[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” เอกถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเปอร์ที่เพิ่งเดินออกไปจากร้าน

“เปล่าหรอก  แล้วนี่มาทำงานวันแรกเหรอ? ปกติฉันมากับหมอนี่ประจำเลย” กีร์พูดขึ้นอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเปอร์เดินออกไปและลุกซ์ก็ดูจะสงบลงแล้ว

“ครับ ผมเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสน่ะฮะ  ไปเรียนทำขนม  แล้วว่าแต่...พวกพี่ๆ มีแฟนกันยังครับ?” เอกถามขึ้นเพราะเห็นพวกพี่ๆ ของเขาอายุมากขึ้นแล้ว

“อืม มีแล้ว  มีทั้งคู่นี่แหละ” กีร์ตอบแทนเพราะคิดว่าลุกซ์คงไม่ตอบเอง

“เอก ชอบหมอนั่นหรือเปล่า?” ลุกซ์ถามเสียงเคร่งขรึม

“เอ๋? หมายถึงเปอร์เหรอครับ?” เอกทำหน้างงก่อนจะยิ้มเขินเมื่อพูดถึงเปอร์

“เออ” ลุกซ์เริ่มขมวดคิ้ว

“พูดได้ว่าเป็นรักแรกผมเลยล่ะครับ  ตอนที่ผมเห็นเขาครั้งแรกผมก็หลงรักเลยล่ะผมถึงเดินเข้าไปทักทั้งๆ ที่ไม่มีใครสนใจเขาเลยซักคน” เอกก้มหน้าพูดแล้วยิ้มกริ่มทำให้เขาไม่เห็นว่าลุกซ์กำลังขบกรามแน่นด้วยอารมณ์โมโห

“ลุกซ์ มึงหมดสิทธิ์แล้วนะ” กีร์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าลุกซ์กำลังทำหน้าเหมือนอยากจะตะบันหน้าเอก “มึงทำอะไรไม่ได้อีกแล้วเพราะมึงทำให้มันเสียใจจนแทบบ้า  ต่อให้มึงทำดีแค่ไหนกูก็คิดว่ามันคงไม่มีทางให้อภัย” กีร์พูดนิ่งๆ ทำให้เอกถึงกับทำหน้างงแล้วเงยหน้ามองพวกพี่ๆ

“มึงก็รู้ว่ากูกำลังจะทำอะไร” ลุกซ์กัดฟันพูด

“การที่มึงเห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นของเล่น มันทำให้ไอ้เปอร์หมดความศรัทธาในตัวมึงนะลุกซ์  กูไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่มึงทำมาตั้งแต่แรก  และถ้าวันนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เปอร์  คนอย่างมึงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้น  มึงปล่อยมือมันเอง” กีร์มองหน้าลุกซ์นิ่งๆ แล้วตอกย้ำในความผิดที่ลุกซ์ก่อขึ้น

“...” เอกกับลุกซ์ไม่มีใครพูดอะไร

“เอก ถ้ารักเปอร์จริงๆ ล่ะก็  ต้องดูแลมันดีๆ นะ  ตอนนี้ต่อให้นายตื๊อมากแค่ไหนแต่ใจมันคงยังไม่เปิดง่ายๆ เพราะมันเพิ่งเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายเกี่ยวกับคนรักมา  ไอ้เปอร์มันมีปมเรื่องคนรักที่ไม่ดี  มันคงอยากจะหาคนดีๆ มาดามใจเหมือนกัน” กีร์หันไปบอกเอกทำให้ลุกซ์ที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆ ถึงกับกำมือแน่นอย่างเจ็บปวด

“เปอร์เขาชอบผู้ชายเหรอครับ?” เอกถามอย่างสงสัย

“คนรักของมันก็เป็นผู้ชายนั่นแหละ  แต่ที่จริงมันชอบผู้หญิง  แฟนของมันคนนั้นเป็นข้อยกเว้น  แต่ถ้านายทำดีและเอาชนะใจมันได้ ก็ยินดีด้วย” กีร์พูดนิ่งๆ

