่เจอกันในวันนั้น หรือว่าเธอจะเป็นคนส่งจดหมายมาหาเรากัน?

        "เธอเป็นคนส่งจดหมายฉบับนี้มาให้ผมสินะ?"

ผมถามออกไปพร้อมกับหยิบซองจดหมายที่ว่าออกมาจากกระเป๋า เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบกลับมาว่า

        "ใช่แล้วล่ะ ฉันเป็นคนส่งจดหมายฉบับนั้นไปให้เอง"

เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเยือกเย็น ดูไร้อารมณ์....

        "แล้วคุณประธานนักเรียนมีธุระอะไรกับคนอย่างผมล่ะ คงไม่ใช่จะมาสารภาพรักหรอกนะ?"

        "แน่นอนว่าไม่ใช่อย่างแน่นอน!"

  เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะที่คนอย่างประธานนักเรียนผู้มีความสามารถเหนือล้นจะมาพูดเรื่องไร้สาระอย่างการสารภาพรักกับคนอย่างผม

        "แล้วคือเรื่องอะไรล่ะถึงต้องเรียกให้มาเจอกันในเวลาแบบนี้?"

        "........"

____เธอเงียบอยู่แบบนั้นซักพักโดยที่ไม่พูดอะไร ก่อนที่เธอจะเริ่มพูดขึ้นมา

        "ชั้นขอถามคำถามหน่อยจะได้ไหม ฟังแล้วมันอาจจะดูแปลกๆไปซักหน่อยก็เถอะ"

  คุณประธานที่ฉลาดที่สุดในโรงเรียนมาถามคำถามกับคนอย่างเราเนี้ยนะ? นี่สิแปลกยิ่งกว่าคำถามซะอีก

        "หือ? อะไรล่ะไหนลองว่ามาสิ"

        "ขอถามตรงๆเลยก็แล้วกัน

        "อือ ว่ามาเลย"

        "ช่วงนี้นายฝันแปลกๆบ้างไหม?"

        "...."

        "...."

        "เอะ!?"

        "ชั้นถามว่า นายเคยฝันที่นายคิดว่ามันผิดปกติและแปลกไปจากเดิมน่ะ เคยไหม??"

        "........"

____คงไม่ใช่หรอกมั้ง! เธอไม่หน้าจะเกี่ยวข้องด้วยหรอกนะ....

        "ก็มีบ้างอยู่นะ"

        “บ่อยแค่ไหน?”

        “หือ? เอ่อ....ปกติก็ไม่ค่อยบ่อยมากหรอกนะ แต่ช่วงนี้รู้สึกจะเริ่มบ่อยมากขึ้นซะด้วยสิ”

        “ฝันเป็นแบบไหน?”

        “เอ่อ....ก็แบบว่า อยู่ในโรงเรียนตอนกลางคืนเพียงลำพัง สภาพตึกแตกต่างกับที่เป็นอยู่นิดหน่อย และเห็นประตูแปลกๆบานใหญ่ๆ ภายในห้องไม่มีอะไรเลย ถึงจะมีก็มีแค่....”

        “....ดาบคาตานะหนึ่งเล่มที่ปลอกดาบเป็นลายดอกซากุระสินะ”

        “เอะ!? ธ....เธอรู้....”

        "....อย่างที่คิด นายเห็นมันจริงๆด้วยสินะ!"

        "หมายความว่า........"

[ฉึก!!!]

        "!?"

        "เอะ! อะ.... อะไรกันน่ะ!?"

  จู่ๆร่างกายของผมก็รู้สึกไม่มีแรงขึ้นมากระทันหัน และรู้สึกเจ็บแสบที่บริเวณอกมากจนบอกไม่ถูก ผมจึงก้มลงไปมองว่ามันคืออะไร........

        "น....นี่มัน! ได้ยังไงกัน!?"

  สิ่งที่ผมเห็นก็คือ.... ด้ามของดาบคาตานะที่ชุ่มไปด้วยเลือด.... กับมืออันบอบบางของประธานนักเรียนที่จับด้ามของดาบเล่มนั้นจนแน่น

        "ท.... ทำไมเธอถึงได้!?"

