bad kiss จูบแสนร้าย ถึงยัยเจ้าหญิง

     "โอย...UO</ เวรกรรม เวรกรรมของฉันจริงๆ ทำไมต้องมาเจอเธอนะ นางมาร ทำไมไอ้มาเฟียขี้เต๊ะนั่นมันไม่จับยาหยีมาติดเกาะกับฉัน ทำไมต้องเป็นเธอด้วย โอย...ฉันอยากตายYOY"
     "แกพูดจริงๆหรอ ที่ว่าอยากตายน่ะ ก็ได้นะฉันจะสงเคราะห์ให้^^"
     "โอ๊ยๆ YOY/ ฉันพูดเล่น อย่าถือสาคนบ้าอย่าว่าคนหล่อเลย แค่นี้ฉันยังระบมไม่หาย ตาฉันจะบอดมั้ยเนี่ย ชกมาได้"
     ไฟนอลนอนโอดครวญอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้ากระท่อม ในขณะที่ฉันกำลังเดินสำรวจลู่ทางในการหนี
     "ควรจะขอบคุณฉันนะที่ชกนายแค่ข้างเดียว ถ้ายังปากสุนัขไม่เลิก คราวนี้ตาได้บอดสองข้างแน่"
     "โหดร้ายที่สุด น่าสงสารยาหยีที่มีพี่สาวอย่างเธอ แม่มด!"
     "=_= จะไม่เลิกพล่ามใช่มั้ย แค่โดนชกตาฉันไม่ได้ตัดขานายซักหน่อย เพราะฉะนั้นก็ช่วยลุกขึ้นมาทำตัวให้มีประโยชน์ซะบ้าง ถ้าไม่อยากแก่ตายอยู่ที่นี่"
     "จะรีบร้อนไปทำไม ยังไงเราก็ต้องได้กลับบ้านน่า พ่อไม่ปล่อยให้ลูกชายสุดที่รักอย่างฉันลำบากนานหรอก อย่าลืมสิว่าพ่อฉันเป็นใคร^^"
      "พ่อนายเป็นรัฐมนตรีกรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย... แล้วยังไง ตอนนี้เราอยู่ส่วนไหนของโลกก็ไม่รู้ ติดต่อใครก็ไม่ได้ พ่อนายมียานวิเศษรึไงถึงจะเหาะมาช่วยได้ทันใจ เราโดนลักพาตัวโดยพวกมาเฟียนะ ไม่ได้มาพักร้อน นายช่วยเดือดเนื้อร้อนใจหน่อยเถอะ!"
     "ที่นี่อากาศดีจัง ชักง่วงซะแล้วสิ^^"
     "=_="
     ฉันยืนเท้าเอวมองผู้ชายไม่เอาไหนที่นอนหนุนแขนแทนหมอนและยกขาขึ้นมาไขว้กันอย่างแสนสบายอารมณ์ ตาสีน้ำตาลเข้มค่อยๆหรี่ปรือและปิดลงในที่สุด! ขอบคุณ เพื่อนร่วมชะตากรรมของฉันหลับไปแล้ว
     "เดี๋ยวแม่ก็หนีไปคนเดียวซะหรอก!"
     มัวอารมณ์เสียไปก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อไม่มีใครช่วย ฉันก็ต้องช่วยเหลือตัวเอง ฉันเดินสำรวจรอบกระท่อมแต่ก็มองไม่เห็นทางว่าจะหนีไปทางไหนได้ กระท่อมแห่งนี้ตั้งอยู่บนเชิงผาสูง มองลงไปทั้งสี่ทิศก็มีแต่ทะเล ต้องไม่เป็นอย่างนี้สิ ถ้าที่นี่ตั้งอยู่บนเกาะ มันก็ต้องมีท่าเทียบเรือ ต้องมีหาดทรายที่ไหนซักแห่งสำหรับจอดเรือ เพราะเครื่องบินเจ๊ตไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว คนบนเกาะต้องการอาหารและปัจจัยทั้งสี่ ทางเดียวที่คนบนเกาะจะออกไปสู่โลกภายนอกได้นั้น มีเพียงเรือ! แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ-_-?
