Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
อุบัติเหตุสุดวิสัย
 
          "นี่ๆ จำได้ไหมการประลองเมื่อวานน่ะ?" เสียงซุบซิบของเหล่านักเรียนภายในโรงเรียนดังขึ้น
          "จำได้สิ.. แต่ก็ไม่เข้าใจเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ" เสียงซุบซิบที่ว่านั้นคือเรื่องเกิดประลองที่ได้เกิดขึ้นเมื่อวาน การประลองระหว่างนักเรียนตัวเกร็งทั้งสองคนในการประเวทย์แข่งเวทย์
          "อื้ม! นั้นสิ.. แต่ยังไงก็ดูน่ากลัวเนอะ"
          "ใช่..."
          ฉันเดินผ่านเสียงซุบซิบมากมายเหล่านั้นด้วยท่าทางเรียบเฉยเหมือนไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรแต่ในใจจริงๆตอนนี้หนูรู้สึกรำคาญมากเลยก็ว่าได้... รู้สึกไม่ชอบจริงๆที่อยู่ๆก็กลายเป็นที่จับตามองคนทุกคนในโรงเรียนทั้งนักเรียนและคุณครูแบบนี้! เหมือนกับในตอนนั้น...
          กึก..
          ฉันชงักฝีเท้าลงในทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยได้พบเจอ...อดีตที่แสนเลวร้ายที่ไม่อยากจะจดจำ ความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับ แต่ฉันกลับไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม... ฟ้าช่างกลั่นแกล้งส่งให้ฉันมาเกิดในฐานะปีศาจ..และตัวประหลาดสำหรับทุกคน ที่ๆฉันควรเดินมันควรจะอยู่ที่ตรงไหนกัน? ฉันสามารถที่จะยื่นอกรับหน้ากับสิ่งใดได้บ้าง? ความกล่าวว่าร้ายพวกนั้น..ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงและไม่ยอมรับมาได้หรือไม่?... ชักจะเริ่มไม่เข้าใจ ความหมายในการมีชีวิตของตัวเองซะแล้วสิ...
          "นี่..การประลองเวทย์ครั้งนี้เธอคิดว่าใครจะชนะล่ะ?" เสียงของใครบางคนดังขึ้นในทาบกลางกลุ่มนักเรียนมากมาย
          "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน.. แต่ก็มีตัวเตร็งอยู่ 2 คนนิ.." เสียงคู่สนทนาของเธอกล่าวตอบรับและออกความคิดเห็น
          "ใช่ ทัตสึยะ ม.3ห้องB กับ คุรุมิ ม.1ห้องA น่ะ.."
          "เอ๋! เด็กม.ต้นปี1เป็นตัวเกร็งนี่นะ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อ!" หญิงสาวคนนั้นกล่าวออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
          "ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน แต่ได้ข่าวว่าการประลองเมื่อวานที่ 2 คนนี้ดวลกันน่ะ ทัตสึยะน่ะเสียเปรียบยัยเด็กคนนั้นมากเลยนะ!"
          "จริงเหรอ!? แล้ว..สรุปใครเป็นคนชนะล่ะ?"
          "ไม่รู้เหมือนกันเพราะว่าอยู่ๆทัตสึยะก็มีท่าทางแปลกๆ หลังจากนั้นพวกอาจารย์ก็ไล่ให้คนที่มุ่งดูอยู่รอบๆออกห่างไปให้หมดเลยน่ะ.." เธอเอ่ยพร้อมกับแสดงท่าทางผิดหวังเล็กน้อย
          "เฮ๊.. แต่ฉันคิดว่ายังไงทัตสึยะก็น่าจะชนะนะ!!" หญิงสาวอีกคนเอ่ยด้วยท่าทางมั่นใจ
          ..คิดว่าฉันจะแพ้คนแบบนั้นรึไงกันยะ -*-!!?
          ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหลืออดก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าก้าวออกเดินจากบริเวณตรงนั้นในทันที ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ เพราะฉันเป็นผู้หญิงใช่ไหม? เพราะฉันอยู่ในร่างเด็กอายุ12ใช่ไหม? พวกเขาถึงได้ดูถูกฉันแบบนี้เนี่ย! คิดแล้วก็ยิ่งโมโห แบบนี้ไปขอดวลให้รู้แล้วรู้รอดเลยดีกว่า!!
          ฉันรีบเร่งฝีห้องไปยัง ม.3ห้องD เพื่อท้าดวลกับทัตสึยะอีกครั้ง สายตาฉันหวาดมองรอบๆเพื่อหาห้องเรียนที่ฉันต้องการจะไป และสายตาอันดีของฉันก็เหลือกไปเห็นห้องเรียนห้องนั้นพอดิบพอดี ฉันจึงรีบสาวเท้าเดินไปยังห้องๆนั้น แต่ทว่า..ก่อนที่ฉันจะได้เดินไปถึงที่หมายก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเข้ามาดักหน้าฉันไว้ ฉันจึงมองหน้าพวกเธออย่างเป็นคำถามเล็กน้อย
          "นี่คือตึกของ ม.3 ไม่ทราบว่าเด็ก ม.1 อย่างเธอมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ!?" ผู้หญิงสาวสีบลอนเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เล็กน้อย.. ถ้าจำไม่ผิดยัยพวกนี้คือพวกที่ฉันจัดการไปตอนเข้าเรียนมาวันแรกนิ... กัดไม่ปล่อยจริงๆ
          "นั้นมันก็เรื่องของฉัน พวกเธอจะมายุ่งทำไมไม่ทราบ?" ฉันเอ่ยตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย พวกเธอคิ้วขมวดเข้าหากันและกำมือแน่นบ่งบอกได้ชัดว่าพวกเธอกำลังโมโห
          "นี่แก! ฉันเป็นรุ่นพี่นะ กรุณาให้ความเคารพกันหน่อย!!" ยัยผู้หญิงผมบลอนคนเดิมเอ่ยพูดเสียงดังและมองจิกฉันอย่างเอาเรื่อง แต่เพราะด้วยความที่เธอขึ้นเสียงนั้นจึงทำให้เราที่ยืนอยู่บริเวณรอบๆเริ่มหันมาสนใจทางพวกเราเป็นพิเศษ
          "หึ! รุ่นพี่งั้นเหรอ?" ฉันกอดอกแล้วมองผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของเธอใหม่ "ถ้าอยากให้เคารพก็ช่วยแสดงกริยาท่าทางให้น่านับถือหน่อยสิคะ!"
          "หน็อยแก!" ยัยผู้หญิงผมบลอนคนนั้นทำท่าจะเข้ามาตบฉัน ฉันจึงยกมือขึ้นตั้งฉากตอบในทันที
          "เอาสิ! อยากมีเรื่องนักก็เข้ามาเลย มาดูสิว่ามือใครมันจะหนักกว่ากัน!!" ฉันจ้องหน้ายัยผู้หญิงคนอื่นอย่างหาเรื่อง ยัยนั้นก็กัดฟัดแน่นด้วยความโมโหก่อนจะฟาดมือลงมาหมายจะตบหน้าฉัน...แต่มีหรือคนอย่างฉันจะยอม?
          ฉันเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือนั้นอย่างง่ายดาย ยัยนั้นแสดงท่าทางตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันก็ไม่คิดจะปล่อยรอให้เธอกลับมาตั้งตาได้ จึงรีบฟาดือลงไปที่ใบหน้าของเธอคนนั้นเต็มๆ!
          เพี๊ยะ!!
