RED STONE WAR

                  ข้อที่หนึ่ง ห้ามผู้มีพลังพิเศษทำร้ายผู้มีพลังพิเศษด้วยกันโดยเด็ดขาดหากมีการทำร้ายผู้มีพลังพิเศษจนถึงชีวิตผู้กระทำความผิดต้องรับโทษข้อหาหนักถึงขั้นถูกจองจำจนสิ้นอายุขัยหากผู้กระทำความผิดได้ทำร้ายผู้มีพลังแต่ไม่ถึงชีวิต ผู้กระทำความผิดจะต้องโทษตามคำพิพากษาของคณะผู้ตัดสินของหน่วยCTSOโดยเฉพาะ
                 ข้อที่สอง ห้ามผู้ที่ได้รับการฝึกออกนอกพื้นที่ก่อนได้รับอณุญาติโดยเด็ดขาด ไม่ว่ากรณีใดใดหากไม่ได้รับหนังสือยินยอมจากเจ้าหน้าที่พิเศษระดับS หากฝ่าฝืนจะถูกลงโทษจองจำทันที
                 ข้อที่สาม ห้ามไม่ให้บุคคลภายนอกที่ไม่ใช่ผู้ได้รับการคัดเลือกเข้ามาในบริเวณหน่วยฝึกอบรมโดยเด็ดขาด หากฝ่าฝืนจะถูกลงโทษโดยการจองจำทันที
                  ข้อที่สี่ ห้ามติดต่อกับบุคคลภายนอกก่อนที่ได้รับอณุญาติโดยเด็ดขาด หากฝ่าฝืนจะถูกจองจำโดยทันที
                  ข้อที่ห้า ห้ามผู้ที่ได้รับการฝึกเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดทุกชนิดไม่ว่าจะเป็น เหล้า บุรี่ กัญชา เฮโรอีน โคเคนหรือยาบ้า เป็นต้น หากฝ่าฝืนจะต้องโทษจองจำทันที”
                  หลังจากนั้น เรนโบว์ก็อธิบายกฎข้อห้ามต่างต่างจนครบยี่สิบเจ็ดข้อหลังจากนั้น ก็ให้ผู้ที่สอบผ่านการคัดเลือกทั้งหมดเซ็นยอมรับข้อตกลง ไคนั่งมองเรนโบว์ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเค้า หล่อนอยู่เพียงแค่เบื้องหน้าแต่เหมือนอยู่ไกลเสียเหลือเกิน ไคเองไม่กล้าแม้แต่จะทักทายเธอ ทำไมความต่างชั้นของเค้าและเธอมันดูเลือนลางมากและห่างไกลเสียจริงไคคิดภายในใจ พอการประชุมจบลงทางเจ้าหน้าที่ก็ให้ผู้ที่ผ่านการคัดเลือก เดินเรียงแถวหน้ากระดานเดินออกจากห้องประชุมโดยมีเจ้าหน้าที่วากัซเดินนำ แล้วเดินไปตามทางเดินจนออกมาด้านนอกตัวอาคาร
                    พอพ้นตัวอาคารออกมาจัมพ์ก็สะกิดเรียกไคให้มองดูบรรยากาศรอบรอบตัว ทางที่พวกเค้าเดินเป็นสนามดินแดงขนาดใหญ่คล้ายกับสนามกีฬา มีตึกสีขาวขนาดใหญ่อยู่เบื้องหน้าไคนับดูประมาณสิบชั้นเห็นจะได้ ถัดไปด้านข้างก็มีตึกสีขาวสูงกว่าตึกแรกมากนักนับดูแล้วคงประมาณสิบสามชั้นแต่ที่แปลกชั้นบนสุดทาด้วยสีแดงตรงชั้นบนสุดทั้งชั้น แล้วจู่จู่แถวที่เดินเรียงกันมาก็หยุดลงเพราะคนที่ยืนอยู่หน้าสุดคือเจ้าหน้าที่วากัซเหมือนกับว่าเค้ากำลังจะแนะนำอะไรบางอย่าง
“ตึกด้านหน้าที่เห็นอยู่นี้คือตึกOและถัดไปก็คือตึกNหรือคนที่นี่ส่วนใหญ่เรียกว่าตึกแดง แต่ให้ทุกคนเดินตามผมมาก่อนเราจะไปเริ่มที่อาคารอเนกประสงค์ก่อนเลย”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว
                     เจ้าหน้าที่วากัซพาทุกคนเดินตัดลัดสนามดินแดงผ่านตึกทั้งสองเข้ามาด้านในสถานฝึกอบรม ซึ่งไคดูแล้วว่าน่าจะเป็นใจกลางของศูนย์แห่งนี้เพราะบริเวณตรงกลาง มีน้ำพุขนาดใหญ่เป็นรูปปั้นช้างสามตัวมีช้างตัวใหญ่สุดอยู่ตรงกลางแล้วมีตัวเล็กขนาบด้านข้าง แล้วช้างทั้งสามตัวพ่นน้ำออกมาทางงวงช้าง ทางด้านซ้ายติดกับสนามกีฬาดูแล้วคล้ายสนามฟุตบอล มีคนเล่นฟุตบอลกันอยู่ด้านบนของอาคารต่างต่างก็มีคนออกมายืนดูพวกเค้าตอนที่เดินเข้ามา ตรงบริเวณริมทางเดินก็มีพุ่มไม้ ดอกไม้ตกแต่งสวยงามด้วยความปราณีตจากช่างฝีมือดีแต่ผู้คนที่ไคเดินผ่านมาต่างก็แต่งตัวคล้ายคล้ายกันเพียงแต่ต่างสีกันหรือชุดที่เค้าเห็นนั้นอาจจะเป็นชุดยูนิฟอร์มของที่นี่ก็เป็นได้ บรรยากาศเหมือนกับว่าการที่พวกเค้าสิบกว่าคนที่กำลังเดินตามเจ้าหน้าที่วากัซอยู่นั้นเป็นเรื่องปรกติสำหรับที่นี่
“บรรยากาศเหมือนเดินเข้ามาในมหาลัยเลยนะแกว่ามั้ย”ชายสวมหมวกไหมพรมพูดกับจัมพ์แต่จัมพ์เองก็ยิ้มกลับไปแล้วบอกกับชายคนนั้นว่า
“ไม่รู้สิข้าไม่เคยเข้ามหาลัย”พอจัมพ์พูดจบทำเอาเจ้าหมวกไหมพรมอึ้งไปเลย
               ไคเห็นเหตุการณ์พอดีก็อดขำนิดนิดไม่ได้ ในขณะที่พวกเค้ากำลังเดินไปยังอาคารอเนกประสงค์ ไครับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างได้ทันทีเหมือนกับว่ามีดวงตาหลายหลายคู่จับตาจ้องมอง ตัวเค้าและโจเซฟอยู่ส่วนเจ้าโจเซฟเองก็รับรู้ได้เหมือนกันมันทำท่าทางไม่พอใจ มันคำรามขู่อยู่ในลำคอ ไคได้แต่ลูบคลำบริเวณส่วนหัวให้กับเจ้าโจเซฟเพื่อให้มันหยุดตื่นกลัว ในเวลาไม่นานนักเจ้าหน้าที่วากัซก็มาหยุดอยู่ที่หน้าอาคารสำนักงานแห่งหนึ่ง สถานที่นี้เป็นอาคารแบบชั้นเดียวกว้างประมาณห้าสิบเมตร ด้านหน้าทางเข้ามีบันไดประมาณสี่ถึงห้าขั้นมีเสาขนาดสองคนโอบตัวฐานด้านล่างเสาเป็นแท่นปูนสี่เหลี่ยม ส่วนด้านบนเป็นเสากลมมีทั้งหมดสี่เสาในแต่ละเสาก็มีโคมไฟแบบกลมอยู่ทุกเสา
               ตรงเข้าไปเป็นประตูเหล็กแบบเลื่อนขึ้นมีคนอายุไล่เลี่ยกับเค้าแต่งตัวแบบเดียวกันกับหลายหลายคนที่เค้าพบเจอในตอนแรกแต่คละสีกันเดินขวักไขว่อยู่ภายในอาคารแห่งนี้ ภายในตัวอาคารมีห้องกระจกอยู่ทั้งสองฝั่ง ทางด้านฝั่งขวาเป็นห้องกระจกสีดำแต่มองผ่านทะลุเข้าไปได้
