[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

เมื่อเข้าไปในบ้านป้องก็พบกับลุกซ์อีกครั้งขณะที่ชายหนุ่มกำลังยืนดื่มน้ำอยู่ในครัว  ลุกซ์เหลือบตามองป้องนิดๆ ก่อนจะหันไปหาลันที่ยืนอยู่ข้างหลังป้อง

“หมอนี่เป็นใครทำไมมึงถึงยอมฝึกให้?” ลุกซ์ถามอย่างสงสัยเพราะปกติลันไม่ค่อยฝึกให้ใครถ้าไม่ใช่คนในชมรมและตอนนี้ลันก็จบมาตั้งนานแล้วด้วย

“น้องของคนรู้จัก” ลันบอกนิ่งๆ

“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ปกติไม่เห็นมึงสนใจใครนอกจากเมียมึงนี่” ลุกซ์ถามอีก

“อืม น้องของคนสำคัญ” ลันหรี่ตามองป้องนิดๆ ซึ่งก็พบว่าป้องกำลังขมวดคิ้วเม้มปากอย่าสะกดอารมณ์

“ใครวะ? มึงมีคนสำคัญด้วยเหรอ?” ลุกซ์งง

“ไอ้เปอร์” ทันทีที่คำตอบหลุดออกจากปากลันลุกซ์ก็หันขวับไปมองป้องอย่างตกใจทันที

“พี่ลัน ผมว่าวันนี้ผมกลับก่อนดีกว่า  ไม่มีอารมณ์จะซ้อม” ป้องไม่มองหน้าลุกซ์ก่อนจะเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองที่วางอยู่บนโซฟา

“ป้อง กลับแล้วเหรอ?” ไอที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ กระเป๋าป้องถามขึ้นทำให้ลุกซ์ที่เดินตามออกมาจากครัวตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าตัวเองก็คือป้อง

“ป้อง...เหรอ?” ลุกซ์ถามขึ้นทำให้ป้องหันไปมองลุกซ์แล้วยกยิ้มแสยะ

“ใช่ครับ ผมชื่อป้อง” ป้องตอบประชด

“โตขึ้นเยอะนะ” ลุกซ์ยิ้มนิดๆ พลางเดินไปหวังจะลูบหัวเด็กที่ตัวเองเอ็นดูแต่ป้องขยับหลบทำให้ลุกซ์หน้าเสียนิดๆ

“ครับ” ป้องพยักหน้ารับ

“จำพี่ได้ไหม?” ลุกซ์ถามยิ้มๆ

“จำได้สิครับ จำได้แม่นเลย” ป้องถลึงตามองลุกซ์อย่างไม่เกรงกลัวทำให้ลุกซ์นิ่งไปเพราะรู้ว่าป้องคงจะแค้นเขามากที่ทำให้เปอร์เสียใจ

“ได้ยินว่าย้ายไปอยู่กับไอ้เปอร์ โอเคไหมล่ะ?” ลุกซ์หาเรื่องคุย

“ก็ตามมีตามเกิดแหละครับเพราะพี่เปอร์ทำงานอยู่คนเดียว จะให้อยู่อย่างสุขสบายก็คงไม่ได้” ป้องมองลุกซ์อย่างเคืองๆ

“ตอนนี้เงินเดือนของไอ้เปอร์ก็เยอะขึ้นมากนะ  คงจะสบายขึ้น” ลุกซ์พูดอีก

“ถึงจะได้เงินมามากแต่ก็ใช่ว่าจะสบายนี่ครับ  ทุกคนในครอบครัวผมมีแต่คนเป็นทุกข์เพราะพี่เปอร์ต้องทำงานบนความทุกข์ทรมาน  เงินที่แลกมาจากความรู้สึกของคน  พวกเราไม่อยากได้” ป้องพูดเสียงแข็งกระด้างจนคนฟังถึงกับจุก “พี่ลัน พี่ไอ  ผมกลับก่อนนะคระ...”

