RED STONE WAR

เช่นกัน ต้องทำอาหารให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนด และรสชาติของอาหารก็ต้องถูกใจกรรมการอีกด้วย ต้องอาศัยทีมเวิร์คเช่นกัน หากว่าเจ้าชนะการแข่งขันทั้งสองอย่างนี้ก็ถือว่าเป็นผู้ชนะแล้ว แต่ถ้าหากว่าเจ้าชนะอย่างได้อย่างหนึ่ง ก็ต้องมีการแข่งขันอย่างที่สามเกิดขึ้นมานั่นก็คือ การประลองฝีมือในการต่อสู้ที่ลานประลองได้ใช้ผลแพ้ชนะกันสามในห้า ก็ต้องใช้ผู้เข้าแข่งขันห้าคนเช่นกัน”ลุงเคนกล่าว

“ทีมละห้าคนอย่างนั้นเหรอ แล้วทีมของลุงมีใครบ้างล่ะ”จัมพ์ถามขึ้นมาอย่างสนใจ

“ก็มีเจ้าและไคและสาวน้อยฮันนี่ อ่อ มีแปปซีและก็หรั่ง”ลุงเคนกล่าว

“มีเจ้าแปปซีกับ เจ้าหรั่งจอมยียวนนั่นด้วยเหรอ ข้าไม่เอาด้วยหรอกจะให้ข้าร่วมทีมกับเจ้าสองคนนั่นสู้ข้าแข่งสองคนกับไคยังดีเสียกว่า แค่ยัยฮันนี่ตัวแสบคนเดียวก็พอไหว แต่นี้มีเจ้าบ้าสองคนนั่นด้วยข้าขอผ่านละกันลุง การแข่งขันบ้า บ้า บอ บอ แบบนี้ ข้าไม่เอาด้วยหรอก”จัมพ์พูดปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“โฮะ โฮะ แล้วเจ้าต้องการใครบ้างล่ะ หากเจ้าจะลงแข่งขัน”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับร้อยยิ้ม

“ข้าก็ไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ แน่ ข้าไม่เอาเจ้าบ้าสองคนนั่นมาร่วมทีมแน่นอน ถ้าจะให้ข้าลงแข่งล่ะก็ ได้แต่ไม่เอาสองคนนั่น สามคนนั่นเลยดีกว่าร่วมถึงแม่สาว ฮันนี่จอมกวนนั่นด้วย”จัมพ์

“แล้วเจ้าต้องการให้ใครลงแข่งกับเจ้าบ้างล่ะ เจ้ารู้จักกับใครอีกมั้ยนอกจากสามคนที่เจ้าเอ่ยมา”ลุงเคน

“ข้าไม่รู้หรอก แต่ถ้าข้าจะแข่งเดี๋ยวค่อยหาเอา เดี๋ยวข้าให้ไคหาก็ได้”จัมพ์

“เวลาเพียงแค่วันเดียวจะทันรึ”ลุงเคนกล่าว

“ทันไม่ทันข้าไม่รู้หรอกนะลุง แต่ถ้าอยากให้ข้าลงแข่งล่ะก็ต้องวิธีของข้า ว่ายังไงล่ะลุง”จัมพ์ถามกลับไป

“เอาอย่างนี้ดีมั้ย ข้าพเจ้าจะขอท้าพนันกับเจ้า อยู่ที่เจ้าล่ะจะกล้ารับพนันจากข้าพเจ้ามั้ย”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้งพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“พนันอะไรล่ะ”จัมพ์ถามแบบ ห้วน ห้วน

“จะพนันสิ่งใดนั้นแล้วแต่เจ้าเลย ข้าพเจ้าให้เจ้าเลือกได้เลย”ลุงเคนกล่าว

“ให้ข้าเลือกได้ตามใจเลยรึ แน่ใจเหรอลุง”จัมพ์กล่าว พร้อมกับคิดภายในใจว่า การพนันอะไรก็ได้งั้นรึดีเลยแบบนี้ก็ได้เปรียบเลย ตาลุงนี่คงเพี้ยนแล้ว แน่ แน่ ทำท่าทางมั่นใจจริงจริงเดี๋ยวจะเอาให้พูดไม่ออกเลย จัมพ์แอบคิดอย่างลำพองใจ

                การเดิมพันของคนทั้งสองทำให้ไค ซึ่งกำลังซ่อมแซมหนังสืออยู่บริเวณใกล้ ใกล้ นั้นเริ่มสนใจว่า จัมพ์จะเดิมพันอะไรกับลุงเคน ในตอนนั้นไคสังเกตเห็นจัมพ์หยิบหนังสือเล่มโตขึ้นมาวางบนโต๊ะหนึ่งเล่มแล้วเค้าก็ใช้ เศษกระดาษบางบางขนาดเท่าไม้บรรทัด ค่อย ค่อย บรรจงสอดเข้าไปในหนังสือเล่มโตนั้นคล้ายกับการคั่นหนังสือ เหมือนกับว่าจัมพ์ต้องการจะให้ลุงเคนทายว่า กระดาษที่จัมพ์สอดเข้าไปนั้นมันอยู่หน้าที่เท่าไหร่ ในสายตาของเขาเหลือบไปมองเห็นนาฬิกาขนาดเล็กเป็นนาฬิกาแบบตั้งโต๊ะ เป็นไม้แกะสลักเป็นรูปหมีกำลังยืนบนถังไม้ เป็นนาฬิกาแบบไขลานเป็นเข็มสีทอง เข็มยาวชี้ที่เลขแปด ส่วนเข็มสั้นชี้ที่เลขสิบ ซึ่งเมื่อวานเค้ายังไม่เคยเห็นมันมาก่อนแต่วันนี้กลับมีคนเอามันมาว่างไว้ที่โต๊ะของเค้า ใครกันนะที่เอามาวางไว้