              ด้านหลังกระจกมองดูแล้วเหมือนร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เพราะมีเครื่องคอมพิวเตอร์จำนวนมากมายเรียงรายนับหลายร้อยเครื่อง แถมยังมีคนนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่เป็นจำนวนมากเท่าที่ดูแทบจะทุกเครื่องจะมีคนนั่งประจำอยู่แทบทุกเครื่อง ส่วนทางด้านฝั่งขวามือก็มีห้องกระจกเช่นกันแต่ห้องทางด้านฝั่งนี้เป็นโรงยิมเพราะเห็นว่ามีเครื่องมือในการออกกำลังกายอยู่หลายชิ้น แถมยังมีคนออกกำลังกายกันอยู่ ตรงด้านหน้าที่พวกไคยืนอยู่มีห้องขนาดใหญ่แบบเปิดโล่งมีโซฟาแบบปรับเอนได้คล้ายคล้ายกับเก้าอี้ร้านตัดผมชายวางเรียงเป็นแนวเดียวกัน สิ่งที่ไคได้เห็นทำให้เค้ารู้สึกแปลกใจเอามากมาก
“ไคแกดูสิที่นี่เค้ารับสักลวดลายต่างต่างด้วยแปลกดีจัง”จัมพ์พูดขึ้น
“เจ้าหน้าที่วากัซครับที่นี่มีบริการสักลวดลายต่างต่างด้วยเหรอครับ”ไคถามเจ้าหน้าที่วากัซซึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหน้าของเค้าพอดี
“มีสิ เพราะบางคนก็มีรอยอักขระแบบอันเดียวบางคนอาจจะมองดูไม่สวยเลยมาสักเพิ่มเติมเพื่อความสวยงามหรือบางคนมีรอยอักขระอยู่เต็มใบหน้ามันก็ดูแปลกแปลกเลยมาสักเพิ่มให้มีทั้งตัวซะเลยหรืออาจะมีเหตุผลอย่างอื่นเช่นเพื่อจะปกปิดไม่ให้คนอื่นมองออกว่าตัวเรามีพลังอักขระอะไรบ้าง บางคนก็เพื่อสวยงามก็แล้วแต่ความคิดคนละนะ”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว
“มีแบบสักยันต์ของขลังมั้ยครับ แบบว่า เสือเผ่น ลิงลม เก้ายอด อะไรประมาณเนี๊ยะครับ”จัมพ์ถามต่อ
“ฮ่า ฮ่า อันนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับต้องไปถามคนที่สักให้ดูเอาเองละกันนะ”เจ้าหน้าที่วากัซตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปากนิดนิด
                      หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่วากัซก็พาทุกคนเดินออ้มไปทางด้านหลังของห้องที่สักลวดลาย ตรงบริเวณนั้นเป็นห้องกระจกสีดำที่มองจากด้านนอกเข้าไปจะมองไม่เห็น เจ้าหน้าที่วากัซก็ให้ทุกคนเข้าไปในห้องนั้นภายในห้องมีโต๊ะตั้งอยู่สามตัวแต่ละตัวก็มีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่ประจำตำแหน่งในแต่ละจุด คนที่ผ่านการคัดเลือกมาก็แยกย้ายกันไปในแต่ละจุดตามที่เจ้าหน้าที่วากัซให้ไปยืน จัมพ์กับไคและชายที่สวมหมวกไหมพรมยืนอยู่ด้วยกันที่โต๊ะตัวแรกโดยมีจัมพ์ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ตามด้วยไคและชายใส่หมวกไหนพรมพอทุกคนยืนประจำจุดครบแล้ว พวกเจ้าหน้าที่ ที่ยืนอยู่ตามจุดต่างต่างก็เรียกคนที่ยืนอยู่คนแรกให้เดินออกมาแล้วตรวจสอบดูสิ่งของต่างต่างที่พกติดตัวมาทั้งหมด ทั้งในเสื้อผ้าและกระเป๋าที่ถือมาสิ่งของต่างต่างไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือของใช้ส่วนตัวต่างต่างถูกหยิบขึ้นมาวางจนเต็มพื้นที่โต๊ะทั้งสามตัว แล้วพอค้นกระเป๋าของจัมพ์หยิบของภายในออกมาทำเอาทุกคนตกใจเพราะมีเงินสองปึกใหญ่ จนเจ้าหน้าที่ต้องถามจัมพ์ว่าพกเงินมาทำไมมากมายขนาดนี้แต่ในสถานที่แห่งนี้ห้ามใช้เงินสด
