รักนะ ยัยขี้แย

    
  ฉันเรียนที่นี้ได้  3 เดือนแล้ว บาสคอยดูแลฉันอย่างดีตลอดส่วนมิลาได้ข่าวว่าได้แฟนเป็นนักบอลต่างโรงเรียน ทุกอย่างดีมาตลอดจนกระทั่ง
“เรย์มีคนให้ไปที่โรงยิมที่ 2 ”เพื่อนร่วมห้อนคนหนึ่งพูดขึ้น
“จร้า”ฉันตอบกลับ
“ฉันแก่อนนะมิลา”ฉันหันไปบอกมิลาที่กำลังลอกการบ้านวิชาคณิตอย่างตั้งใจ(อย่าลอกเรียนแบบนะ)
“ให้ฉันไปด้วยมั้ย”มิลาพูดทั้งๆที่ยังจดการบ้านอยู่
“ไม่เป็นไรเธอทำต่อไปเถอะ”ฉันพูดและเดินไปที่โรงยิม 2 ในนั้นมีเด็กผู้หญิง อยู่ประมาณ 4-8 คน พวกเธอหันมามองที่ฉันด้วยสายตาน่ากลัว
“เรียกฉันมามีอะไรหรอค่ะ”ฉันถามออกไป ผู้หญิงที่หน้าจะเป็นหัวหน้าแก็งชะนี (ทำไมถึงรู้)เพราะทาแป้งซะหนาเทาอิฐ ขาวแต่หน้า ออกคำสั่ง
“จับมันไว้”ผู้หญิงสองคนเดินมาล็อกแขนฉันไว้ ฉันพยายามดิ้น
“พวกเธอจะทำอะไร”ฉันถามอย่างหวาดๆ
“ก็จะตบแกไง ยัยชะนี”(ด่าไม่ดูตัวเอง)-[]-
“ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอ”ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ
“ทำสิ แกแย่งี่บาสไปจากฉัน แกทำให้พี่บาสสนใจแก แกมันชะนีที่สุด”แล้วที่แกมายืนด่าฉันไม่เรียกว่าชะนีหรอ >O< ได้แต่พูดในใจ
เผียะ
ฉันรู้สึงชาที่แก้มข้างขวา เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉัน ฉันมองหน้ายัยชะนีแบบโกธรแต่ทำอะไรไม่ได้
“มองหน้าทำไม หะ!!”ยัยนั้นหันมาด่าฉัน
เผียะ   เผียะ  เผียะ
ฉันรู้สึกชาไปหมด ได้กลิ่นคราวเลือด
“เอามันไป”สมุนสองคนลากฉันมาทิ้งไว้ในห้องมืดๆแคบๆ ฉันกลัวบาส มิลา ช่วยฉันที ช่วยด้วย ฉันไม่มีแม้แต่แรงที่พูดได้แต่พึมพำเบาๆกับตัวเองหวังว่าจะมีคนมาช่วย ฉันพยายามไม่ให้หลับฉันกลัวจะไม่ตื่น ฉันกลัว ไม่มีคนมาช่วย ฉันกลัว ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้
10...........
20……..
30…….
รอแล้วก็รอไม่มีใครมา ฉันจะมาตายที่นี้ไม่ได้นะฉันไม่ยอมหรอ ฉันยังอยากยิ้มอยากตัวเราะต่อแต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว
ใครก็ได้.......
ได้โปรดมาช่วยฉันที.....