ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๕๘

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

นั่งเรือไปด้วยกัน

                “อิ่มอะ” เฉาก๊วยฟุบหน้าลงกับโต๊ะทานอาหาร ศรีขำคิกคักกับท่าทางนั้น เหตุผลที่เขาเป็นแบบนี้เพราะอาหารที่ตนเองทานไปมีรสเผ็ดมากจึงต้องดื่มน้ำมากๆ อีก และทานต่อไปเรื่อยๆ (เขาชอบรสชาติเลยไม่หยุดทาน) จึงสะสมจนทำให้รู้สึกอืด ระหว่างนั้นบ่าวก็เก็บจาน ชาม ช้อน ส้อมไปล้าง

                “เฮ้อ… บอกแล้วว่าให้หยุด นอกจากจะอืดแล้วยังทำให้ปวดท้องอีก จริงๆ เลย” ดินขาวกล่าวพลางถอนหายใจ ปักเป้ากัดลูกชุบแล้วเคี้ยวไปทีหนึ่งก็เอ่ยขึ้น

                “ป่านนี้ท่านแม่เสร็จจากประชุมยังนะ?”

                “ถ้าหมายถึงท่านพินทุก็กลับมาแล้วจ้ะ” ศรีตอบ ปักเป้าเลิกคิ้วขึ้นเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อว่าแม่ตนเองจะกลับมาแล้วก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าหงุดหงิด

                “กลับมาก็มิบอกนะแม่นะ…” ปักเป้าพึมพำ ว่าวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ พยักหน้าเห็นด้วย

                “ว่าแต่พวกโรงเรียนฟิคซาก้อนมันหายหัวไปไหน? หายหน้าหายตาเงียบเชียว” ขนมชั้นที่ไม่ได้ออกโรงนาน (?) เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจพลางมองไปรอบๆ เผื่อเพื่อนๆ ที่เขาพูดถึงจะอยู่

                “ก็มิรู้สินะ” ปักเป้าตอบอย่างกวนๆ “เจ้าน่ะหุบปากไปเลย”

                “ถามถึงสุดหล่อเหรอ?” จู่ๆ เสียงจากโซค่อนก็ดังขึ้นแถวประตูบนเรือน ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว ไม่สิ ทุกคนมองนักเรียนจากโรงเรียนฟิคซาก้อนด้วยความคาดไม่ถึง ขนมชั้นรู้สึกว่าเส้นกระตุกตงิดๆ

                “เปล่า ข้าถามถึงคนขี้เหร่”

                “โห! ยอมรับเถอะว่าฉันหล่อ”

                “มันเป็นสิ่งที่เจ้าคิดไปเอง” ขนมชั้นเหงื่อตก เขาละความสนใจไปมองเพื่อนๆ อีก ๙ คน “แล้วไปไหนมาล่ะ หายหน้าหายตาไปเลยนะ”

                “ก็สืบเรื่องคดีลักมีอยู่ ‘ไง” ซีอาห์ตอบพลางยิ้มแป้นเหมือนจะแก้ตัวว่าจริงๆ แล้วตนเองไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง

                “จริงฤ?”

                “จริงซิ”

                “แน่นะ?”

                “แน่ซิ”

                “ไม่ยั่วนะ”

                “ไม่ยั่วซิ”

                “คนอวด---”

                “เฮ้ย! พอได้แล้ว” ศารทูลตะโกนทำให้ทั้งคู่หยุดร้องต่อเพลง (โดยที่ร้องตามเนื้อเพลงไม่ได้ใช้ภาษาพูดแบบสมัยก่อน) “ร้องเป็นพ่อแง่ แม่งอน[1]ฤอย่างไร?”

                “…” ขนมชั้นเงียบส่วนซีอาห์ยิ้มแห้งๆ ขนมชั้นคิดว่าตนเองไม่น่าหลวมตัวเลย เพื่อนๆ บางคนขำกับกริยาทั้งสองคนก่อนจะถูกสายตาดุๆ จากขนมชั้นเมื่อนั้นแหละถึงจะเงียบ

                “ว่าแต่ไปถึงไหนแล้วล่ะเรื่องคดีนั้น”

                “ก็…”

                ศารทูลเล่าถึงสิ่งที่ตนกับเพื่อนๆ โรงเรียนเดียวกันได้ข้อมูลมา ซึ่งเป็นเรื่องเดียวกับที่มณฑาเล่าให้พวกเขาฟังระหว่างทานอาหารหลังจากคุยเรื่องนี้จบขนมชั้นก็บอกว่าให้พวกโซค่อนกลับโรงเรียนไปเพราะไม่อยากให้เสียเวลากับคดีนี้แถมเรื่องนี้ยังสามารถจัดการได้ด้วย โซค่อนที่ยิ้มมาตลอดถึงกับต้องหุบยิ้ม …ถ้าหากกลับไปก็ไม่มีเรื่องสนุกๆ ทำน่ะสิ

                หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไป

                ยุพินกับแป้งมันมาตรงแถวๆ ที่ไม่ค่อยมีใครอยู่ ทั้งสองอึดอัดเมื่อไม่มีใครเอ่ยอะไรจนในที่สุดแป้งมันก็เริ่มคุย

                “เธอน่ะ รักศรีเหรอ”

                “ใช่”

                “รู้ทั้งรู้ว่าฉันรักศรีก่อนแล้วทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ?” แป้งมันรู้สึกว่าปากตนเองสั่น น้ำตาเอ่อขึ้น ยุพินเม้มริมฝีปาก เธอเองก็เจ็บไม่แพ้แป้งมัน

                “…”

                “…”

                ทั้งสองเงียบก่อนที่ยุพินจะเอ่ยเหมือนสมเพชตนเองและอีกฝ่าย

                “…น่าแปลกจัง ทั้งๆ ที่ไม่เคยเจอแต่ความรู้สึกว่ารักนี่มันคืออะไร?”

                ใช่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเจอแต่ก็ยังรัก

                ย้อนความไปยังตอนที่ทั้งสองเจอกับศรีเป็นครั้งแรก ทั้งสองกับเพื่อนๆ เดินกลับมาจากซื้อของในตลาดแล้วพบศรีนั่งอยู่ พลันความทรงจำบางอย่างก็ผุดขึ้นมา เสียงหัวเราะในยามเช้าที่สดใส รอยยิ้มของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวสองคนในความทรงจำใจเต้นแรง ยุพินกับแป้งมันในตอนนั้นมองศรีซ้อนกับภาพชายหนุ่ม ยุพินตัดสินใจเข้าไปหาศรีราวกับถูกดึงดูดด้วยภาพความทรงจำ แป้งมันก็ตามเข้าไปพร้อมกับเพื่อนๆ แล้วก็คุยกับศรีอย่างสนิทสนม ทั้งหน้าตาที่สะสวยเหมือนมะลิแรกแย้มและความทรงจำทำให้ทั้งสองว้าวุ่นในใจ

                ไม่บ่อยนักที่เพื่อนรักกันจะเสียลสะคนที่ตนเองรักให้เพื่อน ยุพินกับแป้งมันก็เป็นหนี่งในนั้น

                …ทรยศทั้งที่เป็นเพื่อนกัน…

                “เอาอย่างนี้ดีกว่า ถ้าสามารถทำให้ศรีรักได้ก็เอาเป็นว่าได้ไป” แป้งมันกล่าวขึ้นหลังจากที่เงียบนาน ยุพินพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกัน

                “แป้งมันกับยุพินมีเรื่องกันฤ?” ดินขาวถามขณะที่ทั้งสองนั่งเล่นในห้อง ขนมชั้นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกล่าว

                “อืม… ก็ชอบศรีด้วยกันทั้งคู่เลยบาดหมางน่ะ”

                “เฮ้อ… มิน่าเลย อุตส่าห์รักใคร่กลมเกลียวกันแล้วยังต้องทะเลาะเพราะเรื่องนี้” ดินขาวถอนหายใจเขาเคยเห็นเด็กหญิงสองคนนั้นเล่นกัน ไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอด เขาคิดว่าความรักทำให้มนุษย์อ่อนแอ

                …แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้ใครบางคนเข้มแข็งขึ้น…

                ศรีเดินออกไปซื้อขนมพร้อมกับอสุรา รพิ แววไพร ว่าว (ที่ยังทะเลาะกันไม่เลิก) พงสณะและธันนะ ต่อจากนั้นเดินเล่นในย่านชุมชน ตั้งแต่มาอยู่ที่มิตินี้ศรีสังเกตว่ามิติผกายสร้างที่อาศัยทำจากไม้ ลักษณะสร้างตามแบบในสมัยก่อน ถ้าไม่ใช่เรือนไทยก็จะเป็นบ้านธรรมดาแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นตัวเมืองที่มิติผกาย ศรีคิดว่าดีจังเพราะทำให้เหมือนย้อนกลับไปในสสมัยก่อนและจะได้อนุรักษณ์ไว้ด้วย

                หลังจากนั้นก็ไปที่ตลาดน้ำ เรือค้าขายสัญจรไปมาไม่หนาแน่นนัก อสุราเห็นเรือที่เป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวก็ชวนเด็กๆ ไปซื้อมาทานซึ่งก็นั่งทานอยู่ตรงบนพื้นไม้ ในขณะที่ทานไปศรีก็คิดไปพลาง ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ขายชามละ ๑๕ ถ้ามากกว่านี้ก็ ๒๕ ซึ่งราคาต้นๆ ไม่ค่อยมีขายนัก …ดีจัง

                ทานเสร็จก็เดินเล่นชมสินค้ามีการจจับจ่ายซื้อบ้าง

                “ศรี อยากได้อะไรไหมฉันจะซื้อให้”

                “ขอบคุณนะแต่ไม่เป็นไร” ศรีกล่าวอย่างเกรงใจ พงสณะส่ายหน้าพลางยิ้ม “ได้ไงล่ะ เธอเป็นว่าที่ภรรยาฉันนะ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นเป็น ‘ไรเลย” กล่าวจบพงสณะก็จูงมือศรีแล้วเดินนำเพื่อนๆ รังสีสังหารแผ่มาจากทุกคนซึ่งเดินตามทั้งสองคนไปยกเว้นรพิและธันนะที่ยังเดินค่อยๆ อยู่

                “กรี๊ด! กล้าดียังไงมาจับมือศรียะ!”

