Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

บุคคลที่ปรากฏตัว , เพื่อนคนแรก

          "อีกอย่าง ฉันจะเป็นใคร แกก็รู้อยู่แล้วนิ!!"

          หึ! ฉันเเนี่ยแหละจะกลายเป็นปีศาจให้ดู

          "เธอ...!"

          "ฉันว่านายรีบไปให้พ้นๆหน้าฉันก่อนดีกว่า แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน...!"

          จริงๆ ฉันก็อยากจะฆ่าตานั่นซะที่นี่เลย แต่ฉันไม่ว่างขนาดนั้นยังมีเรื่องตั้งมากมายให้ฉันทำ ปล่อยตานั่นไปก่อนคงไม่เป็นอะไร ยังเหลือเวลาให้เชือดทิ้งตั้งเยอะ หึ!

          "ก็ได้...เพราะฉันก็ไม่ว่างนักหรอก" พูดเสร็จก็กลางปีกและบินขึ้น อย่างโอ้อวด

          เหอะ! จะอวดฉันรึไง!? ของแบบนั่นฉันก็มี เชอะ!!

          "แล้วเจอกัน...องค์หญิง หึ!" 

          และตานั่นก็ประพืกปีกแรงๆ หนึ่งทีบินขึ้นฟ้าหายไป โอ๊ย! แรงเยอะเป็นบ้าเลย!! ว่าแต่ว่าจะเอายังไงต่อกับเมืองฉันดีล่ะ....?

          "อืมมมมม...."

          ถ้าใช้เวทย์นั้นจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย? แต่ว่า...เอ...ถ้านำมาดัดแปลงล่ะ! น่าสนใจแฮะ! ปิ๊งไอเดียล่ะฉัน! ก่อนอื่นต้องซ้อนเมืองนี้ก่อน

          "Rain illusion" และภาพเมืองก็หายไป...อืมต่อไปก็...สร้างคฤหาสน์

          "shall appear....ว่าแต่ว่าฉันจะร่ายเวทย์ทำไม - -?" 

          ฉันล่ะไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ เฮ้อออ~ แค่ชี้นิ้วมันก็โผล่มาแล้ว
 

          10 นาทีผ่านไป...
     

          "เรียบร้อย..."

          ตอนนี้ฉันก็ได้คฤหาสน์มาหลังหนึ่งแล้ว ถ้ายังเสียเวลาร่ายเวทย์ปานนี้ก็ยังไม่เสร็จเชื่อสิ - -"

          "ว๊ายยยยย!"มีเสียง เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันตกใจจนต้องรีบหันไปดู

          "ใครน่ะ!?" ฉันเอ่ยถามออกไป

          "อะ... โอ๊ย! ขอโทษค่ะพอดีฉันหลงป่า แล้วเห็นแสงไฟก็เลยเดินตามมาเผื่อว่าจะมีคนอยู่อ่าค่ะ" เด็กผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขอโทษฉัน

          "อะไรกัน แค่เด็กผู้หญิงธรรมดางั้นเหรอ?" ฉันเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบาเพราะก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

          "ใช้คัพท์แบบนั้นเรียกคนที่อายุมากกว่าได้ไงกัน!?" เด็กผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้น นี่ฉันอายุมากกว่าเธอนะยะ - -

          "อายุมากกว่า? หึ! เป็นแค่เศษมนุยษ์แท้ๆ!" ฉันเอ่ยออกไปอย่างท้าทาย

          เอาสิ๊! ก็แค่มนุษย์ธรรมดาจะทำอะไรฉันได้..

          "วะ..ว่างไงนะ!!?" 

          "อะไรของเธออีก!?"

          "Lightning Amy"

          "เอ๊ะ!?" 

          อะไรกันเด็กคนนี้ ใช้เวทย์ได้งั้นเหรอ!? รึว่าจะ...!!

          "อ่อนหัด" พูดเสร็จ ฉันก็ใช้มือปัดเวทย์นั้นให้หายไปและใช้เวทย์จากดวงตาของฉันปล่อยใส่เด็กคนนั้น

          ถึงจะบอกว่าปล่อยเวทย์ใส่ก็เถอะ แต่ก็เหมือนแค่มีอะไรมาชนแรงๆ จนทำให้ล้มไปเท่านั้นแหละ

          "อะไรกัน...ทำไมปัดเวทย์ของฉันได้ล่ะ?" เด็กผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเหลือเชื่อ

          "เอาเหอะ..ฉันมีเรื่องจะถามเธออยู่ด้วยคำถามแรกก่อนเลย Lightning Amy? สายฟ้า เอมี่ เหรอ = = ?" 

          ก็เด็กคนนั้นพูดว่า 'Lightning Amy' ไอคำว่า 'Lightning' ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ามันแปลว่า 'สายฟ้า' แต่คำว่า 'Amy' นี่มัน... = =" ?