          ผู้หญิงผมบลอนคนนั้นหันหน้าไปตามแรงตบก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นในทันที เพื่อนของเธอต่างพากันวิ่งเข้าไปดูและตามไถ่ทุกข์สุขในทันที ผู้หญิงคนนั้นเอามือขึ้นมากุมแกล้งเล็กน้อยก่อนจะมุ่ยหน้าด้วยความเจ็บปวด
          "ซาโอริ! ละ..เลือด!!" ผู้หญิงผมสีชมพูอ่อนเอ่ยขึ้นอย่างตกใจก่อนจะชี้ไปที่มุมปากของผู้หญิงผมบลอนที่ตอนนี้มีเลือดซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัด
          "อุ๊ย! โทษทีนะ ไม่ได้ตั้งใจจะฟาดแรงขนาดนั้น" ฉันแสร้งทำยิ้มก่อนจะกอดอกและมองเหยียดผู้หญิงผมบลอนคนนั้น "แต่ว่านั้นน่ะ.. ยังไม่แรงสุดหรอกนะ"
          ผู้หญิงทั้งกลุ่มนั้นพากันเบิกตากว้างด้วยความตั้งใจในทันทีที่จบคำพูดของฉัน ฉันแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะย่อตัวลงไปและมองผู้หญิงคนนั้น
          "จะให้เปรียบเทียบก็เป็นแค่แรงใน 1 ส่วน 4 ของฉันเท่านั้น..." ฉันเอ่ยก่อนจะยิ้มหวานให้ผู้หญิงคนนั้นและลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อตรงไปยังห้องเรียนที่เป็นจุดหมายของฉันในทันที
          ฉึบ!!
          "อั่ก!!!"
          ฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีของมีคมบางอย่างแทงเสียบทะลุจากด้านหลัง และคำตอบก็กระจ่าง..เหมืนฉันก้มลงมองท้องของตัวเองที่ตอนนี้มีของมีคมทะลุออกมาพร้อมกับเลือดของฉันที่เปื้อนเลือดและอาวุธนั้น
          "กริ๊ดดด!!!" ผู้คนในบริเวณนั้นพากันกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและความกลัวก่อนจะพากันวิ่งหนีตะเริตออกจากบริเวณนี้ในทันที
          ฉึบ!
          "กล้าดียังไงมาแตะต้องคุณพี่ของฉัน!!"
          ของมีคมนั้นถูกจึงออกไปจากร่างของฉัน ก่อนที่ฉันจะทรุดตัวลงนอนกับพื้นแบบอัตโนมัส ฉันใช้มือกุมท้องบริเวณปากแผลที่ตอนนี้มีเลือดไหลชุมออกมาเป็นจำนวนมาก..
          เลือด...
          ตึกๆ!!
          ฉันกุมหน้าอกทันทีเหมือนรู้สึกการหายใจของฉันเริ่มติดขัด รู้สึกทรมาน ฉันนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนห้องที่มีกองเลือดของันเป็นจำนวนมากกองอยู่ รู้สึกคอแห้งขึ้นมากระทันหันจนน่าตกใจ ต้องการน้ำ! อยากดิ่มน้ำ! ...แต่จิตใต้สำนึกกับเห็นแค่ของเหลวสีแดงในห้วงความคิด ไม่มีสิ่งอื่นนอกจาก..หยาดเลือดที่ไหลรินออกจากร่างอันไร้วิญญาของมนุษย์.. ความทรงจำ..ที่ไม่เคยจำได้ว่าเคยกระทำเรื่องเล่านั้น เริ่มผุดขึ้นมาในหัว.. อึก! นี่มันอะไร!!?
          "ฮ่ะฮ่าๆๆ!! ตายซะเถอะแก! บังอาจมาแตะต้องคุณพี่ของฉัน! ตาย ตาย ตาย ฮ่ะฮ่าๆๆๆ!!!" ผู้หญิงผมเขียวที่เป็นหนึ่งในกลุ่มของผู้หญิงผมบลอนคนนั้นเอ่ยขึ้นพล่างหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง นัยต์ตาสีมรกตของเธอ..มีสีแดงเปร่งออกมาเจื่อจาง นั้นแสดงให้เห็นว่าเธอคนนี้..กำลังถูกพลังหรือเวทย์มนต์บางอย่างบังคับอยู่ สีแดง..สีแห่งความบ้าคลั่ง ปีศาจ..
          ตึกๆ!!
