Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
 หยาดน้ำตาสีเลือด
 
'Будьте Страдание Пытки'
'Ариас : Калории'
 
 
          ทำไมข้อความนี้....ถึงส่งถึงฉันกันล่ะ?
          และชื่อผู้ส่งนั้นมัน....
 
          'มันจะไม่ปรากฏจนกว่าทายาทที่แท้จริงจะปรากฏ คำสาปที่ถูกตราไว้จะไม่มีวันหายไปตราบใดที่คนคนนั้นยังอยู่เจ้าชายแห่งรัตติกาล...เจ้าหญิงแห่งความมืด อาเรีย..'
 
          อยู่ๆประโยคที่ผู้หญิงคนนั้นเคยพูดไว้กับฉันก็ผุดขึ้นมาในหัว เจ้าหญิงแห่งความมืด...อาเรียงั้นเหรอ? มิน่าล่ะทำไมตอนที่วงแหวนเวทย์นี่ปรากฏท้องฟ้าถึงมือครึ้ม เพราะว่าเธอเป็นคนของโลกมืดนี้เอง... แล้วทำไม..ข้อความนี้ถึงส่งถึงฉันล่ะ? แต่ที่ตกใจมากกว่านั้นคือ..ข้อความทิ้งท้ายของเจ้าหญิงอาเรีย...
 
'Будьте Страдание Пытки'
 
          เขาแค้น...อะไรฉันรึเปล่านะ?
          วงแหวนเวทย์ค่อยๆจางหายไปช้าๆฉันได้แต่ยืนคิดข้อความทั้งหมดที่เจ้าหญิงอาเรียฝากถึงฉันด้วยความสับสน ฉันไม่เข้าใจในข้อความทั้งหมดที่เธอเขียนมาเลยสักนิด...หยาดน้ำตา..จะเป็นสีเลือดได้ยังไงกัน?
 
