Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย
เขียนโดย 
Ryoko
วันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 21.34 น.
แก้ไขเมื่อ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 20.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
23) ค่ำคืนแห่งรัตติกาลสีเลือด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ค่ำคืนแห่งรัตติกาลสีเลือด
"แคลอ..ทำใจดีๆนะ!" ผมพูดพลางกุมมือของแคลอที่นอนหนุนตักผมและนิ่งไม่ยอมขยับตัวแต่อย่างใดอยู่ ผมมองแคลออย่างเป็นห่วงอาการของเธอเลือดที่เคยไหลออกมาจากบาดแผลของเธอเริ่มหยุดลงบ้างเล็กน้อยเพราะผมช่วยห้ามเลือดไว้บ้างแล้ว แต่บาดแผลก็ลึกเกินไป..เธอถูกแทงจากข้างหลังทะลุยันข้างหน้า...ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจิสะจะใช้ดาบแทงแคลอได้ขนาดนี้...จิตสังหารขั้นรุนแรง แต่ตอนที่ผมอยู่ในห้องร่วมกับเธอก็ไม่มีอะไรผิดปกติหรือทำให้เห็นถึงอารมณ์ที่รุนแรงถึงขนาดจะฆ่าคนได้ขนาดนี้..มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากที่เด็กนักเรียนชั้นมัธยมปี3จะลงมือทำร้ายร่างกายคนอื่นได้ขนาดนี้... ทำตัวไม่สมกับเป็นเด็กจริงๆ
เอี๊ยด...!
เสียงเบรกรถดังขึ้นทำให้ผมรู้ในทันทีว่าตอนนี้ผมได้มาถึงที่หมายแล้ว ซึ่งนั้นก็คือคฤหาน์สของผมและแคลอ ผมรีบเปิดประตูรถออกก่อนจะช้อนตัวแคลออุ้มขึ้นและพาเดินลงจากรถมุ่งตรงเข้าไปยังคฤหาน์สในทันที
ปัง!
ผมใช้เท้าถีบประตูให้เปิดออกเพราะไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นที่ว่างพอจะมาเปิดประตูให้กับผมและผมก็ไม่ใจเย็นพอที่จะรอให้คนมาเปิดให้ได้เช่นกัน เรียสเทียสที่กำลังเช็ดบรรไดอยู่ได้ยินเสียงประตูดังลั่นขึ้นก็ตกใจและรีบหันมามองยังผม เธอทำสีหน้าตกใจสุดขีดเมื่อเห็นสภาพของแคลอที่ผมกำลังอุ้มอยู่เธอไม่รีรอที่จะวิ่งเข้ามาถามไถ่สุขภาพของแคลอ
"คุณชายคะ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย!!" เรียสเทียสเอ่ยถามเสียงดังด้วยความตกใจ
"ฉันเองก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรมากมาย แต่ตอนนี้ต้องรักษาแคลอก่อน ไม่งั้นเธอตายแน่!" ผมพูดพลางเดินขึ้นขั้นบรรไดมุ่งตรงไปยังห้องของแคลอในทันที เรียสเทียสเองก็เรียกคนใช้คนอื่นๆตามผมมาขึ้นมาบนห้องของแคลอติดๆ
ผมวางแคลอลงบนเตียงอย่างเบามือเพราะกลัวว่าจะเผลอไปทำให้ปากแผลเปิดมากยิ่งกว่าเดิม เรียสเทียสให้คนใช้ที่เธอตามมาช่วยห้ามเลือดของแคลอให้หายสนิทก่อน ซึ่งมันก็ใช้เวลามากพอสมควรเพราะแผลนั้นมันลึกยิ่งกว่าที่พวกเธอคิดรวมทั้งยังโดนเส้นเลือดบางส่วนด้วยทำให้มีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก ผมยืนมองด้วยความเป็นห่วงผมได้แต่กัดฟันและกำมือแน่นด้วยความเป็นห่วง..ตอนนี้ผมเกือบจะบ้า ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าควรหยิบจับช่วยอะไรดีเลยได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้น ผมเองก็ใช้เวทย์รักษาไม่เป็นซะด้วย..แบบนี้ผมคงจะช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ
"คงได้เท่านี้ล่ะค่ะ.." สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะละมือออกจากแผลของแคลออย่างเบามือ
"เข้าใจแล้ว..พวกเธอออกไปได้" เรียสเทียสเอ่ยสั่งสาวใช้ทั้งหมด พวกเธอขยักหน้าเชิงว่าเข้าใจก่อนจะพากันเดินออกจากห้องไป
"แคลอจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ผมเอ่ยถามเรียสเทียสทั้งๆที่ตาก็ยังจ้องมองไปที่แคลอไม่ลดละ
"ค่ะ.." เรียสเทียสเอ่ยตอบผมเสียงแผ่วเบา "อาการขององค์หญิงคือสภาพการขาดเลือด แจ่ถ้าเป็นอกตอบาดแผลเพียงเท่านี้ไม่สามารถทำให้ผู้ที่มีสายเลือดแวมไพร์อย่างองค์หญิงถึงกับหมดสติแบบนี้ได้หรอกนะคะ.."
