RED STONE WAR

“ไม่เป็นไรหรอกน่าดูโจเซฟสิ ก็ใส่สีแดงเหมือนกันดูท่าทางมันจะชอบซะด้วยสิ เห็นมันกระโดดโลดเต้นใหญ่เลย “ไคกล่าวพร้อมกับชี้ให้จัมพ์ดูท่าทางของโจเซฟ

                 หลังจากที่ทั้งคู่เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกจากห้องและไปรวมตัวกับคนอื่น ที่ด้านหน้าของอาคาร ตามที่ฮันนี่ได้นัดหมายเอาไว้ พอไปถึงด้านหน้าตัวอาคาร ก็พบว่าแปปซีและหรั่งที่ใส่ชุดสีแดงทั้งตัวเช่นเดียวกับพวกเค้าได้มายืนรออยู่แล้ว ขาดแค่เพียง ฮันนี่เท่านั้น ไม่นานนักฮันนี่ก็ลงมาจากอาคาร พร้อมด้วยชุดปรกติของเธอคือชุดสีดำมีลายรูปสามเหลี่ยมสีฟ้าอยู่ด้านข้างลำตัว พร้อมทั้งสายสะพายที่เขียนว่าหัวหน้าทีม ทันทีที่จัมพ์เห็นชุดของฮันนี่จัมพ์ก็โวยวายทันที

“ทำไมหล่อนไม่ใส่ชุดสีแดงล่ะ ทำไมถึงแต่งชุดเดิมได้”จัมพ์ถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก

“ทำไมล่ะ มีอะไรแปลกตรงไหนมิทราบ”ฮันนี่กล่าวพร้อมกับสบตากับจัมพ์

“ทำไม่เธอถึงไม่ต้องแต่งชุดแบบเดียวกับพวกข้าล่ะ ทำไมไม่ใส่ชุดสีแดง”จัมพ์กล่าว

“ก็ฉันเป็นหัวหน้าทีมของสีแดงสามารถใส่ชุดอะไรก็ได้ยังไงล่ะ ไม่เห็นแปลกเลย”ฮันนี่กล่าว

“หัวหน้าทีม”จัมพ์

“ใช่ ฉันคือหัวหน้าทีม”ฮันนี่กล่าว

“ใครบอกเธอกันว่าเธอได้เป็นหัวหน้าทีม ไปเลือกกันตอนไหนทำไมข้าไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยอย่ามาขี้ตู่นะ”จัมพ์กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก

“ทำไมล่ะ ก็ในทีมของเราคนที่เหมาะสมจะเป็นหัวหน้าทีมที่สุดก็คือฉัน คนที่รู้เรื่องกฎกติกาการแข่งขันดีที่สุด มีความรับผิดชอบมากที่สุดมีประสบการณ์ในการแข่งขันมากที่สุด และอีกอย่างสวยที่สุด นายคิดว่ามีใครที่จะเหมาะสมเท่ากับฉันอีกล่ะ”ฮันนี่กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

“ไม่มีทางหรอกข้าไม่ยอมให้ยัยคนที่เอาแต่ใจแบบนี้มาเป็นหัวทีมข้าไม่ยอมเด็ดขาด”จัมพ์กล่าวด้วยความไม่พอใจ

“ใจเย็นเย็นก่อนนะจัมพ์ ผมคิดว่าที่คุณฮันนี่พูดมาก็ถูกนะครับให้เธอเป็นหัวหน้าทีมของเราก็ดีนะ เพราะเธอมีประสบการณ์ในการแข่งขันมากกว่าพวกเรา”ไค

“ไค แกก็เห็นดีด้วยกับยัยนี่เหรอ แล้วคนอื่นล่ะว่ายังไงกัน”จัมพ์พูดพร้อมกับหันไปมองหน้าแปปซีและหรั่ง ซึ่งตอนนั้นแปปซีกำลังเล่นอยู่กับโจเซฟ ส่วนหรั่งเองก็ได้แต่ยืนอ่านหนังสืออยู่โดยไม่มีใครสนใจคำพูดของจัมพ์เลย ทำเอาจัมพ์ยิ่งหัวเสียไปใหญ่