“ป่าป๊า” ก่อนที่ป้องจะพูดจบเสียงใสแจ๋วของเด็กวัยสองขวบก็ดังขึ้นทำให้ป้องชะงักแล้วหันไปมองลูกชายของลุกซ์ที่กำลังเดินเตาะแตะลงมาจากบันไดชั้นสอง  ลุกซ์เห็นลูกเดินลงมาคนเดียวเขาจึงรีบวิ่งขึ้นไปอุ้มลูกลงมาข้างล่าง

“น้องปิง อย่าเดินลงบันไดคนเดียวอีกนะครับ  มันอันตราย” ลุกซ์ดุลูกนิดๆ ก่อนจะหอมแก้มนิ่มๆ เบาๆ

“คุณย่า หาย  อยากหาคุณย่า” น้องปิงพูดเสียงอ้อแอ้พลางเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้เพราะเพิ่งตื่น  เด็กน้อยตื่นมาไม่เจอใครก็เลยงอแง

“อ่า...” ลุกซ์ขมวดคิ้วพลางมองหาแม่ของตัวเองแต่ก็ไม่พบ “อยู่กับคุณพ่อนะครับน้องปิง  คุณย่าไม่อยู่” ลุกซ์บอกเสียงเบาเพราะไม่อยากเสียงดังให้ลูกกลัว

ป้องมองสองพ่อลูกนิดๆ ก่อนจะยกยิ้มแสยะที่มุมปาก

“ลูกน่ารักดีนะครับ  มิน่า...คุณถึงยอมทิ้งคนที่รอคุณอย่างซื่อสัตย์ไป  ก็นะ...ลูกในไส้คงดีกว่าผู้ชายจนๆ อย่างพี่ชายผม” ป้องพูดประชดอย่างแค้นเคืองทำให้ลุกซ์ถึงกับพูดไม่ออกเพราะป้องพูดจี้ปมเขาจังๆ

“ป้อง!” ลุกซ์เรียกป้องเสียงดุ

“ทิ้งไปแล้วก็อย่ายุ่งอีกนะครับ  ผมขอร้อง  พี่เปอร์เขาเสียใจเพราะคุณมามากพอแล้ว” พูดจบป้องก็เดินออกไปโดยไม่ลืมมองเด็กชายในอ้อมแขนของลุกซ์ด้วยความแค้น  เพราะถ้าเด็กคนนี้ไม่เกิดมา ลุกซ์อาจไม่ต้องทิ้งเปอร์ไปก็ได้

เพราะแก...ไอ้เด็กปลิง!

หลังจากเลือกซื้อขนมไปฝากคนอื่นๆ ในบ้าน เอกก็แว้นมอเตอร์ไซค์มาส่งผมที่บ้านทำให้เขารู้จักบ้านผม  ตอนแรกผมว่าจะชวนเอกเข้าบ้านแต่เอกบอกว่าให้สนิทกันกว่านี้ก่อนถึงจะกล้าไปรู้จักกับคนอื่นๆ  พูดอย่างกับกำลังคบหาดูใจกับผมอย่างนั้นแหละ  บ้าจริงๆ ฮ่าๆ

“ป้อง เป็นไงบ้าง ไปเรียนเทควันโดมานี่?” ผมทักเมื่อเห็นไอ้ป้องกำลังช่วยพ่อผมกับพี่ชัชตัดหญ้าอยู่  หญ้าบ้านผมมันขึ้นเร็วครับ ฮ่าๆ 

พ่อวางมือจากการเป็นนักธุรกิจมาเป็นคนสวนเฉยเลย  พ่อน่ะชอบต้นไม้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร  พอมีเวลาก็เลยเพาะต้นไม้ปลูกในบ้านจนตอนนี้พวกไม้ดอกไม้ประดับเต็มบ้านผมเลย  พ่อรู้จักกับเจ้าของร้านต้นไม้เขาก็เลยให้พันธุ์มา  พอเพาะเป็นต้นใหญ่พอประมาณก็มีคนมาติดต่อขอซื้อซะงั้นแต่พ่อไม่ขายเพราะเขาหวงของเขา