                 ในตอนนั้นเองสายตาของไคก็เหลือบไปเห็นลุงเคนกำลังดีดนิ้วหนึ่งครั้ง มองเห็นควันเล็ก เล็ก ลอยขึ้น แล้วเมื่อเค้ารู้สึกว่าเค้าแค่เพียงกระพริบตาครั้งเดียว ไคหันไปมองที่หน้าปัดนาฬิกาอันเดิม แต่เค้าก็ต้องแปลกใจเมื่อเค้ามองเห็นว่าเข็มสีทองของมัน เข็มสั้นยังคงอยู่ที่เลขสิบแต่เข็มยาวมันไม่ได้อยู่ที่เดิมของมัน แต่มันดันกับเปลี่ยนที่จากที่เคยอยู่ที่เลขแปด มันดันมาอยู่ที่เลขสิบเท่ากันกับเข็มสั้น ทำเอาไคแปลกใจอย่างมาก มันไม่น่าจะเป็นไปได้ เพียงแค่ตัวเค้ารู้สึกว่าเค้าเพียงแค่กระพริบตาเพียงครั้งเดียวเท่านั้นแต่เวลาไม่น่าจะเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้ หรือว่านี่คือพลังของลุงเคน พลังพิเศษของลุงอย่างนั้นรึ ไคคิดอยู่ภายในใจ “หยุดเวลาได้”

                 ทันใดนั้นเสียงจัมพ์ก็โวยวายขึ้นมาอย่างตกใจ จนทุกคนภายในห้องสนใจว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างจัมพ์กับลุงเคน มีการพนันอะไรกันและมันเกิดอะไรขึ้นทำไมจัมพ์ทำท่าตกใจขนาดนั้น จัมพ์หันมามองทางไคและกวักมือเรียกไคให้ไปหาเค้า คล้ายกับว่าจัมพ์ต้องการให้ไคมาช่วยพิสูจน์อะไรบางอย่าง

“ไค แกมาดูอะไรนี่สิ ไม่น่าเชื่อ”เสียงจัมพ์ร้องเรียกไค

“มีอะไรหรือจัมพ์”ไคถามจัมพ์ทันทีเมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานของลุงเคน

“แกดูสิไม่น่าเชื่อ มันเป็นไปไม่ได้เลยไม่มีทาง”จัมพ์กล่าวด้วยความตระหนก

“มีอะไรรึจัมพ์ ผมไม่เข้าใจ”ไค

“ก็ดูสิข้าพนันกับลุงว่า ถ้าข้าสอดกระดาษใบนี้เข้าไปในหนังสือเล่มโตเล่มนี้ ข้าก็ให้ลุงท้ายว่า ให้เอาเลขหมายของหน้าหนังสือที่ข้าสอดกระดาษเข้าไปทั้งสองหน้า เอามาบวกกันได้เท่าไหร่ ไม่หน้าเชื่อลุงแกตอบถูกซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ ลุงแกต้องโกงข้าแน่แน่เลยไค แกมาช่วยข้าดูหน่อยสิ ว่าลุงแกมีกลโกงอะไร มันไม่มีทางเป็นไปได้ ใครกันจะไปตอบถูกเรื่องแบบนี้ ไม่จริง ไม่จริง”จัมพ์กล่าวด้วยความสงสัยเพราะเค้ารับไม่ได้ที่ลุงเคนสามารถตอบได้ถูก ในคำถามที่เค้าตั้งขึ้น

“โฮะ โฮะ การพนันยังไงล่ะเวลาที่เราเล่นพนันกัน หากโกงแล้วถูกจับได้เขาจึงเรียกว่าโกง แต่หากโกงแล้วจับไม่ได้เค้าเรียกว่า ฝีมือต่างหาก โฮะ โฮะ”ลุงเคนหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ ผิดกับจัมพ์ที่ดูท่าทางหัวเสียน่าดูที่เค้าต้องแพ้พนันต่อลุงเคน มีเพียงไคที่ยืนมองดูอยู่และเค้าเริ่มเข้าใจในพลังของลุงเคนขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงจริง ไค คิดภายในใจ

“ไม่เอาแล้ว ข้าไม่เล่นกับลุงแล้วลุงขี้โกง”จัมพ์ทำท่าทางไม่พอใจเล็กน้อยที่ตนแพ้พนัน