“เอางี้มั้ยล่ะ เรามาโหวตหาหัวหน้าทีมกันเลยระหว่างฉันกับนาย ว่าไงเอามั้ย”ฮันนี่กล่าวเสียงแข็ง

“ไม่ ข้าขอเสนอให้ไคเป็นหัวหน้าทีม”จัมพ์กล่าวขึ้นโดยไม่สอบถามไคก่อนเลย ซึ่งตอนนั้นไคไม่เห็นด้วยแต่จัมพ์ก็ไม่สนใจ ยังคงยืนยันให้ไคเป็นหัวหน้าทีม คงเพราะจัมพ์ไม่ต้องการให้ฮันนี่เป็นหัวหน้าทีมนั่นเอง

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เรามาโหวตกัน”ฮันนี่กล่าว

“เอาสิ เริ่มจากเธอก่อนเลย ใครเห็นว่ายัยฮันนี่จอมเอาแต่ใจคนนี้สมควรที่จะได้เป็นหัวหน้าทีมของเราขอให้ยกมือขึ้น”จัมพ์เอ่ยขึ้น

                 ทันทีที่จัมพ์พูดจบหรั่งก็ยกมือขึ้นเป็นคนแรก ทำให้จัมพ์หันไปมองหน้าอันแสนกวนของหรั่ง ใบหน้าขาวขาว ที่มีฟันอยู่เต็มปากส่งยิ้มให้กับจัมพ์เล็กน้อยด้วยความสะใจ ต่อมาคนที่ยกมือคนที่สองคือแปปซี ทำเอาจัมพ์เริ่มมีอาการหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเห็นเจ้าแปปซีที่ยกมือขึ้นโดยที่ไม่สนใจจะมองมาทางเค้าด้วยซ้ำ เจ้าแปปซีเอาแต่เล่นอยู่กับโจเซฟแต่ทำท่ายกมือขึ้นเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรกับการเลือกหัวหน้าทีมครั้งนี้

                 แล้วคนที่สามที่ทำเอาจัมพ์รู้สึกขัดใจเป็นที่สุด นั่นก็คือไค ที่ค่อยค่อยยกมือขึ้นอย่างช้าช้า ในที่สุดก็ได้บทสรุปอยู่ที่ ฮันนี่ได้เป็นหัวหน้าทีมตามเสียงโหวตจากทุกคน โดยมีไคเป็นรองหัวหน้าทีม ทุกคนเห็นด้วย ยกเว้นก็แต่จัมพ์ ที่ไม่ยอมพูดอะไรกับใครเลยโดยเฉพาะกับไค

                 พอทุกอย่างลงตัวแล้วฮันนี่จึงบอกให้ทุกคนออกเดินทางไปที่สนามฟุตบอลที่อยู่ข้างข้างอาคารอเนกประสงค์ ในขณะที่ทั้งห้าคนกำลังเดินทางไปสนามฟุตบอล ไคสังเกตเห็นเพื่อนของเค้า ตัวไคเองรู้ดีว่าตอนนี้จัมพ์เพื่อนของเค้ามีความรู้สึกแย่กับตัวเค้าเอามากมาก ไคสังเกตจากสีหน้าของจัมพ์ก็รู้ได้ทันทีไคจึงพยายามจะขอโทษจัมพ์ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดใดจากจัมพ์เลย