“ไม่ได้เรียนครับ  มีมารมาผจญซะก่อน” ไอ้ป้องลุกขึ้นยืนก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดจนผมแอบตกใจเพราะไม่เคยเห็นมันแสดงท่าทีแบบนี้มาก่อน  เวลามันหงุดหงิดพี่ถังมันก็หงุดหงิดแบบไม่จริงจังแต่คราวนี้มันจริงจังจนผมหนาวขึ้นมาซะดื้อๆ

“เกิดอะไรขึ้น?” ผมเลิกคิ้วถาม  ไอ้ป้องหันไปมองพ่อกับพี่ชัชก่อนจะลากผมไปคุยที่สวนหลังบ้าน

“ผมเจอพี่ลุกซ์มา” คำบอกของไอ้ป้องทำให้ผมตกใจจนสะดุ้ง  มิน่าล่ะมันถึงไม่อยากพูดต่อหน้าพ่อเพราะถ้าพ่อได้ยินชื่อของพี่ลุกซ์พ่อจะโมโหมาก

“เหรอ? ไปฝึกที่บ้านนั้นมาเหรอ?” ผมพูดเหมือนไม่ใส่ใจ

“ครับ แต่ผมจะไม่ไปอีกแล้วล่ะ  ผมไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนนั้น  ผมเกลียดเขา ผมเกลียดเขา!!” ไอ้ป้องพูดเสียงดังก่อนจะวิ่งมากอดผมซะแน่น  ผมอึ้งไปนิดก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเกรียนๆ ของมันอย่างเอ็นดู

ผมเข้าใจไอ้ป้องนะครับ  ถึงมันจะไม่ได้มีความลึกซึ้งกับพี่ลุกซ์มากเหมือนผมแต่ไอ้ป้องเองก็ผูกพันกับพี่ลุกซ์พอสมควรเพราะเคยทะเลาะกัน ดีกัน ไปเที่ยวด้วยกัน มีเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่ทำให้ทั้งคู่สนิทกันแต่จู่ๆ วันหนึ่งพี่ลุกซ์ก็มาทิ้งผมไปซึ่งก็เหมือนกับเป็นการตัดพี่ตัดน้องกับไอ้ป้องไปด้วย  มันเจ็บนะครับ  ถ้าพี่ถังมันทิ้งพี่เคย์ไปแบบที่พี่ลุกซ์ทิ้งผม  ผมก็คงจะโกรธมันมากเหมือนกัน

“ไม่ต้องไปสนใจหรอกนะป้อง พี่ว่าดีแล้วแหละที่เป็นแบบนี้เพราะถ้าพี่อยู่กับเขาต่อไป ไม่รู้จะเกิดอะไรกับพี่บ้าง” ผมลูบหัวไอ้ป้องเบาๆ อย่างเอ็นดู

“ตอนเด็กๆ ผมไม่น่าเชื่อใจเขาเลย  ผมอุตส่าห์รักเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง  แต่เขากลับทำร้ายพี่เปอร์ได้ลงคอ  เขาใจร้ายมาก” ไอ้ป้องขมวดคิ้วแน่น

“ป้องไม่ต้องกังวลหรอกนะ  พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว  จบคือจบนะ” ผมยิ้มให้มันอย่างใจดี

“ครับ ถ้าผมเจอเขาอีกผมจะทำเป็นไม่รู้จัก  ที่สำคัญ...ผมเกลียดลูกของเขา” ไอ้ป้องกัดฟันแน่นจนเห็นสันกรามนูนขึ้น

“ป้อง น้องปิงยังเด็ก เขายังไม่รู้อะไร  น้องน่ารักมากเลยนะ” ผมบอกเพราะผมรู้สึกรักน้องปิงตั้งแต่แรกมองหน้า  ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมรักและเอ็นดูเขา  เป็นไปได้ผมอยากจะให้เขาโตขึ้นมาเป็นคนดี  ไม่เหมือนอย่างพ่อ  หวังว่าคนพ่อคงไม่เลี้ยงลูกแบบผิดๆ จนลูกโตขึ้นมาชั่วช้าสารเลวเหมือนตัวเองหรอกนะ

“ผมไม่ชอบนี่ ถ้าไม่มีมัน พี่เปอร์อาจจะไม่ต้องเสียใจขนาดนี้ก็ได้” ไอ้ป้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยอารมณ์โมโห

