Where are you my Princess? (Yaoi)

               
 
               ยามเย็นของร้านเบเกอรี่คาเฟ่แห่งหนึ่งที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักให้ใกล้ชิดธรรมชาติ ร้านค่อนข้างกว้างภายในทาสีขาวสะอาดตาหากมองทะลุกระจกบานใหญ่ที่มีอยู่รอบร้านจะเห็นสวนสวยสีเขียวร่มรื่น ภายในร้านคราคร่ำไปด้วยหนุ่มสาวที่ต่างแวะเวียนมาชิมเบเกอรี่โฮมเมดหอมนุ่มแสนอร่อย และวันนี้ลูกค้าสาวๆดูจะเยอะเป็นพิเศษเมื่อมีหนุ่มมลูกครึ่งใบหน้าหล่อเหลานั่งเรียกแขกอยู่ข้างกระจก ชวนให้คนที่เดินผ่านต้องเลี้ยวเข้าร้านมามองใกล้ๆ
“อะไรฮึตาเต้ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญอยู่นั้นละ”ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักร่างสูงด้วยรอยยิ้มใจดี ใบหน้าที่แม้อายุจะล่วงเลยไปมากแล้วแต่ยังส่อเคล้าความสวยสง่า ทำให้ดันเต้หันไปตอบกลับพร้อมส่งยิ้มบางให้อย่างคุ้นเคย
               “ไม่มีอะไรหรอกครับแม่”แค่กำลังคิดถึงคนที่เขาพึ่งรู้ตัวว่าแอบชอบ
               “ช่วงนี้ก็แปลกคน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนะเราน่ะ วันก่อนยังเห็นซึมๆอยู่เลยวันนี้กลับมาสดใสซะอย่างนั้น”คุณตรีทิพท์ว่าพรางทรุดลงตรงที่นั่งฝั่งตรงข้ามลูกชาย
ซึ่งคำบอกเล่าของมารดาทำให้ดันเต้หัวเราะเบาๆในลำคอ เขาพึ่งจะรู้ว่าร่างบางมีอิทธิพลกับอารมณ์เขามากพอสมควรเลยทีเดียว
               “แม่ครับแล้วเจ้าสองแฝดมันไปไหนละเนี่ย ไม่มาช่วยที่ร้านหรอ”ร้านนี้เป็นร้านของแม่ดันเต้นั้นเอง
               “น้องเราจะเข้ามหาลัยอยู่ปีนี้ แม่เลยไม่อยากให้มา ปล่อยให้เตรียมตัวอ่านหนังสือกันดีกว่า”
               “นั่นสิ”
               สองแฝดที่พวกดันเต้กำลังพูดนั้นคือ น้องสาวน้องชายฝาแฝดของเขาที่หน้าเหมือนกันเปี๊ยบอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกทีหลังเลิกเรียนทั้งสองคนมักจะมาคอยช่วยแม่อยู่ที่ร้าน แต่ตอนนี้เรียนอยู่ม.6กันแล้วเลยกำลังวุ่นๆกับการเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
               “เรานั้นละ รูปหล่อของแม่ว่างๆก็มาช่วยแม่หน่อยสิ”
               “พ่ออุส่าบอกไม่ต้องทำงานก็ได้ก็ไม่ยอมเองนี่ครับ”
               “ก็อยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อนี่น่า”
“ครับๆ”
               นี่ละแม่ของเขา ไม่ค่อยชอบอยู่เฉยๆทั้งที่สภาพร่างกายของตัวเองไม่ค่อยแข็งแรง คุณพ่อถึงได้บอกให้อยู่บ้านไม่ต้องไปทำงานไห้เสี่ยงเป็นอะไรไป
               พ่อทำธุรกิจเกี่ยวกับการเงิน บริษัทก็มั่นคงและกำลังเจริญเติบโต ยังไงซะพ่อก็ทำงานหาเงินคนเดียวไหวและมีพอกินพอใช้เลยทีเดียว แต่แม่เขาก็ดื่อซะ ยังไงก็จะไม่ยอมอยู่บ้านเฉยๆท่าเดียวจนพ่อต้องยอมให้เปิดร้านนี้ใกล้ๆบ้านแล้วกำชับแล้วกำชับอีกว่าห้ามทำงานหนัก พร้อมส่งเจ้าสองแฝดมาเฝ้า ตัวเขาเองก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้เลยต้องแวะมาดูที่ร้านบ่อยๆเหมือนกัน
               “แต่พอเจ้าแฝดไม่อยู่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน แม่ว่าจะหาคนเพิ่มอยู่ละนะ”คำบอกเล่าของคนเป็นแม่ทำให้ดันเต้มีคววามคิดหนึ่งผลุดขึ้นมา
               “แม่ครับ”
               “จ๊ะ?”
