Where are you my Princess? (Yaoi)

               ร่างผอมบางของซีกำลังเดินดูนาฬิกาออกมาจากห้องเรียน วันนี้เป็นวันทำงานที่ร้านแม่พี่ดันเต้เป็นวันแรกเขาไม่อยากจะไปสาย ที่ร้านเบเกอรี่นั้นเขาเข้างานเร็วกว่าที่ร้านอาหารดังนั้นเลิกเรียนแล้วต้องไปเลยไม่มีเวลาเข้าชมรมแต่ถึงอย่างนั้น ได้ไปทำงานในร้านที่ฝันไว้ถึงไม่ได้เข้าชมรมก็ไม่เป็นไร

               ซีเดินออกมาพร้อมไม้และทอฝันแต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างของรุ่นพี่หนุ่มที่คุ้นเคยเดินมาดักหน้าไว้ และโดยที่ซียังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ก็โดนคนตรงหน้าแทรกขึ้นมาเสียก่อน

               “พี่มารับ”พี่ดันเต้ว่าพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางมาให้

               “จริงๆเดี๋ยวผมไปเองก็ได้ครับ”ซีปฎิเสธเหมือนทุกที

               “ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันเลยไง”

               “อะครับ”แต่ก็ไร้ผลเหมือนทุกครั้งไป

               “ซี!”จู่ๆไม้ก็เรียกขึ้นเสียงเข้มพร้อมกับคว้าแขนร่างบางฉุดให้ถอยห่างจากหนุ่มลูกครึ่ง

               “อะไรหรอ?”ซีเอ่ยปากถามอย่างงุงงงเมื่อจู่ๆเพื่อนเขาก็ดูแปลกไป

               “จะไปไหนน่ะ ไม่ต้องไปทำงานหรอ”

               “ไป แต่เราย้ายไปทำที่ร้านของแม่พี่ดันเต้น่ะ”

               “งั้นหรอ”จากคำบอกเล่าทำให้ไม้จำเป็นต้องตอบรับเสียงต่ำพรางหันไปจ้องร่างสูงเขม่ง….เล่นแบบนี้เลยงั้นหรอ

               ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่นำพาแต่อย่างใดมีเพียงรอยยิ้มท้าทายที่ส่งมาให้อย่างเหนือชั้น พร้อมกับที่บรรยากาศโดยรอบเริ่มเย็บเหยียบ

               หนึ่งเจ็บแค้น หนึ่งท้าทาย หนึ่งงุงงง กับอีกหนึ่งที่ดูจะอยู่ผิดที่ผิดทาง ทอฝันรู้สึกเหมือนตัวเองโดนกันออกจากพวกคนตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย แต่จะทิ้งไว้ก็ไม่ได้เมื่อบรรยากาศมันดูเริ่มจะมาคุขึ้นเรื่อยๆ เลยจำเป็นจะต้องเสี่ยงตายหาทางขัดจังหวะในทันใด

               “อ่า พี่เต้กับซีไปกันเถอะนะคะ เดี๋ยวจะสายเอาน้า ป่ะซีเดี๋ยวเราไปส่งที่รถนะ”จากนั้นก็จัดการลากตัวกลางของเรื่องนำไปก่อนเพื่อน ทิ้งไว้เพียงสองหนุ่มที่ยังมีข้อพิพาทกันอยู่

               “ไหนว่าแค่น้องชาย”

               “ซีเป็นน้องชาย”ดันเต้ว่าก่อนจะเริ่มออกเดิน

               “แต่เป็นของพี่แค่คนเดียว”

               รู้ตัวแล้วสินะ!

