Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

ดวงตาที่ไม่จำเป็นต้องมีสองคู่

          "ตายจริง...ฉันดูไม่เหมือนคนที่นายรู้จักงั้นเหรอ?"

          เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้กับผม ผมได้แต่ทำหน้ามึนงงเพราะไม่ว่าจะดูยังไงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่คล้ายหรือเหมือนกับคนที่ไม่รู้จักเลยสักคน

          "ก็ไม่แปลกหรอกนะที่นายจะจำไม่ได้ ก็เพราะฉันที่ยนอยู่ตรงหน้าเธอนี้ แตกต่างจากเธอตนนั้นโดยสิ้นเชิง" เธอเอ่ยพูดด้วยสายตาที่เจื่อปนความเศร้าเล็กน้อย

          "หมายว่าว่าไง?" ผมที่อดความสงสัยไว้ไม่ได้จึงเอ่ยถามไป เธอยิ้มบางๆออกมาก่อนจะกลับไปนั่งที่ขอบหน้าต่างเช่นดังเดิม

          "ไม่ต้องสนใจหรอก เพราะอีกเดี๋ยวนายก็จะรู้.. แต่ที่ฉันมาในตอนนี้เพราะอยากจะขอร้องไหว้วานนายสักหน่อย" เธอเอ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจังนั้นทำให้ผมพลอยตรังเครียดไปตามบรรยายที่เปลี่ยนไป

          "ขอร้อง..?"

          "ตอนนี้มันถูกเปิดออกแล้ว.. ประตูที่นำพาไปอยู่ความสิ้นหวัง จุดจบที่น่าสะพรึงกลัว มันถูกเปิดออกจนเกือบสมบูรจ์แล้ว.." เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนแววตาฉายถึงความหวาดกลัวจนผมสังเกตเห็นได้ชัด

          "ขอร้องล่ะ มีแต่นายเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเด็กคนนั้นได้ ช่วยทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิมที ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายจนเกินไป... ฉันไม่อยากให้มันต้องมาจบลงเช่นนี้.. มันน่ากลัวเกินเหลือ บทเพลง ทุกทำนองท่วงท่า ระบำการเข็นค่าของเด็กคนนั้น! มันน่ากลัวจนฉันไม่กล้าที่จะมอง!!" เธอกอดตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นเรื่องอะไรแต่เท่าที่ผมฟังมาจากผู้หญิงคนนี้แล้ว..มันดูจะเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ แถมยัง..ขึ้นอยู่กับความเป็นตายของคนด้วยสิ...

          "เด็กคนนั้น..คือใครงั้นเหรอครับ?"

          "แคลอ.."

          แคลอ.. หวังว่าคงไม่ใช่..

          "แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท.." เธอพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมทำนองว่าให้ผมเชื่อในคำพูดขงเธอเถอะ

          "ฮ่ะๆ แล้วมันจะไปช่วยเธอได้ยังไงก็ในเมื่อเธอตายไปตั้งแต่ 12 ปีก่อนแล้----"

          "ไม่! เด็กคนนั้นยังไม่ตาย เด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่!!" เธอเอ่ยพูดขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้เอ่ยพูดจบประโยค ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างลำบากใจ ผมไม่รู้ว่าผมจะสามารถเชื่อเะอได้มากน้อยขนาดไหน แล้วมันก็ไม่มีทางที่แคลอองค์แห่งอาณาจักรฮิวที่ล้มสลายไปเมื่อ 12 ปีก่อนจะมีชีวิตอยู่ เพราะทุกคนตายกันหมด..ไม่มีหลักฐานอะไรเป็นข้อบ่งชี้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่เลย

          "แล้วคุณมีหลักฐานรุเปล่า? หลักฐานที่เป็นข้อยืนยันว่าแคลอยังมีชีวิตอยู่น่ะ.."