          ฉันต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอกอีกครั้งเหมือนรู้สึกได้ถึงความทรมานที่ทวีคูณเพิ่มมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ความหิวกระหาย..ยิ่งเพิ่มมาขึ้นมากกว่า เลือด เลือด! เลือด!! ฉันต้องการเลือด ฉันอย่างจะดื่มเลือด!
          "ซะ..ซาจิ! นี่เธอทำอะไรน่ะ!?" ผู้หญิงผมบลอนเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ ใบหน้าเธอแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอเป็นอย่างมาก
          "ทำอะไรงั้นเหรอ? ..ก็แก้แค้นให้พี่ยังไงล่ะคะ!! ยัยนี่น่ะ มันทำให้คุณพี่ต้องเจ็บไม่ใช่เหรอคะ!!?" ผู้หญิงผมเขียวว่าพลางช้เท้าเหยียบร่างของฉันและกระทืบเท้าลงมาซ้ำๆในจุดๆเดิม สร้างความทรมานให้ฉันขึ้นอีก
          "นี่ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำนะซาจิ! ถ้าคุรุมิเกิดตายขึ้นมาจริงๆเธอจะทำยังไง!?" ผู้หญิงผมชมพูเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตาที่ฉันสังเกตได้ว่ามันเริ่มคลอในดวงตาของเธอเล็กน้อย
          "ฮินะ! เธอน่ะหุบปากไปเลย!!" ผู้หญิงผมเขียวตะหวาดต่อว่าผู้หญิงผมชมพูก่อนจะถลึงตาใส่อย่าน่ากลัวทำให้เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยบอกพูดก่อน ซาจิควงดาบในมือของฉันไปมาอย่างเล่นสนุกก่อนจะแทงลงที่ร่างของฉันอีกครั้ง
          ฉึบ!!
          "อั่ก!!" ฉันกระอักเลือดออกมาก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
          "ฮ่ะฮ่าๆ! ดูเธอทรมานมากเลยนะ!!" ซาจิตะหวาดใส่ฉันก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาดูใบหน้าของฉันที่เปื้อนไปด้วยเลือดชัดๆ
          "ซะ...ซาจิ พอเถอะ เดี๋ยวคุรุมิก็---"
          "คุณพี่น่ะเงียบไปเลย!!" ซาจิหันไปตะหวาดซาโอริที่พยายามจะเอ่ยรั้งห้ามเอาไว้และหันกลับมาสนใจฉันที่ตอนนี้ยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้นอยู่ "เนี่ยน่ะเหรอตัวเตร็งในการประลองเวทย์ครั้งนี้? หึ! สวะซะไม่มี!!"
          ฉันพยายามจะคุมสติของฉันไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามเตือนตัวเองเสมอว่าคนตรงหน้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่ตอนนี้กำลังถูกพลังงานความบ้าคลั่งเข้าครอบงำจิตใจ ไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรที่จะต้องมาพบเจอกับเรื่องอันตราย.. ต้องคุม..อารมณ์และสติ เพื่อไม่ให้พลั้งมือฆ่าเธอไป...
          ตึกๆ!!
          อั่ก!! ความทรมานจากการอดทนความหิวกระหายของแวมไพร์ภายในตัวของฉันยังคงส่งผลต่อเนื่องและยิ่งทวีคูณมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ไม่! ฉันต้องไม่เสียสติ ฉันต้องคุมสติของฉันให้ได้-----
          อยู่ๆภาพในความทรงจำที่เคยเห็นเพียงเลือนลางก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น.. ภาพ..ของฉัน ที่กำลังดื่มเลือดจากร่างของมนุษย์บริสุทธิ์คนหนึ่ง..ไม่สิ! มากกว่า..10คน!! ...นะ นี่มันอะไรกัน!? ฉันพยายามจะมองภาพในความทรงจำครั้งนั้นให้ชัดเจนมากที่สุด ไม่เคยจำได้ว่าเคยมีความทรงจำแบบนี้ ไม่เคย!! มันต้องไม่เกิดขึ้นจริง!! ไม่จริง! ไม่จริง!!!!