  ประธานนัก.... ไม่ใช่สิ โยชิโนะ มิยูกิ เธอชักดาบออกจากตัวผม จนร่างกายของผมล้มลงไปนอนกับพื้น เลือดที่ไหลออกมาเรื่อยๆนั้น ทำให้พื้นบริเวณนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด

____ทำไมกัน!

____ทำเธอถึงได้มีดาบเล่มนั้น!

  ดาบคาตานะที่มิยูกิถืออยู่นั้น พอมองดูแล้วก็สามารถบอกได้เลยว่าเป็นดาบที่มีความประณีตมาก ดูสวยงาม และดูหน้าเกรงขามไปในเวลาเดียวกัน ปลอกดาบนั้นถูกตกแต่งด้วยลายกลีบดอกซากุระที่เมื่อเวลามองดูมันจะทำให้จิตใจสงบลงได้

  แต่คาตานะที่หน้าเกรงขามเล่มนี้ กลับได้แปดเปื้อนเลือดที่เกิดจากการฟันใส่ร่างกายของตัวผมเสียแล้วในตอนนี้ โดยฝีมือของ โยชิโนะ มิยูกิ

  แต่ตอนนี้ สายตาเริ่มที่จะมองไม่เห็นซะแล้วสิ ผมพยายามที่จะดึงสติเอาไว้ไม่ให้สลบ แต่มันก็ไร้ค่าเมื่อผมขยับร่างกายไม่ได้ เหลี้ยวแรงเริ่มหายไป การหายใจเริ่มติดขัด กล้ามเนื้อส่วนต่างๆ และบนเปลือกตาเริ่มไม่มีแรงมากขึ้นทุกวินาที

  ถึงมันจะเลือนลางจนมองแทบไม่ออกแล้วก็เถอะ แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือ ใบหน้าที่ไร้สิ่งกำบังของเธอคนนั้น กำลังหลั่งน้ำตาอยู่ ปากของเธอขยับไปมาเล็กน้อย ผมจึงพยายามอ่านจากปากว่าเธอกำลังพูดอะไร และสิ่งที่ได้ก่อนที่หมดสติไปนั้นก็คือ........

____ฉันขอโทษ........

นั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้สิน และไม่ถึงเสี้ยววินาทีต่อมาผมก็หมดสติไปทั้งๆอย่างนั้น ไม่ได้ยินเสียงและความรู้สึกอะไรเลย แม้แต่สัมผัส กลิ่น หรืออะไรก็ตาม ตอนนี้ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยมันมีแต่ ความว่างเปล่าเท่านั้น..........

[กริ๊งๆ! กริ๊งๆ!]

        “……..!!!”

  เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังไปทั่วห้องนอนจนทำให้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ ผมรีบยื่นมือไปปิดสัญญาณตรงนาฬิกาที่วางอยู่บนหัวเตียงทันที จนเสียงได้เงียบลง….

        “ความฝันหรอกเหรอ?”

  ถึงจะยังไม่เข้าใจและไม่อยากเชื่อมากนัก แต่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันเป็นเพียงแค่คามฝันเท่านั้น ผมจึงลุกออกจากเตียงเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนและจัดกระเป๋าก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

  เมื่อผมเดินมาถึงห้องเรียน กลับพบว่ายังไม่มีใครมาเลยซักคน สงสัยจะมาไวไปหน่อย แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมจึงตัดใจว่ากะจะอ่านหนังสือหรือไม่ก็นั่งฝังเพลงรอฆ่าเวลาจนกว่าจะถึงเวลาเรียน ผมจึงเดินไปที่นั่งของตัวเอง……..

        "เอะ?!

  แต่ทว่าวิ่งที่ไม่หน้าเกิดขึ้นได้ปรากฏต่อหน้าเขาแล้วในตอนนี้

        "เป็นไปไม่ได้ เรื่องแบบนี้มัน?!"

  บนโต๊ะของเร็นทาโร่นั้นมีสิ่งที่ไม่หน้าจะมีอยู่จริง และไม่คิดเลยว่ามันจะมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเร็นทาโร่อีกครั้ง……..

____จดหมาย!

____แบบเดียวกันกับที่เห็นในฝันก่อนหน้านี้

จดหมายซองสีขาวที่ไม่ได้เขียนผู้ส่งเอาไว้ แบบเดียวกันกับที่เห็นในครั้งนั้นไม่มีผิด แล้วทำไมจดหมายที่หน้าจะอยู่เพียงแค่ในฝัน ถึงได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าในขณะนี้ได้ล่ะ!!!

********