          "ฉันไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น เพราะหลักฐานทุกอย่างมันสูญหายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... แต่ขอร้อง..ช่วยเด็กคนนั้นที เด็กคนนั้นกำลังลำบากและคงกำลังทุกข์ทรมานอยู่มากแน่ๆ..." เธอส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องมาให้กับผม ผมภอดหายใจออกมาอย่างหน่ายๆเพราะความใจอ่อนตัวเอง

          "แล้วจะให้ผมช่วยยังไง?" ผมเอ่ยถามซึ่งเธอก็ยิ้มบางๆออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มบนหน้าของเธอออกช้าๆ

          "เด็กคนนั้นยังคงอยู่ใกล้ๆตัวนาย เป็นคนที่นายพยายามวิ่งไล่ตามมาตลอด..เป็นคนที่นายคิดว่าเธอสุดยอด ตอนนี้นายอาจจะไม่รู้ แต่อีกไม่นานความรู้สึกที่ฉันบอกนายในวันนี้มันจะเกิดขึ้นกับเด็กคนนั้น..และเด็กคนนั้นแหละคือ..แคลอ.." เธอพูดอกมาด้วยท่าทางจริงจังเล็กน้อย แต่คำพูดของเธอมันชวนให้ผมงงเล็กน้อย ถ้าเธอรู้ว่าใครคือแคลอแล้วทำไมไม่บอกผมตรงๆเลยล่ะ ทำไมต้องปล่อยให้ผมนั่งรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ทุกอย่างอาจจะสายเกินไปก็ได้ไม่ใช้หรือไงกัน?

          "ที่ฉันบอกนายตอนนี้ไม่ได้ก็เพราะนายในตอนนี้มีผลกระทบต่อเด็กคนนั้นในตอนนี้มาก..." เธอเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของผม

          "มีผลกระทบมาก.. หมายความว่ายังไงกัน?"

          "ทัตสึยะ... นัยต์ตาของนายน่ะมีสองสีนะ" เธอเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบบ ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างเป็นคำถาม นัยต์ตาผมจะมีสองสีได้ยังไงกัน? นัยต์ผมมันมีแค่สีเดียวซึ่งก็คือสีเา..ที่นี่มันมืดจนเธมองผิดเพี้ยนเห็นเป็นสีอื่นรึเปล่า?

          "คุณมองผิดรึเปล่า..?"

          "ฮึ! ตอนนี้นายยังไม่รู้สึกตัวหรอก..แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ นัยต์ตาข้างซ้ายของนายน่ะ ถ้ามันรู้สึกเจ็บปวดหรือแสบร้อนยังไงเท่ากับว่าตอนนั้นนายเป็นฝ่ายกูกดดัน" เธอจับบ่าผมทั้งสองข้างและจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของผม

          "เป็นฝ่ายกดดัน?" ผมเอ่ยทวนคำอย่างไม่เข้าใจ

          "สรุปง่ายๆก็คือนายในตอนนั้นจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น.."

          "..."

          "แล้วมันก็น่าตกใจที่เด็กคนนั้นนัยต์ตาเธอก็มีสองสีเช่นเดียวกันกับนาย.." เธอวูบตาลงบ่งบอกแสดงถึงความผิดหวังและเศร้าใจ

          "ถ้ามันเป็นตาคนละข้างกับนายมันคงจะไม่เดือดร้อนอะไร..แต่นี่ดันเป็นตาข้างเดียวกัน... ฉะนั้นมันถึงมีผลกระทบต่อทั้งนายและเด็กคนนั้น.."

          "หมายความว่ายังไง ก็แค่ตาข้างเดียวกัน?" ผมเอ่ยถามเธออย่างไม่เข้าใจ มันก็แค่ตาข้างเดียวกัน มันจะมามีผลต่อผมและแคลอได้ยังไง?

          "นายมีดวงตาสองข้าง ถ้าเกิดนายเสียดวงตาข้างใดข้างหนึ่งไป จะหาดวงตาคู่อื่นมาแทนที่ก็จะต้องเป็นดวงตาข้างเดียวกันเท่านั้นถึงจะสามารถใส่เข้าได้อย่างลงตัว จริงไหม?"

