RED STONE WAR

                     จัมพ์และไคยืนมองหน้ากันแล้วพยักหน้าพร้อมกัน เหมือนกับว่าทั้งคู่พร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นแล้วจัมพ์เดินนำหน้าไคไปก่อนตรงเข้าไปหาชายที่ใส่สูทสีดำเนคไทสีแดงเลือดหมูที่ยืนอยู่ ส่วนไคอุ้มโจเซฟ ริชาร์ด ปาร์คเกอร์ไว้ที่อ้อมแขนแล้วเดินตามจัมพ์ไปติดติด ทั้งสองคนไปหยุดอยู่ตรงหน้าชายคนนั้นพอดี ชายในสูทดำมองเค้าทั้งสองคนแต่ไม่พูดอะไรเลย
“ขอโทษนะครับ ที่นี่ใช่สำนักงานCTSOรึเปล่าครับ”ไคเอ่ยถามอยากสุภาพ
“ใช่แล้วจะทำไมถ้าไม่ใช่แล้วจะทำไม”ชายในสูทสีดำกล่าว จัมพ์มองชายชุดสูทดำเหมือนไม่พอใจ แต่ไคห้ามไว้ให้ใจเย็นเย็นก่อน
“พวกเจ้าต้องการอะไร”ชายในชุดสูทดำถามต่อ
“พวกเรามาตามหาคนนะครับ”ไคตอบ
“คนที่พวกเจ้าตามหาชื่ออะไรเหรอ”ชายในชุดสูทดำถามอีกครั้ง
“เรนโบว์ครับ เธอชื่อเรนโบว์”ไคตอบ
“เจ้าหน้าที่เรนโบว์นะรึ ได้งั้นเชิญด้านในตามผมมาครับ”ชายในชุดสูทดำพูดขึ้นพร้อมกับพาไคและจัมพ์เดินเข้าไปในป้อมที่อยู่ด้านข้าง ทำเอาไคและจัมพ์ต่างมองหน้ากันแล้วก็งงกับสิ่งที่เกิดขึ้นและทั้งสองก็เดินตามชายในสูทดำไปโดยมีข้อสงสัยมากมายอยู่ในหัว
              ทันทีที่ประตูกระจกสีดำบานใหญ่ซึ่งเป็นแบบเลื่อน อัตโนมัติของป้อมรักษาการณ์เปิดออก ด้านในป้อมนั้นเป็นห้องสีเหลี่ยมขนาดพอดีกับตัวป้อมด้านในไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ว่างเปล่า ด้านข้างของห้องไคเห็นปุ่มกดแบบเรืองแสงได้อยู่ประมาณห้าถึงหกปุ่มมองดูคล้ายกับว่าเป็นเหมือนลิฟท์ขนของขนาดใหญ่อย่างนั้นแหล่ะ ชายชุดสูทสีดำเดินนำเข้าไปก่อนชายชุดสูทดำได้กดสวิตซ์สีแดงค้างเอาไว้แล้วเชิญให้ไคและจัมพ์เข้าไปในห้องสีเหลี่ยมนั้นด้วย ทั้งสองคนเข้าไปยืนอยู่ข้างข้างชายคนนั้น ส่วนเจ้าโจเซฟรีบเอาหัวมุดเข้าไปในเสื้อของไคด้วยความตื่นกลัวเล็กน้อย ไคจึงเอามือลูบหัวมันเบาเบาโจเซฟเลยหยุดตื่นกลัวได้นิดหน่อย หลังจากที่ทั้งคู่เข้าไปยืนหยุดนิ่งมองดูรอบรอบห้องอยู่จากนั้นประตูบานใหญ่ก็เลื่อนปิดทันที และเหมือนกับว่าห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มันกำลังเคลื่อนที่ลงไปอีกชั้นหนึ่ง มันคือลิฟท์โดยสารจริงจริงอย่างที่ไคเข้าใจ มันเลื่อนลงมาด้านล่างแล้วเคลื่อนที่เป็นแนวราบด้วยความเร็วสูงจนจัมพ์ต้องเอามือจับพนังห้องเอาไว้ ร่างกายทุกส่วนรับรู้ได้ทันทีถึงการเคลื่อนที่อันรวดเร็วแต่เพียงไม่กี่อึดใจความเร็วก็เริ่มชะลอช้าลงเรื่อยเรื่อยจนหยุดนิ่งสนิท