“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะมีหรือไม่มีน้องปิง  ต่อให้ไม่มีน้องปิงก็ใช่ว่าพี่จะมีความสุขนะ  พี่อาจจะทุกข์กว่าตอนนี้ก็ได้ อย่าอคติกับน้องเลย” ผมพยายามเกลี้ยกล่อมแต่ดูเหมือนไอ้ป้องจะตั้งแง่กับน้องปิงซะแล้ว  หมอนี่มีนิสัยที่ยึดมั่นถือมั่นในความคิดของตัวเองครับ  เปลี่ยนใจยากมาก

“ผมไปทำสวนช่วยพ่อก่อนนะครับ  ถ้าพี่เปอร์มีอะไรจะใช้ก็เรียกละกันนะครับ” ไอ้ป้องทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะรีบเดินกลับไปที่สวนหย่อมหน้าบ้านทันที  ผมมองตามก่อนจะถอนหายใจอย่างระอา  ยิ่งโตยิ่งดื้อนะเด็กคนนี้  ไม่ใช่ดื้อแบบบอกไม่ฟังแต่ถ้ามันปักใจเชื่ออะไรซักอย่างแล้วมันจะเป็นคนที่โน้มน้าวยากเลยทีเดียว

และแล้วก็ถึงวันเสาร์  วันที่ผมไม่อยากให้มาถึงเพราะถึงแม้มันจะเป็นวันหยุดแต่มันก็ไม่เหมือนหยุดเพราะผมต้องไปเจอหน้าพี่ลุกซ์

พี่พลอยบอกผมว่างานเลี้ยงต้อนรับผมกับพี่ลุกซ์จัดอย่างเป็นกันเองเฉพาะฝ่ายบริหารซึ่งมีคนไม่มากแต่ผมก็ยังรู้จักไม่ครบ  ถึงจะบอกว่าจัดอย่างเป็นกันเองก็ทำถึงขั้นเปิดบอลรูมของโรงแรมชื่อดังเลยทีเดียวเล่นเอาผมต้องเก็บชุดลำลองของตัวเองที่ว่าจะแต่งไปแล้วเปลี่ยนมาเป็นชุดสูทแทน  ก็ตอนแรกบอกว่าจะจองร้านอาหารเฉยๆ นี่หว่า

พอถึงเวลาพี่ถังก็มารับผมที่บ้าน  พี่ถังมันแต่งตัวสบายๆ ครับ  เสื้อเชิ้ตพับแขนกางเกงยีนส์สีเข้มทำให้ผมต้องถอดสูทเก็บไว้ที่รถมันแล้วใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสแล็คซึ่งมันก็ดูไม่เป็นทางการจนเกินไป

เมื่อเข้าไปในงานผมก็ถูกสาวๆ ลากตัวไปนั่งด้วยทันทีโดยมีพี่พลอยเป็นโต้โผเพราะพี่พลอยสนิทกับผมที่สุด  โต๊ะที่ผมถูกลากไปนั่งด้วยมีแต่สาวๆ เลยครับ  บางคนอาจจะไม่สาวเท่าไหร่นักเพราะเป็นรุ่นเดอะของฝ่ายเรา  สาวๆ ฝ่ายนี้สวยๆ กันทั้งนั้นแถมยังใจดีด้วย

“น่ารักจังเลย  อ๊าย แก้มน่าหยิกมาก” พี่พิม สาวโสดวัยสามสิบกว่าๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมดึงแก้มทั้งสองข้างของผมเล่นอย่างสนุกสนานทำให้คนอื่นๆ เอื้อมมือมาดึงแก้มผมบ้าง  เอิ่ม...คือ...ผมไม่ใช่ตุ๊กตานะครับ โธ่

“เจ๊ อย่าหยิกแก้มน้องเยอะ เดี๋ยวแก้มก็ย้วยหรอก ฮ่าๆ” พี่พลอยที่นั่งอีกข้างของผมแซวพี่พิมก่อนที่พี่พลอยเองนั่นแหละที่เอื้อมมือมาหยิกแก้มผมซะแรง  ฮึ่ม! พี่พลอย!

