Where are you my Princess? (Yaoi)

               สองสามวันมานี้ซียังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับพี่ดันเต้เลยซักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอยู่ดี เพราะแบบนั้นตอนนี้เขาถึงรู้สึกสับสนในตัวเองเป็นอย่างมาก ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอในคราเดียวกัน บังเอิญเจอก็จะหลบแต่ก็จะแอบมองพี่ดันเต้อยู่แบบนั้น แม้ภาพที่เห็นจะเป็นภาพความสนิทสนมระหว่างพี่ดันเต้กับพี่กวางที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บในอกก็ตามที

               ซีเลิกเรียนออกมาวันนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่เคยรอรับ ดวงตาคู่สวยหลังกรอบแว่นสะท้อนไหวไปวูบหนึ่งก่อนจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของเพื่อนสองหนุ่มสาวไปได้

               “ซีเดี๋ยววันนี้เราไปส่งที่ร้านมั้ย”ไม้ถามขึ้น

               “อ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกเราไปเองดีกว่า แค่นี้เอง”ซีหันกลับไปส่งยิ้มให้

               “เอาน่า เรายังไม่เคยไปกินเค้กร้านนั้นด้วย ไปส่งซีด้วยไปชิมขนมด้วยไง”

               “อื้อใช่ๆ เดี่ยวเราไปด้วยคนนะ”ฝันว่าบ้าง

               “อื้อ”ซีเลยได้แต่พยักหน้าตกลงอย่างเสียไม่ได้

               พอตกลงกันได้แล้วทั้งหมดก็เริ่มออกเดิน ทอฝันที่เดินอยู่รั้งท้ายได้แต่มองแผ่นหลังของซีอย่างรู้สึกสงสารแต่เธอยังมิอาจพูดอะไรตอนนี้ได้

               “เฮ้ยเต้! ไม่ได้นะ!”

               ระหว่างทางนั้นเองจู่ๆก็มีเสียงเอะอะของผู้หญิงดังขึ้นก่อนจะตามด้วยร่างสูงของรุ่นพี่หนุ่มออกมาขวางทางไว้ ทำให้ทั้งหมดต้องหยุดเดิน

               “พี่มารับ”เสียงทุ้มนุ่มกล่าวพร้อมรอยยิ้มจางทำให้ใจของซีกลับมาพองโตอย่างประหลาด แต่ก็ต้องนิ่งงันไปอีกครั้งเมื่อมองไปเห็นพี่กวางกำลังเกาะเกี่ยวอยู่ที่แขนแกร่งอย่างแนบแน่นส่งยิ้มมาให้

               “ซีกับผมตกลงจะไปด้วยกันแล้ว”ไม้บอกแล้วก้าวนำซีขึ้นมานิดหน่อย

               “ยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ไปกับพี่พร้อมกันเลยน่ะดีแล้ว”ดันเต้ว่า

               “ผมไม่รบกวนพี่ดีกว่าครับ เชิญพี่กับพี่กวางตามสบาย เดี๋ยวผมจะไปกับไม้กันฝันแล้ว”ซีพูดขึ้นมาทันควันอย่างไม่สบตาอีกฝ่ายก่อนจะเป็นคนฉุดแขนเพื่อนทั้งสองเดินเลี่ยงรุ่นพี่ทั้งคู่ไป

               เมื่อพวกซีกลับมาถึงร้าน ซีก็แนะนำคุณทิพย์ให้เพื่อนรู้จัก ซึ่งทั้งคู่ก็ยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อมแล้วคุณทิพย์ก็ต้อนรับทั้งคู่อย่างใจดีก่อนที่ซีจะแยกตัวออกไปทำงานส่วนไม้กับฝันนั้นก็ไปกินขนมกัน ซีทำงานไปและแวะไปคุยกับเพื่อนบ้างก่อนที่ทั้งคู่จะกลับโดยไม้อาสาจะไปส่งฝันที่บ้านให้

               เมื่อถึงเวลาร้านปิดซีก็เข้าไปเก็บกวาดข้าวของที่หลังร้านคนเดียวและเตรียมตัวจะไปทำงานต่อที่บาร์ แต่แล้วซีก็รู้สึกเหมือนได้ยินฝีเท้าดังเข้ามาใกล้แต่ซีแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกตัวจนอีกฝ่ายต้องเป็นคนทักขึ้นก่อน

               “น้องซี”

               “ครับ”ซีขานรับแต่ไม่ได้หันกลับไปมอง ทำเป็นวุ่นอยู่กับการเก็บของต่อไป

               “พี่สาวซีโทรหาพี่ด้วย บอกว่าซีเป็นคนให้เบอร์”คำบอกของดันเต้ ทำให้ซีชะงักแล้วยอมหันไปเผชิญหน้ากับร่างสูงแต่ยังคงไม่ยอมสบตาอยู่เช่นเดิม

               “ผมขอโทษด้วยนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น”

               “ไม่เป็นไรๆ”ดันเต้บอกอย่างไม่ถือสา

               “ขอโทษนะครับ”ซีกล่าวอีกครั้งด้วยยังรู้สึกผิด

               “งั้นซีไถ่โทษให้พี่ได้มั้ย”