“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นนะ อย่าลืมล่ะเจ้าสัญญาอะไรไว้ก่อนการพนันเมื่อสักครู่จะเริ่มขึ้น โฮะ โฮะ”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เอาน่าลุง ข้าลูกผู้ชายพอลงแข่งก็ได้พรุ่งนี้ ลุงจะให้ใครลงแข่งก็แล้วแต่ลุงละกัน แต่บอกไว้ก่อนนะ เวลาแข่งอย่ามาเกะกะข้าก็พอ เชอะ”จัมพ์พูดขึ้นพร้อมกับท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะเดินไป ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา สีน้ำตาล เก่า เก่า ที่อยู่ข้างข้าง โต๊ะที่ไคเอาไว้ใช้ซ่อมแซมหนังสือ

               ต่อมาลุงเคนก็ยืนขึ้นแล้วบอกเรื่องราวเกี่ยวกับการแข่งขันในวันพรุ่งนี้ โดยให้แปปซีเขียนใบติดป้ายประกาศ เพื่อจะแจ้งเรื่องการแข่งขันประจำปีในวันพรุ่งนี้ เพื่อให้ทุกคนภายในตึกAรับทราบ พร้อมทั้งรายชื่อผู้เข้าแข่งขัน ทั้งห้าคน อันได้แก่ ไค แปปซี หรั่ง ฮันนี่ และ จัมพ์

ส่วนทางไคเองเมื่อได้ทราบเรื่องราวเกี่ยวกับการแข่งขันประจำปีในวันพรุ่งนี้ ก็มีความคิดบางอย่างวิ่งแล่นเข้ามาในหัวของเค้า เรนโบว์ เธอจะมาดูการแข่งขันในวันพรุ่งนี้มั้ยนะ ไคคิดอยู่ภายในใจ เงียบ เงียบ คนเดียว

เช้าวันต่อมา

“ตื่น ตื่น ตื่นกันได้แล้วหนุ่มหนุ่ม จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”เสียงร้องตะโกนโหวกเหวกเสียงดังด้วยเสียงที่สูงปรี๊ดของฮันนี่ ที่มาปลุกจัมพ์และไค เสียงของเธอทำเอาจัมพ์ที่นอนหลับอยู่ต้องสะดุ้งสุดตัวตกใจตื่น

“โอ้ยยย ตื่นแล้วแม่คุณจะตะโกนอะไรกันนักกันหนานะ ไม่ได้หูหนวกซะหน่อย”จัมพ์พูดขึ้นพร้อมกับทำตาปรือ ปรือ ส่วนทางด้านไคเองก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเจ้าโจเซฟ

“นี่กี่โมงแล้วครับ คุณฮันนี่”ไคถาม

“จะหกโมงเช้าแล้ว ตื่นกันได้แล้ววันนี้มีการแข่งขันนะ รับชุดนี่ไปใส่กันซะด้วย ชุดพวกนี้เป็นชุดที่ใช้ในการแข่งขันเป็นเสื้อทีมของเรา”ฮันนี่กล่าวพร้อมกับโยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ยังไม่ได้แกะห่อออก โยนมาให้จัมพ์กับไค

                  พอฮันนี่โยนชุดให้ไคและจัมพ์เสร็จฮันนี่ก็ขอตัวไปปลุกแปปซีและหรั่งต่อ ก่อนเธอจะจากไปก็ได้ย้ำนักย้ำหนาว่า ให้ทั้งสองคนรีบเปลี่ยนชุดนี้โดยเร็วแล้วให้ไปรวมตัวกันที่หน้าอาคารทันที พอเธอพูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป

                  ไคและจัมพ์พอได้ชุดมาซึ่งชุดดังกล่าวถูกห่อไว้ด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ ที่ผูกด้วยเชือกฝางสีเขียวอ่อน พอไคแกะห่อกระดาษออกก็พบว่ามีเสื้อกับกางเกงอยู่สองชุดด้วยกัน พร้อมด้วยชุดเล็กเล็ก น่าจะเป็นชุดสำหรับสัตว์เลี้ยง ดูเหมือนว่าจะเป็นชุดของโจเซฟ นั่นหมายความว่าการแข่งขันคราวนี้โจเซฟก็ได้ลงแข่งด้วยนั่นเอง ชุดที่ไคและจัมพ์ต้องใส่นั้นประกอบไปด้วย เสื้อยืดคอกลมสีแดงและกางเกงขายาวสีแดงเช่นกัน

“ไค แกดูสิอย่างกับชุดเชิดสิงโตเลยแกดูสิ ตลกเป็นบ้าเลยเสื้อก็แดงกางเกงก็สีแดงดีนะไม่แจกกางเกงในสีแดงด้วย ใส่ชุดนี้ลงแข่งข้าอยากจะบ้าตายจริงจริง เราต้องใส่ชุดนี้ลงแข่งจริงจริงหรือนี่” จัมพ์บ่นพรึมพรำเมื่อได้ใส่ชุดที่ฮันนี่เอามาให้