Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 

โรงเรียนเวทย์มนต์

 

          ก็อก ก็อก ก็อก...   

          "องค์หญิงเพคะ" เสียงใสเล็กๆของยูริโกะเรียกฉันเบาๆพร้อมกับเสียงเคาะประตู

          "มีอะไรเหรอ?" ฉันขานรับไปอย่างส่งๆ

          "วันนี้พระองค์ทรงต้องไปโรงเรียน พระองค์ทรงแต่งตัวอยู่ใช่ไหมเพคะ?" ยูริโกะเอ่ยปากถามฉันเพื่อทวนความจำ

          ฉันไม่อยากไป -^-!

          "ม่ายยยยยอาววววว ช้านนนนม่ายยยยยปายยยย __ __"

          "มิได้หรอกเพคะ พระองค์ก็ทรงรู้ดีเหตุผลที่พระองค์ทรงต้องไป"

          ชิ! เธอชอบอ้างเหตุนี้เพื่อยัดเยียดให้ฉันไปเรียนชะมัด!

          "ชิ! ก็ได้" 

          และฉันก็ต้องมาแต่งเครื่องแบบชุดนักเรียนคล้ายๆ ประถม! แต่เป็น ม.ต้น! ชิ! ไม่สมอารมณ์เลย!!

     

     

 

          "ทรงแต่งตัวเสร็จแล้วใช่ไหมเพคะ?" ยูริโกะเอ่ยถามฉัน

          "เสร็จแล้วๆ และต่อจากนี้ห้ามเรียกฉันว่า 'องค์หญิง' เป็นอันขาด เพราะฉันเชื่อว่าอาจารย์ประจำชั้นต้องมาเยี่ยมบ้านแน่นอน ถ้าขืนหลุดปากพูดไปมีหวังความแตกแหงๆ"

          "และจะให้เรียกพระองค์ว่าอะไรหรือเพคะ?"

          " 'คุณหนู' ก็พอ..แล้วก็เลิกใช้ศัพท์แบบนั้นด้วยนะ"

          "ค่ะ คุณหนู.."

          "ดีมาก" 

          และหลังจากนั้นฉันก็ลงไปทานข้าวเช้าและไปโรงเรียนด้วยรถที่พอสเป็นคนเตรียมไว้ให้ ทั้งๆ ที่ฉันบอกแล้วว่าอยากจะไปแบบธรรมดาๆ เฮ้อออ~ ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ - -

 

 

          ณ ห้องประตูโรงเรียน

          เอี๊ยด!

          เสียงเบรกรถคันที่ฉันนั่งดังขึ้นเรียกความสนใจจากนักเรียนคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี ไม่มีพวกเขากำลังจะทำกิจกรรมอะไรก็ตามก็ต่างพากันหันมามองยังรถของฉันที่เด่นสะดุดจอดสนิทอยู่ที่หน้าโรงเรียน

          "เชิญครับคุณหนู" บริกาศของฉันเดินมาเปิดประตูให้ฉันเมื่อถึงหน้าโรงเรียน พร้อมกับส่งมือมาให้เพื่อช่วยพยุงฉันลุกขึ้น

          "ขอบใจ...พอส" ฉันยื่นมืออกไปให้พอสรับและพอสก็ค่อยๆ พยุงฉันลุกขึ้น

          "กลับไปได้แล้ว..เดี๋ยวตอนเย็นค่อยมารับก็ได้" ฉันเอ่ยสั่งพอสด้วยเสียงแผ่วเบา

          "ครับ คุณหนู" พอสขานรับฉันก่อนจะโค้งให้กับฉันพอเป็นพิธีและเดินกลับเข้ารถพร้อมกับออกวิ่งไป

