Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

7.7

เขียนโดย Ryoko

วันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 21.34 น.

  25 ความทรงจำที่
  44 วิจารณ์
  28.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 20.31 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

5) โรงเรียนเวทย์มนต์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

โรงเรียนเวทย์มนต์

 

          ก็อก ก็อก ก็อก...   

          "องค์หญิงเพคะ" เสียงใสเล็กๆของยูริโกะเรียกฉันเบาๆพร้อมกับเสียงเคาะประตู

          "มีอะไรเหรอ?" ฉันขานรับไปอย่างส่งๆ

          "วันนี้พระองค์ทรงต้องไปโรงเรียน พระองค์ทรงแต่งตัวอยู่ใช่ไหมเพคะ?" ยูริโกะเอ่ยปากถามฉันเพื่อทวนความจำ

          ฉันไม่อยากไป -^-!

          "ม่ายยยยยอาววววว ช้านนนนม่ายยยยยปายยยย __ __"

          "มิได้หรอกเพคะ พระองค์ก็ทรงรู้ดีเหตุผลที่พระองค์ทรงต้องไป"

          ชิ! เธอชอบอ้างเหตุนี้เพื่อยัดเยียดให้ฉันไปเรียนชะมัด!

          "ชิ! ก็ได้" 

          และฉันก็ต้องมาแต่งเครื่องแบบชุดนักเรียนคล้ายๆ ประถม! แต่เป็น ม.ต้น! ชิ! ไม่สมอารมณ์เลย!!

     

     

 

          "ทรงแต่งตัวเสร็จแล้วใช่ไหมเพคะ?" ยูริโกะเอ่ยถามฉัน

          "เสร็จแล้วๆ และต่อจากนี้ห้ามเรียกฉันว่า 'องค์หญิง' เป็นอันขาด เพราะฉันเชื่อว่าอาจารย์ประจำชั้นต้องมาเยี่ยมบ้านแน่นอน ถ้าขืนหลุดปากพูดไปมีหวังความแตกแหงๆ"

          "และจะให้เรียกพระองค์ว่าอะไรหรือเพคะ?"

          " 'คุณหนู' ก็พอ..แล้วก็เลิกใช้ศัพท์แบบนั้นด้วยนะ"

          "ค่ะ คุณหนู.."

          "ดีมาก" 

          และหลังจากนั้นฉันก็ลงไปทานข้าวเช้าและไปโรงเรียนด้วยรถที่พอสเป็นคนเตรียมไว้ให้ ทั้งๆ ที่ฉันบอกแล้วว่าอยากจะไปแบบธรรมดาๆ เฮ้อออ~ ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ - -

 

 

          ณ ห้องประตูโรงเรียน

          เอี๊ยด!

          เสียงเบรกรถคันที่ฉันนั่งดังขึ้นเรียกความสนใจจากนักเรียนคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี ไม่มีพวกเขากำลังจะทำกิจกรรมอะไรก็ตามก็ต่างพากันหันมามองยังรถของฉันที่เด่นสะดุดจอดสนิทอยู่ที่หน้าโรงเรียน

          "เชิญครับคุณหนู" บริกาศของฉันเดินมาเปิดประตูให้ฉันเมื่อถึงหน้าโรงเรียน พร้อมกับส่งมือมาให้เพื่อช่วยพยุงฉันลุกขึ้น

          "ขอบใจ...พอส" ฉันยื่นมืออกไปให้พอสรับและพอสก็ค่อยๆ พยุงฉันลุกขึ้น

          "กลับไปได้แล้ว..เดี๋ยวตอนเย็นค่อยมารับก็ได้" ฉันเอ่ยสั่งพอสด้วยเสียงแผ่วเบา

          "ครับ คุณหนู" พอสขานรับฉันก่อนจะโค้งให้กับฉันพอเป็นพิธีและเดินกลับเข้ารถพร้อมกับออกวิ่งไป