          หลังจากเหตุเกิดทุกอย่างสงบลงฉันก็ให้คนช่วยพาทัตสึยะไปห้องพยาบาลส่วนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นฉันก็โกหกกับอาจารย์ไปว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุที่เกิดจากความผิดพลาดของทัตสึยะและของฉันทำให้เรื่องทุกอย่างจบลงไปได้ด้วยดีโดยไม่มีใครรู้เรื่องของวงแหวนเวทย์นั้น...นอกจากฉัน... ฉันกลับบ้านมาด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนล้าซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อยแบบนี้ ฉันเดินขึ้นบันไดอย่างยากลำบาก ตาข้างซ้ายของฉันก็รู้สึกเบลอแปลกๆ...นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย?
          ฉันเดินมาถึงชั้น2 แต่ก็เล่นเอาเข่าแทบทรุด ฉันเห็นพี่เรียวเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป...จะว่าไปช่วงนี้ฉันไม่เคยแต่คุยกับพี่เรียวสักเท่าไหร่เลยแฮะ ตั้งแต่ตอนที่พวกเราทั้งสองคนทะเลาะกันเรื่องของชิรายูกิซัง...
          ตึกตัก!!
          "อะ...โอ๊ย!!"
          ตึกตัก!!
          ทะ...ทำไมถึงได้รู้สึกแน่นหน้าอกขนาดนี้!? เหมือนกับว่ากำลังขาดอากาศหายใจ!!
          ฉันยกมือขึ้นจับบริเวณหัวใจของฉันมันเต้นเร็วมากเหมือนกับว่าฉันใช้พลังงานเยอะเกินไป ฉันพยายามหายใจเข้าออกแต่เหมือนยิ่งหายใจมากเท่าไหร่อากาศที่มีก็ยิ่งหมดลงไปมากเท่านั้น
          "อะ...แค่กๆๆ!!"
          ฉันไอออกมาอน่างหยุดไม่ได้ก่อนที่จะอาเจียนออกมาเป็นเลือด หากแต่...เลือดนั้นมันเป็นสีดำ...มีสีแดงสดปนออกมาเล็กน้อย มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!!?
          ตึกตัก!!!
          "อ๊ากกกกกก!!!!!"
          ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความทรมานรู้สึกมันมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ หายใจลำบาก แน่นหน้าอกไปหมด ตาข้างซ้ายของรู้สึกแสบและเจ็บมาก ทุกอย่างในร่างกายเหมือนไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป ฉันไม่สามารถบังคับมันได้ทุกอย่างทรมานไปหมด เหมือนว่าฉันกำลังจะตาย...
          ฉันรู้สึกร้อนวาบที่ตาข้างซ้าย ไม่นานสายน้ำตาก็พลั้นไหลรินลงมาไม่ขาดสายแต่ที่หน้าแปลกก็คือ...น้ำตาฉันไหลเพียงข้างเดียว...ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน?
          แหมะ...
          .... เฮือก!!!!!
          ละ...เลือด..! ...น้ำตาของฉัน...เป็นเลือด!!!!
          กะ...เกิดอะไรขึ้น!!!!??
          "อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!"
          ตาซ้ายของฉัน!! แสบ!! ร้อน!! เจ็บ!! ไม่!!!!!
          ฉันใช้มือทั้งสองข้างกุมตาของซ้ายของฉันเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้น้ำตาสีเลือดนั้นไหลออกมาเพราะยามที่มันไหลรินลงมามันช่างแสบ แสบจนฉันแทบจะทนไม่ได้ อย่างจะควักลูกตานี้ออกมาจะเบ้าให้รู้แล้วรู้รอด
          "คุณหนู!! คุณหนูคะ!! คุณหนูเป็นอะไรคะ!!!??" เรียสเทียสที่ได้ยินเสียงร้องของฉันก็รีบวิ่งตาตื่นเข้ามาหาฉันเพื่อมาดูอาการของฉันในทันที
          "ตาฉัน!! ตาข้างซ้ายของฉัน!!!" ฉันตะโกนร้องสุดเสียงด้วยความทรมานมือก็กุมตราข้างซ้ายไว้แน่นขึ้นอีก ฉันดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานอยู่กับพื้น ยิ่งทรมานมากเท่าไหร่น้ำตาฉันก็ยิ่งไหลมากเท่านั้น
          "อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"
          "คุณชาย!! คุณชายคะ!!! ช่วยคุณหนูด้วย!!" เรียสเทียสรีบวิ่งไปเคาะประตูห้องของพี่เรียวในทันที
          แอ๊ด!!
          "เกิดอะไรขึ้น!!?" พี่เรียววิ่งออกมาเปิดประตูด้วยท่าทางตกใจ
          "คะ..คุณหนูแย่แล้วค่ะ!!" เรียสเทียสชี้มามาทางฉันที่นอนกุมตาซ้ายอยู่ที่บรรได พี่เรียวเมื่อเห็นฉันก็รีบวิ่งเข้ามาดูอาการฉันในทันที
          "แคลอ!!!" พี่เรียวค่อยๆช้อนร่างฉันขึ้นมาดู
          "ตา..ตาหนุ..!!" ฉันค่อยๆปล่อยมือที่กุมตาข้างซัยของฉันออกแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นให้พี่เรียวดูว่าตาข้างซ้ายของฉันเป็นยังไงบ้าง...
          "!!!!!" พี่เรียวเมื่อเห็นตาซ้ายของฉันก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจในทันที "แล้วเลือดพวกนี้มัน..."
          "ไหลออกมาจากตาของหนู..." ฉันตอบด้วยเสียงที่แห้บแหเ้งเพราะกรีดร้องออกไปมากและดังอย่างแผ่วเบา
          "อะไรนะ!!??" พี่เรียวพูดขึ้นอย่าตกใจ
          "อะ...! อ๊ากกกกกกกกกก!!!!" ฉันดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานมือยกขึ้นกุมตาของซ้ายไว้อีกครั้ง ความรู้สึกในตอนนี้ของฉันคือมันทรมานจนแทบจะทนไม่ไหว อย่างจะตายๆไปซะจะได้ไม่ทรมานทั้งเป็นแบบนี้
          "แคลอ! แคลอ!! ใจเย็นๆนะ ใจเย็นๆ!!" พี่เรียวสวมกอดฉันไว้แน่นพลางพูดปลอบฉันให้ฉันใจเย็นลง มืออีกข้างก็คอยลูบหัวฉันเชิงปลอบโยน
          "ฮึก! พี่เรียว! หนูแสบ..ทรมาน ทรมานมากๆ!!" ฉันยังคงดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายอยู่เช่นเดิมด้วยความเจ็บปวด "อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!"
          "ฉะ...ฉันจะไปตามหมอมานะคะ!!" เรียสเทียสเอ่ยขึ้นเรียกดังหลังจากที่เรียกสติได้ก่อนจะวิ่งลงบรรไดไป
          "ขออย่างเร็วที่สุดนะเรียสเทียส!!!" พี่เรียวตะโกนไล่หลังเรียสเทียสไปก่อนจะหันมาสนใจฉันอีกครั้ง ตลอดระยะเวลาที่แสนยาวนานมากสำหรับฉันพี่เรียวก็ยังคงพูดคอยปลอบโยนฉันตลอดเวลา ฉันดิ้นทุรนทุรายไม่หยุดหยาดน้ำตาสีเลือดของฉันยังคงไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งไหลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแสบตามากเท่านั้น
          ไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับก็ดูพร่างมัวลงช้าๆหูที่เคยได้ยินเสียงอย่างชัดเจนเริ่มได้ยินเพียงเล็กน้อยและเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ ตาข้างขวาที่เคยมองเห็นชัดบัดดี้ได้เริ่มเบลอและมัวลงอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกได้ถึงลมหายใจขอบงตัวฉันเองที่ลิบลี่ลงเรื่อยๆ ทุกสัมผัสทุกอย่างของฉันเริ่มไม่ตอบสนอง เหมือนสติที่เคยฉุดรั้งถึงไว้ไม่ให้หลับตามคำบอกของพี่เรียวเคยหลุดลอยหายไปในที่ไหนสักแห่ง...จนในสุดท้าย...ทุกภาพที่อยู่เบื้องหน้า ก็มืดสนิทลง...
 