          "จริง.." ผมเอ่ยตอบเธอเบาๆ

          "เพราะแบบนั้นมันถึงได้น่าห่วงยังไงล่ะ... ดวงตาข้างเดียวกันทำให้เกิดการแย่งชิง เข็นฆ่า เพราะนายและเด็กคนนั้น ถูกกำหนดชะตาไว้ว่า 'ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ร่วมกันได้'..."

          "ห่ะ?"

          "สรุปก็คือไม่ นาย ก็ เด็กคนนั้น จะต้องตายกันไปข้าง ไม่สามารถมีชีวิตอยู่บนโลกได้ทั้งสองคน" เธอพูดออกมาด้วยท่าทางจริงจังสุดขีดนั้นยิ่งทำให้ผมลำบากใจและอึดอัดมากยิ่งขึ้น มันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องตายกันไปข้าง แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย!!

          "ทำไมถึงเป็นแบบนั้น!?"

          "เพราะดวงตาข้างหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องมีสองดวงยังไงล่ะ..." เธอเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่งสีหน้าเย็นชาจนดูน่ากลัว ต่างจากตอนเจอกันครั้งแรกเป็นอย่างมาก

          "แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง?" ผมเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ จะให้ผมไปฆ๋าแคลอเหฟรอ? คงได้หรอก หรือจะให้ผมฆ่าตัวตาย? แบบนั้นผมก็เสียดายชีวิตแย่

          "เจ้าของดวงตาที่แท้จริงคือคนที่สาปแช่งนายกับเด็กคนนั้น.."

          "สาปแช่ง!!??" ผมเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าผมจะโดนเกลียดจนมีคนมาสาปแช่งผม

          "นายจะต้องตามหาคนๆนั้นให้เจอแล้วฆ่าทิ้งซะ คำสาปแช่งนี้ก็จะจบลง แต่ถ้าหาไม่เอก็เท่ากับว่านายและเด็กคนนั้นต้องฆ่ากันเอง ไม่ก็..ทุกข์ทรมานกันอยู่แบบนี้ไปชั่วนิรันต์.." เธอส่งสายที่หนักแน่นมาให้ผมบ่งบอกได้ชัดมากว่าเธอต้องการให้ผมช่วยเธอจริงๆ

          "เข้าใจแล้ว.." ผมทำใจฮึดสู้ตอบตกลงกับเธอไป เธอคลี่ยิ้มสวยออกมาก่อนที่ผมจะเห็นร่างกายของเธอเลือนลางจางลงช้าๆ มีแสงเป็นประกายราวกับเพรชเม็ดงามออกมาจากตัวของเธอ

          "ฉันคงต้องไปแล้ว.." เธอเอ่ยจบร่างกายของเธอก็เปร่งแสงสีจ้าออกมาจนผมต้องหลับตา แต่เสียงของเธอที่เอ่ยพูดกับผมก็ยังคงได้ยินชัดเจน

          "ฉันขอฝากนายด้วยนะ ทัตสึยะ..มีแต่นายเท่านั้นที่ฉันสามารถไว้ใจได้.... ช่วยตัวฉัน...ด้วยนะ...."

          วูบ...

          หญิงสาวผมขาวที่ผมเคยเห็นเมื่อสักครู่ได้หายไปเป็นทีเรียบร้อยแล้ว..ผมมองไปนอกหน้าต่างที่ผมเพิ่งสังเกตว่ามันมืดจนเห็นดวงดาวมากมายเต็มท้องฟ้าแล้ว ผมเดินมาจับขอบหน้าต่างและทอดสายตายาวออกไป ในหัวก็นึกถึงคำพูดของเธอคนนั้นทั้งหมดที่เคยได้พูดไว้กับผม...ที่ผมติดใจเป็นอย่างมากก็ตรงคำพูดสุดท้ายก่อนที่เธอจะหายไป...

          'ช่วยตัวฉัน...ด้วยนะ....'

