Where are you my Princess? (Yaoi)

               “ซี…ซี ตื่นเถอะ”เสียงของไม้ดังขึ้นกระทบโสตประสาท ซีจึงค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย

               “หืออะไรหรอไม้”ซีนั่งขยี้ตาพรางถามเพื่อน

               “ตื่นเถอะ เดี๋ยวไม้จะพาไปดูอะไรดีๆ”

               ไม้บอกพรางอมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นร่างบางที่พึ่งตื่นนอน หัวกระเซิงชี้ไปมา หน้าตาดูเบลอๆแถมยังนั่งโยกตัวนิดๆอย่างพร้อมจะล้มตัวลงไปนอนต่อได้ทุกเมื่อ…น่ารัก

               “ซีไปล้างหน้าล้างตานะเดี๋ยวเรารออยู่ข้างนอก”ซีพยักหน้าหงึกหงักสองสามทีแล้วเอื้อมไปหยิบแว่นที่วางอยู่ใกล้ๆมาใส่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

               เมื่อเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องมาเงียบๆแบบไม่ให้รบกวนคนอื่นๆที่ยังนอนอยู่ ออกมาท้องฟ้ายังมืดอยู่แต่ไม้ก็พาซีเดินเรียบไปตามชาดหาดเงียบๆ ลมทะเลเย็นๆพัดผ่านพาให้รู้สึดสดชื้น ความเงียบสงบที่มีเพียงเสียงคลื่นซัดสาดชวนให้สบายใจ

               ซีเดินเรียบชายหาดตามไม้มาจนถึงโขดหินขนาดใหญ่ ไม้ปีนนำขึ้นไปก่อน พอซีกำลังจะปีนตามมือหนาของไม้ก็ยื้นมาตรงหน้า ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองถึงเห็นเพื่อนหนุ่มส่งยิ้มมาให้ ซียิ้มรับแล้วยึดมือหนาเป็นหลักฉุดตัวขึ้นไป

               ไม้พาซีนั่งลงที่มุมหนึ่งโดยไม่พูดอะไร ซีมองไปรอบตัวท้องฟ้าเริ่มจะสว่างแต่ก็ยังไม่เห็นอะไรที่เพื่อนน่าจะพามาดู จึงเอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

               “ไม้จะให้เราดูอะไร?”

               “อีกแปปนึงนะ ใกล้แล้วละ ซีมองออกไปตรงนั้นนะ”ไม้บอกแล้วชี้ออกไปที่เวิ้งทะเลเบื้องหน้า

               ซีมองตามไปแต่ก็ยังไม่เห็นอะไร มือเรียวยกขึ้นมาจับแว่นให้เข้าที่นิดหน่อยเมื่อเริ่มเห็นแสงสีทองประกายจับขอบฟ้า ดวงอาทิตย์ดวงโตค่อยๆโผล่พ้นทะเลขึ้นมารับวันไหม่ แสงสีของมันช่วยแต่งแต้มท้องฟ้าที่เคยขุ่นมัวให้ดูสดใส

               ซีทอดมองภาพตรงหน้าด้วยความหลงไหล จนเผลอระบายยิ้มนิดๆ แสงสีส้มสะท้อนเสียวหน้าของซีให้ดูนวลเนียนน่าเสน่หายิ่งนัก ชวนพาให้คนมองรู้สึกหวั่นไหว

               “ซี”ไม้ส่งเสียงเรียก ซีจึงละสายตากลับมามอง

               “ซี..คือไม้…”ซีเห็นหน้าของเพื่อนหนุ่มแดงจัดแข่งกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องแต่แล้วในแววตาก็ทอประกายอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว

               “ไม้..ไม้ระ”

                “ฝนตก”

               “ห๊ะ?”ยังไม่ทันที่ไม้จะได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเสียงของซีก็ขัดขึ้นเสียก่อน

               แปะๆๆ

               ไม้รู้สึกได้ถึงความชื้นที่ปะทะใบหน้า พอเงยหน้ามองก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงสายฝันที่เริ่มโปรยปราย ไม้หลับตาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะก้มลงมองพื้นด้วยแววตาที่หวั่นไหว

                “ขนาดฟ้าดินยังไม่เข้าข้างเลยสินะ”

               “หือ?”ซีครางเมื่อได้ยินเพื่อนพูดอะไรแปลกๆ

               “ไม่มีอะไรหรอก เรากลับกันเถอะ”ไม้ฝืนเงยหน้ายิ้มตอบก่อนจะลุกขึ้น เมื่อท้องฟ้าที่เคยสดใสเริ่มขุ่นมัวและเม็ดฝนเริ่มตกมาหนักขึ้น

               “อือ”

               ซีตอบรับพรางลุกตาม แล้วทั้งคู่ก็รีบตรงกลับห้องพักแต่ไม่ทัน ฝนเทกระหน่ำลงมาจนไปต่อไม่ได้ ซีกับไม้เลยวิ่งเข้าไปหลบในเพิงไม้เล็กๆที่อยู่แถวนั้น