"หะ!?" ผมรีบหันขวับไปมองเรียสเทียสในทันทีที่จบคำพูดของเธอ..นี่เธอกำลังจะบอกกับผมว่ามันมีอะไรมากกว่าดาบธรรมดาที่แทงแคลอสินะ... อันที่จริง..ผมก็สงสัยล่ะนะว่าทำไม แค่โดนแทงไม่น่าจะทำให้เธอเจ็บหนักขนาดนี้ แต่สถานการณ์มันไม่ค่อยเอือมอำนวยให้ใช้สมองคิดเท่าไหร่...
"ดิฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น...บางทีดาบที่ใช้แทงองค์หญิงมันอาจจะมีเวทย์มนต์อะไรปนอยู่ทำให้ซึมเข้าไปในตัวขององค์หญิงและทำให้ท่านหมดสติ..." เรียสเทียสหยุดพูดชั่วขณะก่อนจะเอ่ยพูดต่อ "ถ้าเป็นแบบนี้..องค์หญิง...อาจจะเสียสมดุจในการควบคุมพลังเวทย์ก็ได้..." เธอเอ่ยคำพูดนั้นด้วยสีหน้ากังวนสุดๆ
"ถ้าเป็นแบบนั้น..ก็เท่ากับว่า แคลอจะคลั่งอีกครั้งสินะ.." ผมมองแคลอด้วยสีหน้ากังวนยิ่งกว่าเดิม ในหัวผมตอนนี้ไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร ควรทำอะไรต่อ...ไม่รู้เลยจริงๆ...ทำไมมันถึงต้องเกิดเรื่องแบบขึ้นกับผมและแคลอด้วย!!
"อั่ก!!!" เสียงครวญครางเหมือนกำลังทรมานของแคลอที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้นทำให้ผมและเรียสเทียสหันไปมองด้วยความตกใจ เธอดิ้นทุรนทุรายราวกับขาดอากาศหายใจ มือกุมคอเอาไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้าง แคลอส่งเสียงอูอีในลำคอเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ เรียสเทียสรีบวิ่งไปดูอาการของแคลอด้วยความตกใจ พยายามถามไถ่สุขภาพแต่ก็ไม่ได้คำตอบนอกจากการกระทำที่ดูราวทรมานของแคลอเท่านั้น ผมได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้สมองผมไม่ประมวลอะไรเลยจริงๆ...
"อาการของคุณหนูแย่แล้วค่ะ! จะทำยังไงดีคะคุณชาย!!?" เรียสเทียสหันมาถามผมด้วยท่าทางเป็นเดือนเป็นร้อนสุดๆ ผมก็ได้แต่ยืนเหงื่อตกทำอะไรไม่ถูกเช่นเดิม กูผมไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไงต่อ เพราะแคลอเป็นอะไรผมยังไม่รู้เลย แล้วจะทำอะไรได้!?
"เรียกหมอ! ไปเรียกหมอมาเรียสเทียส!! ให้ด่วนที่สุดเลยนะ!!" ผมสั่งให้เรียสเทียสไปเรียกหมอซึ่งเธอก็รีบทำตามคำสั่งผม นี่เป็นหนทางเดียวที่ผมพอจะนึกออก ผมมองแคลอด้วยท่าทางสับสน..เธอเป็นอะไรกันแน่?
