"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

 

 

ไม่มีใครเลยสักคนเดียว ซ้ายขวามีทางเดินยาวไปในป่า 

และจู่ๆก็มีหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเดินออกมาจากประตูข้างๆ
มือขวาถือพัดสวนมือซ้ายถือกระเป๋าสานใบเล็ก 

ดูหน้าตาดุๆ เดินตรงมาที่ฉัน เขาต้องเป็นคนที่สติดีกว่านายลุคอะไรนั้นแน่ๆ 

     “เอ่อ คุณ…” 

     “ลุค มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” 

ฉันกำลังจะเอ่ยถาม แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับถามนายลุคนั้น ด้วยน้ำเสียงนิ่งดูเหย๋อหยิ่ง
และดูจะไม่สนใจฉันสักเท่าไหร่ !

     “ไม่มีอะไรครับนายใหญ่ เธอแค่อยากออกมาสูดอากาศเท่านั้นครับ”

ฉันหันไปมองหน้านายลุคทันที ทำไมเขาถึงพูดออกไปแบบนั้น

ทั้งทีจริงฉันกำลังหนีเขาต่างหาก !?

      “ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ดี เรือนเล็กจะได้ไม่ต้องมีคนเพิ่ม เพราะที่เป็นอยู่ก็มากพออยู่แล้ว “

ผู้หญิงคนนั้น มองไปยังป่าที่มีทางเดินทอดออกไป ขณะกำลังพูดด้วยท่าที่เหย๋อหยิ่งเช่นเดิม

พูดจบก็หันกลับมามองฉันด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

     “ครับนายใหญ่ “ 

แล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปในประตูนั้น โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลย

 

ฉันก็ได้แต่ งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนไม่ทันได้พูดอะไรออกไป

     “นั้นน่ะ นายใหญ่ เจ้าของที่นี้” 

ลุคหันมาพูดกับฉันก่อนพาฉันเดินเข้าไปในห้อง ฉันนั่งลงบนเตียงอีกครั้งด้วยความอึ้ง

 

นี้มันเรื่องจริงเหรอเนี้ย !!!

     “ไม่นะ ฉันต้องกลับบ้าน ฉะ ฉันจะกลับบ้าน” 

น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด ด้วยความกลัว TOT

     “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว”

ลุคเข้ามาโอบกอดฉันไว้ กลิ่นกายของเขาหอมแต่ไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมใดๆและไออุ่นของเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และหายกลัวลงนิดหน่อยเท่านั้น...

แต่ฉันก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุดเช่นเดิม 

      “นายต้องพาฉันกลับบ้านนะ ” T-T

“ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้ผมไม่มีสิทธิทำเช่นนั้น ผมเองก็ถูกจับมาเหมือนกัน ตอนแรกผมก็รู้สึกเหมือนเธอนะลูน่า แต่พอเธออยู่ไปนานๆเธอจะต้องอยู่ได้ บางทีที่นี้อาจจะดีกว่า
ทีที่เธอจากมา เพราะที่นี้มี ที่อาศัย อาหาร ให้เธอ เธอจะไม่อดๆอยากๆเหมือนเคย “

      “อดๆอยากๆ เหรอ !! ฉันไม่ได้อดอยากสักหน่อย ฉันมีบ้านมีพ่อแม่ มีความสุขดี” !!?

      “จริงเหรอ เป็นไปได้ยังไง ทุกคนที่ถูกจับมามีชีวิตลำบากส่วนมากไม่มีครอบครัว

       ไม่มีแม้แต่ที่อาศัย”

      “แต่ฉันมีครบทุกอย่างนะ จับฉันมาทำไม “ T-T

      “ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ “

      “อ่อ ต้องเป็นพี่สาวใจดีคนนั้นแน่ๆที่เอาข้าวเอาน้ำมาให้ฉัน หืออ ! หน้าตาดูเป็นมิตร ที่แท้ก็มิตรฉาชีพ “ !!

 

       “ใช่ ส่วนใหญ่เราจะใช้วิธินี้จับตัว แต่เราเลือกก่อนจะจับมานิ”

       “เอ่อ…เป็นเพราะฉันเอง ฉันแกล้งทำเป็นขอทาน ฉันก็แค่ลืมกระเป๋าตัง”

       “ฮ่าๆๆๆๆ เธอนี้ติ๊งต๊องชะมัด” >O<

ลุค หัวเราะออกมาด้วยความขำสุดขีด

       “ก็ฉันหิวน้ำนิ” -*-"

       “ถึงว่า ทำไมแต่งตัวดีกว่าคนอื่นๆที่โดนจับมา แถมหน้าตาดีสะด้วย” 

       “แล้วทีนี้จะให้ฉันกลับบ้านได้หรือยัง” 

       “เอิ่ม….ฉันจะลองไปพูดกับนายใหญ่ให้ก็แล้วกัน”

ฉันรู้สึกมีความหวังที่จะได้กลับบ้านขึ้นมาอีกครั้ง …….