          หลังจากที่พอสออกรถไปได้ไม่นานฉันก็ต้องแบกรับชะตากรรม ผู้ที่เป็นจุดเด่นทามกลางนักเรียนมากมายไป ...แล้วทำไมทุกคนต้องมองมาทางฉันด้วย? เหอะ! น่ารำคาญพวกเศษมนุษย์ที่ยากจนอย่างนี้ชะมัดแค่เห็นคนรวยหน่อยก็พากันมอง และไม่นานก็ต้องมาตีสนิทเพื่อหวังให้ฉันแบ่งเงินให้ทุกทีนั้นแหละ! แต่ก็ต้องขอบใจพอสกับยูริโกะที่มาช่วยเจรจาให้ฉันเข้าเรียนได้ แต่ถึงไม่ต้องทำแบบนั้น มันนั้นก็ต้องยอมรับอยู่ดีเพราะทางเราเองก็ยัดเงินไปไม่น้อยคงราวๆ สัก 1000000 บาทล่ะมั้ง ฉันก็ไม่รู้เพราะเรื่องเงินฉันไม่เกี่ยว แต่สำหรับฉันคงน้อยๆ แต่สำหรับคนอื่นคงเยอะ...ล่ะมั้ง

          "เด็ก ม.ต้น งั้นเหรอ?" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

          "อวดรวยเหลือเกินแม่คุณ!" และตามมาด้วยเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ของเธอ

          "ฉันไม่ชอบพวกแบบนี้เลย! เล่นมันเลยดีมะ!?" เพื่อนอีกคนข้างๆ เธอก็เอ่ยขึ้นมาอีก ...คิดจะเล่นงานฉันงั้นเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง เจ้าเศษมนุษย์ หึ!

          "เหอะ! ฉันล่ะน่ารำคาญพวกดีแต่ปากจริงๆ" ฉันเอ่ยพูดแหวะผู้หญิงกลุ่มนั้นไปแต่ยังคงแสร้งทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองฝูงนกฝูงกาซึ่งที่แห่งนี้คงไม่มีอยู่หรอก

          "เมื่อกี้แกว่าไงนะ!!?" ผู้หญิงที่เหมือนหัวโจกของกลุ่มพูดขึ้นเสียงดังด้วยความไม่พอใจที่ฉันไปพูดแหวะหล่อน แต่มีหรือคนอย่างฉันจะกลัว?

          "โห... นอกจากจะดีแต่ปากแล้วยังหูหนวกอีกนะเนี่ย" ฉันแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะมองพวกหล่อนด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อย

          "หน็อย!! ยัยเด็กนี่!!" ผู้หญิงสองคนที่ยืนประกบหะวโจกอยู่เอ่ยพูดขึ้นพร้อมกันและกัดฟันแน่นด้วยความโมโห

          "เล่นมันเลย!!" ผู้หญิงที่ฉันคาดว่าจะเป็นหัวโจกเอ่ยพูดขึ้นก่อนที่กลุ่มผู้หญิงสามคนนั้นจะมายืนรุมฉันรอบทิศ นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองพวกเรา ฉันเห็นมีนักเรียนบางคนวิ่งไปบอกอาจารย์แล้ว แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอก ตราบใดที่ฉันคนนี้ยังอยู่ใครหน้าไหนก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก! ไม่เจียมตัวเลยนะเจ้าพวกเศษมนุษย์!

          "กระดาษสีเหลือง เทพแห่งสายฟ้า"

          "กระดาษสีแดง เทพแห่งไฟ"

          "กระดาษสีดำ เทพแห่งความมืด" 

          เสียงร่ายเวทย์ขอทั้งสามคนนั้นดังขึ้น ซึ่งนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย... เวทย์มนต์? เหอะ! อย่างนี้ค่อยสนุกขึ้นหน่อย ไม่คิดเลยว่าที่แบบนี้จะมีโรงเรียนสอนเวทย์มนต์อยู่ แต่ว่าเวทย์แค่นั้นน่ะทำอะไรฉันได้งั้นเหรอ.. หึ!

          "จงหายไปซะ!!!" ผู้หญิงสามคนนั้นเอ่ยพูดขึ้นเสียงดังและพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

          "หึ!" ฉันยกมือขึ้นก่อนพลิกหน้ามือให้เป็นหลังมือซะ ซึ่งผลก็คือ... ยัยพวกนั้นมาแทนที่ๆฉันยืนอยู่ส่วนฉันก็ไปยืนอยู่ตรงที่ๆยัยพวกนั้นยืนอยู่ เรียกง่ายๆ ก็คือการสลับทีภายในพลิบตานั้นแหละ

          ตู้มมมมม!!!