“ไอ้กีร์...” ลุกซ์คำรามชื่อกีร์เสียงต่ำในลำคอ

“จำเอาไว้ว่ามึงไม่สิทธิ์อะไรอีกแล้ว  มึงเห็นใจคนเป็นอะไร? กูว่ากูเลวแล้วนะ  แต่กูยังไม่กล้าบดขยี้หัวใจของตัวเองอย่างมึงเลยว่ะ มึง...เลือดเย็นมากกว่าที่กูคิดเอาไว้ซะอีก” กีร์หันไปพูดกับลุกซ์อย่างไม่เกรงกลัว “เอก ฉันไปก่อนนะ  ไว้วันหลังจะมาใหม่” กีร์ลุกขึ้นก่อนจะบอกลาเอกแล้วเดินออกจากร้านไป

“เอก ถ้ามึงคิดจะจีบมัน  จำเอาไว้ว่ามึงเป็นคู่แข่งหัวใจกับกู” ลุกซ์ลุกขึ้นก่อนจะพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นปล่อยให้เอกประติดประต่อเรื่องเอาเองและเขาก็พอจะคิดได้ว่าสิ่งที่กีร์พูดกับลุกซ์ และสิ่งที่เปอร์พูดก่อนหน้านี้หมายความว่าอย่างไร

“แล้วกูจะเอาอะไรไปสู้วะเนี่ย” เอกมองตามร่างสูงที่ออกจากร้านไปก่อนจะพึมพำออกมาอย่างคิดไม่ตก

ผมกลับมาทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว  ทั้งเจ็บใจ ทั้งเบื่อหน่ายกับความรู้สึกที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่  ผมไม่รู้ว่าการที่ผมพูดประชดออกไปแบบนั้นมันดีแล้วหรือเปล่าแต่ผมอดไม่ได้จริงๆ  เขาทำผมเจ็บมากมายขนาดนี้แต่เขาก็ยังตีหน้ามึนทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไปอย่างหน้าด้านๆ  เขาจะอยากรู้เรื่องในชีวิตผมไปทำไม  ผมจะไปเจอกับเอกยังไงเขาสนด้วยเหรอ? หรือว่าแค่ทำเป็นสน เพื่อปั่นหัวผมเล่น?

ผมถอนหายใจก่อนจะเปิดเอกสารที่วางกองกันอยู่บนโต๊ะเพื่อเรียนรู้งานเก่าๆ ที่พี่พลอยเคยทำมาและเอามาให้ผมลองอ่านดูอย่างเอื่อยเฉื่อย  สายตาผมไล่ไปที่ฟ้อนต์ตัวหนังสือที่แสนน่าเบื่อก่อนจะพยายามอ่านเพื่อทำเข้าใจ  อ่านไปได้ซักพักคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายของผมก็เดินมาแล้วเปิดประตูเข้าห้องทำงานไปอย่างหัวเสีย

ผมแค่นยิ้มเยาะนิดๆ อย่างพอใจที่เห็นเขามีอาการกระฟัดกระเฟียดแบบนั้น  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมหรือเพราะอะไรแต่แค่เขากำลังร้อนรุ่มผมก็สะใจแล้ว  กับอีแค่เรื่องแค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความรู้สึกที่ผมสูญเสียไปหรอก  

ผมเจ็บ  เขาก็ต้องเจ็บ  ผมไม่คิดจะทำลายครอบครัวของเขาหรอก แต่ผมจะทำลายความรู้สึกของเขา  เท่าที่ผ่านมาผมก็พอดูออกว่าเขาเองก็ยังมีความรู้สึกกับผมอยู่  แม้จะทำท่าทีไม่สนใจเท่าที่ควรแต่การกระทำของเขาบางทีก็เหมือนกับ...หมาหวงก้าง  แต่ก็คงทำได้แค่หวงและเห่าไปวันๆ เพราะเขาไม่ใช่เจ้าของก้างชิ้นนี้และไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้น

พี่ลุกซ์...ผมจะตอบแทนความรู้สึกทรมานที่พี่มอบให้ผมอย่างสาสม!

