ทีมปล้นคนเหนือเมฆ

          เมฆ แมน และ แอนดริว เปิดประตูหลังตึกในตรอกซอยเปลี่ยวๆนั้น และ เดินเข้าไปข้างใน ในห้องนั้นมืดมิดมีเพียงแสงจากดวงอาทิตย์ผ่านทาหน้าต่างให้ความสว่างแก่ห้องแค่บาส่วน
“เอิ่ม...เค้าผิดนัดหรือเปล่าคุณแมน” เมฆ ถามด้วยความสงสัย
“ก็ไม่รู้สิ...คุณเก่งเรื่อสังเกตและคาดเดาหนิ ช่วยคิดดูหน่อย” แมนยืนนิ่งรอให้เมฆจัดการ
“ตอนเราเข้ามาประตูไม่ได้ล็อค... แค่นี้ก็น่าจะเดาได้ว่า... เพ่นเร็ว!” จากนั้นทั้งคู่รีบวิ่งออกมาจากห้องนั้น ปล่อยให้แอนดริวยืนงงๆ
“อ่าวเดี๋ยวสิ รอผมด้วย....
.... โอ้เวรกรรม” เมื่อแอนดริวเหลียวหลังจะวิ่งออกประตูนั้นก็เห็นชายสองคนจ่อปืนใส่แมนและเมฆหน้าประตูแมนและเมฆยกแขนขึ้นเป็นแสดงถึงการยอมจำนนชั่วขณะ
“พวกเรา...ล้วนเป็น...นักล่า เสียตรงที่ พวกแกมันมีจุดอ่อนกันทั้งคู่” เป็นเสียงคนหนึ่งในที่มืด และเขาก็เดินออกมาจากจุดนั้น เป็นหน้าที่เหมือนผ่านสงครามมาอย่างโชกโชน หนวดเคราหนาเตอะนั้นแสดถึงความเหี้ยมและไร้เมตตาในมือของเขามือลูกซองอยู่
“ไอโจ...แกรู้ได้ยังไง” แมนหันไปถาม
“ฉันก็มีของมาแลกเป็นเงินเหมือนกันนะ และก็บังเอิญได้ยินไอหน่อยมันคุยกับแกทางมือถือ ” โจใช้ปืนลูกซองชี้ไปที่ชายแก่ๆคนหนึงที่นอนอยู่ในสภาพถูกมัดและปิดปาก
“ให้ตายสิลุงหน่อย…”
“อุงอ่อโอ้ด” ลุงแกพูดอ้ำๆอึ้งๆ
“จบเกมส์และนะ ส่งทองมา” โจยืนมือแสดงถึงการขอ
แมนเอากระเป๋าใบใหญ่ที่แบกอยู่บนบ่านั้น ยื่นไปให้ลูกน้องของโจที่เอาปืนจอหน้าเค้าอยู่
“ฉลาดหนิที่ไม่ขัดขืน.. หึ” โจแบกลูกซองไว้ที่บ่า และเดินออกประตูหน้าไปพร้อมกันลูกน้องพวกนั้นข้างหน้านั้นมีรถตู้คันหนึงรอรับพวกเค้าอยู่และพวกเค้าก็ขึ้นรถไปพร้อมกับกระเป๋าใบนั้นอน่างใจเย็น
“บัดซบเอ้ย!” แอนดริวโมโหและระบายโดยการทุบโต๊ะข้างๆ
“…พี่แมน ไม่คิดจะทำไรหรอ” แอนดริวถาม
“ทำ…แก้หมัดลุงแกก่อน ละไปเอาอีกครึ่งหนึงที่ท้ายรถมา”
“ฮ่ะ…หมายความว่า ในกระเป๋านั้นมีแค่ครึ่งหนึงหรอ” เมฆหันไปถาม
“ใช่…ฉันแยกไว้ เผื่อเกิดเรื่องไม่คาดคิด”
“โอย เมื่อยเป็นบ้าเลย… ลุงขอโทษนะ ก็เอ็งเผอิญโทรหาลุงตอนที่มันมาแลกทอง ช่วยไม่ได้จริงๆ” ลุงหน่อยลุกขึ้นในสภาพเปื่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ อย่างน้อยก็ยังมีบางส่วน…”
