Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

"คนเเค่คนเดียวก็ดูเเลไม่ได้...คนอย่างนี้มันไม่มีค่า เธอรู้ดีใช่มั้ย" ร่างสูงพูดบอกหญิงสาวผมยาวรวบเป็นหางม้าสวมเเว่นตาที่ที่ตอนนี้ก้มหัวให้เขาอยู่ ภายในห้องกว้างไม่มีเสียงใดอื่นนอกจากเสียงเย็นๆของร่างสูงที่ฟังเเล้วใจหาย     

พับผ่าสิ...เเค่เด็กผู้ชายคนเดียวคนของเขาก็ดูเเลไม่ได้ นี่ถ้าเขากลับมาช้ากว่านั้นร่างบางนั่นจะไม่ตายก่อนรึไง

"รู้ค่ะ ขออภัยจริงๆค่ะ" เธอพูดตอบเสียงสั่นๆมือเรียวสองข้างกุมกันเเน่น

"เหอะ...ฉันว่าฉันควรจะไล่เธอออกนะ..ไปซะฉันไล่เธอออก" ร่างสูงพูดพร้อมหันหลังเตรียมเดินออกจากห้องทำงานของตน

"อย่านะคะ! ได้โปรด อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ ฮึก..คุณจะไม่ให้เงินฉันก็ได้เเต่ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะคะ ฮึก นะคะ" หญิงสาวโผเข้ากอดเอวผู้เป็นนายของตนจากด้านหลังกนจะเอ่ยคำอ้อนวอนด้วยน้ำตานองหน้ากายบางสั่นเทา

"...เรียกฉันว่าบอสนี่มันในเวลางาน หรือว่าลืม?เรื่องเเค่นี้ยังลืมประสิทธิภาพของเธอมันอยู่ตรงไหนกัน" ร่างสูงยืนนิ่งก่อนจะพูดกับคนที่กอดตนอยู่

"คุณบอกจะไล่ฉันออก...หรือว่าคุณจะไม่ไล่ฉันออกเเล้วคะ" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างมีความหวังพลางกระชับอ้อมกอดนั่นให้เเน่นขึ้น

"...อย่าให้มีเรื่องอย่างนี้อีก" คำพูดสั้นๆสื่อความหมายทำให้หญิงสาวยิ้มกว้างทั้งน้ำตา

"ขอบคุณค่ะบอส..ฮึก...ฉันรักคุณ" เธอพูดเสียงสั่นก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากร่างสูง คิลเลอร์หันหน้ามามองหญิงสาเเล้วมองเธอก่อนจะพูดนิ่งๆ

"เเล้วไงต่อ?" คำพูดที่ดูธรรมดาหากเเต่แฝงไว้ด้วยนัยเมื่อมือหนายื่นมือไปใช้นิ้วเกี่ยวสร้อยคอของเธอให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้อีกหน่อย

"...โปรดสัมพัสฉันทีค่ะ.." เธอพูดก่อนจะกุมมือของร่างสูงมาทาบหน้าของตนเเล้วจูบที่ฝ่ามือเบาๆ ตาหวานของหญิงสาวมองอีกฝ่ายในขณะที่น้ำตาอุ่นๆก็ยังคงไหลไม่หยุด

"หึ.." ร่างสูงก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างเร่าร้อน เเขนเรียวเองก็เอื้อมขึ้นโอบคอร่างสูงไว้

"...." เสื้อผ้าของเธอค่อยๆถูกปลดไปทีละชิ้น ใบหน้าหวานมองภาพนั้นด้วยความปวดร้าวถึงเเม้ว่าเธอกำลังจะถูกคนตนที่รัก'โอบกอด'.....รู้เเก่ใจดีว่าตัวเองก็เป็นได้ดีสุดก็เเค่ของเล่นที่อีกฝ่ายไว้ใช้ใช้ระบาย..เเค่นั้นก็ต่ำต้อยเกินพอเเล้วสำหรับผู้หญิงอย่างเธอเเม้ว่าจะมีสิ่งที่ดีกว่านี้รออยู่เธอก็เลือกจะจมปลักอยู่กับการเป็นที่ระบายความใคร่ของคนที่ตนรัก....เเค่ได้อยุ่ใกล้...เเม้จะไม่ใช่ที่หนึ่ง..ไม่สิ เเม้จะไม่เคยอยู่ในสายตาของคนที่รักด้วยซ้ำ... ความรักมันทรมานอย่างนี้นี่เอง...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[ทางด้านของชานม]

ร่างบางปรือตาขึ้นมองด้วยร่างกายที่เหนื่อยอ่อน..ปวดร้าวระบมราวกับโดนซ้อม..ไม่สิรุนเเรงกว่านั้นด้วยซ้ำ..จิตใจทำด้วยอะไรกัน ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้..ร่างบางนึกถามเเม้ว่าจะไม่มีผู้ตอบ

