Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

ร่างสูงมองเด็กหนุ่มที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเป็นระยะๆเช็คร่างกายเเละอาการของร่างบาง ไม่นานนักก็ตรวจอาการเบื้องต้นสำหรับวันนี้เรียบร้อยเขามองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงด้วยสายตาเอ็นดู ร่างบางนั่นดูน่าถนุถนอมเเละควรได้รับการดูเเลมากกว่าจะมารับการทารุณสวาทอย่างนี้
"เฮ้อ ไอ้คิลมันคิดอะไรของมันอยู่กันเเน่นะเนี่ย" ร่างสูงพูดเบาๆพลางส่ายหัวไปมาหน่อยๆอย่างปลงๆ เท่าที่เขารู้มาจาก'เบลม็อท'เด็กหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยนั่นถูกคิลเลอร์ประมูลมา ปกติตามนิสัยของคิลเลอร์เขามักจะไม่เป็นคนเข้าหาหรือเริ่มก่อน พูดง่ายๆคือไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็มีมาให้เขาเลือกใช้เป็นที่ระบายความใคร่โดยที่เขาเเค่อยู่เฉยๆทำหน้าหล่อๆก็เท่านั้น.... ...อดหมั่นไส้เพื่อนตัวเองไม่ได้...หมอหนุ่มคิดในใจ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะขี้เหร่อะไรจัดว่าหล่อมากเลยด้วยซ้ำหากเเต่เขาไม่เคยจะคบใครในฐานะคนรัก เรื่องคู่นอนก็ไม่ต้องพูดถึงเขาเป็นคนที่ค่อนข้างจริงใจคนนึงจึงรู้ดีว่าการทำเป็นเล่นๆกับหัวใจของคนอื่นมันไม่ใช่เรืองดี
"เฮ้~ดอคเทอร์ อาการของพริทที้บอยเป็นไงมั่ง?" เสียงหวานลากยาวด้วยสำเนียงภาษาไทยเเปร่งๆดังขึ้นพร้อมกับร่างระหงของหญิงสาวผมบลอนด์ทองที่เดินเข้ามายืนข้างๆร่างสูงพลางมองเด็กหนุ่มที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง
"อืม ก็ดีขึ้นมากเเล้วล่ะคิดว่าอีกไม่นานก็คงฟื้น" หมอหนุ่มเอ่ยพร้อมหันไปหาหญิงสาวใบหน้าคมสันเผยรอยยิ้มหน่อยๆเพื่อให้หญิงสาวที่กำลังมองไปที่ร่างบางด้วยสายตาเป็นห่วง
"เฮ้อ ค่อยยังชั่ว" เธอถอนหายใจใบหน้าหวานสไตล์ยุโรปดูดีขึ้นนิดหน่อยเมื่อฟังคำจากหมอหนุ่ม
"ว่าเเต่ตัวต้นเหตุมันไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะ?" ร่างสูงเอ่ยถามหญิงสาว
"ออฟฟิซ มีงานด่วน...นิดหน่อย" เธอพูดพลางยิ้มเจื่อนๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างสูงรู้ทันทีว่างานด่วนนั่นมันคืออะไร
"เฮ้อ พวกไหนอีกล่ะนั่น ไอ้บ้านั่นเล่นมีเรื่องไปทั่ว" ร่างสูงพูดอย่างเหนื่อยใจก่อนจะยกมือขยับเเว่นของตน
"ก็ไอ้พวกที่มันชอบทำกร่างนั่นล่ะ มีลูกน้องเเย่ๆอย่างนี้หัวหน้าก็พลอยเเย่ไปด้วย" เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้อง
"อืม" หมอหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนจะละสายตาจากหญิงสาวมาจดจ่ออยู่กับใบหน้าหวานบนเตียงเเทน....อยากเห็นตอนลืมตาดูจริงๆ....มันคงจะน่ารักไม่น้อย
"นี่ดอค อย่าคิดอะไรบ้าๆกับเด็กนั่นนะถ้าไม่อยากโดนหล่อปูนเเล้วถ่วงเเม่ น้ำไหรือโดนเฉือนเป็นชิ้นๆเเล้วเอาไปขายตลาดมืดน่ะ" เธอพูดกับร่างสูงในขณะที่ส่องกระจกพลางทาลิปกลอสที่เรียวปากบางของตน
"หึ" ร่างสูงสบทเบาๆเเต่ไม่เถียงอะไร ก็ไม่ได้บอกว่าคิด....เเต่ถ้าถามว่าไม่คิดรึเปล่าก็เปล่านะ...?                                          
          ++++++++++++++++++++++++++++
 
