Where are you my Princess? (Yaoi)

 
 
 
               ซีเดินทางออกจากระยองราวๆเที่ยง แล้วคณะเดินทางก็แวะเที่ยวในหลายๆที่ก่อนจะเดินทางกลับถึงมหาลัยในตอนประมาณ4โมงกว่าๆ
               เมื่อมาถึงพี่ๆน้องๆก็พากันแยกย้ายกันกลับ น้องแอลเองพอไปเอากระเป๋าเสร็จก็เดินมาลาซีด้วยท่าทางง่วงๆก่อนจะเดินไปหาเพื่อนหนุ่มที่มารอรับอยู่ก่อนแล้ว
               “ซี กลับยังไงให้เราไปส่งมั้ย”ไม้เดินเข้ามาถามเมื่อเห็นร่างบางเอาแต่ยืนหันซ้ายหันขวาไม่มีท่าทีจะไปไหน
               “อ่าคือ..”ซีมองไปรอบๆแต่ก็ยังไม่เห็นร่างสูงของคนที่บอกจะมารับเลยซักนิด..ยังไม่มาหรอ?
               “หาอะไรหรอ?”
               “อ่าเปล่าๆ ไม้กลับไปก่อนเถอะ”ซีตอบกลับ แต่ดวงตาคู่สวยก็ยังชะเง้อหาอยู่เช่นเดิม โดยไม่ทันสังเกตว่าไม้กำลังมองมาด้วยแววตาเจ็บปวด
               “รอพี่ดันเต้อยู่ใช่มั้ย”
               “อื้อ พี่เขาบอกจะมารับ”ซีตอบอย่างไม่คิดอะไร
               “งั้นเดี๋ยวเรารอเป็นเพื่อน”ไม้ว่าแล้วคว้ากระเป๋าของซีตรงไปหาที่นั่งรอ ซีจึงต้องวิ่งตาม
               “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่เขาก็คงมาแล้ว”ซีว่าแต่ไม้ก็นั่งลงที่เก้าอี้ยาวแล้วบอกกลับ
               “เอาน่า เราไม่รีบอยู่แล้ว”เมื่อไม้พูดแบบนั้นซีก็คล้านที่จะเถียง ยอมทรุดนั่งลงข้างๆเพื่อนแต่โดยดี
               แต่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่รออยู่จะมา ซีก้มมองโทรศัพย์ที่หยิบออกมาถืออยู่ในมือก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะโทรมาแต่อย่างใด ครั้งจะให้เขาเป็นฝ่ายโทรไปก็กลัวจะรบกวนพี่ดันเต้…แต่เดิมก็เป็นฝ่ายนั้นเองที่อาสาจะมารับ หากเขาโทรไปก็จะกลายเป็นภาระซะเปล่าๆ
               “ไปเถอะซี พี่เขาคงไม่มาแล้ว”ไม้บอกเมื่อเห็นว่ารอมานานเกินไปแล้ว
               “อื้อ”ซีรับคำอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินตามไม้ที่เดินนำไปที่รถ
               แต่ซีก็คิดว่าจะไปเฉยๆแบบนี้เลยก็คงไม่ดี หากพี่ดันเต้เกิดมาทีหลังจะทำยังไง ซีเลยหยุดเดินก้มลงกดมือถือส่งข้อความ
               ‘ถ้าพี่ติดธุระอยู่ผมไม่รบกวนดีกว่า ผมกลับกับไม้แล้วนะครับ’
               พอส่งไปแล้วรอดูอยู่ซักพักก็ไม่มีข้อความใดๆตอบกลับมา ซีมองนิ่งด้วยความรู้สึกปวดร้าวในอก ก่อนที่จะรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงไม้เรียก ซีจึงยอมเดินไปขึ้นรถ