          หลังจากที่พอสออกรถไปได้ไม่นานฉันก็ต้องแบกรับชะตากรรม ผู้ที่เป็นจุดเด่นทามกลางนักเรียนมากมายไป ...แล้วทำไมทุกคนต้องมองมาทางฉันด้วย? เหอะ! น่ารำคาญพวกเศษมนุษย์ที่ยากจนอย่างนี้ชะมัดแค่เห็นคนรวยหน่อยก็พากันมอง และไม่นานก็ต้องมาตีสนิทเพื่อหวังให้ฉันแบ่งเงินให้ทุกทีนั้นแหละ! แต่ก็ต้องขอบใจพอสกับยูริโกะที่มาช่วยเจรจาให้ฉันเข้าเรียนได้ แต่ถึงไม่ต้องทำแบบนั้น มันนั้นก็ต้องยอมรับอยู่ดีเพราะทางเราเองก็ยัดเงินไปไม่น้อยคงราวๆ สัก 1000000 บาทล่ะมั้ง ฉันก็ไม่รู้เพราะเรื่องเงินฉันไม่เกี่ยว แต่สำหรับฉันคงน้อยๆ แต่สำหรับคนอื่นคงเยอะ...ล่ะมั้ง

          "เด็ก ม.ต้น งั้นเหรอ?" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

          "อวดรวยเหลือเกินแม่คุณ!" และตามมาด้วยเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ของเธอ

          "ฉันไม่ชอบพวกแบบนี้เลย! เล่นมันเลยดีมะ!?" เพื่อนอีกคนข้างๆ เธอก็เอ่ยขึ้นมาอีก ...คิดจะเล่นงานฉันงั้นเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง เจ้าเศษมนุษย์ หึ!

          "เหอะ! ฉันล่ะน่ารำคาญพวกดีแต่ปากจริงๆ" ฉันเอ่ยพูดแหวะผู้หญิงกลุ่มนั้นไปแต่ยังคงแสร้งทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองฝูงนกฝูงกาซึ่งที่แห่งนี้คงไม่มีอยู่หรอก

          "เมื่อกี้แกว่าไงนะ!!?" ผู้หญิงที่เหมือนหัวโจกของกลุ่มพูดขึ้นเสียงดังด้วยความไม่พอใจที่ฉันไปพูดแหวะหล่อน แต่มีหรือคนอย่างฉันจะกลัว?

          "โห... นอกจากจะดีแต่ปากแล้วยังหูหนวกอีกนะเนี่ย" ฉันแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะมองพวกหล่อนด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อย

          "หน็อย!! ยัยเด็กนี่!!" ผู้หญิงสองคนที่ยืนประกบหะวโจกอยู่เอ่ยพูดขึ้นพร้อมกันและกัดฟันแน่นด้วยความโมโห

          "เล่นมันเลย!!" ผู้หญิงที่ฉันคาดว่าจะเป็นหัวโจกเอ่ยพูดขึ้นก่อนที่กลุ่มผู้หญิงสามคนนั้นจะมายืนรุมฉันรอบทิศ นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองพวกเรา ฉันเห็นมีนักเรียนบางคนวิ่งไปบอกอาจารย์แล้ว แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอก ตราบใดที่ฉันคนนี้ยังอยู่ใครหน้าไหนก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก! ไม่เจียมตัวเลยนะเจ้าพวกเศษมนุษย์!

          "กระดาษสีเหลือง เทพแห่งสายฟ้า"

          "กระดาษสีแดง เทพแห่งไฟ"

          "กระดาษสีดำ เทพแห่งความมืด" 

          เสียงร่ายเวทย์ขอทั้งสามคนนั้นดังขึ้น ซึ่งนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย... เวทย์มนต์? เหอะ! อย่างนี้ค่อยสนุกขึ้นหน่อย ไม่คิดเลยว่าที่แบบนี้จะมีโรงเรียนสอนเวทย์มนต์อยู่ แต่ว่าเวทย์แค่นั้นน่ะทำอะไรฉันได้งั้นเหรอ.. หึ!

          "จงหายไปซะ!!!" ผู้หญิงสามคนนั้นเอ่ยพูดขึ้นเสียงดังและพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

          "หึ!" ฉันยกมือขึ้นก่อนพลิกหน้ามือให้เป็นหลังมือซะ ซึ่งผลก็คือ... ยัยพวกนั้นมาแทนที่ๆฉันยืนอยู่ส่วนฉันก็ไปยืนอยู่ตรงที่ๆยัยพวกนั้นยืนอยู่ เรียกง่ายๆ ก็คือการสลับทีภายในพลิบตานั้นแหละ

          ตู้มมมมม!!!