เมื่อถึงเวลาเลิกงานพี่ลุกซ์ก็เดินออกมาจากห้องซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ๊เปรียวเดินมาพอดีทำให้ทั้งสองคนมาป๊ะกันที่หน้าโต๊ะทำงานของผมที่มีผมกำลังนั่งเก็บของเข้ากระเป๋า

“เปอร์ หวัดดีจ้ะ” เจ๊เปรียวโบกมือทักทายผมซึ่งผมก็ยิ้มตอบจากนั้นเจ๊แกก็หันไปหาพี่ลุกซ์ “ลุกซ์ พรุ่งนี้เปรียวต้องลงไปดูงานที่ต่างจังหวัด  บอกน้องปิงไว้ด้วยนะว่าเดี๋ยวจะเอาของฝากไปให้” เจ๊เปรียวพูดกับพี่ลุกซ์ 

ผมก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวเก็บของพลางเม้มปากนิดๆ อย่างเจ็บปวด  อย่ามาคุยกันต่อหน้ากูได้ไหม? กูยังทำใจไม่ได้เลย

“อืม” พี่ลุกซ์พยักหน้าพลางหรี่ตามองผม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมเงยหน้าขึ้นมองเพราะเก็บของเสร็จพอดี  ผมไม่สนใจเขาก่อนจะหันไปหาพี่พลอยที่ลุกออกจากโต๊ะทำงานเพื่อกลับบ้าน

“พี่พลอย  เย็นนี้ไปร้านขนมของเอกกันไหมครับ?” ผมหันไปยิ้มให้เจ๊เปรียวนิดๆ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินไปดักหน้าพี่พลอยเอาไว้

“กินขนมหวานเช้าเที่ยงเย็นแบบนี้เดี๋ยวก็อ้วนหรอกเปอร์” พี่พลอยแซวขำๆ

“ให้ผมอ้วนหน่อยเถอะ  ถ้าเพิ่มน้ำหนักได้อีกซัก 10 กิโลนี่กำลังดีเลยนะ” ผมบอกเพราะตอนนี้ผมหนักแค่ 47 กิโล เมื่อเทียบกับความสูง 175 เซนของผมแล้วผมผอมมาก  เป็นผู้ชายโครงสร้างใหญ่กว่าผู้หญิงแต่ดันมาหนักพอๆ กันนี่มันไม่ค่อยจะใช่เลยนะ  เวลาผมมองแขนขาตัวเองผมก็แอบรู้สึกแย่เหมือนกันที่มันแห้งก้างอย่างกับมีแต่กระดูก

“พี่ว่าอีกไม่ถึงอาทิตย์หรอกเปอร์ รับรองอ้วนแน่นอน  คุณน้องเอกประเคนขนมให้ขนาดนั้น” พี่พลอยว่า

“เอกเขาทำขนมอร่อยนี่ครับ  ปกติผมไม่ถูกชะตากับคนนิสัยอย่างเขานะ  แต่ล่อกันด้วยขนมแบบนี้ผมยอมเลยจริงๆ” ผมพูดกับพี่พลอยพลางหัวเราะขำๆ ขณะที่เดินผ่านสองสามีภรรยาที่เหมาะกันอย่างกับฟ้ากับเหว  เจ๊เปรียวที่แสนดีไม่น่าหลงผิดไปแต่งงานกับคนเลวๆ อย่างพี่ลุกซ์เลย  นี่ถ้าเจ๊เปรียวรู้เรื่องในอดีตของเราล่ะก็ไม่รู้จะเป็นยังไง  แต่ไม่ต้องรู้นั่นแหละดีที่สุดเพราะถ้ารู้เข้า เจ๊เปรียวอาจจะหมดศรัทธาในตัวพี่ลุกซ์เหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่  ผมไม่อยากให้ใครรู้สึกทรมานอย่างที่ผมรู้สึกหรอก

“เอกเขากวนเนอะ  แต่ก็น่ารักดี” พี่พลอยเอ่ยชม  เจ๊คนนี้ตอนแรกบอกไม่ค่อยชอบหน้าเอกเพราะดูกวนๆ ทะเล้นทะลึ่งยังไงชอบกล  แต่พอเขาเอาเค้กมาล่อก็เป็นเหมือนผมเลยล่ะครับ

