I'm Jieda ฉันน่ะ รักเธอที่สุด

          "หนูจี๊ด...เราเป็นแฟนกันนะ"เสียงอันแผ่วเบาถูกเอื้อนเอ่ยจากปากของนายวินเซนท์ หนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เขานับได้ว่าเป็นผู้ชายหล่อเฟอร์เฟ็กต์ที่สาวๆทุกคนต้องหมายปอง สิ้นเสียงเขา ผู้คนรอบข้างฉันและเขาที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมากลางโรงอาหารก็ต่างพากันเงียบกริบ 
          "น่ะ นายว่าไงนะเมื่อกี้"ฉันถามเสียงสั่นด้วยความตกใจก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง"นายขอฉันเป็นแฟนหรอ"
          บางทีฉันก็อยากจะร้องกรี๊ดให้ให้โรงอาหารแตก โอ้ ม่ายนะ เทพบุตรที่ฉันแอบรักกำลังขอฉันเป็นแฟน แต่เก็บอาการไว้ เพราะฉันเป็นสุภาพสตรี
          "ใช่ ฉันถามเธอว่า เราเป็นแฟนกันนะ ฉันแอบชอบเธอมาตั้งแต่ตอน ป.4แล้ว นี่เราก็รู้จักกันมานาน ถึงเวลาที่ฉันต้องขอเธอเป็นแฟนแล้วล่ะ" วินเซนท์ตอบแบบมั่นใจแม้ว่าตอนนี้เขาจะยิ้มแบบเขินอายก็เถอะ อ้าย คนอะไร เขินหล่อจัง
          ฉันได้แต่ยืนหลบสายตาที่วินเซนท์จ้องมา เขาเกาหัวตัวเองแล้วหัวเราะเขิน แล้วจู่ๆยัยลิตเติ้ล สาวร่างยักษ์หน้าสวยก็เดินตรงมาทางฉัน แล้วหล่อนก็ โพล่ะ! ผลักฉันกระเด็นไปอีกทาง อั๊ก กระดูกฉันหักไหมเนี่ย รู้สึกเหมือนรถสิบล้อทับแหะ
          "ไม่จริงๆ ไม่ได้นะวินเซนท์ วินเซนท์จะจบชีวิตด้วยการขอยัยโรคจิตนี่เป็นแฟนไม่ได้นะคะ"ขอย้ำคำว่าโรคจิตนะ ยัยลิตเติ้ลว่าฉันว่าโรคจิต ฉันโรคจิตตรงไหน ยัยลิตเติ้ลพูดแถมเกาะแขนวินเซนท์ทำเสียงออดอ้อนเขาใหญ่ 
          ยัยตังเม เพื่อนสนิทของฉันและเพื่อนๆคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ค่อยๆพยุงฉันลุกขึ้น
         "ยัยโรคจิต!"อ้าย ยัยลิตเติ้ลว่าฉันอีกแล้ว หืม เริ่มโมโหแล้วนะ เอาว่ะ ต้องสู้กลับ ถึงแม้อาจจะโดนช้างเหยียบตายได้ก็เหอะ
         "เธอนั่นแหละโรคจิต!"ฉันพูดไปอย่างดัง ยัยลิตเติ้ลมองตาขวางใส่ฉัน วินเซนท์รีบแกะแขนบวมโตของยัยลิตเติ้ลที่กำลังกอดรัดแขนเขาออก แล้ววิ่งมาดูฉัน
         "หนูจี๊ด เธอเป็นไงมั่ง"
         "ยังไหวจ๊ะ"ฉันตอบวินเซนท์แบบเขินๆ เชือเลย ฉันยังไม่อารมณ์เขินได้ในสถานการณ์แบบนี้
         "ลิตเติ้ลทำไมทำกับหนูจี๊ดแบบนี้ล่ะ"วินเซนท์หันไปดุยัยลิตเติ้ล "เธอไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแฟนฉันนะ"ง่ะ อะ..อะ...อะไรนะ วินเซนท์เรียกฉันว่าแฟน อ้ายยยย เขินนนนน ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ วินเซนท์ดูท่าจะรีบร้อน
         "วินเซนท์ ใจร้าย ฮืออออออ"ยัยลิตเติ้ลน้ำตาคลอก่อนที่จะมองค้อนใส่ฉันด้วยสายตาอำมหิต แล้วก็เดินดุ่มๆหนีไปแถมชนทุกคนที่ยืนขวางเจ้าหล่อน ตัวก็อย่างกับช้างแมมมอธ คนโดนชนจะกระดูกหักไหมนั่น
          "ฉันขอโทษนะ หนูจี๊ด ที่ทำให้เธอต้องโดนพลักจนเจ็บตัวแบบนี้"วินเซนท์พูดกับฉัน "ไม่ใช่ความผิดนายสักหน่อย ไม่ต้องคิดมาก"ฉันยิ้มให้เขา ดวงตาของวินเซนท์กำลังจ้องฉันอยู่ อ้าย ทำไงดี ฉันรีบหลบสายตาก้มหน้าก้มตาเขินลูกเดียว
          "จะมองตากันอีกนานมั้ยเนี่ย ไปนั่งพักก่อนเหอะ"ยัยตังเมโพล่งขึ้น เอิ่ม เพื่อนฉันทำเสียบรรยากาศโรแมนติกหมดกัน ยัยเพื่อนบ้า
          วินเซนท์ยิ้มเอียงอายแล้วรีบพยุงแขนฉันพาไปนั่งพักที่โต๊ะ ยัยตังเมช่วยพยุงอีกแรง ทันทีที่ถึงโต๊ะ ทั้งสองคนก็พาฉันนั่ง แล้ววินเซนท์ก็นั่งคุกเข่ากับพื้นตรงหน้าฉัน "อืม ตกลงว่าไง หนูจี๊ดยังไม่ตอบเราเลยนะ"วินเซนท์ถามฉัน แง่ะ พาฉันเข้าสู่โหมดโรแมนติกอีกแล้วพ่อรูปหล่อ
          "ตอบอะไรหรอ"เชื่อเถอะ ฉันแกล้งโง่ วินเซนท์มองฉันแล้วหัวเราะ
          "ก็ที่ฉันขอเธอเป็นแฟนไง ถ้าจำไม่ได้ ไม่เป็นไร ถือซะว่าไม่ได้ขอละกัน"วินเซนท์ทำตาเจ้าเล่ห์ เบ้ปากให้ก่อนที่จะยิ้มหวานอีกครั้ง คนอะร๊ายยยยยยย น่ารักน่าชัง ฉันอดยิ้มแกมหัวเราะกับความน่ารักของเขาไม่ได้
          "ดีๆๆ วินเซนท์อย่าไปขอมันเลย"ยัยตังเมพูดพลางทำนิ้วกดไลค์ให้วินเซนท์ "อะไรอ่า ตังเม"ฉันรีบตีมือยัยเพื่อนรัก
          "จำได้สิ ฮ่าๆ อืม...ความจริงเราก็ชอบวินเซนท์มานานแล้วเหมือนกัน ฉัน...ก็ได้ ตกลงเป็นแฟนก็ได้ แต่..."คราวนี้ฉันทำตาเจ้าเล่ห์ใส่เขาบ้าง
          "แต่อะไรหรอ"เขายิ้มหวาน
          "แต่.........รักแล้วห้ามทิ้งนะ"
          "โอ้ย! หมันไส้จริง ก็นึกว่าแต่อะไร ไอ้เราก็ลุ้นแทบตาย"ยังตังเมขัดฉันอีกแล้ว ยัยนี่ ชักจะเอาใหญ่แล้ว
          "ได้สิ รักแล้วไม่ทิ้งหรอก ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วินจะรักหนูจี๊ดตลอดไปเลย"วินเซนท์ตอบมา ฉันยิ่งเขินใหญ่
          "สัญญานะ"ฉันถามเขาด้วยสายตาเชื่อมั่น
          "สัญญาสิ"วินเซนท์ตอบมาแบบมั่นใจ เขามองตาฉัน ฉันมองตาเขา อ้ายยยย เขิน 
          "แหม หวานกันซะ ลืมตังเมแล้วหรอจี๊ด"ยัยตังเมขัดอีกตามเคย เจ้าหล่อนทำหน้างอนฉัน ก่อนจะยิ้มปนขำให้
           "โอ๋ๆ ใครจะลืมตังเมเพื่อนรักได้ลงล่ะจ๊ะ เนอะๆ วินเซนท์ เนอะ"วินเซนท์หัวเราะรับคำฉัน
          "ฮ่าๆๆ จ้า งั้นเชิญสวีทกันตามสบายนะ จะว่าไปแล้วฉันไปสวีทวีดวิ้วกับที่รักฉันบ้างดีกว่า'"พูดจบ ยังตังเมก็รีบโบกมือบ๊ายบาย แล้วก็เดินไปหาแฟนหนุ่มเจ้าตัว และไม่ลืมที่จะหันมาทิ้งท้ายทำไม้ทำมือเป็นรูปหัวใจให้ฉัน ยัยเพื่อนคนนี้ แค่นี้ก็เขินแล้วนะ
          "ฮ่าๆๆ ตอนนี้ก็เหลือแค่เราแล้ว"วินเซนท์เกาหัวพลางยิ้มเขินๆ
          "ใช่ เหลือแค่เราแล้ว เรา เรา คือแบบว่า จี๊ดไม่จริงจังอะไรมากนะ จี๊ดไม่รีบด้วย แต่...แต่พรุ่งนี้นัดครอบครัวของเราทั้งสองคนมาเจอกันเลยมั้ย"ฉันบอกเขา บอกเลย ฉันไม่รีบ
          "นี่นะ..ไม่รีบ"วินเซนท์หัวเราะแล้วลูบหัวฉัน
          "ยัยบ๊องเอ้ย ฮ่าๆๆ ตกลงสิ งั้นพรุ่งนี้ วางแผนแต่งล่วงหน้าเลยป่ะล่ะ"อ้ายยยย วินเซนท์พูดอะไรเนี่ย เค้าเขินนะตัวเอ๊งงง
           "บ้า!..."ฉันตีไหล่เขาเบาๆ
           "ไป ไปกินข้าวกัน"เขาชวน
           "จ๊ะ!"
           ฉันตอบรับไป จากนั้นเราก็เดินไปยังร้ายขายอาหารด้วยกัน เรายิ้มให้กันอย่างเขินอายกันไปตลอดทาง 
          นี่คือการเริ่มต้นความรักครั้งแรกของฉันเลยนะ ฉันสัญญา ไม่ว่าจะยังไง ฉันจะรักษาความรักครั้งนี้ให้คงอยู่ตลอดไป รักของเราจะมั่นคงไปชั่วนิรันดร์ อ้ายยย เขินจัง