          เกิดเสียงระเบิดที่เกิดจากการปะทะระหว่างเวทย์สามเวทย์ดังขึ้นดังลั่นพร้อมกับแสงสว่างจ้างจนสายตาไม่อาจจะรับได้ ทำให้นักเรียนที่ยืนอยู่ในบริเวณรอบๆถึงกับสะดุ้งและยกมือขึ้นปิดตากันแสงไม่ให้เข้าตาตนเอง

          "อ่อนหัดสิ้นดี" ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนจะแสยะยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

          "อะ..อะไรกัน?" ผู้หญิงหนึ่งในสามคนนั้นเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่หล่อนมีบาดแผลตามลำตัวเต็มไปหมด

          "นะ นี่มันเวอย์อะไรกันนี่ย?" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มคนนั้นอีกคนเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะเบิกตากว้างมองมายังฉันที่ยืนนิ่งไ่สะทบสะท้านอะไรอยู่ตรงหน้าพวกหล่อนด้วยความอึ้งและไม่อยากเชื่อ

          "มะ...ไม่เคย..เห็นมาก่อนเลย" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นอีกคนเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะพยายามใช้พละกำลังแขนที่มียันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่เพราะบาดแผลที่ได้รับกลับสาหัสเกินไปจนเธอจะรับไหว ...ฉันยอมรับในพลังเวทย์ของพวกนั้นเลยจริงๆ แต่มันก็ยังเทียบกับฉัยไม่ได้หรอกนะ

          "เนี่ยน่ะเหรอ? สภาพของคนที่มาหาเรื่องคนอื่นก่อนน่ะ หึ! น่าสมเพศชะมัด!!" ฉันเอ่ยพูดก่อนจะแสยยะยิ้มออกมาด้วยความสะใจ สายตาก็มองเหยียดพวกเธออย่างดูถูก

          "แก..!!" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นกัดฟันและกำมือแน่นด้วยความโมโห ถ้าเธอยังมีพละกำลังเหลือพอและไม่บาดเจ็บก็คงจะพุ่งมาเล่นงานฉันโดยไม่รีรออะไรเลยแน่ๆ...แต่น่าเสียดาย ที่ไม่ใช่ในตอนนี้ หึ!

          "นากามุระซัง! ครูได้รับแจ้งว่าเธอมีเรื่องกับนักเรียนคนอื่น เป็นยังไงบ้างค่ะ? บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะเนี่ย?" อาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาฉันทันที

          "ก็ไม่นิคะ..แต่คนที่อาจารย์ควรจะเป็นห่วงมากกว่าหนูคือคนพวกนั้นมากกว่านะคะ" และฉันก็ชี้นิ้วไปยังยัยผู้หญิงสามคนที่นอนกองอยู่กับพื้นพร้อมกับบาดแผลตามลำตัวที่มีอยู่ไม่น้อย

          "พวกนั้น...? ฮะ เฮ๊!!! O[]O!" พออาจารย์มองไปที่พวกผู้หญิงที่กองอยู่กับพื้นก็ตกใจ อุทานออกมาซะเสียงดังเชี่ยว ตกใจอะไรของเขากัน - -?

          "นะ..นากามุระซัง เป็นคนจัดการพวกเขาเหรอค่ะ O_O?" อาจารย์ผู้หญิงคนเดิมหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงสั่นๆราวกับว่าไม่เชื่อหรืออะไรตกใจอะไรบ้างอย่างอยู่

          "ค่ะ! พวกนี้ดันมาหาเรื่องหนูก่อนนะค่ะ เลยสั่งสอนไปสักหน่อย มีอะไรรึเปล่าคะ?"

          "ไม่จริงน่ะ! นี่ฉันหูไม่ได้ฟาดไปใช่ไหมมมมมมมมมมมม~!!! O[ ]O!!!"