               ซีนั่งเงียบ และกำมือถือไว้ในมือไปตลอดทาง บรรยากาศรอบกายนิ่งสงบจนไม้ไม่รู้ว่าจะเอ่ยทักยังไง จนกระทั้งมาถึงบ้านของซี ร่างบางก็เพียงบอกขอบคุณนิดหน่อยแล้วเดินเข้าบ้านไปให้ไม้ได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วงปนเจ็บใจ
               “ไงซีกลับมาแล้วหรอ”ทันทีที่ซีเข้ามาก็เจอพี่สาวทั้งสองมาดักรออยู่ก่อนแล้ว และคนที่ทักเขาคือพี่แพรวที่เข้ามาประชิดเมื่อหันมาเห็นซี
               “สวัสดีครับพี่แพรวพี่พิณ”ซียิ้มทักแล้วเบี่ยงตัวหลบเพื่อจะขึ้นบันไดกลับห้อง แต่ร่างบางของพี่พิณก็เดินมาขวางไว้เสียก่อน
               “เดี๋ยวก่อนสิซี เราไม่อยู่หลายวันพวกพี่คิดถึ๊งคิดถึง อยู่คุยกันก่อนสิ”พิณจีบปากจีบคอบอก
               “พวกพี่ต้องการอะไรหรอครับ”ซียังพยายามยิ้มแล้วเอ่ยถามตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม
               “ซีนี่รู้ใจจริงๆเลยน้า”แพรวที่ตามมาประกบอยู่ด้านหลังบอก
               “พวกพี่แค่ต้องการเบอร์ดันเต้”แพรวว่าต่อ
               “ผมไม่มีหรอกครับ”ซีเผลอหลบสายตา ก่อนหน้านี้พวกพี่สาวก็เคยมาขอแบบนี้ แต่ตอนนั้นเขาไม่มีจริงๆซึ่งต่างจากตอนนี้เขาเลยตัดสินใจโกหกออกไป
               “ไม่เอาน่าซี สนิทกันออกขนาดนั้นจะไม่มีได้ยังไง”พิณว่าพรางส่งยิ้มที่ซีรู้สึกรังเกียจทุกครั้งที่ได้เห็น
               “ถึงมี ผมคงให้พวกพี่ไม่ได้ อย่างนั้นคงเสียมารยาทกับพี่ดันเต้นะครับ”ซีบอกขณะที่รอยยิ้มเริ่มจางลง
               “โธ่ซีอย่าเครียดไปหน่อยเลยน่า เอามือถือมา”แพรวพูดแล้วแย่งเอามือถือในมือซีไปทันที
               ซีคว้าขมับเข้าที่ข้อมือบางของพี่สาวอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มที่พยายามประดับอยู่บนใบหน้าเลือนหายไปสิ้น“ไม่ได้นะครับพี่แพรว”
               “เอะอะอะไรกัน”ยังไม่ทันที่ซีจะแย่งเอามือถือคืนมา นำเสียงเย็นชาของผู้มาใหม่ก็ทำให้ซีต้องชะงัก เปิดโอกาสให้แพรวสะบัดมือออกอย่างแรงแล้ววิ่งไปหลบหลังของคนเป็นแม่ทันที
               “ก็น้องซีสิคะ แพรวแค่ข้อดูโทรศัพท์นิดเดียวก็หงุดหงิดทำรุนแรงใส่แพรวกับน้อง”
               “ใช่ค่ะพิณกับพี่อุส่าพูดขอดีๆแล้วแท้”พิณเสริมขณะเดินมาอยู่ข้างหลังอีกคน
               คนเป็นแม่เมื่อได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ซีอย่างเงียบๆด้วยสีหน้าเย็นชา ซีเสหลบสายตาไปด้านข้างไม่ได้เอ่ยแย้งข้อกล่าวหาที่พี่สาวทั้งสองพูดแต่อย่างใดด้วยรู้ว่าต่อให้พูดอะไรไปก็คงไร้ประโยชน์
เพียะ!