               ไม้มองตามแผ่นหลังกว้างที่เมื่อพูดจบก็ออกเดินไปทันทีอย่างเจ็บใจ ตลอดมาเขายังพอวางใจเพราะมันไม่แม้แต่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามองรุ่นน้องของตัวเองด้วยสายตาแบบไหน แต่ตอนนี้มันรู้แล้วและดูท่าจะรุกหนักเสียด้วย

               เพราะเห็นซียังไม่สนใจเรื่องพวกนี้เขาเลยคิดว่าจะค่อยเป็นค่อยไป แต่ต่อไปเขาคงนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้แล้ว มีคนพูดกันว่าแข่งจีบสาวกับพี่ดันเต้ยังไงก็มีแต่แพ้กับแพ้ แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องจีบหนุ่มนี่ แล้วเรามาดูกันว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ!!

               ซีไปทำงานที่ร้านของแม่พี่ดันเต้มาหลายวันแล้ว ซึ่งทุกครั้งจะมีร่างของรุ่นพี่หนุ่มมาปรากฎให้เห็นอยู่ต่อหน้าเพื่อมารับเขาไปทำงาน เขายังอดแปลกใจไม่ได้ว่าพี่ดันเต้รู้ตารางเรียนเขาได้อย่างไรว่าเขามีเรียนเมื่อไรและเรียนที่ไหนถึงได้สามารถมาดักเขาที่ห้องได้ตลอด แม้จะเคยปฎิเสธและเคยบอกไปหลายครั้งแล้วว่าเขาไปเองก็ได้แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลซักเท่าไร

               แล้วช่วงนี้ก็รู้สึกว่าไม้นั้นจะเข้ามาใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม และคอยดูแลเทคแคร์เอาใจมากขึ้นจนเขารู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนักเพราะคิดว่าเขาคงคิดมากไปเอง

               แล้วดูเหมือนว่าเพื่อนเขากับพี่ดันเต้จะไม่ค่อยถูกกันเท่าไรไม่รู้ว่าเคยไปมีเรื่องอะไรกันมาก่อน ทุกครั้งที่เจอหน้ากันถึงได้ดูน่ากลัวๆยังไงก็ไม่รู้

               “ลูกซีมานวดแป้งให้แม่หน่อยแม่หมดแรงแล้ว”เสียงคุณทิพย์เรียกขึ้นขัดจังหวะการคิดของชายหนุ่ม ทำให้ซีผละออกจากจานที่พึ่งล้างเสร็จตรงไปหาทันที

               “ครับ”

               วันนี้เป็นวันหยุดเขาถึงเข้ามาทำงานที่นี่แต่เช้า มาคอยเป็นลูกมือของแม่พี่ดันเต้ทำขนม หลายวันมานี้ที่ได้มาเป็นลูกจ้างที่ร้านทำให้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ใจดีมาก อ่อนโยนน่ารัก แต่ค่อนข้างเหนื่อยง่ายเพราะโรคประจำตัว แล้วถึงแม้อายุจะล่วงเลยไปมากแล้วแต่ก็ยังมีความซุกซนแบบสาวๆอยู่ไม่เสื่อมคลาย

               “หนูซีนี่เก่งสมกับที่เรียนคหกรรมจริงเลยนะ”คุณทิพย์ที่ยืนดูรุ่นน้องลูกชายนวดแป้งอย่างคล่งแคล่วแล้วก็อดจะชื่นชมไม่ได้

               “คุณแม่รู้ด้วยหรอครับว่าผมเรียนคหกรรม”ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเขาจะยังไม่เคยบอก

               “ตาเต้มันเล่าให้แม่ฟังน่ะ มันยังเล่าเกี่ยวกับตัวหนูให้ฟังอีกเยอะแยะเลยน่า”

               “หรอครับ ผิดกับผมที่ไม่ค่อยรู้เรื่องพี่ดันเต้เท่าไร”ซีอดจะรู้สึกวาบหวิวในอกไม่ได้เมื่อไม่รู้ว่ารุ่นพี่หนุ่มไปเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเขาไว้บ้าง

               “ลูกแม่น่ะเห็นเดินไปเดินมาหน้าหล่ออย่างนั้นเวลาอ้อนนะอย่างกับเด็ก แถมตอนเล็กๆยังเกเรมากด้วยนะ”