          แม่เจ้า! มันมีอะไรหน้าตกใจขนาดนั้นเลยรึไงกัน? กะอีแค่ฉันจัดการยัยพวกน่ารำคาญนั้น อาจารย์ก็กริ๊ดแทบเป็นแทบตาย ยังกะได้ยินเรื่องประหลาดประจำปียังงั้นล่ะ โรงเรียนนี้ชักจะแปลกทั้งนักเรียน ทั้งคุณครูแล้วนิ ฉันล่ะเหนื่อยแทนผู้อำนวยการโรงเรียนนี้จริงๆ เฮ้อออ~ - -

          "นะ..นากามุระซัง ทำได้ยังไงกันคะ!? นักเรียนพวกนี้ไม่เคยมีใครจัดการพวกเขาได้เลย แม้แต่อาจารย์ทุกคนในโรงเรียนยกเว้นผู้อำนวยการยังจัดการพวกเขาไม่ได้เลยนะค่ะ!!"

          โอ้! พระเจ้า!! ถ้ายัยพวกนี้เรียกว่าเก่งถึงระดับอาจารย์ทุกคนในโรงเรียนชนะไม่ได้ นักเรียนคนอื่นๆ ที่นี่ก็ยังจะยังไม่ได้ครึ่งของครึ่งของครึ่งฉันเลย! ขนาดยัยพวกนี้ที่เรียกว่าเก่งจนอาจารย์สู้ไม่ได้ ยังไม่ได้ครึ่งของครึ่งฉันเลย - -

          "ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ หนูแค่ใช้เวทย์นิดๆหน่อยๆเองค่ะ ^^"

          "เวทย์มนต์อะไรเหรอค่ะ?"

          "หนูคิดว่าอาจารย์ทุกๆ คนและนักเรียนบางส่วนจะรู้จักนะค่ะ เวทย์มนต์ที่เรียกกันว่า Twelve gods of global เวทย์ที่ทรงพลังพอที่จะทำอะไรต่างๆที่เวทย์อื่นๆและคนอื่นๆทำไม่ได้ หึ!"

          "มะ..ไม่จริงน่ะ!!"

          "ยะ..ยัยนี่! O_O"

          "เวทย์โบราณ"

          "เวทย์เก่าแก่ที่มีแต่ชนเผ่าฮิวที่สามารถใช้ได้ ชนเผ่าที่ได้ชื่อว่า 'เหนือกว่าพระเจ้า' แต่ว่านะ..เวทย์นี้น่าจะมีแต่ผู้ที่เป็นเชื้อพระวงศ์ของอณาจัรฮิวที่ใช้ได้เท่านั้นนิ แล้วทำไม..?" อาจารย์สาวแว่นเอ่ยพูดขึ้นอย่งไม่เข้าใจ ตายจริง..ฉันเผลอพูดอะไรไม่เข้าเรื่องไปซะแล้วสิ...

          "เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะค่ะ สักวันคำตอบที่แน่ชัดจะปรากฏออกมาเอง ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันรีบเอ่ยตัดบทจบแล้วออกจากบริเวณนั้นในทันที เพราะกลัวว่าอาจารย์จะนึกสงสัยฉันไปมากกว่านี้ แต่าโชคดีหน่อยๆนะที่อาจารย์แกไม่รู้ว่าเวทย์นี้น่ะ มีแค่เชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่ใช้ได้ = =

 

 

          ณ ห้องเรียน

          "วันนี้อาจารย์จะมาแนะนำนักเรียนใหม่นะครับ " อาจารย์ที่ปรึกษาเอ่ยแนะนำฉันพอเป็นพิธี

          "ผู้ชายหรือผู้หญิงครับ?" เด็กผู้ชายในห้องคนหนึ่งถามขึ้น

          "ผู้หญิงครับ ^^" อาจารย์เอ่ยตอบ

          "ว้าวววว~ สวยมั้ยครับๆ?" ผู้ชายในห้องเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน

          "ก็..ไม่รู้สินะ ดูกันเองเลยดีกว่า นากามุระซังเชิญเลยคับ ^^"

          ฟื้นนน...

          ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องเรียนออกช้าๆแล้วค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้าเข้ามาภายในห้องเรียนอย่างไม่รีบไม่ร้อน 

          "ฮู้วววว~ น่ารักว่ะ" ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

          "นากามุระ คุรุมิค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวและ.." ฉันเอ่ยพูดแนะนำตัวแบบติดๆขัดๆเล็กน้อย

          "และ..?" ทุกคนในห้องเอ่ยพูดพร้อมกันราวกับว่านัดหมายกันมา

          "ฝากหัวใจด้วยนะคะ ^^" ฉันพูดต่อประโยคให้จบก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้กับทุกๆคนภายในห้องเพื่อกระชับมิตร

          "ได้เลยคร๊าบบบบบ~ ^O^" เพื่อนผู้ชายในห้องพร้อมกันตอบรับฉันทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้คิดจริงคิดจังอะไรเลย - -

          แต่....ยังไงซะก็ต้องทำตัวเป็นมิตรและให้เหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาที่สุด ถึงจะไม่ใช่ฉันจริงๆ ก็เถอะ -^-!

          "นากามุระซังไปนั่งข้างๆ คินจิแล้วกันนะคับ ^^" อาจารย์เอ่ยจบก็ผายมือไปทางด้านซ้ายมือของอาจารย์ก่อนจะอาจารย์ก็ฉีกยิ้มให้ฉันโดยไม่ได้บอกเรื่อสำคัญคือ... ใครมันชื่อ'คินจิ'ฟะ! TOT 

          "ได้ค่ะ ^^" ฉันเอ่ยตอบขานรับอาจารย์ไปโดยทั้งๆที่กูไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่คือคินจิ

          "ทางนี้คับคุรุมิ" ผู้ชายคนหนึ่งยกมือขึ้น

          "อ่อ! ขอบคุณค่ะ ^^" ขอบคุณที่นายยังอุษาแสดงตัว ไม่งั้นฉันมีหวังได้แป่กแน่ๆ TT^TT

          "หมั่นไส้ยัยนั่นชะมัด!"

          โอะ! เหมือนฉันจะได้ยินเสียงหมาเห่าอีกตัวแล้ว...

          "ฉันก็ด้วย"

          โอะโอ๊ะ! สองคนตัวเลยแหะ.... ดูเหมือนจะมีคนไม่พอใจฉันอยู่นะเนี่ย~ หึๆ! แต่คนอย่างฉันไม่พูดอะไรให้มันเสียหายให้คนอื่นฟังหรอกนะ ไหนขอลองทดสอบหน่อยสิ ว่าจะเก่งอยากที่ปากว่ารึเปล่า หึๆ!

          'ฉันได้ยินนะจ๊ะ ^^ เจ้าพวกเศษมนุษย์!'

          "ฮึ่ย! อะไรกันเสียงนี่!?"

          "ยัยนั่นงั้นเหรอ!?"

          'แล้วจะเป็นใครอีกล่ะ? ^^'

          "ยะ..ยัยปีศาจเอ๊ย!"

          'เอ๋? ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ..ว่าฉันเป็นปีศาจน่ะ หึๆ!'

          "มะ..ไม่จริงน่ะ!"

          ยัยพวกนั้นเมื่อได้ยินที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี้ก็ถึงกับเหงื่อแตกพลากเลย เหอะ! ก็ไม่ได้เก่งอย่างที่ปากว่าเลยสักนิด! เจ้าพวกเศษมนุษย์!!

          ฟื้นนนน...!

          "อ๊ะ! นักเรียนคับ เมื่อกี้ได้รับแจ้งจาก ผ.อ ว่าจะจัดการประลองเวทย์คับ และผู้ที่ชนะจะได้เป็นนักเรียนพิเศษของโรงเรียนคับ" ครูคุณท่าทางรุนรี้รุนรนวิ่งเข้ามาในห้อง

          "นักเรียนพิเศษที่อาจารย์พูดมันดียังไงเหรอค่ะ?"

          "นักเรียนพิเศษจะได้รับสิทธิพิเศษกว่านักเรียนคนอื่นๆ และ..มากมาย~ แต่ก็ต้องทำงานให้ทางการด้วย และบางงานก็อาจจะอันตรายถึงชีวิตได้"

          "แต่ปีก่อนๆ ก็ไม่เคยมีนะค่ะอาจารย์ แถมให้นักเรียนไปเสี่ยงตายมีที่ไหนกันคะ? หาเรื่องเข้าคุกชัดๆ!"

