bad kiss จูบแสนร้าย ถึงยัยเจ้าหญิง

     "เฮ้ ! ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว อย่ามานอนน้ำลายยืดใส่ฉันนะ ยัยคุณหนู-O-"

     เสียงใครเนี่ย หนวกหูจัง คนจะหลับจะนอน แจ๊บ แจ๊บ U.Uzzz

     "ตื่น ตื่น! เฮ้ย...น้ำลายเธอ อย่าไหลนะ สูดมันกลับไปเดี๋ยวนี้!>O<"

     หนวกหูจริง นาฬิกาปลุกอะไรพูดได้ด้วย ต้องเป็นยัยจูนินเบอร์ที่แกล้งฉันแน่ๆอย่างนี้ต้องพัง

     ทุบ ทุบ ทุบ U_U/

     "ทุบฉันเลยหรอ ยัยบ้า ฉันรู้นะว่าเธอแกล้งหลับ ตื่น!"

     แอ๊ก! จะตายแล้ว ทำไมเหมือนโดนเขย่าตัวเลย เจ็บนะ!

     "หือ?นี่นายกำลังทำอะไรน่ะ ทอยลูกเต๋าอยู่หรอU-O"

     ฉันถามพร้อมเอามือขยี้ตาแก้ง่วง หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ จำไม่ได้เลย

     "=_="

     ตีหน้ายักอีกแล้ว ไอ้หมอนี่มันยิ้มเป็นมั้ยเนี่ย เฮ้อ...หันไปสนใจอย่างอื่นคงสบายลูกตากว่านี้

     "O_O วิลล่า!"

     "บ้านฉันเอง ลงมาสิ"

     ฮาเรมพูดยิ้มๆด้วยความภูมิใจ เขาผายมือไปยังวิลล่าสุดหรูที่ฉันบอกได้คำเดียวว่า อย่างกับหลุดมาอยู่ใน wonder land ของอลิซ

     ฉันค่อยๆก้าวลงจากเครื่องบินเจ๊ตที่จอดเทียบประตูทางเข้าสู่ตัววิลล่า ฮาเรมเดินนำหน้าผ่านรั้วอิฐสีแดงที่ปกคลุมด้วยเถาองุ่นดูมีศิลปะ ประตูรั้วเหล็กดัดขนาดใหญ่ดูโบราณน่าเกรงขาม ตรงไปคือตัววิลล่าหรือปราสาทเก่าแก่ของพวกขุนนางสมัยก่อนที่ทำจากหินสีน้ำตาล เสามุขประตูทำจากหินอ่อนสีขาว ขนาดของวิลล่านับว่ามาตรฐาน ดูจากสภาพแล้วคงได้รับการบูรณะอย่างสม่ำเสมอ ดูจากประตูหน้าต่างบางบานที่ดูมีสภาพใหม่และดูทันสมัย

     มองออกไปนอกรั้วฉันมองเห็น...ทะเล อย่าบอกนะว่า

     "นี่เราอยู่บนเกาะหรอ!"

     "ใช่ วิลล่าหลังนี้ตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวของฉัน ไม่ต้องถามหาพิกัด เพราะฉันไม่มีวันบอก ที่นี่เป็นความลับ"

     "โอ้ มาย ก็อตYOY ขอฉันเป็นลมแปบ"

     "ไม่อนุญาต"

      "เผด็จการ!"

     ฉันบ่นอุบอิบขณะเดินตามเขาเข้ามาในตัววิลล่าเรื่อยๆ อยากจะเขกกะบาลเจ้าคนบ้าอำนาจตรงหน้าใจแทบขาด หันซ้ายหันขวาไม่มีใคร เขกเลยดีมั้ยนะ^^

     เพราะนึกสนุก ฉันจึงแกล้งเงื้อมือทำท่าจะเขกหัวเขา แต่ทว่า...

     "โอ๊ะO_O!"

     "จะทำอะไร"

     เสียงแหบห้าวดังขึ้นพร้อมกับข้อมือของฉันที่กำลังจะโดนหัก

     "ฮาคิ=_="

     "นายใหญ่"

     คนที่ชื่อฮาคิค้อมหัวให้ผู้เป็นนายทั้งๆที่ยังล็อกข้อมือฉันไว้เสียแน่นหนา 

     "เจ็บนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ นาย...!"

     แล้วถ้อยคำก่นด่าก็ถูกกลืนลงคอ เมื่อสบเข้ากับสายตาคมดุจเหยี่ยวของผู้ชายตรงหน้า ผมทรงสกินเฮดกับใบหน้ารูปไข่เกลี่ยงเกลา ผิวคร้ามน้อยๆกับแก้มตุ้ยที่อมอมยิ้มเอาไว้ ต่างหูเงินรูปห่วง กับสูทคอจีน...นักเรียน? นักเลง? หรือพระเอกหนังญี่ปุ่น ช่วยอธิบายทีO_O

     "ผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำร้ายนาย ผมเห็นเลยเข้ามากันไว้"

     "มะ ไม่ใช่นะ ฉันแค่... แค่จะปัดรังแคให้นายก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นหรอว่ามันเยอะน่าเกลียดออก เสียภาพลักษณ์นะ!"