               ประตูเลื่อนบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าก็เปิดออก เบื้องหน้าของทั้งคู่เป็นขั้นบันไดหินอ่อนสีเหลืองประมาณสิบกว่าขั้นเป็นทางเพื่อจะเดินขึ้นไปด้านบน ชายชุดสูทสีดำก็แนะนำให้ไคและจัมพ์เดินขึ้นบันไดไปก็จะพบพนักงาน เค้าบอกให้ทั้งสองคนไปติดต่อที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้านบนอีกที พอทั้งสองคนเดินออกมาจากตู้ลิฟท์แล้ว ประตูลิฟท์ก็ปิดลงแล้วก็เลื่อนถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว ไคและจัมพ์พร้อมกับโจเซฟเดินขึ้นบันไดหินอ่อนไป พอทั้งสองคนเดินขึ้นไปจนบันไดขั้นสุดท้ายก็ตกตะลึงอีกครั้งกับสิ่งที่เห็น เพราะที่ที่เค้ายืนอยู่เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ มีคนใส่สูทสีดำเนคไทแดงเดินไปมากันขวักไขว่ รวมถึงมีคนแต่งกายแปลกแปลกหลากสีเดินไปเดินมา บางคนก็มีกระเป๋าเอกสาร บางคนก็ถือกระดาษแผ่นเดียวแต่ดูรีบร้อนวิ่งจนผมปลิ่วเลยทีเดียว ภายในห้องโถงใหญ่ที่มีผู้คนเดินไปมาวุ่นวายนั้น ไคมองดูโดยรอบไม่ว่าจะเป็นเสา หรือว่าเพดานทุกอย่างทำมาจากหินอ่อนสีเหลืองทั้งหมด ที่บริเวณพื้นก็ปูพรมด้วยสีแดงเลือดหมูทั่วทั้งฟอร์ทางเดิน มองไปจนสุดทางเดินไคมองเห็นเก้าอี้ไม้เบาะสีแดงวางเรียงรายเป็นแถวยาวมีคนนั่งรออยู่ประมาณสามถึงสี่คน
             ไคและจัมพ์ยืนงงอยู่ตรงบริเวณนั้นอยู่ครู่หนึ่งแต่เท่าทีสังเกตดู พวกเค้าก็เห็นว่าคนในสถานที่แห่งนี้ไม่มีใครสนใจพวกเค้าทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ไคและจัมพ์ก็แต่งกายแตกต่างจากคนที่อยู่ในที่นี้โดยที่ทั้งคู่ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กางเกงขายาวสีดำเนื้อตัวค่อนข้างมอมแมมพอสมควร ซึ่งก็แตกต่างกับคนในห้องโถงนี้มากอยู่ จนมีหญิงสาวแต่งกายด้วยชุดสูทสีแดงผูกหูกระต่ายไว้ทรงผมเหมือนนักเรียนมัธยมต้นสั้นเสมอติ่งหู เดินตรงดิ่งมาหาทางไคและจัมพ์ หญิงสาวคนดังกล่าวจึงแนะนำให้ไคและจัมพ์ไปติดต่อที่เคาท์เตอร์
              เธอชี้ไปที่ที่มีโต๊ะตัวเล็กเล็กสองตัวที่ตั้งอยู่ที่บริเวณตรงกลางห้องโถงพอดี มีหญิงสาวรูปร่างอวบอ้วน มีอายุหน่อยสวมแว่นตารูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวมีโซ่สีทองคล้องขาแว่นกับคอของเธอ กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ด้านข้างที่นั่งของหล่อนก็มีชายใส่สูทสีดำเนคไทแดงนอนหลับบนเก้าอี้โดยเอาเท้าเหยียดยาวมาพาดที่หน้าเคาท์เตอร์ และเค้ายังเอาหนังสือปิดหน้าไว้นอนหลับจนกรนอยู่ด้านข้างเธอแต่ดูหญิงสาวอวบอ้วนกับทำท่างทางเฉยเฉยเหมือนกับว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปรกติทุกวัน ไคและจัมพ์ไปหยุดอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์นั้น ไคสังเกตเห็นอักษรขนาดใหญ่สีทองที่อยู่ด้านหลังของหญิงสาวอวบอ้วนนั้นเขียวเอาไว้ว่า CTSO ไคคิดว่าพวกเค้าน่าจะมาถูกที่แล้ว