“ยัยพิม ลุกออกไปซิ ฉันจะดูหน้าหลานชัดๆ” คุณหมอนที่เป็นรุ่นเดอะของฝ่ายเราเดินเข้ามาสะกิดพี่พิมให้ลุกขึ้นแล้วขยับมานั่งแทนที่  ผมทำท่าสงบเสงี่ยมทันทีเพราะคุณหมอนอายุห้าสิบกว่าๆ แล้วครับ  อารมณ์ประมาณอาจารย์แม่เลยล่ะฮะ  แต่คุณหมอนใจดีมากเลยนะ น่ารักมากๆ ด้วย

“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไว้

“เปอร์ ป้าเคยทำธุรกิจกับพ่อแม่หนูด้วย  เสียดายนะที่พ่อแม่หนูเลิกทำไปซะก่อน” คุณหมอนพูดพลางยื่นมือมาลูบแก้มผมอย่างเอ็นดู

“ที่จริงพ่อกับแม่ว่าจะทำต่อนะครับแต่ผมไม่อยากให้พวกท่านลำบาก  อายุก็มากแล้วด้วย ฮะๆ” ผมยิ้มนิดๆ

“อายุมากอะไรล่ะ? ขนาดป้าอายุมากกว่ายังทำงานต่อเลย” คุณหมอนพูด  ถึงคุณหมอนจะอายุมากแล้วแต่ทำงานเนี้ยบมากเลยล่ะครับ  เป็นคนเก่าแก่ของบริษัท  พี่พลอยบอกมาว่างั้นน่ะครับ

“คุณหมอนยังสาวอยู่เลยนะครับ  สวยด้วย” ผมพูดชมอย่างเอาใจ

“ปากหวาน  มิน่าล่ะ ยัยวิถึงปลื้มนักปลื้มหนา” คุณหมอนพูดชมยิ้มๆ ทำให้ผมถึงกับนิ่งไป  รอยยิ้มบนหน้าค่อยๆ เจื่อนลง  คุณหมอนเห็นความผิดปกติจึงทำหน้าตกใจแล้วกระซิบขอโทษ “ป้าขอโทษนะลูก  ป้าไม่ได้ตั้งใจ” พูดแบบนี้แสดงว่าคุณหมอนรู้เรื่องของผมกับพี่ลุกซ์สินะ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมโอเค” ผมยิ้มให้คุณหมอนอีกครั้ง

“มาๆ ขอกอดหน่อยนะ” คุณหมอนอ้าแขนออกผมจึงยิ้มแล้วโผเข้าไปในอ้อมแขนอุ่นๆ ของคนที่ให้ความรู้สึกเหมือนแม่

คุณหมอนรู้เรื่องระหว่างผมกับพี่ลุกซ์แต่ก็ไม่ได้นึกรังเกียจแถมยังไม่มองผมด้วยสายตาแปลกๆ ด้วย  ปกติถ้าคุณหมอนเข้าข้างพี่ลุกซ์เธออาจจะมองผมด้วยสายตาไม่ชอบใจแต่ตอนนี้เธอมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนและพร้อมจะให้กำลังใจเสมอ  ไม่รู้ว่าแม่วิไปพูดอะไรกับคุณหมอนบ้างแต่เธอเอ็นดูผมขนาดนี้ผมก็ดีใจ  อย่างน้อยๆ เวลาอยู่ที่ทำงานผมจะไม่ได้ต้องรู้สึกโดดเดี่ยว  ผมมีพี่ถัง พี่พลอยและมีคุณหมอนเพิ่มมาอีกคน  แค่นี้ผมก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะครับ

“ขอบคุณมากนะครับ  ที่เอ็นดูผม” ผมกระซิบบอกเบาๆ

“ป้าเอ็นดูหนูตั้งแต่ที่รู้ว่าหนูเป็นลูกอีกคนของยัยวิแล้วแหละ  ถึงตอนนี้หนูจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลุกซ์แต่ป้าก็ยังเอ็นดูหนูเหมือนหลานเลยนะจ๊ะ  น่ารักขนาดนี้ไม่เอ็นดูได้ไง” คุณหมอนผละออกจากผมก่อนจะยิ้มซะกว้าง