ร่างบางค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อนัยน์ตากลมโตลืมขึ้นได้อย่างเท่าที่เด็กหนุ่มต้องการก็ค่อยๆกวาดสายตาไปทั่วๆห้องก่อนจะพบว่าตนกำลังนอนอยู่บนเตียงภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวกว้างๆ ตากลมโตกระพริบตาถี่ๆอย่างไม่เชื่อสายตา
'ที่นี่ไม่ใช่ห้องคนใจร้ายนี่..?' เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนจะพยายามรื้อฟื้นความจำเเต่กลับนึกอะไรไม่ออกหากเเต่ได้อาการปวดหัวมาเเทน
"อือ..." ร่างบางครางในลำคอหน่อยๆเพราะอาการปวดหัว..เเต่ร่างบางก็รู้สึกได้ว่าอาการปวดร้าวทั่วร่างกายตอนนี้ดีขึ้นกว่าเดิม มีเเค่อาการหน่วงๆภายในหัวหน่อยๆ "อ๊ะ! ตื่นเเล้วหรอ นอนนิ่งๆก่อนนะ" เสียงหวานเอ่ยร้อนรนปนดีใจก่อนจะกดกริ่งเพื่อเรียกให้หมอเข้ามาตรวจเช็คอาการ....ที่นีโรงพยาบาลสินะ
"อาการเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย ปวดหัวรึเปล่า" เสียงหวานที่สำเนียงภาษาไทยไม่มั่นคงเท่าไหร่นักซักถามอาการเด็กหนุ่มโดยเเทบจะไม่เว้นช่วงให้ผู้ถูกถามได้เอ่ยปากตอบ
"อ่ะ..เอ่อ..ก็ปวดหัวนิดหน่อยฮะ" ร่างบางตอบเสียงค่อยด้วยน้ำเสียงเเหบเเห้ง จริงๆเขาไม่ได้อยากพูดอะไรตอนนี้นักเเต่อีกฝ่ายถามเขาอย่างเป็นห่วงเขาเองก็ไม่ควรเสียมารยาท
"อ๊ะ นายยังพูดไม่ค่อยได้สินะ โอ๊ยเจ้าดอคนั่นทำไมมาช้านักนะ" เธอถามร่างบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะเปลี่ยนเป็นสบทถึงใครบางคนอย่างหัวเสีย....เเล้วถ้านั่นหมายถึงหมอล่ะก็..นี่มันไม่กี่นาทีเองนะ   ไม่นานนักร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์สีขาวก็เดินเข้ามาพร้อมพยาบาลสาวอีกหนึ่งคน คุณหมอตรวจเช็คร่างกายเด็กหนุ่มมอยู่พักหนึ่งก่อนจะบอกว่าให้ร่างบางนอนพักกอีกหน่อย ส่วนตัวร่างบางเองก็ยังเพลียๆอยู่เลยพล็อยหลับไป                       ++++++++++++++++++++++++++++
............อึดอัด..........
คามรุ้สึกที่ผุดขึ้นมาผายในหัวของเด็กหนุ่ม หลังจากที่หมอมาตรวจเช็คอาการเขาก็หลับไปพักหนึ่งเเละพอตื่นขึ้นมาก็พบกับนัยน์ตาสีน้ำขาวของหญิงสาวที่เอาเเต่มองมีที่เขาไม่วางตาเเต่ก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน
.....ทำไมไม่หลับซะนะ...ร่างบางก่นด่าตัวเองในใจเมื่อทำอย่างไรก็ไม่ยอมหลับ เขาไม่ค่อยชอบถูกคนจ้องมองนานๆยิ่งเป็นหญิงสาวชาวยุโรป....ที่พูดไทยได้คล่องปรื๋อเเถมยังสวยมากอีกต่างหาก....ตามตรงภาษาลูกผู้ชายนะ..อาย...///
"อ่ะ...เอ่อ คุณชื่ออะไรหรอฮะ" ร่างบางเริ่มถามเพื่อลบบรรยากาศเงียบสงัดภายในห้องด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"เบลม็อท นาย?" เธอมองเขาอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะยิ้มหวานเเล้วบอกชื่อของตนพร้อมถามร่างบางต่อ
"ชะ...ชานมฮะ.." ร่างบางตอบเสียงอ่อนเเล้วยิ้มให้อีกฝ่ายเช่นกัน
"คือ...คุณเป็นใครหรอฮะ..คะ คือไม่ได้หมายความอย่างนั้นคือ..คือ" ร่างบางพูดเสียงสั่นลิ้นพันกันมั่วไปหมด ทำให้หญิงสาวผมบลอน์อดหัวเราะกับท่าทีลนลานของอีกฝ่ายไม่ได้
"คิดว่าฉันเป็นใครล่ะ" เธอถามร่างบางกลับ...จะไปรู้ได้ยังไงล่ะฮะ....ร่างบางคิดในใจ "ผม...ไม่รู้ฮะ"
..
.
.
.
.
.
"ฉัน...ก็เป็นเเฟนคิลเลอร์คนที่ซื้อนายมาไง"