“ขอโทษครับ เอ่อคือว่ามีเรื่องจะสอบถามหน่อยครับ”ไคเอ่ยต่อหน้าหญิงสาวอวบอ้วน แต่หญิงสาวคนนั้นแค่เหลือบมองไคเพียงเล็กน้อยแล้วกลับไปก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“ถามอะไรค่ะ”หญิงสาวอวบอ้วนตอบ เธอตอบโดยที่ไม่มองหน้าไคด้วยซ้ำ
“คือเรามาตามหาผู้หญิงคนนึงเธอชื่อเรนโบว์ครับ คือเธอเป็นเจ้าหน้าที่ของCTSO ครับ”ไคตอบ
“เจ้าหน้าที่พิเศษเรนโบว์นะรึ” หญิงสาวอวบอ้วนถามอีกครั้งคราวนี้ เธอวางหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วหันมามองผ่านแว่นตาเล็กเล็กของเธอเพื่อมองหน้าไคอย่างจริงจัง ไคพยักหน้ารับ
“ได้นัดไว้รึเปล่าล่ะ”หญิงสาวอวบอ้วนตอบแบบห้วนห้วน
“เปล่าครับคือว่า”ไคตอบคำถามและกำลังจะอธิบาย แต่ทว่าไคยังไม่ทันอธิบายอะไรให้หล่อนเข้าใจหล่อนก็ชิงพูดซะก่อน
“ถ้าไม่ได้นัดไว้ก็คงให้เจอไม่ได้นะค่ะ เสียใจด้วยคะเพราะเจ้าหน้าที่พิเศษของเราทางCTSOจะมีมาตรการรักษาความปลอดภัยอย่างรัดกุม หากไม่ได้นัดไว้ก็ให้พบไม่ได้คะ”เธอพูดเสร็จก็หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านต่อโดยไม่สนใจไคและจัมพ์ที่ยืนงงอยู่หน้าเคาท์เตอร์นั้นเลย
                จัมพ์ยืนดูเริ่มไม่สบอารมณ์เลยถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วเรียกดาบเล่มใหญ่สีดำออกมา จัมพ์กะว่าเมื่อหล่อนเห็นดาบของเค้าหล่อนจะต้องตกใจอ้าปากค้างแน่แน่ สาวอวบอ้วนชำเลืองมองเล็กน้อย แต่ชายที่นอนหลับเหยียดยาวอยู่ด้านข้างของหล่อนลืมตาเหลือบมองเล็กน้อยเมื่อเห็นจัมพ์เรียกดาบสีดำออกมาได้
“มีพลังอักขระงั้นรึ แล้วไม่บอกตั้งแต่ทีแรกเสียเวลาอ่านหนังสือหมด งั้นรับบัตรคิวไปแล้วไปต่อแถวตรงด้านโน้น”หญิงสาวอวบอ้วนกล่าวพร้อมกับชี้มือไปทางที่มีเก้าอี้วางเรียงรายกันอยู่ที่ไคสังเกตเห็นในตอนแรกนั่นเอง
“แล้วเธอล่ะพอหนุ่มผมยาวเธอมีพลังเหมือนเจ้าหมอนี่มั้ยถ้ามีก็รับบัตรคิวไปแต่ถ้าไม่มีก็กลับบ้านไปได้ล่ะ อ่อ ที่นี่ไม่ใช่สวนสัตว์นะห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้ามาแต่ถ้าจะรอเพื่อนก็ไปนั่งรอตรงโน้นเลยนะแล้วอย่าปล่อยให้ลูกสุนัขเดินเพ่นพ่านล่ะ”หญิงสาวอวบอ้วนกล่าว
“ผมไม่มีพลังแบบเพื่อนของผมหรอกครับ แต่ว่าเจ้าลูกสุนัขตัวนี้มันมีครับ”ไคบอกความจริงพอไคพูดจบทำให้ชายที่ใส่สูทสีดำเนคไทสีแดงที่นอนเหยียดขาอยู่ข้างข้าง ต้องสะดุ้งลุกขึ้นมาชะโงกหน้ามามองดูไคและเจ้าสุนัขโจเซฟใกล้ใกล้