               “อย่างพี่ดันเต้น่ะหรอครับเกเร?”นึกยังไงก็จิตนาการใบหน้าสุขุมที่ระบายรอยยิ้มบางอยู่เป็นนิจนั้นเกเรไม่ออกเลยจริงๆ

               “ตัวดีเลยละ เอาแต่ใจมากอยากได้อะไรก็จะเอาให้ได้ ร้องกระจองงอแงจนน่าปวดหัวเลย บางทีแม่ยังคิดอยากเอาขี้เถ้ายัดปากมันอยู่”ว่าแล้วคนเป็นแม่ก็หัวเราะออกมาอย่างขำขัน

               “แต่ตอนนี้ดูเป็นคนใจดีออกนะครับ”คิดแล้วก็พาลให้นึกถึงสัมผัสอ่อนโยนที่ทำเอาเขาทำตัวไม่ถูกทุกที

               “ก็เพราะพอมีน้องนั้นละ สายเลือดคนเป็นพี่มันพุ่งพลานอยากเป็นฮีโร่ในสายตาน้องๆเลยทำตัวดีขึ้นแล้วพอโตก็คิดอะไรได้มากขึ้นด้วย แต่นิสัยก็คือนิสัยเปลี่ยนยากแต่เดี๋ยวนี้ดีหน่อยอยากได้อะไรก็พยามหามาด้วยตัวเองจนได้นั้นละ ”

               “ไม่คิดว่าพี่ดันเต้จะมีมุมแบบนั้นอยู่ด้วยนะครับ ในสายตาผมเขาออกจา….”สมบูรณ์พร้อม ทั้งหน้าตา ทรัพย์สิน และความสามารถ

               “ในโลกนี้ไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบหรอกจ๊ะ ทุกอย่างมันขึ้นกับมุมมองและความพอใจของแต่ละคนมากกว่านะ แม่เองก็ไม่ได้หวังจะให้เต้โตมาเป็ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเพราะยังไงก็เป็นไปไม่ได้คนเรายังไงก็ต้องมีข้อบกพร่องด้วยกันทั้งนั้นแต่แค่โตมาเป็นคนดีแม่ก็พอใจแล้ว” ปิดท้ายด้วยการยิ้มสวยๆที่พาให้คนมองอย่างซีอดจะยิ้มตามไม่ได้

               “คุณแม่น่ารักจังนะครับ”

               “หนูซีนี่ก็ปากหวานพูดแบบนี้แม่เขินนะ”คุณทิพย์แกล้งทำท่าเขินๆแล้วตีเข้าที่ไหล่ซีเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะของทั้งคู่ให้ดังไปทั่วครัวหลังร้าน

“นินทาอะไรผมกันอยู่ครับเนี่ย”ดันเต้ที่พึ่งมาถึงร้านเข้มมาทันได้ยินชื่อตัวเองแต่ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกันจึงเท้าแขนถามอยู่ที่ประตูอย่างแซวๆ ซึ่งคนแม่ก็ตอบกลับอย่างน่ารักเรียกเสียงหัวเราะให้ดังขึ้นอีกระรอกแสดงถึงความสนิทสนมของแม่ลูกคู่นี้

               “ความลับจ๊ะ”

               “อะไรกันครับเดี๋ยวนี้เอาผมมาขายแล้วหรอ”

               “ไหนๆก็มาแล้วมาช่วยแม่ทำมาหากินเลยมา แม่จะไปดูหน้าร้าน”แล้วคุณทิพย์ก็กวักมือเรียกลูกชายยิกๆ พร้อมชี้ไปที่พวกอุปกรณ์ทำขนมที่ยังไม่ได้ล้าง

               “ครับๆ”ดันเต้รับคำยิ้มๆก่อนจะเดินสวนคนเป็นแม่เข้าไปภายใน แล้วตรงไปจัดการตามที่สั่งทันทีพรางทักคนที่อยู่ก่อนแล้ว