“แอ๊ะๆ พี่พลอยจะกินเด็กเหรอครับ? เขาอายุน้อยกว่าพี่พลอยเกือบสิบปีเลยนะ ฮ่าๆๆ” ผมแซวเรื่องอายุของพี่พลอยอย่างล้อๆ  พี่พลอยอายุเท่าพี่ถังนั่นก็แสดงว่าพี่พลอยอายุ 31 แล้ว แต่พี่พลอยก็ยังไม่มีแฟนทั้งๆ ที่สวยและน่ารักขนาดนี้

“อ๊าย หยาบคาย! พี่ไม่ได้ชอบแบบนั้นซักหน่อย” พี่พลอยกรีดร้องแล้วตบหลังผมสองสามตุบจนผมแทบปลิวเพราะพี่พลอยแรงไม่ใช่น้อยๆ เลย  ตัวก็เล็กแค่นี้แต่ทำไมแรงเยอะจังวะเนี่ย  พี่พลอยน่ะเตี้ยกว่าผมพอตัวเลยล่ะครับ  ดีแล้วล่ะ  ผู้หญิงตัวเล็กๆ นี่แหละสเปกผู้ชายส่วนใหญ่  ผมก็เป็นหนึ่งในผู้ชายที่ชอบผู้หญิงตัวเล็กเพราะผมตัวเล็ก

“คิๆ พี่พลอยแก่จัง ฮ่าๆ” ผมแกล้งแซว

“กรี๊ดดดดดด เด็กปากเสีย!!” พี่พลอยโวยวายพลางวิ่งไล่ตบผมอย่างบ้าคลั่งส่วนผมก็วิ่งหนีไปพลางหัวเราะร่าไปพลางอย่างสนุกสนาน

เราวิ่งเล่นกันสักพักก็ไปร้านขนมไทยแต่เอกไม่อยู่  เห็นว่าหลังเลิกงานก็กลับไปนอนพักที่คอนโดเลย  ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเอกจะอยู่คอนโดทำไมในเมื่อบ้านตัวเองก็อยู่ใกล้ๆ

เช้าวันต่อมา  ผมมาทำงานตั้งแต่เช้าเพราะไม่อยากถูกบ่นว่ามาสาย  เจ้านายผมเขาหาเรื่องต่อว่าผมได้ตลอดนั่นแหละเพราะฉะนั้นผมจะต้องทำงานให้ดีไม่มีที่ติให้ได้

ผมนั่งเล่นโทรศัพท์ไปสักพักพี่ลุกซ์ก็มา  เขาเข้าห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไรแต่จังหวะที่เดินผ่านโต๊ะผมเขาก็วางถุงกระดาษคุ้นตาไว้  ผมชะงักแล้วเงยหน้าจากโทรศัพท์มาดูถุงกระดาษนั่น  มันเป็นถุงกระดาษจากร้านขนมของที่บ้านเอกนั่นเองครับ

ผมเม้มปากแล้วแกะดูพบว่ามีกล่องฝอยทองกับทองหยิบบรรจุอยู่ด้านใน  ใจผมเต้นรัวทันที  เขาเอาขนมที่ผมชอบมาให้ผมทำไม?  เขาทำเรื่องที่ทำให้ผมคิดถึงเมื่อห้าปีก่อนอีกแล้ว  ขนาดผมบอกไปแล้วแท้ๆ ว่าอย่าทำเรื่องอะไรแบบนี้อีกแต่เขาก็ยังไม่เลิกรา

เมื่อไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเดิมๆ ผมก็ตัดสินใจที่จะเอาขนมไปคืนเขา  จะทิ้งไปก็เสียดายแต่จะให้กินก็เสียฟอร์ม

“เชิญ” เมื่อผมเคาะประตูขออนุญาตเสียงของเขาก็ดังออกมา  ที่ดังออกมาได้ทั้งๆ ที่เป็นห้องเก็บเสียงก็เพราะผมแง้มประตูไว้ก่อนเพื่อฟังคำอนุญาตนั่นแหละครับ