“คุณหมอนเป็นคุณป้าของพี่ลุ...ลันเหรอครับ?” ผมเลี่ยงที่จะพูดถึงพี่ลุกซ์  คุณหมอนชะงักไปนิดก่อนจะยิ้มอีกครั้ง

“จ้ะ ป้าเป็นพี่สาวของยัยวิน่ะ” คุณหมอนบอก “แต่เปอร์จ๊ะ...เรียกป้าเถอะจ้ะ”

“เอ่อ...จะดีเหรอครับ?” ผมเลิกคิ้วนิดๆ

“ดีสิ! เรียกป้าเถอะนะลูก” คุณหมอน เอ้ย! ป้าหมอนพยักหน้ารัวๆ

“งั้น...ขอบคุณมากนะครับป้าหมอน” ผมยิ้มกว้าง

“คุณหญิงแม่ครับ กระผมขอตัวพาคนสำคัญของงานไปกล่าวความรู้สึกซักหน่อยนะครับ  มาเปอร์ ไปข้างหน้าเลย” พี่ถังเดินมาทำท่าฉอเลาะใส่ป้าหมอนก่อนจะดึงมือผมออกไปยืนหน้าเวทีข้างๆ กับพี่ลุกซ์

ผมเหลือบตามองเขาก่อนจะแสยะปากใส่อย่างหมั่นไส้พลางหันไปมองคนที่มาร่วมแสดงความยินดีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เอาล่ะครับ  ก่อนที่จะทานอะไรเราก็มาฟังความรู้สึกของประธานและเลขาคนใหม่เลยละกันนะครับ  ใครที่หิวก็หิ้วท้องรอก่อนนะครับผม” พี่ถังถือไมโครโฟนยืนอยู่ข้างๆ ผมก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงโดยมีเสียงเป่าปากของพวกพี่ผู้ชายในแผนกร่วมสร้างความสนุกสนาน

“สวัสดีครับ  ผมยินดีมากครับกับตำแหน่งงานและยินดีมากที่ทุกคนช่วยกันจัดงานนี้เพื่อผมกับเลขาของผม  ผมจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มความสามารถและจะทำให้กำไรของบริษัทเพิ่มขึ้นมากกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ภายในปีนี้ครับ” พูดจบเสียงฮือฮาอย่างพอใจก็ดังขึ้นระงมพร้อมกับเสียงปรบมือให้กับคำพูดของพี่ลุกซ์  กำไรของบริษัทเพิ่มนั่นหมายถึงเงินเดือนของพนักงานก็เพิ่มขึ้นด้วย  จึงไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนจะมีท่าทีตื่นเต้น

พี่ลุกซ์ส่งไมค์มาให้ผมแล้วมองหน้าผมนิ่ง  ผมจ้องตากับเขาอย่างเชือดเฉือนก่อนจะเบ้ปากใส่แล้วหันไปยิ้มให้กับคนอื่นๆ อีกครั้ง

“สำหรับตัวผม  ที่จริงไม่ถนัดงานเลขาหรอกครับแต่จะพยายามทำงานให้สุดความสามารถ  ยังไงก็ช่วยสอนงานผมด้วยนะครับ  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” ผมพูดเสียงดังฟังชัดแต่พูดด้วยท่าทางนอบน้อมทำให้ได้รับเสียงปรบมือจากคนอื่นๆ

“หิวกันหรือยังครับทุกคน?” พี่ถังถามและเมื่อได้รับเสียงตอบว่าหิวพี่มันก็ยิ้ม “งั้น...น้อง เสิร์ฟอาหารได้เลยครับผม” พี่ถังพูดใส่ไมค์ส่งสัญญาณให้พนักงานโรงแรมทำการเสิร์ฟอาหารได้และผมกับพี่ลุกซ์ก็ถูกดึงไปนั่งในกลุ่มโต๊ะของหนุ่มๆ โดยที่ปฏิเสธอะไรไม่ได้