          "ก็มันเพิ่งเริ่มจัดปีนี้นิคับ -__- และที่บอกให้นักเรียนไปเสี่ยงตายน่ะ ผมไม่เถียงคับ แต่ว่าที่ให้นักเรียนไปก็เพื่อผลประโยชน์ของโรงเรียน หรือของใครบางคน แต่บางทีอาจจะเป็นผลของโลกก็ได้นะคับ ใครจะไปรู้ว่าเจ้าพวกนั่นมันจะทำอะไรตอนไหน.."

          "เจ้าพวกนั่นหรอคะอาจารย์? มันคือใครอ่าคะ?"

          เจ้าพวกนั่น รึจะเป็นพวกของผู้ชายที่มีตัวอักษรบนมือ 'JMT' ถ้าเป็นอย่างนั่นจริง มันจะทำไม่เพื่ออะไรกัน? โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเวทย์ ถึงจะสแหวงหาเวทย์จากนักเรียนที่นี่ก็คงเป็นไปได้ยากเพราะระบบการป้องกันภัยก็มีแถมยังติดทั่วโรงเรียนกันไม่ให้นักเรียนในโรงเรียนถูกทำร้าย ถ้ามีคนแปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียนนักเรียนก็ต้องแจ้งอาจารย์ หรือไม่ก็ระบบป้องกันคงจะต้องสแกนแล้ว นอกเสียจาก...โรงเรียนนี้ยังมีสิ่งที่ฉันยังไม่รู้อยู่... คงต้องสืบหาข้อมูลอย่างจริงๆ จังๆ สักทีแล้วสินะ งานนี้จะทำคนเดียวก็กระไรอยู่ เพราะงั้นขอความรวมมือจากอาจารย์เลยจะดีกว่า ถ้าไม่บอกก็คงจะต้องขั้นเด็ดขาด!

          "ครูคงบอกไม่ได้.."

          "อ่อ ค่ะ.."

          "งั้นก็เชิญไปฝึกที่สนามหรือโรงยิมก็ได้คับ ตามสบาย"

          "ค่าาาาาาา~!"

          "คร๊าบบบบบ~!"

          สิ้นเสียงขานรับและนักเรียนหญิงชายก็พากันกูวิ่งออกจากห้องไป..

          "อาจารย์คะ..ช่วยคุยกับหนูสักนิดได้มั้ยคะ หลังจากที่ทุกคนไปแล้วก็ได้ค่ะ.."

          "อ่าาา..ได้คับ"

     

          1 นาทีผ่านไป...[หลังจากที่นักเรียนคนอื่นๆไปกันหมดแล้ว]

     

          "เจ้าพวกนั่นที่ว่าคือใครกันเหรอคะ? แล้วพอจะรู้จุดประสงค์ของเขารึเปล่า?" ฉันเอ่ยถามคุณครูที่ตอนนี้ทำหน้าตกใจนิดๆ ก่อนจะปรับเป็นหน้านิ่งเฉยอีกครั้ง

          "นั่นเป็นข้อมูลที่นักเรียน ม.ต้น อย่างนากามุระซังไม่ควรรู้นะคับ ยิ่งเป็นนักเรียนใหม่ ยิ่งแล้วกันใหญ่เลยคับ" คุณครูตอบอย่างแผ่วเบา

          "งั้นเหรอคะ? ถ้างั้น...ฉันขออ้างสิท ในฐานะเป็นคนของอาณาจักรฮิว ในการขอทราบข้อมูลส่วนนี้ค่ะ" ฉันใช้มืออีกข้างท้าวโต๊ะและทำสีหน้าจริงจัง

          เพื่อให้อาจารย์เชื่อว่าฉันคือคนของอาณาจักรฮิวจริงๆ หวังว่าเขาคงจะเชื่อและยอมเปิดเผยข้อมูลให้กบฉัน ฉันอยากจะรู้ว่าใช้ 'JMT' คนนั่นจริงๆ รึเปล่า!?

          "คนของอาณาจักรฮิว? เรื่องแบบนี้มันไม่ควรมาล้อกันเล่นนะคับ อาณาจักรฮิว ถูกทำลายด้วยฝีมือใครบ้างคนไปเมื่อ 12 ปีก่อน และนากามุระซังก็อายุ 12 ปีพอดีจะเป็นคนของอาณาจักรฮิวได้ยังไง ถึงจะเป็นจริง แต่ก็คงไม่มีใครมาบอกคุณได้หรอกว่าคุณเป็นคนของอาณาจักรฮิว เพราะหลังจากอาณาจักรฮิวสลายลง พวกเราได้ลองไปตรวจดูผู้รอดชีวิต แต่ก็ไม่มีใครรอดชีวิตเลยสักคนเดียว..."