               “ครับ?”จู่ๆอีกฝ่ายก็พูดอะไรแปลกๆให้ซีเผลอเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ต้องหลบวูบทันทีเมื่อสบสายตาที่ทอดมาอย่างเอ็นดูเฉกเช่นเดิม…ได้โปรดอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีกเลย

               “ไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่วันนึงเป็นไง”

               “แต่ผมมีงาน”ซีพยายามท้วง

               “พรุ้งนี้เราเรียนเช้าอย่างเดียว แค่ช่วงก่อนมาทำงานที่ร้านก็ได้”ดันเต้บอกแล้วยังคงส่งยิ้มใจดีที่ซีไม่กล้ามองให้หวั่นไหวมาให้ แต่ผ่านไปซักพักร่างบางก็ไม่พูดอะไรออกมา ดันเต้เลยต้องถามกระตุ้นอีกครั้ง

               “ไม่ได้หรอ?”

               “ได้ครับ”ซีตอบกลับเสียงเบา แต่ตอนนี้ดอกไม้ในใจเขาที่เคยเหี่ยวเฉาเหมือนได้รับน้ำให้มันเบ่งบานขึ้นมาอีกครั้ง

               ซีเดินออกจากห้องเรียนมาคนเดียว ด้วยจู่ๆไม้ก็โดนทอฝันลากไปไหนก็ไม่รู้ด้วยความรีบร้อน ร่างบางเดินออกมาก็พบกับร่างสูงที่มารออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับร่างเพียวของรุ่นพี่สาว

               “เดี๋ยวกวางไปด้วยนะ”

               “ครับ”แม้จะรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ซีก็ได้แต่รับคำไปแบบนั้น

               แล้วพวกเขาก็ตกลงแยกรถกันไปโดยซีนั่งไปกับดันเต้ แล้วกวางจะขับรถของตัวเองตามไป ภายในรถทุกอย่างเป็นปกติมากเสียจนซีรู้สึกผิด ที่คาดหวังอะไรเกินตัว และเริ่มรังเกียจความคิดตัวเอง ที่การไปซื้อของครั้งนี้ไม่อยากให้พี่กวางไปด้วย ทั้งที่หญิงสาวก็ออกจะเป็นคนน่ารักและเคยใจดีกับเขาแท้ๆ

                “แล้วพี่ดันเต้จะไปซื้ออะไรหรอครับ”ซีพูดขึ้นระหว่างอยู่ในรถเพื่อชวนคุย ให้ตัวเองได้เลิกคิดฟุ้งซ่านเสียที

               “ของขวัญวันเกิดน่ะ”ดันเต้ตอบ สายตายังจับจ้องอยู่ที่ถนน

               “วันเกิดใครหรอครับ?”ซีถามต่อ

               “แม่พี่ไง”

               “จริงหรอครับ วันไหนครับผมจะได้ซื้อบ้าง”ซีเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยอย่างแปลกใจ

               “อีกสามอาทิตย์น่ะ”ดันเต้ตอบเรื่อยๆพรางยิ้มบาง

               “อีกนานเลยนิครับ”

               “อื้อ แต่พี่คิดว่ามาซื้อเตรียมไว้ก่อนดีกว่าน่ะ เดี๋ยวยุ่งๆแล้วจะไม่ได้ซื้อเอา”แล้วชายหนุ่มก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซีเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

               พวกเขาทั้งสามคนเดินดูไปตามโซนต่างๆ เพื่อเลือกดูของที่คิดว่าใช้ได้ แต่ตลอดทางจะคอยมีสายตาของหลายๆคนจับจ้องมองตามหนุ่มหล่อสาวสวยที่เดินนำเขาอยู่ พี่ดันเต้กับพี่กวางเดินคุยกันไปเลือกซื้อของกันไปแบบที่เข้าขากันเป็นอย่างดี…จนซีรู้สึกเหมือนตัวเขากับพวกพี่นั้นอยู่กันคนละโลก….เขามาทำอะไรที่นี่กันนะ

                เมื่อพวกซีมาถึงโซนพวกของจุ๊กจิ๊ก ก็แยกย้ายกันดูแต่แล้วก็มีผู้ชายสองสามคนเดินเข้ามาทักกวาง“ขอโทษนะครับมาคนเดียวหรอ”

               “เปล่าค่ะ ฉันมากับเพื่อน”กวางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแล้วจะเดินเลี่ยงหนีออกมาทันที แต่โดนหนึ่งในนั้นคว้าแขนไว้ซะก่อนจนกวางถึงกับชักสีหน้า

               “เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนอยู่คุยกันก่อนเป็นไง”แล้วพวกคนอื่นก็ทำท่าจะเดินล้อมเข้ามา

               ซีที่ยืนอยู่ใกล้ๆหันมาเห็นเข้าพอดีจึงรีบเดินมาดึงมือนั้นออกจากรุ่นพี่สาวแล้วก้าวมาขวางไว้แทน“พี่เขาไม่ชอบนะครับ ช่วยถอยไปด้วย”