“คุณลืมขนมไว้บนโต๊ะผมครับ” ผมเดินเอาขนมไปวางไว้บนโต๊ะของเขา

“ให้ลูกน้องไปซื้อมาให้” เขาพูดแค่นั้นพลางเปิดเอกสารบนโต๊ะดู

“ไม่จำเป็น” ผมบอกแล้วมองเขาอย่างท้าทาย

“ทำไม? กินขนมฝรั่งจนลืมขนมไทยไปแล้วหรือไง? หรือว่า...เพราะมีผัวเป็นถึงพาร์ติซิเย่เลยไม่จำเป็นต้องให้ผัวเก่าซื้อขนมให้?”

ปัง!!

“เป็นถึงผู้รากมากดี ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดคำจาจะถ่อยขนาดนี้  ผมจะอยากกินอะไรหรือไม่อยากกินอะไรมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ  หรือจะเรื่องที่ผมมีสามีเป็นใคร คุณก็ไม่มีสิทธิ์สอดมือเข้ามายุ่ง  จำเอาไว้” ผมตบโต๊ะเสียงดังก่อนจะพูดออกไปอย่างดุดัน

“ไม่มีสิทธิ์? ฮึๆ นั่นสินะ ก็แค่เคยนอนด้วยกันเฉยๆ นี่นะ  อยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้เอกมันจะมีดีขนาดไหนถึงเอาคุณอยู่  ตอนมันเอา มันได้บอกไหมว่าหลวมหรือแน่น...?”

เพี้ยะ!!

“อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมผมถึงรักเขา? เพราะเขาเป็นคนดี ไม่พูดจาดูถูกแม้ผมจะมีอดีตที่ไม่ดี  เขายอมรับและไม่รังเกียจ  เขาช่วยผมเอาไว้จากคนไม่ดี จากความรู้สึกแย่ๆ  เขาอยู่กับผมเวลาที่ผมไม่มีใคร  คนดีแบบนี้ ผมจะรัก จะยอมให้เขามันก็ไม่แปลก  คุณเองก็น่าจะดีใจกับผมนะครับที่ผมมีคนดีๆ มารักซักที  ผมอยู่กับคนเลวมานานเกินไป” ผมตบหน้าเขาเต็มแรงก่อนจะพูดออกมาโดยใส่ไข่ไปมากพอสมควรเพราะแท้จริงแล้วผมกับเอกยังไม่ได้รู้จักกันถึงขนาดนั้น

“...” เขาเงียบพลางแตะที่มุมปากที่ถูกตบของตัวเองเบาๆ

“อย่ามารื้อฟื้นเรื่องอะไรระหว่างผมกับคุณอีกเลย  ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณอีกตั้งแต่ที่คุณหายไปไม่ติดต่อผมมา  คุณที่ผมรอได้ตายไปจากผมแล้ว  อย่ากลับมาทำให้ผมไขว้เขว  ผมหนีจากคุณมามากเกินพอ  ผมไม่อยากจะหนีอีกแล้ว  เพราะฉะนั้นอย่ายุ่งกับผมอีก” ผมบอกอย่างจริงจัง  หวังว่าเขาจะสงสารผมบ้างนะ

“แน่ใจได้ไงว่าหมอนั่นตายไปแล้ว?” พี่ลุกซ์ถามออกมาพลางจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง

“แน่ใจสิครับ เพราะขนาดเขาอยู่ต่อหน้าผม เขายังไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย  ถ้าไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้ว เขาก็คงเป็นคนที่เลือดเย็นยิ่งกว่าฆาตกร” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินหนีออกไปทันที  ไม่อยากอยู่ต่อความยาวสาวความยืดกับคนแบบนั้น  ต่อให้เถียงอะไรไปผมก็ไม่มีวันชนะเพราะเขาคือคนที่ถูกที่สุดมาเสมอแม้สิ่งที่เขาทำมันจะผิดก็ตาม