หยุดกาลเวลามาเจอเธอ

ในความเวิ้งว้าง ว่างเปล่าสุดบรรยาย   เหมยเซียน มองเห็นเพียงแสงสีแดงที่จัดจ้า หากไม่ทำให้เธอหวาดกลัว ตรงกันข้ามกับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด คล้ายกับว่ากำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีแดงสดก็ไม่ปาน เธอปล่อยตัวให้ล่องลอยไปเรื่อยๆอย่างเป็นสุข หากสายตาก็ไปสะดุดกับบางสิ่งที่เบื้องหน้า แสงสว่างสีทองที่แสนจ้าจนแสบตานั่น เมื่อเธอลอยเข้ามาใกล้กลับกลายเป็นเพียงใข่มุกเม็ดใหญ่ยักษ์ที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา เมื่อเพ่งมองดีดี คล้ายมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ภายในนั้น

“นั่นมัน ...เด็กทารกนี่!! “   หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในถนัด

คล้ายมีการตอบรับ ไข่มุกเม็ดนั่นเปล่งประกายสีรุ้งเรืองรองขึ้น พร้อมทั้งขยายขนาดใหญ่มากขึ้นเหมยเซียนถอยหลังอย่างลืมตัวด้วยความตกใจ

‘ ไม่ต้องกลัวไปหรอกเด็กน้อย...’

เสียงหวานที่ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเจ้าของเสียงเป็นหญิงหรือชายเนื่องจากถ้าเป็นหญิงก็แผ่วต่ำไป ถ้าเป็นชายว่าออกจากหวานแว่วเกินไป หากเป็นเสียงที่ปลุกปลอบหัวใจที่ตะหนกได้อย่างประหลาด

“ค..คุณเป็นใครค่ะ??   แล้วนั่น...คืออะไร ทำไมมีทารกอยู่ในนั่น??”

เด็กสาวเอ่ยถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก ให้อย่างไร ภายที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ขวัญหายไม่น้อย

‘ อย่าสนใจเลยว่าเราคือใคร เจ้าควรสนใจตัวเองดีกว่าว่าเจ้าคือใคร?’

เสียงปริศนาตอบกลับมา พร้อมกับภายในไข่มุกยักษ์ที่ขยายไม่หยุดยั้ง จนกระทั่ง

เปรี๊ยะ ๆๆ

โผ๊ะ !!!

ไข่มุกเริ่มร้าวไปเรื่อยๆ ก่อนจะแตกเสียงดัง

“ว้าย !! “   เหมยเซียนเผลออุทานอย่างตกใจ เมื่อร่างของทารกน้อยร่วงจากเปลือกใข่มุกทันทีเมื่อแตก แต่ก่อนที่ร่างเล็กจ้อยจะกระทบกับพื้นก็บังเกิดต้นอ่อนของต้นไม้ชนิดหนึ่งผุดขึ้นมา และเติบโตอย่างรวดเร็ว กิ่งของมันกระหวัดสอดประสานกันจนกลายเป็นเบาะรองรับร่างเล็กๆนั้นได้ทันท่วงที  ร่างของทารกน้อยยังคงหลับสนิท คล้ายไม่รับรู้การเปลี่ยนแปลงโดยรอบ จะมีเพียงเสียงลมหายใจของเหมยเซียงเท่านั้นที่เกือบสะดุดและสู่ภาวะปกติอีกครั้งเมื่อเห็นร่างน้อยนั่นปลอดภัย ก้านใบของต้นไม้ประหลาดเริ่มขยับยืดยาวขึ้นมาปกคลุมร่างน้อยนั่นโดยรอบ   ไม่นาน เมื่อร่างน้อยตกอยู่ในวงล้อมของกิ่งไม้แล้ว กิ่งก้านเหล่านั้นก็เริ่มแตกยอดอ่อนสีเขียวสดโดยรอบ ไม่นาน ก็แตกยอดดอกก่อนจะค่อยๆ ผลิบาน เป็นดอกไม้งามสีชมพูสดใส ซ้อนกัน ตลอดระยะเวลาที่ดูคล้ายยาวนาน หากผ่านไปเพียงช่วงไม่กี่นาที หญิงสาวได้แต่เหม่อมองภาพงดงามตรงหน้า คล้ายดังมีอะไรมาดึงดูดสายตาเธอเอาไว้   น้ำตาเธอใหลออกมาโดยไม่รู้ตัวอย่างยินดี กับภาพตรงหน้า หากแต่เธอไม่รู้ว่าเธอต้องยินดีด้วยเรื่องอันใด คล้ายภาพนี้เกี่ยวข้องกับตัวเธอ แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย

‘ เด็กน้อย   .... นั่นคือการกำเนิดของเทพธิดาดอกเหมยหมื่นปี ที่ ในรอบหมื่นปีจะถือกำเนิดเพียงหนึ่งเท่านั้น และมีหน้าที่กอบกู้โลกเมื่อเกิดทุกข์เข็ญ’

เสียงประหลาดลอยวนเวียนมาสู่โสตประสาทอีกครั้ง ขณะเดียวกัน ภาพตรงหน้าเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ร่างน้อยเริ่มแปรสภาพ เป็นร่างเติบใหญ่ของสาวน้อย หากทว่าดวงตาของนางยังคงพริ้มหลับสนิทอยู่เช่นเดิม โพรงไม้ที่ร่างประทับนิ่งก็ขยามตามสัดส่วนของนาง เป็นภาพที่ดูงดงาม บริสุทธิ์อย่างเหลือเชื่อ  ฉับพลัน เหล่านกสีสันสวยงามมีประกายรุ้ง จำนวน 5 ตัว ก็โผบินมาล้อมรอบต้นไม้  พร้อมขับร้องเสียงหวานเป็นบทเพลงแห่งสกุณาที่ไพเราะ   แล้วหนึ่งในนั้นก็โผบินขึ้นไปเกาะบนโพลงไม้พร้อมใช้ปากคาบช่อดอกไม้ที่เบ่งบานรายรอบมาช่อหนึ่งปักแซมเรือนผมของร่างขาวโพลนนั่น โดยฉับพลันปรากฏประกายแสงเจิดจ้าขึ้น เมื่อแสงนั่นหรี่ลงปิ่นดอกไม้ที่งดงามก็ปรากฏขึ้นมาทดแทนช่อไม้งาม เปลือกตาของดรุณีน้อยขยับเบาเบา ก่อนจะเปิดขึ้นมาอย่างแช่มช้า คล้ายปีกผีเสือกระพือ แววตาสีน้ำตาลทองส่องประกายหวานแลตรงมาคล้ายเหลือบแลมองมาที่หญิงสาวจนเหมยเซียนสะดุ้งในใจ

‘เทพธิดาดอกเหมยหมื่นปีได้ลืมตาตื่นขึ้นแล้ว ทุกข์เข็ญแห่งเหล่าสัตว์โลกจะได้รับการช่วยเหลือ ภาระอันยิ่งใหญ่แม้นเง็กเซียนฮ่องเต้ก็มิอาจบรรลุความสำเร็จได้ จะได้รับการสะสาง’

เสียงเพลงหวานที่หาที่มาที่ไปไม่ได้ก็ดังแว่วขึ้นมาอีก   เหมยเซียนพลอยรู้สึกยินดีไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว

‘ช่างน่ายินดีใช่หรือไม่?? ความทุกข์ยากแห่งเหล่ามวลมนุษย์และส่ำสัตว์ต่างอยู่ในสายตาแห่งฟ้าดิน ไม่เคยมีสักครั้งที่ฟ้าดินจะทอดทิ้งเหล่าส่ำสัตว์บนโลกนี้ได้ แต่ทว่า....’

ฉับพลันร่างสูงใหญ่ในชุดเกาะสีดำก็ลอยระริ่วเข้ามาก่อนจะทรุดลงข้างๆ อุ้มมือที่น่ากลัวตรงเข้ากระชากกิ่งก้านของต้นเหมยยักษ์จนโพลงไม้นั้นขาดหลุดออกมา ทว่าร่างบางยังคงหลับสนิทอยู่

เหมยเซียนพยายามวิ่งเข้าไปห้ามร่างสูงใหญ่นั้นไม่ให้กระทำการที่แสนจะโหดร้ายนี้ แต่คล้ายมีอะไรดึงดูดเท้าทั้งสองข้างเธอไว้อย่างเหนียวแน่น

“ไม่ ! ไม่ ! อย่าน่ะ อย่าทำ! “

เมื่อเข้าไปหยุดร่างนั้นไม่ได้เธอพยายามตะโกนห้ามเสียงลั่น แต่ไม่เป็นผล ร่างดำมืดนั้นตรงเข้ากระชาก ร่างขาวโพลงที่หลับสนิทอยู่ภายในโพลงไม้อย่างแรง

“ไม่ อย่า ใครก็ได้ คุณ ท่าน หรือใครก็ได้ ทำไม ? ทำไมไม่หยุดเขา เขากำลังจะทำร้ายเธอ”

เงียบ... ไร้เสียงตอบโต้เช่นทุกที มีเพียงเสียงลมหายใจที่ทอดถอนของใครสักคน

เหมยเซียนได้แต่ยืนมองร่างที่น่ากลัวโอบอุ้มร่างบางงดงามของเทพธิดาดอกเหมยหมื่นปีไว้ในอุ้มมือโดยที่ทำอะไรไม่ได้ อย่างคลั่งแค้นสองมือกำแน่นจนสั่นสะท้าน

“ทำไม..ทำไมถึงไม่มีใครช่วยเธอเลย ไหนบอกว่าเธอมีความสำคัญมาก หมื่นปีจะมีสักคน ไง ไหนบอกว่าเธอจะช่วยกอบกู้โลกไง แล้วทำไมเวลาเกิดภัยกับเธอ พวกท่านถึงยังคงนิ่งเฉย ทำไม!!”

เหมยเซียนตะโกนเสียงสั่นด้วยความโกรธ ภาพตรงหน้าคล้ายจะหมุนเร็วขึ้นๆๆๆ  เด็กสาวหลับตาลงอย่างปวดร้าว เธอมิปรารถนาจะมองภาพตรงหน้าอีกต่อไป จนกระทั่งแสงสีเหลืองทองเริ่มส่องสว่างขึ้นอีกครา แสงนั่งเข้าทิ่มแทงตาจนเธอต้องเหลือบลืมตาขึ้นมามองด้วยความสงสัย