               หน้าซีสะบัดหันไปตามแรงตบ ซีกใบหน้าขาวแดงเถือกขึ้นเป็นรอยมือ แต่ซีก็ยังคงรักษาสีหน้าให้นิ่งสงบไว้เฉกเช่นเดิมไม่โอดครวญใดๆออกมาทั้งสิ้น
               “แค่ต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกับแกก็เกินพอแล้ว อย่าให้มันมีปัญหามากนักนะ”
               “ครับ”ซีตอบรับแล้วปล่อยให้แม่เลี้ยงเดินผ่านตนไปเงียบๆโดยไม่เงยขึ้นสบตาแต่อย่างใด
               “ขอบใจนะจ๊ะน้องซี”แพรวโยนมือถือคืนให้ขณะที่เดินตามหลังแม่ไป
               “เรียนรู้ที่จะยอมต่อไปแบบนั้นก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ”พิณว่าด้วยเสียงเยาะๆแล้วเดินผ่านไปอีกคน
               เมื่อทั้งหมดเดินลับไป ซีก็ก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางกลับขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ เขาทิ้งกระเป๋าไว้มุมหนึ่งของห้องอย่างไม่มีกระจิตกระใจจะลื้อออกมาเก็บ ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียงพรางจ้องมองโทรศัพย์ในมือนิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
               แล้วซีก็ลุกขึ้นเดินไปจัดการธุระของตัวเองให้เรียบร้อย เก็บกระเป๋า จัดของ อาบน้ำ ทุกการกระทำซีจะเหลือบมองไปที่มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงบ่อยครั้งราวกับเฝ้ารออะไรบางอย่าง
               จนเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นและซีกำลังจะเข้านอน ร่างบางก็หยิบมือถือนั้นมามองอีกครั้ง ปิดแล้วเปิดเครื่องขึ้นมาใหม่ รออยู่ซักพักก็เปิดเข้าไปในกล่องข้อความพอไม่พบข้อความใหม่ก็ออก ทำอยู่สองสามครั้งก่อนที่จะหยุดซีนิ่งมองมันอีกซักพักแล้ววางมันกลับไปไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิมแล้วล้มตัวลงนอน
               “คนโกหก”
 
               เช้านี้ซีมาเรียนด้วยอารมณ์ที่หม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีบางอย่างคอยหน่วงๆอยู่ในใจแต่ซีก็พยายามจะไม่ใส่ใจไม่คิดถึงมัน จนกระทั้งบังเอิญเจอร่างสูงมาปรากฎอยู่ต่อหน้าระหว่างทางเดินไปคณะ
               “อ่าวซี”ดันเต้ทักระหว่างที่กำลังจะเดินสวนกัน
               “สวัสดีครับ”
               “กำลังจะไปเรียนหรอ”คนพูดยังคงส่งยิ้มบางให้เช่นเดิม
               “ครับ วันนี้ผมมีเรียนเช้า”…ทำไมละ…ทำไมถึงทำเหมือนปกติ…
               “อื้อ ไปเถอะเดี๋ยวสายนะ”แล้วรุ่นพี่หนุ่มก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่ตัวซีกลับก้าวขาไม่ออก
               ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย..เรื่องเมื่อเย็นวานทำไมไม่พูดอะไรบ้าง…ทั้งที่เป็นคนพูดเองแท้ๆว่าจะมารับ…แล้วแบบนี้ทุกทีต้องตามไปส่งเขาที่ห้องไม่ใช่หรอ
               “เต้!”เสียงหวานของกวางดังขึ้นก่อนที่ร่างบางจะวิ่งเข้ามาใกล้
               “ไง น้องซี”กวางทักเมื่อเห็นรุ่นน้องหนุ่มยืนอยู่ด้วย
               “สวัสดีครับ”ซียิ้มทักทั้งที่พยายามฝืน
               “หวัดดีจ๊ะ”หญิงสาวรับคำนิดหน่อยก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อน
               “เอ่อเต้เมื่อเย็นวานขอบใจนะ ที่ไปส่งทั้งที่กระทันแท้ๆ”
               แปล๊บ!
               “อ้อไม่เป็นไรสบายมาก..” ดันเต้ตอบ
               แปล๊บ!
               “..ถ้าเป็นกวางเราว่างอยู่แล้ว”
               แปล๊บ!! แปล๊บ! แปล๊บ!
               เหมือนหนามเล่มเล็กๆนับพันพุ่งเข้าเสียดแทงจนซีรู้สึกปวดหนึบ ความเจ็บที่ช่วยเตือนสติให้ซีได้รู้ตัวถึงสิ่งที่ไม่ควรคาดหวัง
                “ผะ..ผมขอตัวก่อนนะครับ”ซีบอกโดยไม่สามารถบังคับเสียงไม่ให้สั่นได้ ดวงตาคู่สวยสั่นไหวอย่างที่เจ้าตัวก็มิอาจรู้ แล้วร่างบางก็วิ่งจากไปด้วยความรีบร้อน
               วันนั้นพี่ดันต้ไปส่งพี่กวางอยู่สินะ แล้วเขาละ สำหรับพี่ดันเต้แล้วพี่กวางคงสำคัญกว่าสินะ..อะไร…เขาคิดอะไรอยู่น่ะ…มันแน่อยู่แล้วไม่ใช่หรอ…เขากำลังคาดหวังอะไรอยู่ เขามันก็แค่รุ่นน้องคนนึงแท้ๆ ไม่ได้มีความสำคัญมากไปกว่านั้นเลยจริงๆ หลงเข้าใจผิดไปเองกับความใจดีของพี่ดันเต้ ที่แท้จริงแล้วก็คงมีไว้ให้กับทุกคน…
 
               เย็นวันนั้นพี่ดันเต้ก้ไม่ได้มารับไปทำงานที่ร้านหรือแวะไปที่ร้านเหมือนเช่นเคย ซึ่งซีก็พยายามไม่คิดถึงมัน เพราะยังไงตัวเขากับพี่ดันเต้ก็ไม่เคยนัดกันมาก่อนอยู่แล้วว่าจะไปที่ร้านของแม่พี่ดันเต้ด้วยกัน มีแต่ฝ่ายนั้นที่มาคอยดักรออยู่เสมอ
               ซีทำงานที่ร้านเบเกอรี่แล้วมาต่อที่บาร์ด้วยความรู้สึกว้าวุ่นใจที่ตัวเองก็ไม่อาจเข้าใจ จนได้ยินเสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูทักมาจากด้านหลังถึงได้รีบหันกลับไปมอง
               “น้องซี”
               “พี่ดันเต้”ซีรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังพองโต แต่ก็ต้องแฝบลงเหมือนลูกโป่งที่โดนเจาะเมื่อหันไปเห็นคนที่เดินตามชายหนุ่มมาด้วย
               “อ่าพี่กวาง พี่ฟาสต์ พี่ตึก ยินดีต้อนรับทุกคนนะครับ”ซีส่งยิ้มให้ทุกคน
               “ไงน้องซีไม่ได้เจอกันนานยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้า”ฟาสต์เข้ามาประชิดซีอย่างรวดเร็วเหมือนเช่นเคยจนร่างบางตั้งตัวไม่ทัน
               “อ่า”
               “อย่าไปกวนน้องเขาน่าไปได้แล้ว”ตึกว่าแล้วดึงร่างเพื่อนออกห่างจากร่างบาง ก่อนจะลากตามดันเต้และกวางที่เดินนำไปที่โต๊ะก่อนแล้ว
               ซีมองตามคนทั้งหมด โดยโฟกัสไปที่รุ่นพี่หนุ่มที่เคยใจดีกับเขาเสมอด้วยสายตาที่สั่นไหว…ความเคยชินมันช่างน่ากลัว
               ..หมดเวลาแล้วงั้นหรอ ผมก็แค่รุ่นน้องคนนึง พี่คงเลิก…ที่จะสนใจผมแล้วสินะ