          ใช่ แต่ฉันเนี่ยล่ะคนที่เหลือรอดและยังเป็นคนที่จะต้องกู้อาณาจักรนั้นคืนกลับมาอีกต่างหาก!

          "ชิ! ฉันขออ้างสิท ในฐานะเจ้าหญิงของอาณาจักรฮิว! จงเปิดเผยข้อมูลให้ฉันซะ!"

          ฉันอ้างสิทสูงสุดที่ตัวฉันนั้นได้มันมาครอบครองตั้งแต่เกิด หวังจะให้คนตรงหน้าบอกข้อมูลให้ได้

          "เจ้าหญิงของอาณาจักรฮิว!!? จะเป็นไปได้ไงก็ในเมื่อ--"

          ปังงง!!

          "องค์หญิงทรงรู้ตัวไหมเพคะ! ว่าทรงพูดอะไรออกมา!!?" ยูริโกะที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่โผล่เข้ามาไหนห้อง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งคิดอะไรทั้งนั้น!

          "ฉันรู้แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ฉันก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า เจ้าพวกนั่นที่อาจารย์หมายถึงใช้ 'JMT' ผู้ชายคนนั่นที่ฆ่าท่านพ่อกับท่านแม่และเซร่ารึเปล่า!? ถ้าใช่ฉันจะไปฆ่ามัน!! คนที่ทำให้อาณาจักรฮิวต้องล้มสลายน่ะ! ก็คือมันไม่ใช่รึไงกัน!!? ยูริโกะเธอก็เป็นคนของอาณาจักรฮิวเหมือนกัน! เธอก็น่าจะเข้าใจฉันนะ!!"

          "หม่อนฉันทรงทราบดีเพคะว่าพระองค์ทรงรู้สึกเช่นไร...แต่ว่า การที่พระองค์ทรงเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแก่คนอื่นหม่อนฉันคิดว่ามันไม่สมควรเพคะ"

          "ฉันรู้แค่ถ้าไม่ทำแบบนี้--"

          "แคลอ เมลฟิวส์..สตอนท์ฮาร์ท...?"

          "รู้ชื่อหนูได้ยังไงกันคะ?" ฉันหันไปสนใจในสิ่งที่อาจารย์พูดขึ้นทันที

          "องค์หญิงของอาณาจักรฮิว..แต่ว่าตอนนี้ต้องอายุ 24 แล้วนิ!"

          ฉันใช้เวทย์คลายล่างตัวเองให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม อาจารย์ตกใจมากทีเดียวที่เห็นฉันในสภาพนั้น ฉันได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ และเหตุผลที่ฉันมาเข้าเรียนที่นี่ให้อาจารย์ฟัง อาจารย์ทำหน้าหลายเชื่อก่อนจะบอกข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยว เจ้าพวกนั่น ที่อาจารย์หมายถึง และคำๆ หนึ่งของอาจารย์มันก็ทำให้ฉันมั่นใจว่าคนที่อาจารย์หมายถึงคือเราที่ฉันคาดเดาไว้!

          "ผู้ชายคนนั่นมีตัวอักษรตรงหลังมือว่า 'JMT' "

          มันเป็นไปอย่างที่ฉันคิดจริงๆ ผู้ชายคนนั่นมาก่อความวุ่นวายในโรงเรียนเมื่อไม่นานมานี้ แต่ทางอาจารย์ได้ปิดข่าวและบอกกับนักเรียนว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุ...ฉันขอบคุณอาจารย์และออกจากห้องส่วนยูริโกะก็กลับไปที่คฤหาสน์ ฉันมุ่งตรงไปยังสนามที่พวกเพื่อนในห้องกำลังซ้อมอยู่...ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้ ก่อนที่จะมีผู้เคราะห์ร้าย...

 

 

 

 

 

 

           I'll make you crazy

                              In memory next

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา