Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

ตื่นจากนินทรา

          "นี่! ทัตสึยะ! เดี๋ยวพวกฉันมานะ!!" หญิงสาวกลุ่มหนึ่งเอ่ยปากบอกชายหนุ่มที่ยืนมองต้นไม้อย่างตกอยู่ในภวังค์

          "อืม" ชายหนุ่มตอบรับเบาๆ

          ดวงตาจ้องมองไปยังในป่าลึกอย่างอยากรู้อยากเห็น และเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดลใจให้เขาต้องก้าวเดินเข้าไปในป่าแห่งนั้นโดยไม่สนอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น

          ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปเรื่อยๆ เหมือนกับมีคนสะกดจิตเขาให้เดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายแววตานิ่งเฉยไม่ฉายให้เห็นถึงอารมณ์และสิ่งใดๆ เลยทั้งสิ้นและไม่นานเขาก็ได้มาหยุดอยู่ที่หน้าโลงศพ ก่อนสติเขาจะกลับมาอีกครั้งเขาจึงอุทานออกมา

          "นี่มันโลงอะไรเนี่ย!?" เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ

          แล้วก็ค่อยๆ คุกเข่านั่งลงก่อนจะกดตรงเพรชพลอยสีแดงกล่ำเหมือนสีของเสือดที่เป็นประกายซึ่งเป็นใจกลางและเด่นสดุดตาที่สุดบนโลงศพ

          กึก!

          เมื่อกดลงไปแล้วเขาก็พบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงลุกขึ้น

          "ก็คงไปและโลงศพธรรมดาๆ ล่ะมั้ง... ไปดีกว่าแหะเรา"

          เขาเร่งฝีเท้าวิ่งกลับไปยังที่ๆ เขาเดินจากมาทันที ในใจก็คิดวนซ้ำไปมาว่า ตนเองไปอยู่ที่ตรงนั้นได้ยังไง? ทำไมเขาถึงอยากจะเปิดโลงศพนั้น? และในโลงศพนั้นมันมีอะไรอยู่กันแน่? คำถามมากมายก่อตัวขึ้นถามเขาจนเขารู้สึกปวดหัวแต่ก็หาคำตอบอะไรไม่ได้เลยถึงอยากจะรู้ว่าในโลงนั้นมีอะไรอยู่แต่ก็เหมือนมีบางสิ่งดนใจให้เขาต้องรีบออกจากที่นั้น

          เขาหันกลับมามองโลงศพด้วยสายตาเป็นคำถาม แต่ก็ต้องหันหลังกลับไปเพราะถึงจะทำยังไงก็ไม่สามารถรู้คำตอบอะไรได้จากโลงศพที่ไม่มีเสียงตอบรับอะไร และวิ่งออกจากป่าแห่งนี้ไปพร้อมกลับคำถามที่ยังคงไม่ได้คำตอบ

          ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนและโลงศพก็ค่อยๆ เปิดออก ฉันลุกขึ้นนั่งและคิดว่าคนๆ นั้นเป็นใครกัน? ในตอนที่ฉันอยู่ในโลงศพสิ่งที่ฉันได้ยินก็มีเพียง เสียงคนที่วิ่งเหยียบใบไม้แห้งๆ ค่อยค่อยไกลออกไปเท่านั้น ใครกันที่มาปลุกฉันให้ตื่นจากนิทรา แต่ก็คงต้องขอบคุณเขาคนนั้นมากแหละนะที่ปลุกให้ฉันตื่นสักที

          ในตอนที่ฉันหลับใหลอยู่ในโลงศพไม่ใช่ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว และอะไรมันจะเหมาะเจาะปานนี้ ก็เพราะว่าวันนี้... เป็นวันเดียวกับที่ฉันต้องหลับใหลอยู่ในโลงศพนี่ น่ะสิ

          ฉันยกมือขึ้นมาจับขมับตัวเองเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นจนพูดแทบไม่ออก

          "เอ๊ะ! ไม่จริงน่ะ ทะ..ทำไมร่างกายฉันไม่โตล่ะ!?" ฉันตกใจมากหลังจากที่ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู

          ตอนที่ฉันถูกผลึกให้หลับใหลอนู่ในโลงศพนี่คือตอนที่ฉันอายุ 12  นี่ก็ผ่านมา 12 ปีแล้ว ตอนนี้ฉันก็อายุ 24 แล้วนะ แต่ทำไมร่างกายมันไม่โตตามอายุล่ะเนี่ย? บ้างจริง! ช่วยไม่ได้ ฉันคงต้องกลับไปยังเมืองของฉันที่ถูกผู้ชายคนนั้นทำลาย และเปลี่ยนเมืองนั้นให้กลายเป็นคฤหาสน์ซะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นซากเมืองนี้ และมันจะได้เป็นที่พักอาศัยของฉันได้เช่นกัน

          แต่ว่า...ฉันอยู่ในสภาพเด็กอายุ 12 นี่สิถ้าเดินไปไหนมาไหนคงลำบากแย่เลย จะใช้เวทย์ให้เป็นร่างผู้ใหญ่ก็สิ้นเปลื่อกเปล่า คงต้องเข้าไปเรียนที่โรงเรียนประถมสินะ...ถึงจะดูเหมือนเด็กปกติ

          เฮ้อ~ ชีวิตนี้ช่างลำบากแท้ รู้สึกไม่ค่อยสมอารมณ์เลย!

          "แล้วฉันควรจะไปที่ไหนล่ะ?" ฉันเอ่ยออกมาเบาๆ

          ก็นะ..ถึงจะบอกว่าให้เปลี่ยนเมืองที่ถูกทำลายซะเละของฉันให้กลายเป็นที่อยู่อาศัยแต่ว่า ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมืองของฉันที่ถูกทำลายตั้งอยู่ที่ไหนหรือส่วนไหนของในป่าแห่งนี้ มองไปรอบๆ ตัวก็มีแต่ต้นไม้ที่ใบค่อยๆ ล่วงลงเพียงเพราะสายลมเบาๆ ที่ผัดผ่านมาเท่านั้น

          ฉันควรจะเริ่มหาจากที่ไหนก่อนดีล่ะ? เหมือนฉันจะคุ้นๆกับที่นี่นิดๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยมารึเปล่า? อา... ว่าแล้วเชี่ยว การหลับไปในช่าวงเวลาตลอด 12 ปีที่ผ่านมา มันก็ทำให้ความทรงจำฉันขาดๆ หายๆ ไปบ้างเหมือนกันนะเนี่ย บางเรื่องก็จำไม่ได้แล้วว่าเคยทำ บางเรื่องก็จำไม่ได้แล้วว่าเคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันไม่ลืมแน่นอน ก็คือผู้ชายคนนั้น 'JMT'

          เฮ้อออ~ แต่ให้มานั่งคิดอะไรในเวลาแบบนี้มันก็ปวดหัวเปล่าอ่านะ สู้เอาเวลาไปตามหาเมืองของฉันดีกว่าเยอะ

          เอาล่ะ! ไปเดินตามหาเมืองต่อดีกว่า ส่วนโลงอันนี้ก็ปล่อยไว้ที่นี่ก่อนสักพักแล้วกัน รอให้จัดการเรื่องที่พักอาศัยเสร็จก่อนค่อยเอามันไปเก็บ แถวๆ นี้ก็คงไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาลอยหน้าลอยตาหรอกแต่ถึงจะมีจริงๆ ...ก็ขอให้อย่ามาเจอกับโลงศพของฉันก็แล้วกัน...