                “นั่นน่ะสิเจ้าคะ!”

                “ปล่อยมือน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

                ฟึ่บ

                พงสณะพาศรีไปอย่างว่องไวจนเมื่อถึงตรงที่แยกเป็นสองทางแววไพร ว่าวและอสุราก็คลาดสายตา อสุรากำมือแน่น กัดฟันกรอดเธอรีบเข้าไปทางที่คาดว่าทั้งคู่จะไปส่วนว่าวและแววไพรก็ไปอีกทาง

                “นี่ จะพาฉันไปไหนน่ะ?”

                ศรีถามอย่างหงุดหงิดที่อยู่ดีๆ ถูกพาไปไหนก็ไม่รู้แถมยังเป็นผู้ชายอีก พงสณะยิ้มหน้าบานเขาไม่ตอบอะไรศรีจนกระทั่งมาถึงบริเวณที่ไม่ค่อยมีผู้คนนัก ศรีหวาดหวั่นในใจว่าเขาอาจจะพามาทำเรื่องมิดีมิร้ายแต่แล้วก็คาดผิดเพราะแท้จริงแล้วพงสณะจะพาเธอไปนั่งเรือเล่นเมื่อเขาคุยกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง (ชั้นมัธยมปลาย) เมื่อคุยกันเสร็จแล้วเขาก็จ่ายเงินและกวักมือเรียกศรีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

                “มานี่สิ ไปนั่งเรือเล่นกัน”

                “อะ ---เอ๋!” อุทานไม่ทานขาดคำพงสณธก็ดึงเธอนั่งบนเรือ เขารีบปลดเชือกจากไม้ซึ่งเป็นที่ยึดก่อนจะพายเรืออย่างว่องไว

                จากตอนแรกที่โมโหเพราะอีกฝ่ายพามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยก็เปลี่ยนเป็นอยากขอบคุณ เพราะเรือนแล่นผ่านเห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม แม้จะไม่ได้มีอะไรมากนอกเสียจากต้นไม้หลากพันธ์หลากชนิดแต่ก็ให้ความรู้สึกร่มรื่นเป็นธรรมชาติและผ่อนคลาย สายลมพัดมาเบาๆ … ดีนะที่ทั้งสองมาช่วงบ่ายไม่อย่างนั้นได้ร้อนแน่

                “ชอบไหม?”

                “อื้ม ชอบมากเลยล่ะ ขอบคุณนะพงสณะ!” ศรีกล่าวด้วยความดีใจ พงสณะยิ้มอย่างอ่อนโยนต่างจากปรกติที่มักจะชอบยิ้มทะเล้นไม่ก็ยิ้มสดใส

                ดีใจจังที่ศรีชอบ

                “ไม่เป็นไร เธอต้องการอะไรฉันก็ให้ได้ทุกอย่างแหละ อืม… จริงๆ แล้วเรือที่เช่ามาเป็นไว้โดยสารชมดอกไม้ข้างทางอย่างที่เราผ่านมาน่ะ” ศรีฟังพลางพยักหน้าแล้วหันไปสนใจข้างทางต่อ

                “อยากไปทางไหนต่อล่ะ” พงสณะถามขึ้นเมื่อหยุดพายเรือ ศรีหันไปมองเขาอย่างฉงนแล้วมองไปข้างหน้าพบว่ามีเรือนไทยสองที่

                “ทางที่ ๒ น่ะ”

                “โอเค” รับคำจบพงสณะก็ไปทางที่สองซึ่งเป็นเรือนไทยแบบภาคเหนือ เขาพายไปตรงจุดที่ไว้เทียบท่าก่อนจะเดินลงจากเรือแล้วช่วยพยุงศรีขึ้น

                “ที่นี่คืออะไรเหรอ?”

                “ก็พิพิธพัณฑ์เกี่ยวกับภาคเหนือน่ะ” พงสณะตอบในขณะที่ทั้งคู่เดินไปด้วย

                ขอบคุณนะ พงสณะ

                ศรีกล่าวในใจ เธอยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่พงสณะทำเพื่อเธอ…

[1] เพลง พ่อแง่ แม่งอน คำร้อง เกษม ชื่นประดิษฐ์ ทำนอง สมาน กาญจนะผลินสุเทพ ขับร้อง สวลี