                 ทางสถานฝึกอบรมจะออกบัตรประจำตัวให้กลับทุกคน บนตัวบัตรจะบ่งบอกถึงคุณลักษณะต่างต่างไม่ว่าระดับความสามารถ การเงินและสุขภาพเรียกได้ว่าเป็บัตรอัจฉริยะเลยทีเดียวออกแบบโดยเจ้าหน้าที่คนหนึ่งของทางหน่วยCTSO
                  หลังจากที่ทางเจ้าหน้าที่ได้ยึดข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวไปจนหมดก็ ได้มอบของใช้ที่จำเป็นสำหรับที่นี่มาให้มีบัตรจำจำตัวเป็นบัตรสีทองคาดด้วยสีแดงสดขนาดพอพอกับบัตรเอทีเอ็ม สร้อยคอบอกระดับคลาสในตอนแรกกระเป๋าเงินใบเล็กเล็กหนึ่งใบ กระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่หนึ่งใบ ร้องเท้าผ้าใบสีขาวหนึ่งคู่ แฟ้มใส่เอกสารหนึ่งชุดพร้อมปากกาและดินสอ นาฬิกาข้อมือแบบไขลานสีดำเป็นสายหนังหนึ่งเรือน พร้อมด้วยคู่มือที่ด้านปกเขียนด้วยตัวหนังสือสีทองว่า คู่มือที่ควรปฎิบัติของหน่วยCTSOและชุดที่ทางเจ้าหน้าที่ให้เปลี่ยนในห้องแต่งตัวเลยทันทีอีกสามชุด
 
                   จากนั้นพอจัมพ์และไคได้รับชุดมาก็ไปที่ห้องแต่งตัว พอไคและจัมพ์ไปถึงห้องแต่งตัวซึ่งเหมือนกับห้องน้ำเล็กเล็กเรียงรายทอดยาวไปจำนวนกว่ายี่สิบห้องเลยทีเดียว ไคและจัมพ์เลือกเข้าห้องประมาณกลางกลางเพราะต้องทิ้งเจ้าโจเซฟไว้หน้าห้องพอดีมีเก้าอี้อยู่ ไคโชคดีเพราะก่อนหน้านี้เจ้าหน้าที่วากัซได้ให้สิ่งของพิเศษที่สั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะ นั่นก็คือปลอกคอพร้อมสายจูงสำหรับสุนัขเป็นปลอกคอหนังสีน้ำตาลพร้อมสายจูงหนังสีน้ำตาลเช่นกัน สิ่งที่พิเศษก็คือบริเวณปลอกคอมีป้ายสีทองขนาดเล็กที่สลักคำว่าCTSOเอาไว้ด้วย ซึ่งแสดงให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าโจเซฟลูกสุนัขตัวน้อย ก็คือผู้ที่ผ่านการคัดเลือกของหน่วยCTSOเช่นกัน ไคผูกเจ้าโจเซฟไว้ที่บริเวณหน้าห้องแต่งตัวของเค้าแล้วจึงเข้าไปเปลี่ยนชุดซึ่งห้องข้างข้างก็มีจัมพ์เปลี่ยนชุดอยู่เช่นกัน
“ไค แกรู้สึกเหมือนข้ามั้ยว่าที่นี่มันแปลกแปลกพิกลนะ ดูพวกนั้นทำอย่างกับว่าพวกเราเป็นนักโทษคดีร้ายแรงอย่างนั้นแหล่ะว่ามั้ย คุมซะเข้มเชียว”จัมพ์พูดขึ้นผ่ามมายังอีกห้องหนึ่งที่ไคกำลังเปลี่ยนชุดอยู่
“รู้สึกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าคนที่อาศัยและฝึกฝนอยู่ที่นี่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะเป็นมิตรหรือศัตรูเรารึเปล่าก็เดาไม่ได้เลย ทางที่ดีตอนนี้ผมว่าเราอย่างพึ่งไว้วางใจใครจะดีกว่าระวังตัวเอาไว้หน่อยคงจะดี”ไคเอ่ย