Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
บุลคลที่ปรากฏตัว , ปีศาจ
 
          "นี่ๆ พวกเราดูนี่สิ! เมืองนี้ดูเหมือนจะโดนทำลายล่ะ" หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในเมืองที่เหลือแค่ซากด้วยท่าทีตื่นเต้น อยากรู้อยากเห็น
          "เอ๋? มีของแบบนี้อยู่แถวนี้ด้วยเหรอ?" หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสงสัย แต่แววตาเธอก็ยังคงสื่อถึงความอยากรู้อยากเห็นเช่นเดียวไม่แพ้กัน
          "สุดยอดเลย พวกเราคือผู้ค้าพบ! ฮ่าๆๆ ^0^/" หญิงสาวคนเดิมที่เดินนำอยู่ข้างหน้าได้ไปยืนตรงซากของเมืองที่ยังเหลืออยู่และชูมือขึ้นสูงด้วยความภาคภูมิใจ
          ฉันที่เห็นดังนั้นก็หลบไปซ่อนตัวอยู่หลังพุ้มไม้ใกล้ๆ เพื่อสังเกตการต่อไป แต่เวลาผ่านไปเนิ่นนานหญิงสาวกลุ่มนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับออกไปเลย ฉันจึงตัดสินใจเดินออกไปซึ่งๆ หน้า
          "อ๊ะ! เด็กหญิงนี่นา" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน
          "ว้าวววว~ จริงด้วย น่ารักจังเลย ^^" เธอจ้องหน้าฉันและยิ้มออกมา
          อะไรกันคนพวกนี้! อย่าใช้คำว่า 'เด็ก' กับฉันได้ไหม จริงๆ ฉันก็อายุพอๆ กับพวกเธอนั้นแหละ! เผลอๆ ไปมากกว่าด้วยซ้ำ!! พูดอย่างนี้ทำให้ฉันอารมณ์เสียนะ แล้วยิ่งเธอมาอยู่ในเมืองของฉันก็อีกแล้วใหญ่เลย -*-
          "หลงทางเหรอจ๊ะ?" หญิงสาวคนหนึ่งท่าทางใจดีเดินมาหาฉันพร้อมเอ่ยถาม
          "เปล่า.." ฉันตอบหญิงสาวคนนั้นไปอย่างแผ่วเบา
          แค่มนุษย์ธรรมดางั้นเหรอ?
          "อ่าว! แล้วมาทำอะไรแถวนี้เหรอจ๊ะ?" หญิงสาวคนเดิมเอ่ยถามฉันด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น
          "..." 
          ฉันเลือกที่จะไม่ตอบผู้หญิงคนนั้น เรื่องอะไรที่ฉันต้องไปสนิทกับมนุษย์พวกนั้นด้วย แต่ว่า... เมืองของฉันถูกทำลายซะขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? เซร่า...ร่างของเซร่ายังอยู่ที่นี่รึเปล่า?
          "อ่าว! จะไปไหนน่ะหนู ที่นี่มันอันตรายนะ กลับไปหาพ่อแม่ดีกว่าพวกท่านคงเป็นห่วงแย่แล้ว" เพราะคำพูดนั้นทำให้ฉันถึงกับชงักฝีเท้าทันที
          "ไม่มี..พ่อแม่ฉัน...ถูกฆ่าตายตั้งแต่ฉันยังเด็ก.." ฉันตอบพวกเขาไปอย่างแผ่วเบา
          "เฮ๊! ไม่จริงน่ะ...ว่าแต่ว่า...ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กรึไง - -?" พวกเธอถามด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง แต่ก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยตอบอะไรพวกเขาไป... ผู้ชายคนนั้น 'JMT' ... จู่ๆ ภาพที่ผู้ชายคนนั้นฆ่าเซร่าก็โผล่เข้ามาในหัว อภัยให้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เด็ดขาด!!
          "ใครน่ะ!?" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้ยด้วยความตกใจ และเมื่อฉันหันไปดูก็ได้พบกับ..
          "เอ๋? อะจะอะ...! จะ เจ้านั้นมันตัวอะไรฟะ!!?" หญิงสาวอีกคนเอ่บขึ้น ...
          ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้..
          "ถะ ถือดาบด้วย!!" หญิงสาวอีกคนหนึ่งเอ่ย
          ไม่จริงน่ะ เจ้านั้นจะมาอยู่ที่นี่ได้ยะงไงกัน!!? ดาบสีดำเล่มนั้น นัยน์ตาสีแดงกล่ำเหมือนเลือดนั้น ตัวหนังสือบนหลังฝามือหลังนั้น... 'JMT' เจ้านั้น! คนที่ฆ่าท่านพ่อท่านแม่และเซร่า!!