          หมายความว่ายังไงกัน.. ก็ในเมื่อเธอขอให้ผมช่วยแคลอไม่ใช่ให้ช่วยเธอ...หรือบางทีเธอก็คือแคลอ? แล้วถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะมาบอกผมให้ช่วยเธอทำไม? แล้วมาบอกว่าแคลออยู่ใกล้ๆตัวผมทำไม?...

          คำถามมากมายยังคงผุดขึ้นมาในหัวของผมเรื่อยๆ แต่ผมก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเดี๋ยวทุกอย่างคงจะปรากฏออกมาเองแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลเพื่อกลับบ้าน.. แล้วใครเขาปล่อยให้ผมมานอนในห้องนี้ยันโรงเรียนเลิกเนี่ย ครูห้องพยาบาลล่ะ อยู่ไหน - -

          "แค่นี้ทุกอย่างก็คงสิ้นสุดลง..."

          หญิงสาวผมขาวตรงยาวสลวยนัยต์ตาสีแดงเอ่ยก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เธออันหินอัญมณีสีฟ้าสวยในมือแน่นเหมือนต้องการจะขอบคุณมันที่นำพาเธอให้ได้ไปเจอกับสิ่งที่เธอคิดว่าจะสามารถหยุดพันธนาการแห่งความแค้นลงได้ เธอค่อยๆยกมือขึ้นใช้นิ้วเรียวสวยของเธอแตะรอบบริเวณดวงตาข้างซ้ายของเธออย่างเบามือ..

          "จบกันสักที...ดวงตาคู่นี้ที่ไม่มีใครต้องการ..."

          "แน่ใจงั้นเหรอว่ามันจะจบน่ะ?"

          อยู่ๆก็มีเสียงนุ่มทุ่มของผู้ชายดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของหญิงสาว เธอหันหลังไปมองด้วยความตกใจในทันทีแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าใครคือบุคคลที่มาอยู่ด้านหลังของเธอ

          "หมายความว่างไง!?"

          "หึๆ! มันไม่จบง่ายๆหรอกนะแคลอ... พวกเธอยังคงต้องทุกข์ทรมานกันอีกนาน!!" ชายหนุ่มคำรามออกมาอย่างน่ากลัวจนหญิงสาวถึงกับนิ่งเงียบทำอะไรไม่ถูกก็ในเมื่อคนที่เธอไว้ใจมากกลับกลายเป็นคนที่เหมือนจะพังทุกอย่างลง

          "อย่าบอกนะว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นฝีมือของ---"

          "ใช่แล้ว ฝีมือของฉันเอง ก็เธอมันโง่เองนิ แคลอ!! วะฮ่ะฮ่าๆ!!!" ชายหนุ่มเอ่ยพูดแทรกหญิงสาวก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสะใจแต่สำหรับหญิงสาวในตอนนี้คือช็อคในสิ่งที่เธอได้รับรู้..เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

          ทำไม!? ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!??

          "หึๆ...หลับให้สบายต่อไปเถอะแคลอ..." ชายหนุ่มเอ่ยจบก็มีกลุ่มควันสีเขียวลอยขึ้นมารอบๆบริเวณตัวของหญิงสาว เธอพยายามไม่สูดดมกลิ่นนั้นเข้าไปแต่ก็ทำไม่ได้ เธอหลบตาปี้ด้วยความกลัวมือข้างซ้ายก็พยายามปัดกลุ่มควันให้ลอยจางหายไปส่วนมือข้างขวาก็กำอัญมณีสีฟ้าไว้แน่น

          "มะ.. ไม่!! ...ทะ ทำไมกันล่ะ แค่กๆ! พะ..พี่- ระ---"

          ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้เอ่ยพูดจบประโยค สติของเธอก็ดับวูบลงเสียก่อย ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างผู้มีชัยก่อนจะเดินมาแบกร่างของหญิงสาวใน่ทาเจ้าหญิงแล้วเดินออกจากบริเวณนั้นในทันที...

          "เรามาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ...จากนี้..จวบจนนิรันต์..."

          I'll make you crazy

                              In memory next