“ฉันหวังว่าแกจะแบ่งฉันนะ” เมฆหันไปมองแมนแล้วยิ้ม
“อ่อ เรื่องนั้นให้แอนดริวจัดการแล้วกัน”แอนดริวและกระพิบตาเป็นการส่งซิก
“ฮ่ะ… อ่อ เข้าใจและ” แอนดริวเดินตรงไปหาเมฆ แล้วมองหน้าซักพัก
“หืม…เงินอยู่ในรถ มามองหน้าฉันทำไม ”
“อยู่กับพวกเราตะหาก” …
“ปัก!” แอนดริวซัดหมัดไปที่ช่วงกรามของเมฆ หน้าของเมฆสะบัด ตาเมฆเริ่มพล่ามัว และร่างกายของเมฆก็เหวี่ยงลงไปกับพื้น
“เอาจี้ทองคำไปละกันคุณเมฆ ฮ่าๆๆๆ” หลังจากนั้น แอนดริวก็เดินไปที่ท้ายรถหยิบกระเป๋าใบเล็กมาให้แมน และแลกเงินกันเสร็จเรียบร้อย
           
           บ่ายโมงของวันนั้น…
“ฟื้นแล้วหรอพ่อหนุ่ม” ลุงหน่อยกำลังนั่งฟังเครื่องวิทยุเก่าๆบนโซฟาเก่าๆ
“… ผะ…ผม หลับไปนานมั้ย” เมฆลุกขึ้นมานั่งในสภาพมึนๆยังไม่ฟื้นเต็มที่
“ไม่นาน ตอนนี้บ่ายโมง…”
“อ่อ… งั้น ผมไปและ”
“เดี๋ยวก่อนสิพ่อหนุ่ม…” ลุงหน่อยยื่นนิ้วชี้ไปที่เงินก้อนหนึ่งบนโต๊ะทำงานข้างหน้าต่างนั้น
“ฮ่ะ… ให้ผม?”
“ไอแมนมันแลกจี้ทองคำให้แก มันบอกว่า สงสารแก ฮ่าๆๆๆ”
“ก็ยังดี… หมื่นกว่าๆ ขอบคุณครับ” แล้วเมฆก็เดินออกไปจากห้องนั้น
ข้างนอกนั้นยังมีมอเตอร์ไซค์ที่เมฆขโมยเค้ายังจอดอยู่ที่เดิม
“เห้อ… คงจะโดนแจ้งความ”
           
           ณ สำนักงานตำรวจ ระหว่างที่ จ่าองอาจ เมฆ อั๋น และอ้น เดินไปที่ห้องทำงานของจ่า
“ชั้นเคลียร์เรื่องมอเตอร์ไซค์ให้แล้วนะ แล้วเป็นไงบ้างหลังจากตามไอแก๊งค์ผีไป”
“ปวดกรามครับ ผมโดนมันอัดหน้า” เมฆหันมาตอบพร้อมโชว์รอยฟกช้ำบนในหน้าให้จ่าดูแบบกวนๆ
“เรื่องของแกฉันไม่สนหรอก ชั้นสนแต่ไอแก๊งค์บ้าๆพวกนี้โว้ย” จ่าองอาจเขย่าเอกสารงานอันยุ่งเหยิงให้ดูและตอบแบบหน้านิ่งๆขรึมๆ
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ผมจะตอบดีๆและ… งานนี้พวกมันแค่ต้องการเอาคืนให้กับคนที่ถูกไอฉัตรชัยหลอกครับ คนนั้นเป็นแม่ของคนในแก๊งค์คนหนึง แต่ดูเหมือนที่ผ่านมาเธอจะไม่มีส่วนเกี่ยงข้อง เธอมาร่วมด้วยช่วยกันก็งานนี้”
“เธอชื่อ…แมรี่ใช่มั้ย จากการสอบปากคำของไอฉัตรชัยมันบอกว่าโดนคนที่ชื่อแมรี่กับเมย์เล่นงาน”
“ครับ แต่เธอทำให้คนเลวๆอย่างฉัตรชัยเข้าตารางได้ แม้จะเป็นวิธีที่…ผิด” เมฆทำหน้านอยๆ
“ใช่… ฉันรู้ดี แต่ความผิดก็คือความผิด ยังไงชั้นก็ต้องทำตามหน้าที่ของตัว พรุ่งนี้ฉันจะไปสอบปากคำคุณหญิงแมรี่ แกจะไม่ไปกับชั้นก็ได้นะ”