          เกิดเสียงระเบิดที่เกิดจากการปะทะระหว่างเวทย์สามเวทย์ดังขึ้นดังลั่นพร้อมกับแสงสว่างจ้างจนสายตาไม่อาจจะรับได้ ทำให้นักเรียนที่ยืนอยู่ในบริเวณรอบๆถึงกับสะดุ้งและยกมือขึ้นปิดตากันแสงไม่ให้เข้าตาตนเอง

          "อ่อนหัดสิ้นดี" ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนจะแสยะยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

          "อะ..อะไรกัน?" ผู้หญิงหนึ่งในสามคนนั้นเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่หล่อนมีบาดแผลตามลำตัวเต็มไปหมด

          "นะ นี่มันเวอย์อะไรกันนี่ย?" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มคนนั้นอีกคนเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะเบิกตากว้างมองมายังฉันที่ยืนนิ่งไ่สะทบสะท้านอะไรอยู่ตรงหน้าพวกหล่อนด้วยความอึ้งและไม่อยากเชื่อ

          "มะ...ไม่เคย..เห็นมาก่อนเลย" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นอีกคนเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะพยายามใช้พละกำลังแขนที่มียันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่เพราะบาดแผลที่ได้รับกลับสาหัสเกินไปจนเธอจะรับไหว ...ฉันยอมรับในพลังเวทย์ของพวกนั้นเลยจริงๆ แต่มันก็ยังเทียบกับฉัยไม่ได้หรอกนะ

          "เนี่ยน่ะเหรอ? สภาพของคนที่มาหาเรื่องคนอื่นก่อนน่ะ หึ! น่าสมเพศชะมัด!!" ฉันเอ่ยพูดก่อนจะแสยยะยิ้มออกมาด้วยความสะใจ สายตาก็มองเหยียดพวกเธออย่างดูถูก

          "แก..!!" ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นกัดฟันและกำมือแน่นด้วยความโมโห ถ้าเธอยังมีพละกำลังเหลือพอและไม่บาดเจ็บก็คงจะพุ่งมาเล่นงานฉันโดยไม่รีรออะไรเลยแน่ๆ...แต่น่าเสียดาย ที่ไม่ใช่ในตอนนี้ หึ!

          "นากามุระซัง! ครูได้รับแจ้งว่าเธอมีเรื่องกับนักเรียนคนอื่น เป็นยังไงบ้างค่ะ? บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะเนี่ย?" อาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาฉันทันที

          "ก็ไม่นิคะ..แต่คนที่อาจารย์ควรจะเป็นห่วงมากกว่าหนูคือคนพวกนั้นมากกว่านะคะ" และฉันก็ชี้นิ้วไปยังยัยผู้หญิงสามคนที่นอนกองอยู่กับพื้นพร้อมกับบาดแผลตามลำตัวที่มีอยู่ไม่น้อย

          "พวกนั้น...? ฮะ เฮ๊!!! O[]O!" พออาจารย์มองไปที่พวกผู้หญิงที่กองอยู่กับพื้นก็ตกใจ อุทานออกมาซะเสียงดังเชี่ยว ตกใจอะไรของเขากัน - -?

          "นะ..นากามุระซัง เป็นคนจัดการพวกเขาเหรอค่ะ O_O?" อาจารย์ผู้หญิงคนเดิมหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงสั่นๆราวกับว่าไม่เชื่อหรืออะไรตกใจอะไรบ้างอย่างอยู่

          "ค่ะ! พวกนี้ดันมาหาเรื่องหนูก่อนนะค่ะ เลยสั่งสอนไปสักหน่อย มีอะไรรึเปล่าคะ?"

          "ไม่จริงน่ะ! นี่ฉันหูไม่ได้ฟาดไปใช่ไหมมมมมมมมมมมม~!!! O[ ]O!!!"