     โพล่งออกไปแบบนั้นแล้วแทบอยากจะกัดลิ้นตาย อีตาฮาเรมหรี่ตามองฉันอย่างรู้ทัน ฮาคิเองก็ออกแรงบีบจนแขนฉันเริ่มชา อะไรกัน ผู้ชายพวกนี้ จะโหดไปถึงไหนTOT

     "ปล่อยเธอซะ ฮาคิ"

     "ครับ"

     เฮ้อ...แขนฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันหันไปมองค้อนนายฮาคิอย่างไม่สบอารมณ์ ซึ่งเขาก็เพียงมองตอบนิ่งๆจากนั้นก็เปลี่ยนอมยิ้มให้ไปอยู่ที่แก้มอีกข้าง กวนประสาทกันทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้องเลย!

     "งานที่ให้ไปทำล่ะ"

     "เรียบร้อยดีครับ นายใหญ่ต้องการจะพบเขาเลยมั้ย"

     "ไว้ก่อน วันนี้เดินทางมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว ฉันอยากพักผ่อน นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ"

     "แล้ว...?"

     ฮาคิเหล่ตามาทางฉันที่ยืนเวิ้งว้างไร้ที่ไป

     "เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปเถอะ...อ้อ อย่าลืมดูแลเชลยอีกคนของเราดีดีล่ะ ฉันไม่ต้องการให้มีใครตายบนเกาะนี้ก่อนวันส่งมอบ"

     ฮาคิเพียงพยักหน้าแล้วก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ส่วนนายของเขาก็ทำท่าว่าจะเดินขึ้นไปชั้นบน  แล้วฉันล่ะ?

     "จะยืนบื้ออยู่อีกนานมั้ย ตามมาสิ"

     "ตามไปไหน คงไม่ได้คิดจะเผด็จศึกฉันหรอกนะ คงจะโง่เดินตามไปหรอก"

     ถึงจะอยู่ในฐานะเชลยแต่ความหยิ่งของฉันไม่อาจลดละได้ ยืนกอดอกประจันหน้ากับเขาตรงๆ

     "ฉันเหนื่อย วันนี้ไม่มีแรงทำอะไรเธอหรอก แค่จะพาไปดูห้องพัก แต่ถ้าเธอเป็นผู้หญิงอึดที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางล่ะก็ เชิญตามสบาย หาที่นอนเอาเองก็แล้วกัน=_="

     แล้วฉันจะยืนเฉยอยู่ไยล่ะคะ ศักดิ์ศรีมันไม่ได้ทำให้นอนอุ่นได้นะ

     "รอด้วย>^<"

 

     เช้าวันต่อมา...

     ก๊อก ก๊อก

     "เข้ามา"

     "อ้าว ตื่นแล้วหรอกหรือคะ ยังคิดอยู่ว่าจะมารบกวนหรือเปล่า"

     เมดสาวหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาพร้อมถุงเสื้อผ้าพะรุงพะรัง

     "ไม่หรอก นั่นเสื้อผ้าของฉันหรอ"

     "ค่ะ นายท่านสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน หวังว่าคุณผู้หญิงคงจะใส่ได้พอดีตัว^^"

     "อื้อ ขอบใจนะ"

     "ถ้าต้องการอะไรเพิ่มก็เรียกใช้ได้นะคะ ฉันมารีค่ะ^^"

     "จ๊ะ มารีมีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวฉันลงไป"

     มารีค้อมหัวน้อยๆไม่วายจึงหันมามองชุดที่ฉันใส่อย่างล้อเลียนแล้วเดินออกไป

     ฉันเดินไปที่กระจกแล้วมองดูสภาพตัวเองอย่างเก้อเขินแปลกๆเพราะเมื่อคืนไม่มีชุดเปลี่ยนจึงต้องบากหน้าไปยืมชุดอีตาฮาเรม แล้วก็ได้เพียงเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเพียงตัวเดียว ความยาวมันแค่ปิดก้นได้เท่านั้นเอง เพราะอย่างนี้ ถึงจะตื่นแต่เช้าก็ยังไม่กล้าลุกออกจากห้องไปไหน

 

      อีตาฮาเรม ไอ้คนเจ้าเล่ ผู้ชายร้ายกาจ หน๊อย!นึกว่าจะหวังดีหาเสื้อผ้ามาให้ ที่ไหนได้...อยากจะฆ่าให้ตาย!>O<

     "จะรีบไปไหน มากินข้าวด้วยกันก่อนสิ"

     เสียงห้าวดังมาจากห้องอาหาร ทำเอาเท้าฉันรีบเปลี่ยนทิศทันที

     "นี่มันอะไร! แกล้งกันชัดๆ"

     ฉันว่าพลางชูเสื้อผ้าให้คนตรงหน้าดู เขาเพียงไหวไหล่แล้วก้มกินอาหารตรงหน้าต่อเหมือนไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ

     "ไม่ชอบหรอ ใส่สบายออก"

     "ผ้าถุงกับเสื้อยืดเนี่ยนะ นี่มันสมัยไหนแล้ว ใครจะไปใส่ลง"