          ร่างบางของหญิงสาวผมขาวยาวสลวยค่อยๆ เดินจากโลงศพออกไปไกลเรื่อยๆ เรื่อยๆ...จนลับหายไปจากสายตาของชายหนุ่ม

          "เธอไม่รู้ถึงความพิเศษของโลงนี่สินะ...แคลอ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ

          ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปใกล้ๆกับโลงนั้นเพื่อที่จะเก็บมันไป แต่ว่า...เขาไม่อาจที่จะสามารถเก็บมันได้เพราะว่าโลงนั้นได้ร่ายเวทย์มนต์บางอย่างไว้ซึ่งชายหนุ่มเองก็ดูท่าจะลำบากไม่ใช่น้อยที่จะเลื่อนที่โลงนั้นออกจากที่ตรงนี้ได้

          "คงต้องใช้พลังของเธอสินะ..." ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆพร้อมยิ้มกับตัวเอง "พี่ชายคนนี้กำลังจะไปหาแล้วนะ เตรียมใจล้างคอรอไว้ได้เลย... น้องสาวที่น่ารักของพี่..แคลอ"

เมื่อจบคำพูดของชายหนุ่ม เขาก็ได้หายลับไป แต่ไปที่ไหนก็ไม่อาจที่จะล่วงรู้ได้เลย ต่อไปก็ต้องแล้วแต่ชะตาว่าเขาทั้งสองจะได้เจอกันอีกครั้งหรือไม่.. 'น้องสาว?' ถ้าเธอเป็นน้องสาว และใครเป็น 'พี่ชาย' ล่ะ? ปริศณามากมายมีให้แก้แต่มิอาจแก้ได้ในเวลาเดียวกันหรือในครั้งเดียวกันได้

     ความจริงจะค่อยๆ ปรากฏออกมา

เมื่อถึงเวลานั้น...พวกเธอและพวกเขา...จะมีชีวิตอยู่กันถึงหรือไม่?

          "นายท่านคะ...องค์หญิงกำลังมุ่งหน้าไปที่อาณาจักรฮิวที่ถูกทำลายโดยฝีมือของท่านค่ะ" หญิงผมบลอนสีชมพูที่อยู่ๆ ก็ปรากฏตัวพูดขึ้น

          "ดีมาก..." ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

          "อีกอย่างค่ะท่าน...พวกเราจวนจะได้วิญญาณของชิรายูอิมาแล้วค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

          "เธอนี่ใช้งานได้ดีเลยนะมิเลียน่า ฉันดูคนไม่ผิดจริงๆ...สงสัยจะต้องให้รางวัลกันสักหน่อยแล้ว" ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาก่อนจะใช้มือของตนเอื้ยมไปจับปลายคางของหญิงสาวตรงหน้า

          "ขอบพระคุณเป็นของสูงค่ะ..." หญิงสาวก้มหน้าลงเชิงเคราพ

          "เอาล่ะ...ถ้าเธอได้วิญญาณของชิรายูอิมาแล้ว ก็เอาไปใส่ให้ชิโนะได้เลย"

          "ค่ะ..." หญิงสาวเอ่ยก่อนจะหายไปกับเงามืด

          "หึๆ โชคดีสองชั้นจริงๆ..."

          "ฉันบอกแล้ว...ว่ายัยหนูนั่นจะถูกปลดผลึกในวันนี้..." เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังมาจากหลังต้นไม้ต้นใหญ่

          "เธอพูดถูกจริงๆ นั้นแหละ...ครอส" หญิงสาวผมดำยาวสลวยนัยน์ตาสีแดงกล่ำเดินออกมาจากหลังต้นไม้ต้นใหญ่

          "หึ! ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับยัยหนูนั่นแล้วฉันไม่รู้หรอก..." เธอแสยะยิ้มออกมา

          "วันนี้เป็นวันที่เธอบอกให้ผมไปทำลายเมืองพร้อมกับฆ่าท่านพ่อและท่านแม่สินะ..."

          "ถูกต้อง..."

          "แล้วทำไมต้องให้ผมลงมือวันนี้และปลุกแคลอให้ตื่นวันนี้..?"

          "นี่นายลืมวันเกิดของน้องนายแล้วหรือไงกัน...เจมฟ์?"