          "อะไรกันแค่มนุษย์ธรรมดางั้นเหรอ?" ชายหนุ่มที่ฉันเครียดแค้นเอ่ยขึ้น
          "แก!" ฉันพั้งปากพูดออกไป
          "อ่าว...นึกว่าใครที่ไหนซะอีก...หึ!" ชายหนุ่มคนนั้นผู้ขึ้นอย่างรู้ว่าฉันเป็นใครมาจากไหน
          "แก! แกฆ่าท่านพ่อท่านแม่ฉัน!" ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความโมโหและโกรธแค้น
          "แล้วยังไงละ?" ผู้ชายคนนั้นเอ่นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
          "แกฆ่าเซร่า! แกฆ่าทุกๆ คน! แกฆ่าคนสำคัญของฉันทุกๆ คน!! แก!!"
          "แคลอ..." เขาเอ่ยชื่อของฉันอย่างแผ่วเบาเพราะความตกใจ "ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะเจอเธอที่นี่...อีกครั้ง... หึ!" ประโยคที่เขาพูดมันกลับแผ่วเบาจนฉันฟังไม่รู้เรื่อง
          หึ! แต่ขอบคุณที่ยังอุสาสห์จำชื่อของฉันได้! แต่ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาตีสนิทเรียกชื่อกันห้วนๆ แบบนี้!
          "อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อแบบนั้น!!!" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ก็หมอนั้นเป็นใครมาจากไหนฉันก็ไม่รู้ รู้แค่เพียงว่ามันฆ่าท่านพ่อท่านแม่ของฉัน!
          "ดะ เด็กคนนั้นเป็นอะไรน่ะ?"
          "ฉะ ฉันก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจะฆ่าพ่อแม่ของเธอนะ"
          "นะ นั้นสิ"
          ตอนนี้มีคนที่ไม่เกี่ยวข้องอยู่ ถ้ายังอยู่เป็นก้างขว้างคออยู่อย่างนี้ คงจะใช้เวทย์มนต์ไม่ได้แน่!
          "ม..มีอะไรงั้นเหรอ?" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยถามหลงัจากที่สังเกตเห็นฉันที่จ้องมองหน้าพวกเธออยู่นาน
          "จงลืมซะ.." ฉันเอ่ยอย่างแผ่วเบา
          "เฮ๊!? O_O" พวกเธออุทานออกมาด้วยความสงสัย
          "จงลืมสิ่งที่เห็น จงลืมสิ่งที่ทำ จงลืมว่ามีตัวตน จงกลับไปในที่ของเธอซะ" ฉันเริ่มร่ายเวทย์อย่างแผ่วเบา
          "เวทย์พันธนาการจงบังเกิด..."
          หญิงสาวที่จ้องมองมาในดวงของฉัน ดวงตาของพวกเธอเริ่มไร้ความเปร่งประกาย ก่อนจะมีแสงสีขาวอยู่รอบๆ ตัวพวกเธอ และพวกเธอก็หายไปในที่สุด โดยไม่เหลือความทรงจำเกี่ยวกับฉันเหลือแม้แต่นิดเดียว
          "สมแล้วที่เป็นองค์หญิงแห่งอาณาจักรฮิว หึ!" ชายหนุ่มคนนั้นพูดก่อนจะหัวเราะในลำคอเหมือนกับว่าพึ่งพอใจในบางสิ่งบางอย่าง
          "แก!" ฉันกัดฟันกำมือแน่นความโกรธแค้นและโมโห จะฆ่า..จะต้องฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ได้!!
          "เวทย์นั้น...เป็นเวทย์โบราณ Momories สินะ?" ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยถามถึงเวทย์ของฉัน
          "ใช่! แต่เป็นเป็นความทรงจำที่ถูกลบต่างหาก Memories erased" ฉันเอ่ยตอบก็จะแสยะยิ้ม
          "ทำไมเธอจึงใช้เวทย์พวกนั้นได้!?" ชายหนุ่มคนนั้นพูดออกมาเสียงดังอย่างตกใจ ทำไม...เพราะเห็นฉันเป็นเด็กรึไงถึงได้คิดว่าฉันจะใช้เวทย์พวกนี้ไม่ได้
          "ไม่ใช่เรื่องของนาย"
          "เธอ...!"
          "Devil Growl roar!!" ฉันร่ายเวทย์โจมตีใส่คนตรงหน้า เขามีอาการตกใจนิดหน่อยก่อนจะหลบการโจมตีของฉัน
          "Devil?" เขาเอ่ยอย่างแผ่วเบา..