          แม่เจ้า! มันมีอะไรหน้าตกใจขนาดนั้นเลยรึไงกัน? กะอีแค่ฉันจัดการยัยพวกน่ารำคาญนั้น อาจารย์ก็กริ๊ดแทบเป็นแทบตาย ยังกะได้ยินเรื่องประหลาดประจำปียังงั้นล่ะ โรงเรียนนี้ชักจะแปลกทั้งนักเรียน ทั้งคุณครูแล้วนิ ฉันล่ะเหนื่อยแทนผู้อำนวยการโรงเรียนนี้จริงๆ เฮ้อออ~ - -

          "นะ..นากามุระซัง ทำได้ยังไงกันคะ!? นักเรียนพวกนี้ไม่เคยมีใครจัดการพวกเขาได้เลย แม้แต่อาจารย์ทุกคนในโรงเรียนยกเว้นผู้อำนวยการยังจัดการพวกเขาไม่ได้เลยนะค่ะ!!"

          โอ้! พระเจ้า!! ถ้ายัยพวกนี้เรียกว่าเก่งถึงระดับอาจารย์ทุกคนในโรงเรียนชนะไม่ได้ นักเรียนคนอื่นๆ ที่นี่ก็ยังจะยังไม่ได้ครึ่งของครึ่งของครึ่งฉันเลย! ขนาดยัยพวกนี้ที่เรียกว่าเก่งจนอาจารย์สู้ไม่ได้ ยังไม่ได้ครึ่งของครึ่งฉันเลย - -

          "ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ หนูแค่ใช้เวทย์นิดๆหน่อยๆเองค่ะ ^^"

          "เวทย์มนต์อะไรเหรอค่ะ?"

          "หนูคิดว่าอาจารย์ทุกๆ คนและนักเรียนบางส่วนจะรู้จักนะค่ะ เวทย์มนต์ที่เรียกกันว่า Twelve gods of global เวทย์ที่ทรงพลังพอที่จะทำอะไรต่างๆที่เวทย์อื่นๆและคนอื่นๆทำไม่ได้ หึ!"

          "มะ..ไม่จริงน่ะ!!"

          "ยะ..ยัยนี่! O_O"

          "เวทย์โบราณ"

          "เวทย์เก่าแก่ที่มีแต่ชนเผ่าฮิวที่สามารถใช้ได้ ชนเผ่าที่ได้ชื่อว่า 'เหนือกว่าพระเจ้า' แต่ว่านะ..เวทย์นี้น่าจะมีแต่ผู้ที่เป็นเชื้อพระวงศ์ของอณาจัรฮิวที่ใช้ได้เท่านั้นนิ แล้วทำไม..?" อาจารย์สาวแว่นเอ่ยพูดขึ้นอย่งไม่เข้าใจ ตายจริง..ฉันเผลอพูดอะไรไม่เข้าเรื่องไปซะแล้วสิ...

          "เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะค่ะ สักวันคำตอบที่แน่ชัดจะปรากฏออกมาเอง ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันรีบเอ่ยตัดบทจบแล้วออกจากบริเวณนั้นในทันที เพราะกลัวว่าอาจารย์จะนึกสงสัยฉันไปมากกว่านี้ แต่าโชคดีหน่อยๆนะที่อาจารย์แกไม่รู้ว่าเวทย์นี้น่ะ มีแค่เชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่ใช้ได้ = =

 

 

          ณ ห้องเรียน

          "วันนี้อาจารย์จะมาแนะนำนักเรียนใหม่นะครับ " อาจารย์ที่ปรึกษาเอ่ยแนะนำฉันพอเป็นพิธี

          "ผู้ชายหรือผู้หญิงครับ?" เด็กผู้ชายในห้องคนหนึ่งถามขึ้น

          "ผู้หญิงครับ ^^" อาจารย์เอ่ยตอบ

          "ว้าวววว~ สวยมั้ยครับๆ?" ผู้ชายในห้องเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน

          "ก็..ไม่รู้สินะ ดูกันเองเลยดีกว่า นากามุระซังเชิญเลยคับ ^^"

          ฟื้นนน...

          ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องเรียนออกช้าๆแล้วค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้าเข้ามาภายในห้องเรียนอย่างไม่รีบไม่ร้อน 

          "ฮู้วววว~ น่ารักว่ะ" ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

          "นากามุระ คุรุมิค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวและ.." ฉันเอ่ยพูดแนะนำตัวแบบติดๆขัดๆเล็กน้อย

          "และ..?" ทุกคนในห้องเอ่ยพูดพร้อมกันราวกับว่านัดหมายกันมา

          "ฝากหัวใจด้วยนะคะ ^^" ฉันพูดต่อประโยคให้จบก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้กับทุกๆคนภายในห้องเพื่อกระชับมิตร

          "ได้เลยคร๊าบบบบบ~ ^O^" เพื่อนผู้ชายในห้องพร้อมกันตอบรับฉันทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้คิดจริงคิดจังอะไรเลย - -

          แต่....ยังไงซะก็ต้องทำตัวเป็นมิตรและให้เหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาที่สุด ถึงจะไม่ใช่ฉันจริงๆ ก็เถอะ -^-!

          "นากามุระซังไปนั่งข้างๆ คินจิแล้วกันนะคับ ^^" อาจารย์เอ่ยจบก็ผายมือไปทางด้านซ้ายมือของอาจารย์ก่อนจะอาจารย์ก็ฉีกยิ้มให้ฉันโดยไม่ได้บอกเรื่อสำคัญคือ... ใครมันชื่อ'คินจิ'ฟะ! TOT 

          "ได้ค่ะ ^^" ฉันเอ่ยตอบขานรับอาจารย์ไปโดยทั้งๆที่กูไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่คือคินจิ

          "ทางนี้คับคุรุมิ" ผู้ชายคนหนึ่งยกมือขึ้น

          "อ่อ! ขอบคุณค่ะ ^^" ขอบคุณที่นายยังอุษาแสดงตัว ไม่งั้นฉันมีหวังได้แป่กแน่ๆ TT^TT

          "หมั่นไส้ยัยนั่นชะมัด!"

          โอะ! เหมือนฉันจะได้ยินเสียงหมาเห่าอีกตัวแล้ว...

          "ฉันก็ด้วย"

          โอะโอ๊ะ! สองคนตัวเลยแหะ.... ดูเหมือนจะมีคนไม่พอใจฉันอยู่นะเนี่ย~ หึๆ! แต่คนอย่างฉันไม่พูดอะไรให้มันเสียหายให้คนอื่นฟังหรอกนะ ไหนขอลองทดสอบหน่อยสิ ว่าจะเก่งอยากที่ปากว่ารึเปล่า หึๆ!

          'ฉันได้ยินนะจ๊ะ ^^ เจ้าพวกเศษมนุษย์!'

          "ฮึ่ย! อะไรกันเสียงนี่!?"

          "ยัยนั่นงั้นเหรอ!?"

          'แล้วจะเป็นใครอีกล่ะ? ^^'

          "ยะ..ยัยปีศาจเอ๊ย!"

          'เอ๋? ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ..ว่าฉันเป็นปีศาจน่ะ หึๆ!'

          "มะ..ไม่จริงน่ะ!"

          ยัยพวกนั้นเมื่อได้ยินที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี้ก็ถึงกับเหงื่อแตกพลากเลย เหอะ! ก็ไม่ได้เก่งอย่างที่ปากว่าเลยสักนิด! เจ้าพวกเศษมนุษย์!!

          ฟื้นนนน...!

          "อ๊ะ! นักเรียนคับ เมื่อกี้ได้รับแจ้งจาก ผ.อ ว่าจะจัดการประลองเวทย์คับ และผู้ที่ชนะจะได้เป็นนักเรียนพิเศษของโรงเรียนคับ" ครูคุณท่าทางรุนรี้รุนรนวิ่งเข้ามาในห้อง

          "นักเรียนพิเศษที่อาจารย์พูดมันดียังไงเหรอค่ะ?"

          "นักเรียนพิเศษจะได้รับสิทธิพิเศษกว่านักเรียนคนอื่นๆ และ..มากมาย~ แต่ก็ต้องทำงานให้ทางการด้วย และบางงานก็อาจจะอันตรายถึงชีวิตได้"

          "แต่ปีก่อนๆ ก็ไม่เคยมีนะค่ะอาจารย์ แถมให้นักเรียนไปเสี่ยงตายมีที่ไหนกันคะ? หาเรื่องเข้าคุกชัดๆ!"