               แล้วพวกเขาก็ได้แต่ยืนมองสายฝนด้านนอก รอให้มันหยุดแต่ไม้ก็อดจะทักคนข้างกายไม่ได้เมื่อหันไปเห็นแววตาที่มักจะเศร้าสร้อยเสมอยามมองสายฝน

               “ซียังไม่ชอบฝนอยู่สินะ”

               “ใช่..ไม่ชอบเลยจริงๆ”ซีตอบด้วยน้ำเสียงเหม่อลอย ใบหน้าเนียนหม่นหมองอย่างคนที่มีสิ่งติดค้างในใจ ทำให้ไม้คว้ามือบางมายึดไว้แน่น

               “ไม่ต้องห่วง ไม้อยู่ข้างๆซีเสมอนะ”ซีไม่ได้ตอบหรือหันมามองไม้แต่อย่างได้ สายตายังทอดมองสายฝนอยู่อย่างนั้น แต่มือบางก็ไม่ได้ละออก ปล่อยให้ไม้จับอยู่แบบนั้นอย่างคนที่ต้องการที่ยึดเหนี่ยว

               กริ๊ง!!

               ดันเต้ที่กำลังแต่งตัวเตรียมไปมหาลัยหันกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างหล่นกระทบพื้น ถึงได้เห็นแหวนวงใสเกลี้ยงเกลานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

               “อ่าวหล่นลงมาได้ไง”ดันเต้ว่าแล้วเดินไปก้มเก็บมันขึ้นมา…สงสัยตอนหยิบของคงไปเกี่ยวลงมาละมั้ง

               ดวงตาคมจ้องนิ่งไปที่แหวนวงเล็กในมือ จริงๆแล้วเขาก็ยังติดใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่นิดหน่อย แต่พอได้รู้จักกับซีเรื่องของเธอก็แทบหายไปจากความคิด  ไม่รู้ว่าเป็นของสำคัญหรือเปล่า ถ้าเป็นไปได้ก็อยากหาตัวให้เจอแล้วคืนให้

               คิดแล้วมือหนาก็เก็บเอาแหวนลงกระเป๋าเงิน ด้วยหวังว่าเมื่อไรที่เจอจะได้คืนให้ได้เลยทันที

               หลังจากที่ฝนเริ่มซาไม้กับซีก็ตรงกลับห้องพัก และเพราะฝนที่ยังตกไม่หยุดทำให้กิจกรรมรับน้องต้องย้ายกันเข้าไปจัดในห้องสัมมนาของทางรีสอร์ท แต่การรับน้องก็ยังผ่านไปได้ด้วยดี พอซักบ่ายๆฝนหยุดก็กลับออกไปรับกันต่อที่ด้านนอกและดำเนินกิจกรรมกันต่อไปจนถึงค่ำ

               เมื่อการแสดงของน้องๆและทำการปิดการรับน้องเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนก็ต่างสวนเสเฮฮากันต่อ พี่น้องที่สนิทๆก็แยกจับกลุ่มคุยกันไป แล้วยังมีการดื่มกันอีกด้วย

                “เอ้าซี! ซักหน่อยๆ”เพื่อนคนหนึ่งยื้นแก้วเหล้ามาให้ซี

               “ขอบใจ” ซีก็รับมาอย่างไม่อิดออด เขาก็ผู้ชายคนหนึ่งก็ใช่ว่าจะไม่เคยกินเหล้าหรอกนะ ก็แค่ไม่ได้กินบ่อยอะไรนัก

               ซีคุยเล่นกับเพื่อนกับน้องไปเรื่อย โดยไม่ทันรู้ตัวว่าแก้วในมือตัวเองถูกเปลี่ยนบ่อยมาก พอกินพร่องลงไปก็จะถูกเติมให้เต็ม จนซีเริ่มมึนแต่ก็ยังถูกคะยั้นคะยอให้กินต่อทำให้ไม้ต้องเป็นคนเอ่ยปากห้าม

               “เฮ้ยพวกมึงพอแล้ว ซีเมาแล้วเนี่ย มอมซะ”

               “ก็ซีมันน่าแกล้งนี่หว่า”

               แล้วพวกมันหัวเราะกันเสียงดังแบบคนที่เริ่มจะกรึ่มๆกันแล้ว ไม้เลยเอือมจะเถียงได้แต่ส่ายหน้าให้พวกมันปลงๆแล้วหันไปเรียกคนที่นั่งคอพับเสียแล้ว

               “ซี..ซี”ไม้เขย่าเรียก

               “หือ”ซีปรือตาขึ้นมอง

               “ลุกไหวมั้ย”ไม้ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสายตาเยิ้มๆของซี

               “ไหวๆ”ซีตอบเสียงอ้อแอ้แล้วพยามลุก แต่ก็เหมือนโลกหมุน ร่างบางซวนเซจนไม้ต้องเข้าไปพยุงก่อนจะจัดการเอาแขนซีข้างหนึ่งพาดคอ แล้วพากลับไปที่ห้องพัก

               เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ไม้จัดแจงให้ซีได้นอนสบายๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปชุบผ้าขนหนูผืนเล็กบิดน้ำแล้วเอามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ซี

               ระหว่างเช็ดหน้าดวงตาของไม้ก็จับจ้องคนหลับอย่างหลงไหล ไล่ตั้งแต่ขนตาหนายาวเป็นแพสวย ใบหน้าเนียนระเรื่อสีแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ จมูกมนๆน่ารัก แล้วมาหยุดที่ริมฝีปากบางสีกุหลาบ

               ไม้นิ่งมองอยู่นานก่อนจะรู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกดให้เคลื่อนกายเข้าไปใกล้อย่างเผลอไผล กลิ่นเหล้าอ่อนๆที่โชยจากร่างบางบวกกับที่ดื่มเข้าไปทำให้เขามึนเมา เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้หรือลึกๆแล้วไม่อยากหยุดก็มิอาจรู้ มีแค่เพียงตอนนี้เขาอยากสัมผัสคนตรงหน้านี้เหลือเกิน ไม้ขยับเข้าใกล้คนที่นอนอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากกำลังจะแนบลงไปบนเรียวปากอิ่ม

                “อือ พี่เต้”

               เหมือนถูกตีแสกหน้า เมื่อจู่ๆร่างบางครางชื่อใครอีกคน ไม้ชะงักงันไปทันที ฟันคมขบเข้าที่ริมฝีปาล่างอย่างอดกลั่นก่อนจะผละออกจากร่างบาง แล้วนั่งชันเข่ากุมขมับหันหลังให้เพื่อพยายามตั้งสติ

               ไม้นั่งจมกับความคิดของตัวเองอยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงเพลงดังขึ้น ถึงหันกลับไปมองหาที่มาของเสียง ถึงเห็นว่ามันมาจากกระเป๋ากางเกงของซี ไม้ค่อยๆดึงมันออกมาเบาๆพยายามไม่ให้รบกวนคนที่หลับอยู่ ถึงได้รู้ว่ามันคือมือถือที่กำลังแผดร้อง ไม้ก้มดูชื่อคนโทรเข้า

               ‘พี่ดันเต้’

               ทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร ไม้ก็กดตัดสายในทันทีก่อนจะตามด้วยการปิดเครื่อง…ทำไมจะต้องเป็นพี่ด้วย พี่ดันเต้ เป็นเขาต่างหากที่อยู่ข้างซีมาตลอด…ทั้งที่เขามาก่อนแท้ๆ

               “เฮ้ย เต้เป็นไรวะ ซึมๆ”ฟาสต์ทักเมื่อเห็นเพื่อนผิดปกติระหว่างที่นั่งรออาจารย์เข้าคลาส

               “เมื่อคืนกูโดนน้องซีตัดสาย”ดันเต้หันมาตอบกลับเซ็งๆ

               “น้องเขาไม่ว่างเปล่า”ฟาสต์ช่วยแก้

               “ปิดเครื่องใส่ด้วย”เต้บอกต่อ

               “อาจจะแบตหมดไรงี้”ฟาสต์ยังคงพยายาม แต่ดันเต้ก็เพียงหันมามองแล้วไม่ได้พูดอะไร

               “เอาน่าๆน้องเขากลับวันนี้แล้วไม่ใช่หรอ”ฟาสต์เหมือนจะเห็นบรรยากาสขุ่นมัวโรยตัวรอบๆร่างหนาของเพื่อนเลยทีเดียว เจ้าตัวเลยได้แต่หัวเราะแหะๆอย่างนึกไม่ออกจะสรรหาคำพูดใดมาปลอบเพื่อนแล้ว

               “หมดมาดเลยเพื่อนกู ไม่คิดว่าน้องตัวเล็กๆคนเดียวจะทำให้มึงเป็นถึงขนาดนี้นะเนี่ย”

               “กูยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลย” แค่ไม่เจอแค่วันเดียวเขาก็ว้าวุ่นใจจนต้องโทรไปหาซะแล้ว

               “ครั้งเดียวในชีวิตที่จะได้เห็นพี่เต้สุดฮอต ต้องมาหมดสภาพเพราะเรียกร้องความสนใจจากน้องคนนึงไม่สำเร็จ”กวางพูดเสียงอ่อนเสียงหวานล้อเลียนพร้อมหัวเราะเยาะเสียงดังแบบที่ดันเต้นึกหมั่นไส้

               “ทั้งที่คิดว่าซีก็หวั่นไหวกับกูบ้างแล้วนะเว้ย แต่มันก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี”ดันเต้ว่าแล้วเท้าคางกับโต๊ะ

               “แล้วยิ่งมีไอ้เด็กไม้นั้นยิ่งไว้ใจไม่ได้ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวเผลอโดนมันคาบไปกินกันพอดี”

               “อยากให้ช่วยมั้ยละ”จู่ๆตึกก็พูดขึ้นเรียกให้ดันเต้ต้องหันไปมองอย่างสนใจ

               “มึงจะช่วยยังไง?”

               “กูมีแผน”ตึกสบตากับฟาสต์ก่อนที่ทั้งคู่จะพรายยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปยังเพื่อนสองหนุ่มสาวที่ได้แต่มองมาด้วยความงุงงง