          "อา... จริงสินะ วันนี้วันเกิดของแคลอ...แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างสงสัย

          "ก็ถ้าลงมือวันนี้ มันก็จะเป็นวันที่แคลอไม่ลืมไปตลอดชีวิต และที่ให้ยัยหนูนั่นตื่นมาวันนี้ ก็เพราะยัยนั่นจะได้คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่อยู่ๆ ก็มีคนมาปลดผลึกให้...เพราะ...ยัยหนูนั่นยังไม่รู้นิว่าโลงศพนี้น่ะ มีแค่เธอและชายคนเมื่อกี้เท่านั้นที่เปิดมันได้..."

          "อย่างนี้เองสินะ..ฉันถึงได้เปิดโลงศพไม่ได้.."

          "ใช่...และเมื่อแคลออายุครบ 25 ปีเมื่อไหร่ เธอก็จะได้ครอบครอง Royaume ทั้งหมด"

          "ห่ะ!? หมายความว่ายังไง?"

          "หึๆ ก็แค่..พอแคลออายุครบ 25 ปี เธอก็ต้องสืบทอด Royaume หรือก็อาณาจักรฮิวทั้งหมดต่อจากพ่อและแม่ของเธอไงล่ะ และพอถึงวันนั้นแคลอก็จะได้รับพลังใหม่ที่มากขึ้นและแข็งแกร่งอีกขึ้น!"

          "เธอกำลังจะบอกว่า..." ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบหญิงสาวตรงหน้าก็พูดแทรกขึ้นมา

          "ใช่! ฉันจะให้นายทำพิธีกรรม tirer pocher ไงล่ะ"

          "!!!?"

          "ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่...เธอไม่ตายหรอก นายก็แค่เอาพลังในตัวเธอมาเป็นคนตัวเอง ส่วนแคลอก็คงสลบไปเท่านั้นระหว่างนั่นนายก็ใช้เวทย์นภาที่แคลอมีรักษาเธอซะ... อา...จริงสิ เธอทำกับแคลอเหมือนที่นายจะทำกับชิโนะก็ได้นี่.." เธอพูดพร้อมแสยะยิ้มออกมาแต่ชายหนุ่มตกลงการทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธแทน

          "เอาวิญญาณของแคลอไปใส่ในตุ๊กตาน่ะนะ! ฉันทำไม่ได้หรอก เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันกับแคลอความเรามีความสัมพันธ์ยังไงกัน...เธอเป็นคนที่จะเป็นภรรยาของฉันนะ!!" ชายหนุ่มขึ้นเสียงตะหวาดหญิงแต่เธอกับแสยะยิ้มออกมาหน้าตาเฉย

          "ไม่ใช่...ฉันหมายถึง" เธอค่อยๆ ก้มลงมากระซิบเขา "ใส่พลังเวทย์ให้ต่างหาก.."

          "แล้วจะให้ฉันแย่งพลังมาจะแคลอทำไม ถ้าจะทำแบบนี้อยู่แล้ว?"

          "ฉันไม่ได้บอกให้นายให้พลังเวทย์ทั้งหมดของเจ้าตัวคืน นายก็แค่เอาพลังเวทย์บางส่วนบางธาตุให้เธอเพื่อเอามันมาเป็นของยืดชีวิตของเธอก็เท่านั้น ยัยหนูนั่นน่ะ... เป็นปีศาจ นายก็น่าจะรู้ ถ้าปีศาจขาดพลังเวทย์ก็ต้องตายเท่านั้นล่ะ.."

          "..."

          ชายหนุ่มนิ่งเงียบเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง เขามองไปที่หญิงสาวตรงหน้าซึ่งเธอเองก็มองเขาอยู่เช่นกัน ก่อนที่เธอจะยิ้มบางๆ ให้ เชิงว่า 'เชื่อเธอเถอะ' เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า...

          "ก็ได้! จะเชื่อเธอ แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่เธอบอกจริงล่ะก็..." เขาหยุดเว้นช่วง "เธอตายแน่!!" ว่าจบก็หายตัวไปทันที

          "หึ! ตามบรรชาค่ะ...นายท่าน..."

           I'll make you crazy

                              In memory next