                 เมื่อทั้งห้าคนได้เดินมาถึงสถานที่ ที่เอาไว้ใช้แข่งขันไคมองดูบริเวณโดยรอบ ก็พบว่าเป็นพื้นที่ลานกว้างขนาดเกือบเท่าสองสนามฟุตบอลใหญ่ใหญ่ มีผู้คนมากมายนับหลายร้อยคนแต่ละคนก็แต่งกายด้วยสีที่แตกต่างกัน มีหลายสีมองดูไกลไกลคล้ายสีรุ้งดูระรานตายิ่งนัก การแข่งขันกีฬาในวันนี้ดูเหมือนว่าทุกคนจะให้ความสำคัญกับมันเอามากมาก ไคสังเกตดูมีการเตรียมงานกันเป็นอย่างดี มีทั้งป้ายเชียร์ของตึกต่างต่าง มีซุ้มที่ตกแต่งประดับประดาด้วยสีสันของลูกโป่งมากมาย แต่ละซุ้มก็แบ่งแยกสีกันอย่างชัดเจน มีกองเชียร์ มีคนสวมชุดตุ๊กตาขนาดใหญ่พร้อมกับเสียงกลองทอมที่ถูกตีในแต่ละจุดประจำหน้าซุ้มของตึกใครตึกมัน บริเวณตรงกลางก็เป็นจุดที่น่าจะให้พวกคณะกรรมการนั่งชมการแข่งขันกันเพราะไคสังเกตเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOนั่งอยู่หลายคน รวมถึงหัวหน้าหลุยส์ด้วย แต่ไคก็ยังไม่เห็น เรนโบว์ หญิงสาวที่เค้าอยากเจอเลย

                   และเมื่อฮันนี่พาทุกคนเดินมาถึงซุ้มกองเชียร์ของทีมสีแดง ซึ่งเป็นซุ้มม้านั่งขนาดเล็กมีคนของตึกAอยู่ประมาณสิบกว่าคน บางคนก็ยืนบางคนก็นั่งอยู่ดูเหมือนว่าตึกAจะมีกองเชียร์น้อยที่สุดถ้าเทียบกับอีกหลายซุ้ม พอฮันนี่ไปถึงทางทีมงานของซุ้มสีแดงก็เอาเครื่องดื่มบำรุงกำลังมาแจกจ่ายให้กับนักกีฬาทุกคนที่จะเข้าร่วมแข่งขัน ฮันนี่ได้พูดคุยกับชายคนหนึ่งซึ่งรูปร่างสูงโปร่งที่มีรอยสักที่ต้นแขนก็ได้ทราบว่า เดี๋ยวลุงเคนจะตามมาพร้อมกับคนของตึกAอีกจำนวนหนึ่ง ทุกคนจะมาช่วยเชียร์พวกนักกีฬาทุกคน

                   เมื่อไคหันไปมองดูโดยรอบสถานที่เค้าสังเกตเห็นจัมพ์เพื่อนของเค้ากำลังยืนจ้องมองไปทางซุ้มสีเขียวที่อยู่ไม่ไกลจากซุ้มสีแดงมากนัก ไคจึงมองไปในทิศทางที่จัมพจ้องมองอยู่เค้าก็สังเกตเห็น ชายหญิงกลุ่มหนึ่ง ประมาณสี่ถึงห้าคนยืนอยู่ไคมองดูแล้วก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่า คนกลุ่มนั้นเค้าเองเคยเจอที่ไหนมาก่อน ตอนที่เข้ามาที่นี่ใหม่ใหม่ ใช้แล้วคนกลุ่มนั้นก็คืนคนที่ขว้างลูกบอลยางมาใส่จัมพ์ในวันแรกแรกนั่นเอง เพราะไคจำเด็กสาวที่ชื่อตังเมได้ แต่ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง ผมสั้นใส่ตุ้มหูข้างเดียวที่ยืนอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้นก็หันมายืนจ้องมองมาทางจัมพ์เช่นกัน ไคจึงเดินไปยืนข้างข้างจัมพ์

“มีอะไรเหรอจัมพ์ นายจ้องอะไรอยู่เหรอ”ไคถาม

“ไค แกเห็นไอ้หมอนั่นมั้ยที่มันยืนจ้องมองมาทางข้าอยู่ในตอนนี้ ข้าจำมันได้ดีมันคือคนที่ขว้างลูกบอลยางมาใส่ข้า รู้สึกว่ามันจะชื่อ นัส อะไรซักอย่างนี่แหละ”จัมพ์กล่าว

