รักนะ ยัยขี้แย

  ฉันเรียนที่นี้ได้  3 เดือนแล้ว บาสคอยดูแลฉันอย่างดีตลอดส่วนมิลาได้ข่าวว่าได้แฟนเป็นนักบอลต่างโรงเรียน ทุกอย่างดีมาตลอดจนกระทั่ง

“เรย์มีคนให้ไปที่โรงยิมที่ 2 ”เพื่อนร่วมห้อนคนหนึ่งพูดขึ้น

“จร้า”ฉันตอบกลับ

“ฉันแก่อนนะมิลา”ฉันหันไปบอกมิลาที่กำลังลอกการบ้านวิชาคณิตอย่างตั้งใจ(อย่าลอกเรียนแบบนะ)

“ให้ฉันไปด้วยมั้ย”มิลาพูดทั้งๆที่ยังจดการบ้านอยู่

“ไม่เป็นไรเธอทำต่อไปเถอะ”ฉันพูดและเดินไปที่โรงยิม 2 ในนั้นมีเด็กผู้หญิง อยู่ประมาณ 4-8 คน พวกเธอหันมามองที่ฉันด้วยสายตาน่ากลัว

“เรียกฉันมามีอะไรหรอค่ะ”ฉันถามออกไป ผู้หญิงที่หน้าจะเป็นหัวหน้าแก็งชะนี (ทำไมถึงรู้)เพราะทาแป้งซะหนาเทาอิฐ ขาวแต่หน้า ออกคำสั่ง

“จับมันไว้”ผู้หญิงสองคนเดินมาล็อกแขนฉันไว้ ฉันพยายามดิ้น

“พวกเธอจะทำอะไร”ฉันถามอย่างหวาดๆ

“ก็จะตบแกไง ยัยชะนี”(ด่าไม่ดูตัวเอง)-[]-

“ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอ”ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“ทำสิ แกแย่งี่บาสไปจากฉัน แกทำให้พี่บาสสนใจแก แกมันชะนีที่สุด”แล้วที่แกมายืนด่าฉันไม่เรียกว่าชะนีหรอ >O< ได้แต่พูดในใจ

เผียะ

ฉันรู้สึงชาที่แก้มข้างขวา เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉัน ฉันมองหน้ายัยชะนีแบบโกธรแต่ทำอะไรไม่ได้

“มองหน้าทำไม หะ!!”ยัยนั้นหันมาด่าฉัน

เผียะ   เผียะ  เผียะ

ฉันรู้สึกชาไปหมด ได้กลิ่นคราวเลือด

“เอามันไป”สมุนสองคนลากฉันมาทิ้งไว้ในห้องมืดๆแคบๆ ฉันกลัวบาส มิลา ช่วยฉันที ช่วยด้วย ฉันไม่มีแม้แต่แรงที่พูดได้แต่พึมพำเบาๆกับตัวเองหวังว่าจะมีคนมาช่วย ฉันพยายามไม่ให้หลับฉันกลัวจะไม่ตื่น ฉันกลัว ไม่มีคนมาช่วย ฉันกลัว ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้

10...........

20……..

30…….

รอแล้วก็รอไม่มีใครมา ฉันจะมาตายที่นี้ไม่ได้นะฉันไม่ยอมหรอ ฉันยังอยากยิ้มอยากตัวเราะต่อแต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว

ใครก็ได้.......

ได้โปรดมาช่วยฉันที.....