          นัยต์ตาสีแดงฉาดราวกับปีศาจร้ายหันมาจ้องทางฉัน.. ใบหน้านั้น ดวงตานั้น รูปร่างเช่นนั้น... ไม่มีทางจะเป็นคนอื่น!! ..แลพน้นก็คือฉัน!!!! ......ฝีเท้าที่ค่อยๆก้าวเข้ามาหาอย่างไม่รีบร้อน ทำให้บรรยายโดยรอบเริ่มเยือกเย็นจนดูน่ากลัว ฝ่ามือที่โชกไปด้วยเลือดของผู้คนมากมายค่อยๆยื่นเข้ามาพร้อมกับใบหน้าขาวซิ๊ด... ปากเล็กๆนั้นค่อยๆอ้ากว้าง.. เผยให้เห็นเขี้ยวที่แสนจะน่ากลัว และจู่โจมเข้ามาใส่ในทันที!!!
          "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
          ตู้ม!!
          
 
 
          ผมรีบวิ่งออกมาดูนอกห้องเรียนภายในทันทีเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังลั่นพร้อมกับแรงสั้นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว และภาพตรงหน้าของผมก็ทำเอาผมแทบจะสติหลุด... คุรุมินอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ซาโอริกับฮินะเพื่อนร่วมห้องนั่งช็อคเหมือนคนสติไม่ดี ซาจิที่ได้บาดเจ็บที่ผมมองแล้วคงจะสาหัสมากนอนอยู่บนพื้น ข้างๆตัวของเธอมีดาบที่โชกไปด้วยเลือดวางอยู่ ผมยอมรับเลยว่าตกใจกับสิ่งที่เห็นมาก แม้แต่อาจารย์คนอื่นๆก็ต่างพากันตกใจตามๆกันไปหมด บางคนถึงกับสงบไปเลยทีเดียว
          "เกิดอะไรขึ้น!?" เรียวที่เพิ่งวิ่งออกมาจากห้องเรียนเอ่ยถามผมก่อนจะมองไปยังพื้นที่มีกองเลือดกองอยู่เป็ยจำนวนมาก ผมสังเกตได้ว่าเรียวหน้าถอนสีตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก
          "อย่างที่เห็น..." ผมเอ่ยตอบเบาๆ แต่เรียวกับกำมือแน่นตัวสั่นไปหมด..หรือว่าเขากลัว?
          "แคลอ!!!" เรียวตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าไปหาคุรุมิที่นอนจมกองเลือดอยู่และค่อยๆประคองธอขึ้นมาในทันที ...ผมได้แต่ยืนมึนงงอยู่ห้องประตูห้องเรียน เมื่อกี้เรียวพูดว่า 'แคลอ' งั้นเหรอ?...แต่นั้นมัน..คุรุมินิ? หมายความว่าไง?
          "เลือด..เลือด.." คุรุมิเอ่ยพูดขึ้นด้วยเสียงที่แห้บแห้งทำให้คนบริเวณนี้ต่างพากันตกใจในเสียงของเธอไปตามๆกัน
          "รอก่อนนะ..เดี๋ยวพี่จะพาไปหาหมอ.." เรียวพูดจบก็อุ้มร่างที่โชกไปด้วยเลือดของคุรุมิขึ้นมา "อาจารย์ครับ ผมจะพาน้องผมไปโรงพยาบาลนะครับ"
          "เร็วๆนะยานางิคุง ก่อนที่นากามุระซังจะเป็นอะไรไป!" อาจารย์รีบแร่งให้เรียวพาคุรุมิไปโดยด่วน เรียวขยักหน้ารับก่อนจะพาคุรุมิออกวิ่งไปจากบริเวณนี้ในทันที ส่วนซาจิอาจารย์ฝ่ายพยาบาลจะรับหน้าที่ดูแลเธอเอง ซาโอริกับฮินะก็ถูกพาตัวไปสอบสวนว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นักเรียนคนอื่นๆก็โดนอาจารย์ไล่ให้กลับไปภายในห้องเรียนของตนเองเพื่อเริ่มการเรียนการสอนต่อ...
          ผมหวังว่าคุรุมิคงจะไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ...