ขอเห็นหน้าเธอหน่อยสิ♥คุณประธานนักเรียน♥

____คุณคงไม่รู้สินะ? ว่าสถานที่แห่งนี้คืออะไร........

____เรื่องราวทั้งหมด มันเริ่มต้นจากที่นี่........

____ไม่มีใครรู้หรอก ว่าด้านหลังประตูบานนั้นจะคืออะไร........

____และเมื่อคุณเปิดประตูบานนั้น........

____สิ่งที่ผมรู้ก็คือ........

....

....

....

....

....

____คุณไม่น่าเปิดประตูบานนั้นเลย........

....

....

....

....

____เร็นทาโร่! ตื่นได้แล้วนี่มันจะหมดพักเที่ยงแล้วนะ!

(ใครกำลังเรียกชื่อเราอยู่กันน่ะ?)

____เร็นทาโร่! ได้ยินไหมเนี่ย?

....

....

!!!!

        "ตื่นได้ซักทีนะไอขี้เซา รู้ไหมนี่มันหมดคาบที่สี่ไปกี่นาทีแล้ว?"

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา.... สิ่งแรกที่ดวงตาสีแดงสดของผมเห็นคือหน้าตาของเพื่อนที่มาปลุกให้ผมตื่น ผมสีน้ำตาลกับดวงตาสีดำที่กำลังจ้องมาที่ผมนั้นมันช่างน่ารำคาญในสายตาของผมจริงๆ....

        "นี่ฉันหลับตั้งแต่คาบไหนเนี่ย?"

        "ตั้งแต่คาบที่สองแล้วล่ะ เห็นว่ากำลังหลับสบายเลยไม่คิดที่จะปลุก แต่ไม่คิดว่าจะหมดพักเที่ยงแล้วยังไม่ตื่นอีกเลยมาเรียกน่ะ มาขอบคุณชั้นทีหลังก็แล้วกัน"

        "อือ.... ขอบคุณ"

        "ไม่มีปัญหาเพื่อน แต่ก่อนอื่นนายควรที่จะไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนนะ"

        "อาๆ เข้าใจแล้วล่ะ"

ผมลุกจากที่นั่งของตัวเองที่อยู่หลังห้อง ปัดผมสีน้ำตาลให้เป็นทรง และเดินออกจากห้องเรียนและตรงไปห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าให้ตาสว่าง....

ระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่ตรงระเบียงทางเดินเพื่อที่จะกลับห้องอยู่นั้นก็มีเสียงประกาศดังขึ้น

        "หมดเวลาพักเที่ยงแล้วค่ะ ขอให้นักเรียนทุกคนกลับห้องเรียนด้วยค่ะ ย้ำอีกครั้ง...."

เสียงประกาศที่ได้ยินนั้น เป็นเสียงจากคณะกรรมการนักเรียน ซึ่งเป็นผู้หญิงล้วน ปกติแล้วคณะกรรมการนักเรียนนั้นจะคอยคุมทุกๆอย่างภายในโรงเรียนแห่งนี้ ทั้งฮานะและคาตะ เพื่อให้มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย โดยมีประธานนักเรียนเป็นศูนย์กลาง

ประธานนักเรียนนั้นมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่มีสิทธิที่จะลงสมัคร โดยผู้ที่ความสามารถมากที่สุด เรียนดีที่สุด และเป็นที่ยอมรับของคนทั้งโรงเรียนจึงจะสามารถเป็นประธานนักเรียนได้

ประธานนักเรียนในปีนี้ถือว่าดีที่สุดของทุกๆปีที่ผ่านมา เพราะสามารถแก้ไขปัญหาต่างๆได้อย่างรวดเร็ว และยังจัดระเบียบโรงเรียนให้ดีขึ้นได้ภายในหนึ่งเดือน จึงเป็นที่ยอมรับของทุกๆคนทั้งโรงเรียน

แต่ทว่า................กลับไม่มีใครเคยเห็นหน้าตาของประธานนักเรียนเลยซักคน........

เมื่อผมเดินกลับมาถึงห้องเรียนก็เหลือเวลาอีกสิบนาทีก่อนจะหมดเวลาพักเที่ยง ยูสึเพื่อนคนสนิทของผมที่มาปลุกให้ตื่นก่อนหน้านี้นั้น เดินเข้ามาหาเหมือนมีเรื่องหน้าสนใจที่จะคุยด้วย

        "นี่ๆวันนี้อยู่เย็นได้รึปล่าว?"

        "เรื่องอะไรจะอยู่ล่ะ ขอกลับดีกว่า"

        "เฮ้ยๆ! ไม่เอาน่านะ ชั้นอุตส่าห์ปลุกนายให้ตื่นขึ้นมาก่อนหมดพักเที่ยงเชียวนะ"

        "แหมทีนี้มาทวงบุญคุณกันเลยสินะ?"