     "ชะโงกหน้าออกไปแบบนั้น เดี๋ยวก็ตกลงไปตายหรอก บอกเลยว่าโดนชะแง่นหินเสียบน่ะ ศพไม่สวย!"
     เสียงห้าวดังขึ้นด้านหลังทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัวแทบไถลลงทะเล ดีที่มีมือหนามาคว้าแขนไว้แล้วดึงเข้าหาอกกว้าง ได้กลิ่นลูกอมรสมิ้นท์ในระยะประชิดเลยล่ะ
     "O_O นะ นายฮาคิ"
     "=_=p" 
     ยังติดอมยิ้มตลอดเวลาสินะ แต่คราวนี้ไม่ได้อมเอาไว้ในปาก แต่ถือมันด้วยมืออีกข้าง มองใกล้ๆอย่างนี้แล้วหน้าใสจัง สิวซักเม็ดก็ไม่มีO///O
     "=_=p"
     จึก!
     "O_< จะบ้าหรอ เอาด้ามอมยิ้มมาจิ้มหน้าผากผู้หญิงได้ยังไง เจ็บนะ"
     "เป็นรอยด้วยO_Op"
     "ก็ต้องเป็นรอยน่ะสิ อีตาบ้า!"
     "^^P"
     ยังจะอมยิ้มอีก ถึงจะเพียงเล็กน้อยแต่ฉันก็แอบเห็นนะ
     "รีบขยับเข้ามาเถอะ จะให้ฉันกอดอีกนานมั้ย" 
     "กะ ก็ปล่อยสิ>///<"
     ฉันรีบผลักฮาคิออกห่างแล้วเดินดุ่มๆเข้ามาด้านใน แกล้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนอาการร้อนวาบที่ใบหน้าจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เผลออยู่ในอ้อมกอดผู้ชายตั้งนานได้ยังไง ยัยวาเลนไทน์เอ๊ย!
     "แล้วมีธุระอะไร ถึงเดินมาหาถึงที่นี่"
     "นายใหญ่เรียกให้ไปพบ"
     "เรียกทำไม ก็เพิ่งแยกกันสักพักนี่เอง"
     "ก็นายใหญ่เรียก"
     "ธุระอะไร แล้วเรียกไฟนอลด้วยหรือเปล่า"
     "ไม่ เรียกเธอคนเดียว"
     "ฉันไม่ใช่ขี้ข้าเขานะ ไม่ไปหรอก ถ้าไปก็เสียศักดิ์ศรีแย่ ฉันไม่ไป มีธุระอะไรก็ให้เขามาหาฉันเองก็แล้วกัน"
     ว่าเสร็จก็โบกมือลาแล้วหันหลังให้ทันที ฮาคิไม่ยอมแพ้ เขาเดินมาดักหน้า
     "อะไรอีก!"
     "นายใหญ่รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องดื้อไม่ยอมทำตาม ท่านเลยมีทางเลือกมาเสนอให้"
     ทางเลือกอีกแล้ว พอฮาเรมเสนอทางเลือกที่ไร ฉันใจไม่ดีทุกที=_=
     "ไม่อยากฟัง"
     "ทางเลือกที่หนึ่ง ถ้าเธอยอมไปพบท่านแต่โดยดี จะมีอาหารเช้าเป็นการตอบแทน เดาว่าเช้านี้เธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องและกำลังหิวจัด"
     "หน๊อย เห็นฉันเป็นคนตะกละรึไง..."
     โครก...คราก...!ไอ้ท้องบ้า ร้องเสียงดังประจานฉันจนได้TOT
     "หึ^_^P"
     "แล้วทางเลือกที่สองล่ะ"
     "ถ้าเธอไม่ไปพบนายใหญ่ ท่านให้ฉันจับเธอโยนลงทะเลได้เลย เพื่อเป็นอาหารของปลาฉลาม สร้างบุญกุศลครั้งยิ่งใหญ่-_-P"
     คิดไว้แล้วเชียว ทางเลือกจากไอ้คนหน้าเลือดทำให้ฉันเป็นคน'ไม่มีทางเลือก' ทุกทีสิน่า
 
     อึก อึก อึก!