 “โอเค… งั้น ค่อยว่ากันอีกทีครับ” เมฆหยุดเดิน ยิ้มแล้วโบกมือลาให้จ่า
           
 
          “กริ๊งงงงงง!!!!แปะ…” แมนคืบคลานจากเตียงในสภาพที่แสนจะขี้เกียจมาปิดกริ่งนาฬิกาปลุกบนโต๊ะโคมไฟในเช้าอีกวันเวลาเจ็ดโมง สภาพห้องนั้นสวยหรูแต่เรียบง่าย จากนั้นแมนไปอาบน้ำ แต่งตัวสไตล์ชิวๆเสื้อยืดกางเกงยีนสั้น เหน็บแว่นกันแดดไว้ที่อก แล้วออกจากห้องเดินลงบันไดที่กว้างและใหญ่ สีเหลืองทองอร่าม ทั้งบ้านดูหรูหราอย่างกะคฤหาสน์
“อ่าวเมย์…ตื่นก่อนพี่อีกหรอเนี่ย” แมนเห็นเมย์ที่โต๊ะรับประทานอาหารพอดีเลยทักทาย
“โธ่ตื่นตั้งแต่หกโมงแล้ว พอดีมาช่วยทำอาหารกับคุณแมรี่” เมย์ยิ้มให้คุณแมรี่ที่นั่งตรงหัวโต๊ะ
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณแมรี่” แมนเดินมานั่งข้างเมย์และทักทาย
“จ้า สวัสดีจ่ะ”
“โทษทีมาช้าไปหน่อย!” แอนดริวรีบวิ่งลงมาทั้งกำลังส่วมเสื้ออยู่
“ลูกคนนี้สายตลอด” แมรี่แซวลูกชายเล่น
“มาพร้อมหน้าตาแล้วก็ลงมือเลย”
“ครับ/ค่ะ” แมน เมย์ แอนดริว ก็เริ่มรับประทานอาหาร
“ฉันต้องขอบใจเธอจริงๆนายแมน ฉันรู้สึกซะใจเป็นที่สุดเมื่อได้ยินข่าวนายฉัตรชัยมันจะได้เข้าตาราง ต่อให้รอดมาได้ธุรกิจของมันก็คงไม่มีใครสนใจและอยากทำงานด้วย” เมรี่ชื่นชมด้วยสีหน้าที่ซะใจ
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นงานที่ผมถนัดที่สุด เมื่อรู้มันสร้างความสุขได้บ้างผมก็ดีใจ” แมนยิ้มตอบ
“งานต่อไปหละพี่” แอนดริวถาม
“เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีตอนจะประชุมกันไอหนุ่ม”
            หลังจากที่ทั้งสี่รับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย แมรี่กัยเมย์เดินออกมาส่งแมนและแอนดริว
“เมย์ อยู่ดูแลคุณแมรี่ให้ดีนะ ไอพวกตำรวจยังไงคงต้องมาสอบปากคำคุณแมรี่ เปลี่ยนชื่อเล่นตัวเองด้วย”
“ได้ค่ะ วันนี้จะเป็น อีจวบละกันนะ” เมย์ตอบและทำทีท่ากวนๆ
“เรื่องของแกเถอะ คุณแมรี่ ผมไปแล้วนะครับ” แมนยกมือไหว้ลาคุณแมรี่
“จ้าพ่อหนุ่ม”
“เดี๋ยวผมกลับมาตอนเย็นๆนะแม่” แอนดริวลาแม่
แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถBMWทรงเคลาสสิคผิวมันวาวสีน้ำตาลแดงออกมาจากคฤหาสน์ของคุณหญิงแมรี่