               “ถ้าอยากได้คนเพิ่มผมมีคนแนะนำนะครับ”
 
               ร่างสูงใหญ่ของหนุ่มลูกครึ่งก้าวเข้ามาในบาร์Night skyอีกครั้ง แล้วตรงไปที่เคาเตอร์ทันทีเพื่อหาร่างผอมบางที่เขาไม่ได้เจอมาสองวันแล้วเนื้องจากเจ้าตัวต้องหยุดเรียนและลางานเพราะพิษไข้ที่โจมตี
               “สวัสดีครับ”เมื่อเห็นร่างของรุ่นพี่หนุ่มซีจึงเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้อย่างสบายใจเมื่อล่าสุดที่คุยกัน พี่ดันเต้จะไม่สงสัยว่าเขาเป็นผู้หญิงคนนั้นอีก ถึงแม้จะยังรู้สึกผิดอยู่แต่เป็นแบบนี้เขาก็สบายใจกว่า
               “หวัดดี ไข้เป็นยังไงบ้าง”
               “หายดีแล้วละครับ”
               “จริงหรอ ไหนดูซิ”แล้วมือหนาก็ถูกลงเอื้อมออกมา ในวินาทีแรกซีนึกว่าอีกฝ่ายจะลองอังหน้าผากเพื่อวัดไข้ดูเจ้าตัวจึงยื้นหน้าเข้าไปใกล้ให้อีกฝ่ายแตะได้ถนัด
               แต่มือนั้นกลับยื้นเลยหน้าเขาไป แล้วไปกดลงที่หลังศรีษะให้หน้าผากเขาแนบชิดเข้ากับหน้าผากของชายหนุ่ม สัมผัสที่แนบชิด หน้าผากที่แตะกัน และปลายจมูกที่อยู่ห่างไม่ถึงเซน ทำให้ซีรู้สึกได้ถึงเลือดที่พากันสูบฉีดขึ้นมากองรวมกันอยู่ที่ใบหน้าให้เจ้าตัวต้องรีบผละออก ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมแต่โดยดีแต่กลับมองมาด้วยสายตาพราวระริก
“มีไข้อยู่หน่อยๆรึเปล่า”
               “ไม่ครับ ผมหายดีแล้วจริงๆ อ่าพี่ดันเต้จะรับอะไรดีครับ”ซีรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง
               โชคดีนะที่ร้านพึ่งเปิดเลยยังไม่มีแขกนั่งอยู่ที่เคาเตอร์ ถ้ามาเห็นพวกเขาแบบนั้นละก็ได้เข้าใจผิดไปไหนต่อไหนกันพอดี!
               “ขอB25แล้วกัน”
               “หนาวหรอครับถึงดื่มเหล้าร้อนๆแบบนี้”ซีถามอย่างแปลกใจเมื่อรุ่นพี่หนุ่มสั่งเหล้าร้อน ที่นิยมกินกันให้ร่างกายอบอุ่น
               “หนาวใจน่ะ กำลังต้องการคนดูแล”น้ำเสียงทุ่มนุ่มและสายตาที่ลึกล้ำพร้อมร้อยยิ้มบางที่ซีไม่อาจคาดเดาส่งให้ใจที่เกือบจะสงบไปแล้วเต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง และได้แต่ทำปากพะงาบๆอย่างไม่รู้ว่าจะโต้ตอบกลับไปเช่นไร
               ซึ่งปฎิกิริยาของร่างบางก็ทำให้ดันเต้รู้สึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย“หึๆ แอร์ที่ร้านมันเย็นน่ะ”
               “คะ..ครับ”พอได้สติซีก็รีบกุลีกุจอหันไปเตรียมเหล้าที่อีกฝ่ายสั่งทันที
               ซีหันไปหยิบเหล้า3ชนิดอันได้แก่ Kahlua , Bailey's และTriple Sec มาบรรจงรินให้เป็นชั้นเรียงกันสวยๆในแก้วช๊อด ก่อนเสิร์ฟก็เอื้อมไปหยิบเอาไฟแช็คที่อยู่ใกล้ๆมาจุดไฟลงไปแล้วจึงวางแก้วลงตรงหน้าพี่ดันเต้ ซึ่งอีกฝ่ายพอรับหลอดมาจากมือบางแล้วก็ดูดกินรวดเดียวหมด
               ซีเห็นชายหนุ่มดื่มแอลกอฮอล์พวกนี้แล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาว่า“ทำไมพี่ดันเต้ไม่ไปที่ผับบ้างละครับ”
               “ไม่ค่อยชอบที่วุ่นวายน่ะ ไปแล้วชอบโดนสี”
               “ผมพอจะเข้าใจ”หน้าตาแบบเขาไม่แปลกที่จะมีใครหลายๆคนที่คิดว่าขอให้ได้แตะได้สีซักหน่อยก็ยังดี
               “จริงๆวันนี้พี่ไม่ได้จะมาดื่มหรอกตั้งใจจะมาหาซีต่างหาก”
               “มีอะไรงั้นหรอครับ?”
               “ถ้าไม่มีพี่จะมาหาไม่ได้หรอ”แล้วร่างสูงก็ส่งสายตาสื่อความหมายมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริมที่ทำให้ซีสับสน
               “ผมไม่ได้….”
               “พี่มีงานมาเสนอให้ซีทำน่ะ”พอดูว่าจะแกล้งร่างบางมากไปแล้ว ดันเต้เลยตัดบทเข้าเรื่องทันทีอย่างขำๆ
               “งานอะไรหรอครับ?”
               “ร้านเบอเกอรี่คาเฟ่ของแม่พี่เอง พอดีกำลังต้องการคนช่วยงานเพิ่มน่ะ สนใจมั้ย”
               “สนครับ!”โดยไม่ลังเลซีรีบตอบตกลงทันใดด้วยแววตาพราวระยับอย่างตื่นเต้น ซึ่งดันเต้ก็มองปฎิกิริยานั้นยิ้มๆพอตัวเขายอมรับได้แล้วว่ารู้สึกยังไงกับคนตรงหน้า
ให้ตายสิ เขายิ่งเห็นร่างบางน่ารักขึ้นไปอีก
              
               แล้วในวันหยุดซีก็นัดกับพี่ดันเต้ไปที่ร้านของแม่พี่เขาเพื่อคุยรายละเอียด พวกเขาตกลงกันว่าจะไปตอนประมาณ3โมงซึ่งซีขอลางานจากร้านอาหารที่วันหยุดเขาจะไปทำแบบเต็มวันไว้แล้ว
               แต่ตอนซีออกจากร้านมาเพื่อจะตรงไปที่ร้านเบเกอรี่นั้นก็ต้องแปลกใจเมื่อพบรุ่นพี่หนุ่มมารอรับอยู่ก่อนแล้วด้วยอ้างว่ากลัวเขาหลงเลยมารับเองเลยดีกว่า
               เมื่อพวกเขาทั้งสองมาถึงร้าน พี่ดันเต้ก็เดินนำเขาไปหาผู้หญิงท่าทางใจดีที่คิดว่าคงจะเป็นแม่ของรุ่นพี่ทันทีพร้อมแนะนำตัวให้เสร็จสรรพจนซียกมือไหว้แทบไม่ทัน
“แม่ครับ นี่น้องซีรุ่นน้องผม คนที่ผมจะแนะนำให้น่ะครับ”
“สวัสดีครับ”
               “ไหว้พระเถอะจ๊ะ ป่ะเราไปนั่งคุยกันตรงนู้นดีกว่านะ”แม่พี่ดันเต้หันไปสั่งงานกับลูกน้องนิดหน่อยก่อนจะเดินนำไปโต๊ะกลมที่อยู่ในมุมค่อนข้างเป็นส่วนตัว
               แล้วพวกเขาก็เริ่มคุยเรื่องรายละเอียดของงานกัน ว่าตกลงแล้วซีจะย้านจากร้านอาหารที่ทำอยู่มาทำงานที่นี่แทนแบบพาทไทม์โดยจะทำทุกเย็นเป็นพนังงานเสริมแล้ววันหยุดจะมาทำแบบเต็มวันคอยช่วยเป็นลูกมือคุณทิพท์ทำขนม เขาดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆที่จะได้มาทำงานในร้านเบเกอรี่แบบนี้
               “งั้นหนูซีก็เริ่มงานพรุ้งนี้ได้เลยนะจ๊ะ”
               “ครับ งั้นเดี๋ยวผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีจะได้เวลาเข้างานของผมแล้ว”ซีบอกเมื่อเขาเห็นว่าพวกตนคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาเย็นมากแล้ว และเขาต้องไปเข้างานที่บาร์ต่อ
               “จ๊ะ เดินทางปลอดภัยนะ”
               “ครับ สวัสดีครับคุณป้า”ซีไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม
               “เรียกป้าแล้วแก่จังเรียกแม่ดีกว่านะลูก”คนสูงวัยก็ยิ้มกลับด้วยความเอื้อเฟื้อซึ่งซีก็ยิ้มตอบแล้วรับครับด้วยความยินดี ก่อนจะลุกขึ้น
               “ครับคุณแม่”
               “ซีเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”พี่ดันเต้ลุกขึ้นยืนตามทำให้ซีต้องรีบร้องห้าม
               “ไม่เป็นไรหรอกครับ”
               “เอาน่า ไปเถอะเดี๋ยวสายนะ”แล้วก็เข้าอีหรอบเดิมหมดข้อที่จะเถียง หรือเขาเริ่มเรียนรู้แล้วว่าต่อให้เถียงไปผู้ชายคนนี้ก็จะไปส่งเขาจนได้นั้นละ
               “ครับ”ซีจึงยอมรับคำแล้วเดินนำไปรอที่หน้าร้าน ดันเต้จะเดินตามแต่คำพูดลอยๆของคนที่นั่งอยู่ก็ลอยเข้าหูมาซะก่อน
               “หนูซีนี่ทำงานเยอะจริงๆเลยนะ”
               “เขามีเหตุจำเป็นนิดหน่อยนะครับ”แล้วดันเต้ก็เล่าเรื่องของซีให้ฟังแบบคร่าวๆ ซึ่งหลังจากที่ได้ฟังคุณทิพย์ก็ออกจะสงสารรุ่นน้องของลูกชายคนนี้ไม่ได้
               “งั้นเราต้องเอ็นดูน้องเขาให้มากๆนะรู้มั้ย”
               “แน่นอนอยู่แล้วครับ”ดันเต้รับคำพร้อมยกยิ้อย่างหมายมาด ก่อนจะเดิมตามร่างบางออกไป
               ต่อไปนี้เขาจะเป็นคนดูแลซีเอง แต่ก่อนอื่นต้องทำให้ให้เจ้าตัวยอมให้เขาดูแลก่อนละนะ