     ฉันกระดกน้ำเปล่าลงคอเป็นการปิดท้ายอาหารเช้ามื้อใหญ่ที่อุดมไปด้วยอาหารทะเล กุ้งตัวใหญ่ ปูกล้ามโต หอยนางรมกองพะเนินและน้ำจิ้มซีฟู้ดรสแซบ>.< ฮ้า...อิ่มอีหลี^^
     "อิ่มแล้วสินะ"
     "อื้อ!^^ขอบใจนะ อาหารมื้อนี้วิเศษมากเลย ไม่ได้กินอาหารทะเลสดๆแบบนี้มานานแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ไปเที่ยวทะเลก็เห็นจะเป็นหน้าร้อนปีที่แล้วที่ฮาวาย เฮ้อ...มีความสุข^^"
     "ขี้อวด=_="
     "อิจฉาล่ะสิ ก็นะ คนมันรวย ช่วยไม่ได้^^/"
     "ก็เพราะรวยจนน่าหมั่นไส้ เลยโดนจับมาแบบนี้"
     "หน็อย คนกำลังอารมณ์ดีดี ยังมายั้วะใส่อีก>O<"
     "เป็นแค่เชลย กล้าทำหน้ามีความสุขหรอ เธอต้องทุกข์ทรมานสิ=_="
     "ประสาทกลับรึไง กินอิ่มนอนหลับ ต่อให้นอนในกระท่อมท้ายสวน ฉันก็ยังยิ้มได้ย่ะ จะมานั่งอมทุกข์เหมือนนายทำไมกัน คนที่เอาแต่ทำหน้าบึ่งน่ะ ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้หรอก ซักวันอาจะต้องอยู่คนเดียว!"
     "เธอ!"
     ฮาเรมโกรธจนหน้าแดง ตบโต๊ะอย่างแรงจนกุ้งหอยปูปลาแทบกระเด้งออกจากจาน เขาขึ้นเสียงดังจนฮาคิรีบวิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ในห้องรับประทานอาหาร แต่ฮาเรมก็โบกมือไล่ แล้วพยายามเก็บอารมณ์อย่างยากเย็น
     ฉันเพียงไหวไหล่เบาๆให้กับปฏิกิริยาของเขา ใครจะสน อยากนิสัยไม่ดีเองนี่นา พูดความจริงก็ทำเป็นโกรธ คนอะไรใจร้อนไม่เข้าท่า=_=
     "อ้อ!อาหารยังเหลือนี่นา ฉันขอห่อกลับไปให้อีตาไฟนอลนะ ป่านนี้หิวตายแล้วมั้ง"
     "หมอนั่นกินอิ่มแล้วล่ะ ฉันให้ไปกินกับคนสวนแล้ว"
     "อะไรนะ!ให้ลูกรัฐมนตรีไปนั่งกินข้าวกับคนสวน ทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ นะนั่นน่ะO_O"
     "ไม่ต้องห่วง มื้อหน้าถ้ายังปากดี เธออาจต้องไปนั่งกินข้าวกับสาวใช้"
     "หมายถึงนั่งล้อมวงกินบนเสื่อ กินข้าวในชามน่ะหรอ ง่ะ! ไม่เอานะ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันขอทนนั่งมองหน้าบูดๆของนายไป กินข้าวไปดีกว่า เนาะๆ^O^"
     "=_="
     "^^"
     "ตามฉันมา ฉันมีงานให้เธอทำ"
     ฮาเรมลุกขึ้นเดินออกจากห้อง โดยมีฉันเดินตามอีกเช่นเคย เขาพาลัดเลาะมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องสมุดของวิลล่าหลังนี้ โอ้โห@O@ หนังสือเพียบเลย
     "จะให้ฉันทำอะไรหรอ"
     "ติดต่อกับพ่อของเธอ แล้วบอกข้อเสนอที่ฉันต้องการ!"
     "คิดออกแล้วหรอว่าต้องการอะไร^^"
     เย้ๆ^^จะได้กลับบ้านแล้ว
     "ฟังฉันให้ดี อย่าจำตกหล่นล่ะ^_^"
     รอยยิ้มแบบนี้มัน...ช่างชั่วร้ายO^O!