     "เธอก็ใส่อยู่นั่นไง หรือไม่จริง"

     "ก็เพราะว่ามันจำเป็น ฉันไม่มีเสื้อผ้าดีดีติดมาซักชิ้น ทำไมต้องแกล้งกันด้วย>O<"

     "แกล้งที่ไหน ฉันหาชุดที่เข้ากับสภาพแวดล้อมให้เธอต่างหาก"

     "สภาพแวดล้อม?"
     ฉันกลอกตามองเพดานและสถานที่โดยรอบ วิลล่าสุดหรูกับผ้าถุง? อะไรที่บอกว่าเข้ากัน ขนาดเมดเมื่อเช้ายังแต่งตัวดีกว่าฉันเลย ผู้ชายคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ>O<

     "ใช่ อ้อ!เธอคงเข้าใจว่าเป็นที่นี่ ไม่ใช่หรอกสาวน้อย ที่ของเธอน่ะ นู้น... ท้ายสวน"

     "หมายความว่าไง ก็เมื่อคืนนายให้ฉันพักข้างบนนี่"

     "นั่นมันเมื่อคืน ที่พักใหม่ของเธอฉันเตรียมไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงว่าจะเหงา ฉันมีเพื่อนร่วมชะตากรรมให้เธอด้วย"

     "บ้าไปแล้ว"

     "อย่าลืมว่าเธอเป็นเชลย ฉันไม่ใช่มาเฟียง้องแง้งที่จะต้องใจดีมีเมตตา ถ้าฉันขี้สงสาร จะทำงานสำเร็จได้ยังไง"

     "นายมันใจร้ายที่สุดเลย"

     "ถ้าไม่กินก็ตามมา ฉันจะพาไปดูบ้านใหม่=_="

     ฮาเรมดื่มน้ำแล้วลุกขึ้นยืน เขาเดินมาคว้าข้อมือของฉันแล้วบังคับให้เดินตามออกไปทางด้านหลังวิลล่า ผ่านสวนดอกไม้และสนามหญ้ากว้างขวาง เดินต่อไม่นานก็พบกระท่อมแบบฝรั่งขนาดเล็กติดกันสองหลัง มีต้นไม้ใหญ่ที่หน้ากระท่อม มองเลยไปทางด้านขวามือคือขอบเหวที่ติดกับน้ำทะเล!

     "ฉันไม่ใช่โสรยานะ และนี่ก็เรื่องจริงไม่ใช่ละครหลังข่าว จำเลยรัก นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!"

     "คิดซะว่ามาพักร้อนแล้วกัน คิดแผนต่อไปได้เมื่อไหร่จะบอกเธอเป็นคนแรกเลย"

     "ควรต้องขอบใจมั้ย อยากได้อะไรก็บอกพ่อฉันไปเซ่ ฉันอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว!"

     "ทำตัวดีดีสิ เผื่อฉันจะคิดออก^^"

     "ไอ้...!"

     "วาเลนไทน์! นั่นเธอรึเปล่า^O^"

     "O_O"

     ไอ้พ่อจายโกรกผมแดงที่วิ่งตัวปลิวมานั่นมัน อย่าบอกนะว่าเป็นหมอนั่นจริงๆ

     "ใช่เธอจริงๆด้วย ดีใจจังที่มีเธอโดนจับมาอยู่เป็นเพื่อน นึกว่าจะต้องลำบากคนเดียวซะแล้ว^^"

     ผู้ชายที่โกรกผมแดงแล้วยังดูดีสุดๆได้นั้น ในมหาวิทยาลัยฉันมีแค่คนเดียว หน้าหล่อ ปากร้าย ใจมาร กวนทีนไร้เทียมทาน ก็มีแค่มันคนเดียว!=_=

     "ไฟนอล...ก่อนปิดภาคเรียนแกขโมยผลงานการออกแบบของฉันไปส่งอาจารย์ ฉันเกือบติด F เพราะไม่มีงานส่ง ดีที่ฉันฉลาดคิดงานขึ้นมาใหม่เลยส่งทัน เท่านั้นยังไม่พอ แกยังกล้าประกาศต่อหน้าทุกคนอีกว่าจะจีบน้องเล็กของฉันให้ได้ ฮึ่ม!...ฉันก็ดีใจมากเลยเพื่อนรัก ที่ได้เจอแกอีกครั้ง มามะ เรามาชำระแค้นกันเถอะ^__^"

     กร๊อบ!

     เสียงหักนิ้วของฉันดังลั่นเปรี๊ยะ ชวนสยองขวัญสำหรับอีตาไฟนอลเป็นอย่างยิ่ง หมอนั่นหน้าซีดแล้วตาเหลือก

     " อะเวรา โหนตุ อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย ไปซะ นางมาร อย่าทำบาปอีกเลย!"

     "ปากดีไม่มีว่างเว้น ไม่ต้องห่วงนะไฟนอล^^ ใฝ่ธรรมะขนาดนี้ พอแกตาย ฉันจะหาพระมาสวดให้แกเอง... ตาย-ซะ!"

     "อ้ากกกกกกกกกกกก!>O<"