        "ฮา ฮา ฮา ก็ตามนั้นล่ะเพื่อน ในโลกนี้ไม่มีของฟรีหรอกนะ ฮา ฮา ฮา"

        "ชั้นล่ะเหนื่อยใจจริงๆที่มีเพื่อนแบบนายเนี่ย! อะว่ามาสิเหตุผลที่ต้องอยู่เย็นน่ะ?"

        "เย็นนี้หลังโรงเรียนเลิก เรามาบุกโซนฮานะกัน...."

        "ไม่ล่ะขอผ่าน นายไปคนเดียวเถอะ ขอให้โชคดีได้ขึ้นสวรรค์นะพวก!"

ผมรีบตัดบทจบทันที เพื่อเอาตัวรอดจากความคิดสุดแสนจะงี่เง่าของยูสึ

ไอหมอนี่ชอบหาเรื่องตายซะจริงๆ....

        "ไม่เอาน่าเร็นทาโร่! ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ!"

        "ไม่ล่ะ เชิญนายตามสบายเลย ชั้นขอไม่เกี่ยวด้วย!"

        "ตามใจนายละกัน ถ้าเจอของดีชั้นไม่แบ่งให้ด้วยนะ!"

        "ก่อนหน้านั้น รอดออกมาให้ได้ก่อนเถอะ...."

เมื่อจบการสนทนายูสึก็เดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง ส่วนผมก็กลับนั่งเข้าที่และเตรียมที่จะเรียนวิชาต่อไป....

        "นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย?"

ผมตื่นขึ้นมาภายในห้องเรียนที่กลายเป็นสีแดงจากแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ไม่รู้เหมือนกันว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหล่แต่ที่แน่ๆไอยูสึมันไม่มาปลุกแบบนี้แสดงว่าพอโรงเรียนเลิกก็ตรงไปที่โซนฮานะเลยสินะ

ผมมองไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่ตรงหน้าห้องว่าตอนี้กี่โมง....

[18:30] ถือว่าเย็นมากแล้วสำหรับตอนนี้ ผมจึงหยิบกระเป๋าและสวมหูฟังเอาไว้ จากนั้นก็เดินออกจากห้องเรียนไป....

____เฮ้! นายตรงนั้นน่ะ....

....

____นี่! ได้ยินไหมที่พูดไหม....

....

        "นี่นายน่ะ! ได้ยินที่คนอื่นเรียกรึปล่าวมิทราบ!"

!!!!

ระหว่างที่กำลังเดินออกจากโรงเรียนนั้น จู่ๆก็มีคนมาดึงหูฟังของผมออกมาข้างหนึ่งพร้อมกับตะโกนใส่....

คนที่เรียกนั้นคือหญิงสาวที่มีเส้นผมสีดำยาวสลวยแต่เธอสวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกปกปิดใบหน้าเอาไว้จึงทำให้มองไม่เห็น........ เธอนั้นใส่เครื่องแบบนักเรียนของซากุระนั่นเอง และเธอก็ใส่ปลอกแขนบนแขนซ้ายเอาไว้ บนนั้นเขียนเอาไว้ว่า "กฎเหล็ก" ตามปกติแล้วทั้งสองฝ่ายห้ามยุ่งเกี่ยวกันเด็ดขาดแต่ไหนจู่ๆเธอถึงได้เข้ามาหากันล่ะ....

        "เอ่อ.... ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรรึปล่าวครับ?"

ผมถามคำถามออกไปเพื่ออยากรู้ว่าทำไมเธอถึงได้เข้ามาหาแบบนี้

        "นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนมานานมากแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับอีกหะ?"

เป็นคำถามที่ไม่มีอะไรมาก ไม่แปลกที่จะถามมาแบบนี้เพราะตอนนี้ก็ถือว่าเย็นมากแล้วจริงๆ

        "พอดีชั้นนอนเพลินน่ะ ตื่นมาอีกทีก็ป่านนี้แล้ว เลยคิดว่าน่าจะรีบกลับดีกว่า"

        "งั้นเหรอ.... คราวหน้าก็อย่าให้กลับช้าอีกล่ะ ไม่งั้นอาจจะมีปัญหาได้"

        "คร้าบๆ เข้าใจแล้วคร้าบ"

เมื่อจบบทสนทนาผมก็หันหลังกลับเพื่อที่จะเดินออกประตูโรงเรียนไป แต่ทว่า........

        "นี่นายน่ะ! ชื่ออะไร?"

        “ฮะ???”

        “ไม่ต้องมาฮะ เลยนะบอกชื่อมา”

        "เร็นทาโร่.... ซาจิ เร็นทาโร่"

        "เร็นทาโร่สินะ อาจจะช้าไปซักหน่อยแต่ขอแนะนำตัวบ้างก็แล้วกัน ชั้นชื่อ มิยูกิ.... โยชิโนะ มิยูกิ ประธานนักเรียนของโรงเรียนซากุระแห่งนี้!"

**********