               พวกนั้นหันไปหัวเราะใส่กันแบบที่ซีรู้สึกรังเกียจก่อนหนึ่งในนั้นจะหันมาพูดกับเขา“เธอก็สวยเหมือนกันนี้ พวกเธอก็ไปกับเราทั้งคู่เลยซี้”แล้วมันก็ใช้มือข้างหนึ่งเชยคางซีขึ้นมอง ซึ่งซีก็รีบปัดออกด้วยความรู้สึกขยะแขยง

               “ว้าย!”เสียงกวางร้องอุทานมาจากด้านหลัง ทำให้ซีหันขวับไปมองจึงเห็นพวกมันคนนึงกำลังฉุดยึดข้อมือของหญิงสาวไว้

               “พี่กวาง!”  

               ยังไม่ทันที่ซีจะเข้าไปช่วยมือหนาของดันเต้ก็จับหมับเข้าที่ข้อมือของผู้ชายที่คุกคามกวางก่อนที่จะบิดอย่างแรงจนมันต้องร้องโอดโอย แล้วดันเต้ก็พลักมันไปหาพวกเพื่อนที่รอรับอยู่

               “ขอโทษนะ แต่พวกเราคงต้องไปกันแล้ว”

               ด้วยร่างที่สูงใหญ่กว่าพวกมันมากแบบหนุ่มลูกครึ่ง กับบรรยายกาศน่ากดดันที่แผ่ออกมารอบกายของชายหนุ่มทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางเลยแม้แต่คนเดียว ได้แต่ปล่อยให้ดันเต้พาเพื่อนสาวและรุ่นน้องออกมาจากบริเวณนั้น

               “พี่กวางเป็นอะไรมั้ยครับ”เมื่อพ้นคนกลุ่มนั้นมาไกลแล้วซีก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

               “ไม่เป็นไรๆ เรื่องแบบนี้พี่ชินแล้วละ แต่ต้องขอบใจเรามากนะซีที่มาช่วย”กวางหันมายิ้มให้

               “ก็หัดระวังไว้บ้างสิ”ดันเต้ว่าให้หญิงสาวต้องค้อนขวับๆกลับไป

               “ก็พยามเลี่ยงแล้วนะ แต่ขอบใจแกด้วยนะเต้”แล้วกวางก็ส่งยิ้มขอบคุณให้ชายหนุ่มเช่นกัน ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่งยิ้มบางออกมาตอบรับ

               “อื้อ ไม่เป็นไร”

               ซีมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกมีหนามเล็กมาสะกิตอยู่ในอก แล้วออกเดินตามคนทั้งคู่ไปเช่นเดิม ดวงตาคู่สวยจ้องมองแผ่นหลังรุ่นพี่ทั้งสองที่ช่างเหมาะสมกันยิ่งกว่าอะไรด้วยรู้สึกเคว้งคว้างโดดเดี่ยว ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ที่พี่ดันเต้ออกมาปกป้องหญิงสาว และความเป็นห่วงเป็นใยที่มีให้กันมันช่างติดตา…ตรงนี้ไม่มีที่สำหรับเขาเลย

                “ซี เป็นอะไรรึเปล่า?”กวางถามพรางเดินย้อนกลับมาหาซีที่จู่ๆก็หยุดยืนอยู่กับที่

               “อ่าคือ..ผะ..ผม”ซีก้มมองพื้นด้วยความรู้สึกที่สับสน ไม่รู้จะตอบหญิงสาวว่าอย่างไร เหมือนมีบางอย่างกำลังจุกอยู่ที่คอหากพูดอะไรออก บางอย่างมันจะต้องทะลักออกมาแน่ๆ

               “น้องซีเป็นอะไรมั้ย?”ดันเต้ที่เดินตามมาถามขึ้นบ้าง พรางส่งมือหนาจะไปสัมผัสอีกฝ่าย แต่กลับโดนร่างบางถอยเท้าหนี

               “คือผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกพี่เดินดูของกันต่อเถอะครับ ผมขอตัวก่อน แต่เดี๋ยวผมจะเข้าไปทำงานที่ร้านแน่ครับ ไปนะครับ”ซีกลั้นใจพูดออกมารัวเร็วจนลิ้นแทบพันกัน ก่อนจะรีบพลิกร่างเพื่อจะวิ่งจากไปแต่กลับโดนมือหนาของดันเต้คว้าต้นแขนฉุดกลับมา

               ดวงตาคู่สวยที่สั่นไหวเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาเม็ดใสมากมายที่พากันร่วงหล่นลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้างานที่เต็มไปด้วยความสับสนอย่างไม่ขาดสาย

               เป็นภาพที่ทำให้ดันเต้ถึงกับชะงักค้าง ซีใช้โอกาสนั้นรีบสะบัดแขนออกจากการกอบกุมก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งดันเต้ก็ใช่ว่าจะยอมปล่อยร่างบางไปถึงได้รีบออกวิ่งตามทันที