          "รู้จักด้วยงั้นเหรอ?" ฉันถาม
          "นี่เธอเป็นตัวอะไรกันแน่!?" ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยถามอย่างตกใจ
          "เอ๋? นั้นไม่ใช่ประโยคที่เอาไว้ถามคนนะ..."
          "บ้าจริง! เพราะยัยเซร่าคนเดียว ถ้ามันยอมฆ่าเธอตั้งแต่ทีแรกยัยนั้นก็คงไม่ถูกฉันฆ่า และปล่อยให้ปีศาจอย่างเธอได้มีชีวิตอยู่ต่อไปหรอก!!" เขาเอ่ยออกมาดังลั่น
          อะไรนะ...เมื่อกี้เขาบอกว่า ถ้าเซร่ายอมฆ่าฉันตั้งแต่ทีแรก เซร่าจะไม่ถูกเขาฆ่าอย่างนั้นเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!? ฉันเริ่มจะสับสนไปหมดแล้ว...หรือว่า ที่เขามาบุกทำลายอาณาจักรของฉัน ก็เพราะแบบนี้...ไม่อยากให้ปีศาจอย่างฉันได้มีชีวิตอยู่ แต่ฉันไม่ใช่ปีศาจนะ! ฉะ..ฉันก็แค่ ฉันก็แค่..
          "สับสนสินะ" เขาเอ่ยถามขึ้นมา "ฉันรู้่ว่าเธอคงยังไม่เข้าใจอะไรหลายๆ เรื่องเกี่ยวกับตัวเธอ ทั้งเรื่องการที่ตัวตนของเธอยังอยู่สร้างความเดือดร้อนให้ใครบ้าง"
          "นี่ฉัน...อันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ?"
          ฉัน..ฉันสับสนไปหมดแล้ว นี่มันอะไร ตัวฉันอันตรายอย่างนั้นเหรอ? ใครเข้าใกล้ก็ต้องตกอยู่ในกันตรายอย่างนั้นเหรอ? ...
          "แค่การที่ปีศาจทุกคนรู้ว่าการมีตัวตนของเธอมีอยู่จริง ก็ทำให้ทั้งโลกปีศาจต้องสั่นไหวแล้ว"
          "ยะ..อย่ามาพูดบ้าๆ นะ!"
          "ฉันพูดเรื่องจริง!" เขาพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ "มากับฉันสิ" เขายื่นมือมาให้ฉัน แต่ทำไมฉันถึงต้องไปกับเขาล่ะ! "ฉันรู้ว่ามันคงยากที่เธอจะมากับฉัน แต่เธอลองคิดดูสิ เธอก็ยังควบคุมเวทย์ของเธอไม่ค่อยได้ แล้วถ้ามันเกิดประทุขึ้นมาจนเธอรับไม่ไหว มันอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็ได้... จริงมั้ย?"
          มันก็จริงอย่างที่เขาพูด ยังไงมันก็ต้องมีเรื่องอย่างที่เขาว่ามาเกิดขึ้นอยู่แล้ว ฉันไม่ปฏิเสธเพราะยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ฉันปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว
          "แต่ถ้าเธอมากับฉัน ฉันจะช่วยสอนเวทย์ต่างๆ ให้เธอ คอยช่วยเธอให้ควมคุมเวทย์ได้มากขึ้นจนชำนาน และจะดูแลเธอเป็นอย่างดีเลย.."
          ไม่...ฉันจะไปกับเขาไม่ได้เป็นอันขาด! ฉันรู้ว่าฉันมีความพิเศษยังไง ฉันรู้ว่าตัวฉันมีพลังอะไรหลายๆ อย่างที่ปีศาจทุกตัวต้องการ แม้กระทั่งจอมเวทย์และมนุษย์บางคนก็อยากที่จะได้มันมาครอบครอง ฉะนั้นฉันจะไปกับเขาไม่ได้เป็นอันขาด ที่เขาพูดแค่ต้องการตัวฉัน มันไม่ใช่ความจริงเขาแค่ต้องการพลังของฉันเท่านั้น!
          "เลิกสร้างภาพสักทีเถอะ.." ฉันเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก้มหน้าก้มตาไม่มองหน้าคนตรงหน้า สีของดวงตาทั้งสองก็เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีม่วงจากสีฟ้า สีผมก็เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีดำจากสีทอง รู้สึกได้ถึงพลังที่เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
          "นายมันโกหก!!"
 
 
 
 
 
 
           I'll make you crazy
                              In memory next