 
 
          
          ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วเมื่อมองดูดีๆก็พบว่าตัวของผมเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลที่โรงเรียน ผมค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทั้งหมด... ผมยอมรับว่าผมจำอะไรไม่ได้เลย สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ก็คือตอนที่ผมกำลังดวลกับคุรุมิ...นี่มันโดนลูกเตะของเธอจนเบลอไปเลยงั้นเหรอ? ...ผมว่าไม่น่าจะใช่... พอผมมานึกดูดีๆอีกครั้งแล้วก็จำความได้ว่า ผมบอกกับคุรุมิว่าจะเอาจริงแต่ในตอนนั้นผมกำลังคิดหาแผนที่จะรับมือกับเธออยู่ แล้วอยู่ๆมันก็ได้ยินเสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหู มันเป็นภาษาอะไรสักอย่างซึ่งผมฟังมันไม่รู้เรื่อง ก่อนที่สติทุกอย่างอย่างผมจะดับวูบลง ...แล้วรู้สึกตัวอีกทีผมก็มานอนอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียนเสียแล้ว...
          "...ทำไมรู้สึกปวดหัวจัง" ผมบ่นพรึมพรำกับตัวเองเบาๆพลางยกมือขึ้นกุมศรีษะไว้
          "ตื่นแล้วเหรอ?" อยู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านข้างของผม ผมหันไปมองตามเสียงนั้นก็ได้พบกับหญิงสาวผมขาวสายสลวย นัยต์ตาสีแดงกล่ำ ใบหน้าเรียวสวยของเธอนั้นจับจ้องมองมาทางผม ริมฝีปากอมชมพูได้รูปสวยนั้นคลี่ยิ้มบางๆออกมาเล็กน้อยก่อนที่เธอจะค่อยๆก้าวเดินเข้ามานั่งตรงเตียงผม
          "คุณ...เป็นใคร?" ผมเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
          "ตายจริง...ฉันดูไม่เหมือนคนที่นายรู้จักงั้นเหรอ?"
 
 

 
 
 
 
 
 
          I'll make you crazy
 
 
 
                              In memory next