"อั่ก!! ทรมาน!!!" แคลอครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวดและทรมานอย่างที่ผมเห็นได้ชัด ผมรีบนั่งลงเพื่อดูอาการแคลอในทันที และนั้น..ก็ทำให้ผมได้เห็นอีกครั้ง...
หยาดน้ำตาสีเลือด..ที่ไหลรินลงมาจากตาซ้ายของแคลอ... อีกแล้ว! ทำไม!? ตาซ้ายของแคลอถึงเป็นแบบนี้!!? ..ผมใช้มือจับตาของแคลอที่เธอปิดสนิทแหกออกเล็กน้อยเพื่อที่จะดูว่ามีอะไรอยู่ในตาของเธอรึเปล่า..และนั้นก็ต้องทำให้ผมตกใจและช็อคอีกครั้ง... นัตย์ตาของแคลอที่ควรจะเป็นสีฟ้าสดใส บัดนี้..มันได้แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีม่วงเปล่งแสง... ผมได้แต่นั่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก นัตย์ตาสองข้างที่คนละสี..เรื่องแบบนี้เป็นไปได้งั้นเหรอ!?
"อั่ก! ไม่!! ไม่!! เอามันออกไปที!!" แคลอเอ่ยร้องครวญครางออกมาอย่างทรมาน มือสองข้างของเธอยกขึ้นมากุมตาของซ้ายไว้พลางดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด "ทรมาน! เอาตาข้างนี้ออกมาที!! อ้ากกกก!!"
"แคลอ! ใจเย็นๆนะ!! อย่าทำแบบนี้!!" ผมเอ่ยปลอบแคลอพลางพยายามดึงมือของเธอที่กำลังพยายามที่จะควักลูกตาข้างซ้ายของเธอเองออกมาให้ได้ และเธอก็ขัดขืนผมเต็มที่! ..ตัวนิดเดียวแต่เอาแรงมาจากไหนตั้งเยอะกันนะ!?
"ไม่! มันทรมาน!! ไม่! ไม่!! กริ๊ดดดดดดดดดด!!!!" แคลอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน เธอลดมือที่กุมตาข้างซ้ายลงและเปลี่ยนมากุมหน้าอกแทน ดวงตาเบิกกว้างจนผมได้เห็นดวงตาของซ้ายของเธอได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น... มันไม่ใช่แค่เปลี่ยนสีธรรมดา... แต่ในนัยต์ตาข้างนั้นของเธอ.. มีวงแหวนเวทย์อยู่ด้วย!!
"ไม่จริง..เป็นไปไม่ได้!" ผมเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อตาตัวเองพลางเขยิบถอยหนีด้วยความหวาดกลัว.. ถึงจะไม่รู้ว่าควรกลัวอะไร แต่ก็สำผัสได้ถึงความน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากตัวของแคลอจนผมอดที่จะกลัวไม่ได้...
น่ากลัว...
"กริ๊ดดดดดดดดด!!!!!!" แคลอระเบิดกรีดร้องออกมาอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างบริเวณรอบเธอจะสั่นไหวราวกับแผ่นดินหวั่น ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วห้อง ทุกสิ่งทุกอย่างสั่นหวั่น..ราวกับว่าคฤหาสน์นี้จะทะล่มลงมา..
ความรู้สึกนี้มัน... เหมือนเคยเจอเรื่องราวแบบนี้มาก่อน..แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เมื่อไหร่ กับใคร... ความรู้สึกหวาดกลัว..ที่สัมผัสได้ชัดเจนมากมายขนาดนี้.... ผมเคยรู้สึกแบบนี้เมื่อไหร่กันนะ!?
"เจ็บปวด!!!"
คุ้นเคย...
"ทรมาน!!!"
สัมผัส...
"อยากตาย!!!"
ความหวาดกลัวนี้...
"หายไปซะ...!"
เคยเจอ...
"จงหายไปซะ...!"
เคยสัมผัส...
"หายไป...!!"
เรื่องราวในอดีต...
"จงหายไปซะ!!!!"
จำได้แล้ว!!