“ไอ้หมอนั่นมันชื่อนัสโกฟิวเป็นนักกีฬาของทีมสีเขียว ซึ่งเป็นทีมเต็งของการแข่งขันครั้งนี้ด้วยนะ ซึ่งทีมสีเขียวเป็นกระดูกชิ้นโตที่ทีมเราต้องเอาชนะให้ได้”หรั่งที่ยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสองคนพูดแทรกขึ้นมา

“ทีมเต็งเหรอครับ”ไค

“ใช่แล้ว เพราะทีมสีเขียวคือแชมป์เก่าของปีที่แล้วยังไงล่ะ โดยมีเจ้าคนที่ชื่อนัสโกฟิวอยู่ในทีมเมื่อปีที่แล้วด้วย”หรั่งตอบ

“แล้วทีมเราล่ะปีที่แล้วได้ที่เท่าไหร่”จัมพ์พูดขึ้น

“ได้ที่สามแต่ปีนี้เราเต็งบ๊วย”หรั่งกล่าว พร้อมกับทำหน้าตาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

“ทำไมถึงได้เต็งบ๊วยได้ล่ะ”จัมพ์ถามด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่ที่ได้ยิน

“ก็เพราะว่ามีเด็กใหม่อย่างพวกแกสองคนลงแข่งยังไงล่ะ เปอร์เซ็นในการชนะจึงเท่ากับศูนย์”หรั่งกล่าวพร้อมกับมองหน้าจัมพ์และไค

“ใครเป็นคนประเมินการแข่งขันครั้งนี้กันนะ ดูถูกพวกข้าเสียจริงเดี๋ยวพอตอนแข่งจริงเดี๋ยวได้เจอของจริงแน่ ข้าล่ะชอบนักไอ้พวกที่ชอบดูถูกคนอื่นเนี๊ยะ เดี๋ยวจะอัดให้หงายท้องไปเลย”จัมพ์กล่าวด้วยใจที่ฮึกเหิมก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ทางซุ้มสีแดงจัดไว้ให้สำหรับผู้เข้าแข่งขัน จัมพ์ลงไปนั่งนิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองไปทางซุ้มทีมสีเขียวอย่างจดจ่อ

                   ไคเองเมื่อได้เห็นดังนั้นตัวเค้าเอง สังเกตเห็นว่าหรั่งพอพูดถึงเรื่องการประเมินผลของการแข่งขันก่อนที่จะมีการแข่งจริง ไคแอบเห็นว่าเมื่อหรั่งพูดจบหรั่งแอบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการฮึกเหิมของจัมพ์ เหมือนกับว่าเค้าได้ทำแผนการอะไรบางอย่างสำเร็จแล้ว หรือว่านี่เป็นการปลุกใจวิธีหนึ่งก่อนการแข่งขันจริงของคุณหรั่ง ถ้าเป็นอย่างที่เค้าคิดจริงจริง ผู้ชายที่ชื่อหรั่งคนนี่ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาจริงจริง เพราะเค้าสามารถพลิกแพลงสถาณการณ์ ที่กำลังเสียเปรียบให้มีความฮึกเหิมขึ้นมาได้

“ปัง ปัง ปัง”

                    เสียงดังคล้ายเสียงประทัดดังขึ้นตรงบริเวณหน้าที่นั่งของคณะกรรมการ ทำให้ทุกสายตาที่อยู่ที่ลานกว้างที่หลายคนกำลังพูดคุยกันบ้าง หยอกล้อกันบ้างต่างต้องหยุดลงแล้วหันไปมองในทิศทางของต้นเสียงที่อยู่บริเวณตรงกลางของลานกว้าง ซึ่งตรงบริเวณนั้นมีชายรูปร่างท้วมที่ไคและจัมพ์รู้จักเป็นอย่างดี