          "ฉะ..ฉันก็แค่พูดผิด!" เด็กสาวตรงหน้าฉัน เอ่ยแก้ตัวทันที 

          อุแหม่~ ขนาดพูดผิดยังอุสาห์เรียกเวทย์ได้อีกเนอะ = = 

          "ว่าแต่ว่า เธอเป็นใครกันแน่?" เด็ดสาวคนนั้นเอ่ยถามฉันเสียงดัง

          "อย่าเรียกคนที่อายุเยอะกว่าด้วยคำแบบนั้นสิ" ฉันตอบปัดๆ 

          "หา??" 

          งงล่ะสิยัยตัวแสบ = =

          "เอาเป็นว่า เธอเป็นคนของอณาจักร 'ฮิว' ใช่ไหม?" ฉันเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าไป

          "ใช่! และฉันก็กำลังตามหาองค์หญิงแคลออยู่" เด็กหญิงเอ่ยตอบ 

          หา? ตามหาฉัน? ตามหาทำไมฟะ!? = =

          "ฉันก็เป็นคนของอณาจักรฮิวเหมือนกัน"

          "หา!! จริงสิ งั้นเธอรู้มั้ยว่าองค์หญิงอยู่ที่ไหน?"

          "ฉันก็กำลังจะบอกเธออยู่พอดีเลย..."

          "ว่า!?" 

          พูดแทรกฉันอีก! เดี๋ยวไม่บอกเลยดีมะ!? = =^

          "ฉัน แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท ยินดีที่ได้รู้จัก ^^"

          "อะ..องค์หญิง O_O" 

          เหอะ! อึ้ง! เหอะ! อึ้ง!!

          "เจอแล้ววววววววววว TOT~" เด็กน้อยคนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้ปล่อยโอออกมาเล่นเอาฉันอดขำไม่ได้ ...แต่บางทีเธอก็ะเวอร์ไปนะ = ="

          "ฉันชื่อ เรสเทียส มาเวอม เฟมพิวเมียร์ เพคะ" เธอเอ่ยแนะนำ

          "อื้ม... ว่าแต่เธอตามหาฉันทำไมล่ะ?" ฉันเอ่ยถามก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้เรสเทียสคลายความกังวนลงบ้าง

          "เซร่าเป็นคนบอกให้ฉันตามหาองค์หญิงหลังจากที่ฉันรอดจากภัยครั้งนั้นน่ะเพคะ"

          "เซร่าเหรอ?" ฉันเอ่ยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ดวงตาเบิกโตขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ... เซร่ารู้จักกับเด็กคนนี้? แล้วเด็กคนนี้เป็นอะไรกับเซร่ากันล่ะ?...

          "เพคะ เซร่าบอกให้ตามหาองค์ให้เจอ และช่วยองค์หญิงกำจัดศัตรูน่ะเพคะ" เรสเทียมเอ่ยพูดด้วยสีหน้าสดใสและยิ้มร่า เด็กน้อยก็ยังคงเป็นเด็กน้อยอยู่วันยันค่ำสินะ....แล้วศัตรูที่ว่านี่หมายถึงใคร์... 'JMT' งั้นเหรอ?...

          "อ่อ...งั้นก็ดีเลย งั้นเข้าไปพักในคฤหาสน์ของฉันแล้วกันนะ ^^" ฉันเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจกับเรื่องของเซร่าเพราะว่าฉันมีเวลาถามไถเรื่องนี้จากเรสเทียสอีกเยอะ...

          "ขะ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเพคะ"

          "ไม่เป็นไร ^^" ฉันส่งยิ้มหวานไปให้เรสเทียสก่อนจะเดินนำเข้าคฤหาสน์ไป ฉันให้เธอเข้านอนไปก่อนเพราะรู้ว่าเธอคงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทางตามหาฉัน

          หลังจากที่ฉันส่งให้เรสเทียสเข้านอนไปแล้วฉันก็ออกมายืนรับลมนอกระเบียงชั่นสอง ในหัวก็คิดเรื่องนู้นนี่นั้นมากมายจนรู้สึกหน่อยๆว่าเรื่องมันมากความจนน่ารำคาญเสียนี่... เจอคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแล้วยังมาเจอยัยเด็กขี้แยนั้นอีด..กว่าฉันจะส่งยัยนั้นเข้านอนได้ไม่ใช่ง่ายๆ งอแงร้องไห้บอกว่าอยากให้อยู่ใกล้ๆเฝ้าจนกว่าจะหลับ...โฮ่ย.. สรุปใครตามหาใครกันแน่แน่ = ="

          ฉันหยุดคิดเรื่องทุกอย่างที่แสนจะปวดหัวแล้วเดินกลับเข้าตัวคฤหาสน์ก่อนจะเข้านอน วันพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจำต้องเจอกับอะไรบ้างเพราะงั้นขอนอนเอาแรงไว้ก่อนแล้วกัน..

           I'll make you crazy

                              In memory next