          "ก็มันเพิ่งเริ่มจัดปีนี้นิคับ -__- และที่บอกให้นักเรียนไปเสี่ยงตายน่ะ ผมไม่เถียงคับ แต่ว่าที่ให้นักเรียนไปก็เพื่อผลประโยชน์ของโรงเรียน หรือของใครบางคน แต่บางทีอาจจะเป็นผลของโลกก็ได้นะคับ ใครจะไปรู้ว่าเจ้าพวกนั่นมันจะทำอะไรตอนไหน.."

          "เจ้าพวกนั่นหรอคะอาจารย์? มันคือใครอ่าคะ?"

          เจ้าพวกนั่น รึจะเป็นพวกของผู้ชายที่มีตัวอักษรบนมือ 'JMT' ถ้าเป็นอย่างนั่นจริง มันจะทำไม่เพื่ออะไรกัน? โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเวทย์ ถึงจะสแหวงหาเวทย์จากนักเรียนที่นี่ก็คงเป็นไปได้ยากเพราะระบบการป้องกันภัยก็มีแถมยังติดทั่วโรงเรียนกันไม่ให้นักเรียนในโรงเรียนถูกทำร้าย ถ้ามีคนแปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียนนักเรียนก็ต้องแจ้งอาจารย์ หรือไม่ก็ระบบป้องกันคงจะต้องสแกนแล้ว นอกเสียจาก...โรงเรียนนี้ยังมีสิ่งที่ฉันยังไม่รู้อยู่... คงต้องสืบหาข้อมูลอย่างจริงๆ จังๆ สักทีแล้วสินะ งานนี้จะทำคนเดียวก็กระไรอยู่ เพราะงั้นขอความรวมมือจากอาจารย์เลยจะดีกว่า ถ้าไม่บอกก็คงจะต้องขั้นเด็ดขาด!

          "ครูคงบอกไม่ได้.."

          "อ่อ ค่ะ.."

          "งั้นก็เชิญไปฝึกที่สนามหรือโรงยิมก็ได้คับ ตามสบาย"

          "ค่าาาาาาา~!"

          "คร๊าบบบบบ~!"

          สิ้นเสียงขานรับและนักเรียนหญิงชายก็พากันกูวิ่งออกจากห้องไป..

          "อาจารย์คะ..ช่วยคุยกับหนูสักนิดได้มั้ยคะ หลังจากที่ทุกคนไปแล้วก็ได้ค่ะ.."

          "อ่าาา..ได้คับ"

     

          1 นาทีผ่านไป...[หลังจากที่นักเรียนคนอื่นๆไปกันหมดแล้ว]

     

          "เจ้าพวกนั่นที่ว่าคือใครกันเหรอคะ? แล้วพอจะรู้จุดประสงค์ของเขารึเปล่า?" ฉันเอ่ยถามคุณครูที่ตอนนี้ทำหน้าตกใจนิดๆ ก่อนจะปรับเป็นหน้านิ่งเฉยอีกครั้ง

          "นั่นเป็นข้อมูลที่นักเรียน ม.ต้น อย่างนากามุระซังไม่ควรรู้นะคับ ยิ่งเป็นนักเรียนใหม่ ยิ่งแล้วกันใหญ่เลยคับ" คุณครูตอบอย่างแผ่วเบา

          "งั้นเหรอคะ? ถ้างั้น...ฉันขออ้างสิท ในฐานะเป็นคนของอาณาจักรฮิว ในการขอทราบข้อมูลส่วนนี้ค่ะ" ฉันใช้มืออีกข้างท้าวโต๊ะและทำสีหน้าจริงจัง

          เพื่อให้อาจารย์เชื่อว่าฉันคือคนของอาณาจักรฮิวจริงๆ หวังว่าเขาคงจะเชื่อและยอมเปิดเผยข้อมูลให้กบฉัน ฉันอยากจะรู้ว่าใช้ 'JMT' คนนั่นจริงๆ รึเปล่า!?

          "คนของอาณาจักรฮิว? เรื่องแบบนี้มันไม่ควรมาล้อกันเล่นนะคับ อาณาจักรฮิว ถูกทำลายด้วยฝีมือใครบ้างคนไปเมื่อ 12 ปีก่อน และนากามุระซังก็อายุ 12 ปีพอดีจะเป็นคนของอาณาจักรฮิวได้ยังไง ถึงจะเป็นจริง แต่ก็คงไม่มีใครมาบอกคุณได้หรอกว่าคุณเป็นคนของอาณาจักรฮิว เพราะหลังจากอาณาจักรฮิวสลายลง พวกเราได้ลองไปตรวจดูผู้รอดชีวิต แต่ก็ไม่มีใครรอดชีวิตเลยสักคนเดียว..."

          ใช่ แต่ฉันเนี่ยล่ะคนที่เหลือรอดและยังเป็นคนที่จะต้องกู้อาณาจักรนั้นคืนกลับมาอีกต่างหาก!

          "ชิ! ฉันขออ้างสิท ในฐานะเจ้าหญิงของอาณาจักรฮิว! จงเปิดเผยข้อมูลให้ฉันซะ!"

          ฉันอ้างสิทสูงสุดที่ตัวฉันนั้นได้มันมาครอบครองตั้งแต่เกิด หวังจะให้คนตรงหน้าบอกข้อมูลให้ได้

          "เจ้าหญิงของอาณาจักรฮิว!!? จะเป็นไปได้ไงก็ในเมื่อ--"

          ปังงง!!

          "องค์หญิงทรงรู้ตัวไหมเพคะ! ว่าทรงพูดอะไรออกมา!!?" ยูริโกะที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่โผล่เข้ามาไหนห้อง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งคิดอะไรทั้งนั้น!

          "ฉันรู้แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ฉันก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า เจ้าพวกนั่นที่อาจารย์หมายถึงใช้ 'JMT' ผู้ชายคนนั่นที่ฆ่าท่านพ่อกับท่านแม่และเซร่ารึเปล่า!? ถ้าใช่ฉันจะไปฆ่ามัน!! คนที่ทำให้อาณาจักรฮิวต้องล้มสลายน่ะ! ก็คือมันไม่ใช่รึไงกัน!!? ยูริโกะเธอก็เป็นคนของอาณาจักรฮิวเหมือนกัน! เธอก็น่าจะเข้าใจฉันนะ!!"

          "หม่อนฉันทรงทราบดีเพคะว่าพระองค์ทรงรู้สึกเช่นไร...แต่ว่า การที่พระองค์ทรงเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแก่คนอื่นหม่อนฉันคิดว่ามันไม่สมควรเพคะ"

          "ฉันรู้แค่ถ้าไม่ทำแบบนี้--"

          "แคลอ เมลฟิวส์..สตอนท์ฮาร์ท...?"

          "รู้ชื่อหนูได้ยังไงกันคะ?" ฉันหันไปสนใจในสิ่งที่อาจารย์พูดขึ้นทันที

          "องค์หญิงของอาณาจักรฮิว..แต่ว่าตอนนี้ต้องอายุ 24 แล้วนิ!"

          ฉันใช้เวทย์คลายล่างตัวเองให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม อาจารย์ตกใจมากทีเดียวที่เห็นฉันในสภาพนั้น ฉันได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ และเหตุผลที่ฉันมาเข้าเรียนที่นี่ให้อาจารย์ฟัง อาจารย์ทำหน้าหลายเชื่อก่อนจะบอกข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยว เจ้าพวกนั่น ที่อาจารย์หมายถึง และคำๆ หนึ่งของอาจารย์มันก็ทำให้ฉันมั่นใจว่าคนที่อาจารย์หมายถึงคือเราที่ฉันคาดเดาไว้!

          "ผู้ชายคนนั่นมีตัวอักษรตรงหลังมือว่า 'JMT' "

          มันเป็นไปอย่างที่ฉันคิดจริงๆ ผู้ชายคนนั่นมาก่อความวุ่นวายในโรงเรียนเมื่อไม่นานมานี้ แต่ทางอาจารย์ได้ปิดข่าวและบอกกับนักเรียนว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุ...ฉันขอบคุณอาจารย์และออกจากห้องส่วนยูริโกะก็กลับไปที่คฤหาสน์ ฉันมุ่งตรงไปยังสนามที่พวกเพื่อนในห้องกำลังซ้อมอยู่...ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้ ก่อนที่จะมีผู้เคราะห์ร้าย...

 

 

 

 

 

 

           I'll make you crazy

                              In memory next