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"หว่า... ผลเกินคาดแฮะ.." เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยพูดพลางแสยะยิ้มออกมาอย่างผู้มีชัย เมื่อได้มองภาพเหตุการณ์ผ่านทางมาญพลัง... ภาพที่หญิงสาวผมสีดำยาวสลวยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมานและทำลายข้าวของบริเวณรอบตัวของเธอ... นัยต์ตาข้างซ้ายที่เปล่งแสงสีม่วงออกมาชวนน่าหลงใหล... ภายในดวงตราที่ปรากฏวงแหวนเวทย์อย่างเห็นได้ชัด...
"น้องสาวนายนี้ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ..." หญิงสาวผมดำยาวสลวยนัยต์ตาสีแดงกล่ำราวกับเลือดเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังมองภาพเหคุการณ์เดียวกันกับชายหนุ่มผ่านมาญพลัง ก่อนจะหันไปมองยังชายหนุ่มที่นั่งแสยะยิ้มอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่สูงกว่าหัวของเธอเสียด้วยซ้ำ
"สมแล้ว..ที่เป็นแคลอ.." ชายหนุ่มว่าพลางแสยะยิ้มมองภาพเหคุการณ์ผ่านมาญพลังไม่วางตา
"ขนาดไม่มีฉันอยู่ยังพลังมหาสารขนาดนี้.. ถ้าได้ฉันรวมเข้าไปคงจะน่ากลัวและไม่มีใครเทียบได้เลยล่ะ..." หญิงสาวแสยะยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก เธอไม่คาดคิดว่าพลังของเด็กน้อยที่ถูกหยุดการเจริญเติบโตของร่างกายจะมีพลังมหาสารขนาดนี้ ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้อยู่ในตัวของเด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว... น่าสนใจเสียจริงๆ
"ไม่หรอก.. แค่นี้ก็ไม่มีใครสามารถเทียบเธอได้แล้ว..." ชายหนุ่มเอ่ยพลางแสยะยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นเท้าคางมองเด็กน้อยในเจออย่างไม่ลดละ
"ฮึ! ดูท่านายจะสนใจเด็กนั้นเหลือเกินนะ" หญิงสาวมองพลายิ้มมุมปากและกอดอกอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
"แน่นอนสิ.. พวกเราไม่ได้เจอกันตั้ง 13 ปีนิ.." ชายหนุ่มว่าพลางยิ้ม
"ถ้าคิดถึงนักก็โผล่หน้าไปหาสักหน่อยสิ...โผล่ไปดีๆอย่าเหมือนตอนเธอเพิ่งฟื้นล่ะ" หญิงสาวเสนอแนะความคิดให้กับชายหนุ่มที่ดูจะเป็นห่วงและโหยหาน้องสาวสุดที่รักซะเหลือเกิน
"เป็นความคิดที่ดี แต่ต้องมั่นใจก่อนว่าถ้าฉันโผล่ไปเธอจะไม่โผร่ายเวทย์ใส่ฉันน่ะนะ..." ชายหนุ่มเอ่ยพลางยิ้ม เพราะเด็กน้อยนั้นได้เห็นเขาในโฉมหน้าที่เป็นคนทำลายเมืองของเธอเอาเสียแล้ว ถ้าเขาโผล่ไปพบกับเธอเธอก็คงจะไม่ลังเลที่จะจะหวดคมดาบใส่เขาเป็นแน่...
"ก็ตามใจนาย.. ฉันจะไปหาอะไรทำสักหน่อย" หญิงสาวว่าพลางหันหลังให้กับชายหนุ่มและเดินหายเข้าไปในมุมมืดของเสา
"ตามสบาย..." ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันไปสนใจหญิงสาวที่เดินหายไปเลยเสียนิด เพราะตอนนี้เขาสนใจเด็กน้อยตรงหน้ามากกว่า... อยากจะรู้เสียจริง..ว่าปีศาจในตัวของเธอจะทำอะไรได้บ้าง... เธอที่ไม่มีครอสในตัวแล้ว..จะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ยังไงกันนะ...
"ขอให้สนุก...กับค่ำคืนแห่งความเจ็บปวดทรมาน...ค่ำคืนแห่งรัตติกาลสีเลือด หึหึ!"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