               “เป็นไงเรา คุ้นกับงานรึยัง”

               “ครับ ต้องขอบคุณพี่ดันเต้ที่ชวนผมมาทำงาน”ซีหันกลับไปยิ้มให้ขณะที่นวดแป้งเสร็จและกำลังรอให้หมักตัว

               “ขอแค่ซีมีความสุขพี่ทำให้ได้ทุกอย่าง”สิ้นคำดวงตาสีอ่อนก็ตวัดมาสบนิ่ง ถ่ายทอดความหมายลึกซึ้งที่ซีไม่อาจเข้าใจ

               ซีรู้สึกเหมือนตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร รู้แค่ว่าดวงตาคู่นั้นทำให้เขารู้สึกร้อนไปทั้งหน้า มือไม้ก็เกะกะไปหมด เสียงในอกก็ดังเสียจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน

               ความเงียบโรยตัวอยู่ระหว่างทั้งคู่จนกระทั้งเสียงคุณทิพย์ดังเรียกลูกชายมาจากข้างนอก คนโดนเรียกยกยิ้มขึ้นที่มุมปากนิดนึงพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะจงใจเดินเฉียดร่างบางออกไปหน้าร้านทิ้งให้ซีไล่ตามเก็บสติสตังของตัวเองอยู่หลังร้านเสียให้วุ่น

               การทำงานวันนี้ซียอมรับเลยว่าค่อนข้างหนักกว่าที่ร้านอาหารอยู่พอสมควรเพราะนอกจากจะเป็นลูกมือทำขนมแล้วเขาต้องคอยเสิร์ฟด้วย อีกทั้งร้านนี้ยังมีบริการอาหารคาวบางอย่างด้วยซีจึงต้องวิ่งรอกเข้าไปทำเป็นครั้งคราวตามสูตรที่คุณทิพย์สอน และร้านนี้ค่อนข้างเป็นที่นิยมถึงพนักงาน5คนรวมตัวเขาจะพอรับมือไหวแต่ก็หนักอยู่เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นแค่นี้เขาไหวอยู่แล้ว

               “งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับคุณแม่”ซียกมือไหว้ลาคนอาวุโสอย่างนอบน้อมหลังเก็บกวาดครัวหลังร้านเสร็จเรียบร้อยและเตรียมตัวไปทำงานที่บาร์ต่อ

               “หนูซีวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ไปทำงานอีกที่ไหวหรอ”คุณทิพย์ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นร่างผอมบางมีท่าทีเหนื่อยอ่อน

                “ครับสบายมาก”

               “อย่าฝืนตัวเองมากนักนะจ๊ะ พักซักหน่อยแล้วค่อยไปมั้ย แม่เป็นห่วง”แล้วคุณทิพย์ยกเอาถาดขนมเก็บเข้าชั้นแต่พอหันกลับมาเห็นชายหนุ่มที่อยู่ๆก็เงียบไปก็ต้องตกใจ

               “หนูซีเป็นอะไรไป!”เสียงหวานร้องก่อนจะรีบเดินเข้าไปใกล้เมื่อเห็นหยาดน้ำใสๆไหลเออออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของซี

               “อ๊ะ…อ่าว”พอได้ยินดังนั้นซีก็รู้สึกตัว ยกมือขึ้นมาปาดที่ข้างแก้มอย่างนึกแปลกใจตัวเองที่จู่ๆก็ร้องไห้ คงเป็นเพราะความห่วงใยที่ผู้หญิงตรงหน้าบรรจงมอบให้นั้นทำให้เขาคิดถึงความรู้สึกที่หายไปนาน..ความรู้สึกอบอุ่นที่ได้จากสิ่งที่เรียกว่า…ครอบครัว

                “ขอโทษครับคุณทำให้ผมนึกถึงแม่ที่เสียไปแล้วของผมขึ้นมา”ร่างบางไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มือบางๆพยายามปาดเช็ดน้ำตาแต่มันก็ยังไหลไม่หยุด

               คุณทิพย์มองภาพนั้นแล้วระบายยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายให้หยุดเช็ดแล้วเป็นฝ่ายปาดน้ำตานั้นให้เบาๆ

               “ซีไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะจ๊ะ ยังมีคนอีกมากมายคอยอยู่ข้างๆ ถึงพวกเขาจะไม่พูดออกมาแต่ก็ยังมีคนค่อยเป็นห่วงซีอยู่นะ ไม่ว่าจะเพื่อนของซี พี่เต้ หรือแม่เองก็อยู่กับเรานะ”คุณทิพย์ค่อยๆจับจูงซีเหมือนเด็กน้อยไปยังเก้าอี้ใกล้ๆแล้วประคองให้นั่งลง ส่วนตัวเองก็นั่งลงอีกฝั่ง

               แต่มือทั้งคู่ก็ยังคงกอบกุมไว้แน่น สัมผัสของมือที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาช่างอบอุ่นอ่อนโยน มันทำให้ซีรู้สึกสงบได้อย่างประหลาด

               “คุณแม่ของซีเอง แม่ก็เชื่อว่ายังคอยเป็นห่วงอยู่ข้างๆซีเสมอแน่ อีกอย่างซีก็เองก็ถือว่าเป็นลูกแม่อีกคนนึงนะจ๊ะ”และแล้วน้ำตาที่เหมือนจะหยุดไหลของซีก็กลับเออคลอขึ้นมาอีกด้วยความตื้นตัน

               “ผมขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ”

               “ต้องได้อยู่แล้วสิจ๊ะ”คุณทิพย์ส่งยิ้มสวยพร้อมกับอ้าแขนออกกว้าง ซึ่งซีก็โผลงจากเก้าอี้แล้วคุกเข่าปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น ให้คนปลอบคอยโยกตัวโอ๋อยู่เงียบๆแบบไม่พูดอะไรปล่อยให้อีกฝ่ายระบายออกมาให้หมด

               ซีร้องไห้อยู่พักใหญ่ก่อนที่ความอบอุ่นจะทำให้เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัวอยู่บนตักของคุณทิพย์ ซึ่งเธอก็ไม่คิดปลุกนั่งลูบหัวหนุ่มน้อยเบาๆอยู่แบบนั้นจนกระทั้งลูกชายเดินเข้ามา

               “เพราะต้องดิ้นลนด้วยตัวเองมาตลอดเลยไม่ถนัดที่จะพึ่งพาใคร เพราะอย่างนั้นเลยไม่ค่อยแสดงความอ่อนไหวออกมา เป็นเด็กที่อดทนจริงๆเลยน้า”

               “ครับเรื่องนั้นผมรู้ดี”

               ดันเต้ยิ้มบางกับคำรำพึงของคนเป็นแม่ก่อนจะเดินเข้าไปช้อนตัวร่างบางขึ้นแนบอกอย่างเบามือไม่ให้รบกวนคนที่ยังอยู่ในห้วงนิทรา

               “ถ้าไม่ให้ไปทำงานละก็โวยวายแน่ ระหว่างนั้นให้เขาหลับไปก่อนแล้วกันครับเดี๋ยวผมไปส่งเขาเอง”ดันเต้ก้มมองใบหน้าคนในอ้อมแขนที่หลับไม่รู้เรื่องอย่างเอ็นดู

               “ดูแลน้องดีๆนะ”

               “ครับแน่นอนอยู่แล้ว”

               แล้วร่างสูงของลูกชายก็เดินออกไป ซึ่งคุณทิพย์ได้แต่มองตามยิ้มๆพรางคิดไปว่า “อย่างงี้ฉันก็ได้ลูกชายเพิ่มแทนที่จะเป็นลูกสาวสินะเนี่ย”