"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

บทที่ 4

...ราชนีแม่มด...

 ฉันเดินตามลุคเข้าไปในประตูที่ผู้หญิงคนนั้น หรือที่ลุคเรียกว่า "นายใหญ่" 

ข้างในนี้กว้างขวางมาก มีดอกไม้แจกันตกแต่งเต็มไปหมด

แต่ก็ดูเป็นบ้านสมัยก่อนที่ดูดีมากเลย 

เดินต่อไปอีกนิดมีบันได้สูงขึ้นไปหมุนเป็นวง เหมือนบ้านหรูๆทั่วไป

     "นายใหญ่อยู่ข้างบนเหรอ"

     "ใช่ ท่านชอบอยู่ข้างบนสังเกตการณ์คนที่ถูกจับมาน่ะ"

ฉันเดินตามลุคขึ้นบันไปจนสุด มีประตูบานใหญ่ยักษ์ปิดอยู่

     เอื๊อดดด.....

เเล้วจู่ๆมันก็เปิดออกมาเอง เหมือนประตู่เซเว่นที่เปิดโดยอัตโนมัติ ... O.o

     "มีปัญหาอะไรเหรอ ลุค"

ประตูเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นหญิงวัยกลางคน ใบหน้าเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง เช่นเดิมที่ฉันเห็นครั้งแรก ถึงแม้เธอจะอายุไม่น้อยเเล้วแต่เธอก็ยังสวยแบบดุๆ อย่างกับราชนีแม่มด !!

เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเช่นเดิม ขณะกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่

อย่างกับบันลัง ชั่งดูวังเวงสะจริงๆ >*<

     "นายใหญ่ครับ สาวน้อยคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นที่ถูกจับตัวมา เขามีครอบครัวรออยู่

     ผมเกรงว่าเขาจะไม่สมควรอยู่ที่นี้ครับ "

     "ใช่ ฉันอยากกลับบ้าน พ่อแม่ฉันต้องเศร้าใจมากแน่ๆ ที่ฉันหายไป"

นายใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้บันลังสุดหลอนนั้น ด้วยท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อน แล้วก็หยิบแก้วไวท์ข้างๆ

ขึ้นมาดื่ม ก่อนจะเดินไปยืนข้างๆหน้าต่างที่มองออกไปเห็นเพียงแต่ป่าไกลสุดลูกหูลูกตา

     "ฉันไม่สนหรอกนะว่าใครจะเสียใจหรือเศร้าใจ ที่ฉันเลือกจับคนที่เร่ร่อนไม่มีหัวนอนปลายเท้า

ก็เพราะจะได้ไม่มีใครตามหาหรือว่าสนใจ ว่าคนพวกนั้นหายหัวไปไหน และเราก็ไม่เคยปล่อยให้ใครกลับไปทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะรู้ที่แห่งนี้ และมันก็จะกลายเป็นแค่บ้านร้างๆที่ไม่มีใครอยู่อีกเลย" 

พูดจบเธอก็ยกแก้วไวท์ขึ้นมาดื่มจนหมด อย่างไม่แยแส 

     "ถ้าอย่างงั้นคุณก็แย่เเล้วละ  เพราะพ่อกับแม่ฉันต้องออกตามหาฉันจนเจอแน่ๆ "

นายใหญ่หันกลับมาแล้วแสยะยิ้มให้กับฉัน 

     "เธอจะบอกว่าถ้าปล่อยเธอไปแล้วเธอจะไม่บอกใครงั้นเหรอ เหอะๆ"

     "ฉันสัญญาฉันจะไม่บอกใคร ฉันจะลืมทุกอย่างที่นี้"

     "มีทางเดียวที่เธอจะลืมทุกอย่าง คือตายไปสะ " 

     "ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ"

ฉันลงไปขุกเข่าอ้อนวอนยกมือไหว้ น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมาไม่หยุด TOT

     "ลุค พาเธอออกไปได้เเล้ว ถ้ามีปัญหามากก็ส่งไปอยู่เรือนเล็กสะ "

     "แต่ว่า นายใหญ่ครับ..."

     "หรือว่านายอยากจะไปอยู่เรือนเล็กอีกคน "

     "ไม่ครับนายใหญ่"

     "ดี นายไม่เคยทำให้ฉันต้องผิดหวัง อย่าให้ดีแตกเพราะแม่สาวหน้าสวยนี้ละ"

ลุคพยายามจะพูดให้นายใหญ่ปล่อยตัวฉัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจใยดีอะไรเลย

     "ได้โปรด"

ลุค พยุงฉันขึ้นยืนแล้วพาฉันเดินออกไปจากห้องชั่วร้ายนั้น 

ฉันได้แต่ร้องไห้เพราะฉันคิดไม่ออกว่าจะต้องทำยังไง ฉันได้แต่หวังว่า

พ่อกับแม่ฉันจะตามหาฉันให้เจอเร็วๆ................ TOT