"อึก..เเค่กๆอึก" ร่างบางไอด้วยเสียงเเหบเเห้ง ทั้งปากเเละลำคอเเห้งผาก เเอร์ในห้องที่ปรับอุณหภูมิไว้ที่18องศา ไม่รู้ว่าร่างสูงเป็นห่วงกลัวเขาจะร้อนหรือจงใจเเช่เเข็งเขากันเเน่เพราะตอนนี้ร่างบางนอนอยูาในสภาพเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนใหญ่่ มือเรียวยกขึ้นกุมขมับก่อนจะหายใจหอบถี่

"ฮึก!" รู้สึกปวดหัวราวกับหัวจะระเบิด ตากลมโตที่ตอนนี้บวมเเดงกำลังจะมีน้ำอุ่นๆไหลรินออกมาอีกครั้ง

"อึก..." ร่างบางขยับตัวอย่างยากลำบากเพราะความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังเเละความปวดร้าวทั่วทั้งตัวที่ดูเหมือนจะหนักกว่าครั้งก่อน ทั้งๆที่ตอนนี้เขาเองก็อยากจะนอนพักอีกซักหน่อยเเต่ดูท่าว่าจะไม่ไหวซะเเล้วอุณภูมิภายในห้องตอนนี้มันหนาวเกินไปถ้าเขาได้ไปอาบน้ำอุ่นๆซักหน่อยคงจะดีไม่น้อย

น้ำตาพลันไหลออกจากตาบวมช้ำเมื่อเท้าเล็กของร่างบางสำพัสพื้นร่างบางหอบหายใจถี่เเค่จะยืนให้มั่นตอนนี้เขาก็ใช้พลังงานไปจนเกือบจะล้ม

"..อึก.." ร่างบางที่เปลือยเปล่าค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำด้วยสภาพจะล้มเต็มที่

"อือ..." น้ำอุ่นๆค่อยๆไหลรดตัวของร่างบางเขาใช้น้ำล้างหน้าเพื่อพยายามทำให้ตนตื่นเต็มที่กว่านี้ เมื่อล้างหน้าเสร็จเขาก็เพิ่งนึกได้ว่าตอนเข้ามาไม่ได้ล็อคประตูให้ดี ถ้าคนใจร้ายดันกลับมาตอนที่เขาไม่รู้ตัวเหมือนครั้งที่เเล้ว...เขาตายเเน่ๆ ร่างบางเดินกะเผลกๆพยายามจะไปที่ประตูทว่า...

"อ๊ะ! ปึก!!!"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ . . ร่างสูงเดินออกจากลิฟต์ในใจก็คิดถึงเรื่องที่ออฟฟิส ยัยเลขานั่นถึงจะดีสู้กระต่ายน้อยของเขาไม่ได้เเต่มันก็เเก้เบื่อได้ล่ะนะ... เมื่อเขาเดินไปถึงหน้าห้องก็ไขกุญเเจช้าๆก่อนจะเดินเข้ามาข้างในเเละล็อคประตู

"....."ไม่มี....ไม่มีอีกเเล้ว! หรือว่าจะหลับอยู่?คิ้วพลันขมวดกันอีกครั้งก่อนที่คิลเลอร์จะเริ่มเดินหาร่างบาง ไม่รู้อะไรดลใจร่างสูงเลือกเดินไปหาที่ห้องน้ำเป็นที่เเรก "ไม่ล็อค?" เขาพูดกับตัวเองเบาๆเมื่อจับที่ลูกบิด เเต่ดูจากไฟที่เปิดทิ้งไว้เเละเสียงน้ำที่ไหลเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าร่างบางคงจะกำลังอาบน้ำอยู่ เขาค่อยเปิดประตูอย่างใจเย็น "!!!!" เเต่เมื่อเปิดสุดภาพที่ปรากฎตรงหน้าคิลเลอร์ทำเขาเเทบลมจับ ร่างบางนอนเเน่นิ่งอยู่กับพื้นห้องน้ำผิวสีน้ำนมอมชมพูบัดนี้เปลี่ยนเป็นขาวซีด มีรอยเลือดจางๆติดอยู่ทีกำเเพง  เห็นอย่างนั้นไม่รอช้าคิลเลอร์รีบตรงไปที่ร่างบางถอดเสื้อนอกของตนเเละคลุมร่างบางไว้ก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายขึ้นเเล้วตรงออกจากห้อง

"อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ!!"... ....................................................................................................... รู้สึกเจ็บเเปลกๆ...ความรู้สึกหน่วงๆเกิดขึ้นในหัวใจของอสูร้าย..เขาเเทบบ้าเมื่อเห็นคนตัวเล็กนอนเเน่นิ่งทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยจะใส่ใจคนอื่นเเท้ๆ..เผลอๆต่อให้มีคนใกล้ตายอยู่ตรงหน้าหากเขาไม่ได้ประโยชน์จากคนๆนั้นล่ะก็อสูรร้ายตนนี้ก็สามารถมองคนตายต่อหน้าได้ด้วยเเววตานิ่งเฉย.... เพราะอะไรกัน?...คำถามหนึ่งเกิดขึ้นในจิตใจ...