ทีมปล้นคนเหนือเมฆ

          ช่วงเช้าเวลาเจ็ดโมงสิบห้านาทีบนถนนแห่งหนึ่ง

“ทำไมเราต้องมาเช้าขนาดนี้ไม่เข้าใจ” จ่าองอาจบ่นขณะขับรถให้เมฆที่นั่งข้างๆฟัง

“พวกมันจะได้มีเวลาเตรียมตัวน้อยลง…” เมฆตอบหน้านิ่งๆ

“หืม…แกคิดว่าแก๊งค์ผีจะอยู่ที่นั้นด้วยหรอ” จ่าองอาจทำหน้างงๆ

“ใช่…ไอแมนต้องให้ใครสักคนอยู่ช่วยคุณแมรี่แหละ คิดว่าน่าจะเป็นเมย์แหละ ”

“ว่าแต่เกลอสองพี่น้องของแกหายไปไหนหละ” จ่าองอาจถามถึงอั๋นและอ้น

“พอดีมีอาชญากรมาขอให้ผมล่าอาชญากรอีกที… ผมเลยส่งไออั๋นกับอ้นไปแทนเพราะดูแล้วน่าจะมีแต่เรื่องบู๊และยิงกันอย่างบ้าคลั่ง แต่เดี๋ยวผมจะไปจับอาชญากรทั้งสองฝ่ายเข้าตารางทีหลัง” เมฆหันมายิ้มกวนๆ

“ไปๆมาๆแกนี้มันโกงกว่าพวกโจรอีก” จ่าองอาจตอบแบหน้านิ่ง

          แล้วรถตำรวจของจ่าองอาจก็เลี้ยวเข้าหมู่บ้านหรูๆแห่งหนึ่ง และนั้นคือ คฤหาสน์ของคุณหญิงแมรี่

ทั้งคู่เดินลงจากรถ ตายังข้างที่คฤหาสน์ด้วยอารมณ์ที่หลงใหลในความสวยงามของคฤหาสน์แห่งนั้น จนเดินมาถึงที่หน้าประตู ก็มีผู้หญิงผิวสีน้ำตาลเข้ม ผมบ๊อบ มีไฝตรงมุมปากด้านขวา เสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงสีเทาเดินเข้ามาหาสายตาของเมฆกับนางจ้องค้างกันสักพัก

“คุณแมรี่กำลังรอคุณทั้งสองพอดี เชิญทางนี้ค่ะ ” แล้วคนใช้ในบ้านคนนั้นก็เดินก้นหน้าก้มตานำทั้งสองเข้าไปในบ้าน

สายตาของเมฆไม่หยุดนิ่งเมื่อเดินเข้าไปในบ้าน เขาสังเกตสิ่งของทุกอย่างเท่าที่เห็น

“สามีของเธอเป็นใครและอยู่ไหนกัน ผมดูจากของในบ้านบางอย่างน่าจะเป็นของที่ผู้ชายจะสนใจมากกว่า” เมฆกระซิบเบาๆข้างๆจ่าองอาจ

“หนิ…งานหลักของเราคือสอบปากคำคุณหญิง ไม่ใช่สอดเรื่องชาวบ้านเขา” จ่าสวนกลับ

“ว่าแล้ว พวกคุณต้องมาสอบปากคำฉัน” คุณหญิงแมรี่นั่งอยู่บนโซฟาแสนสวยในห้องรับแขก

“เชิญนั่งก่อนสิคะ” แล้วเมฆกับจ่าก็เดินไปนั่งโซฟาที่เหลือข้างๆซ้ายขวา

“เอ่อ…ครับ… คุณ…ฉัตรชัยบอกว่า คุณได้โกงเงินของเขาไป คุณขายรถให้กับบริษัทเขาโดยตกลงกันว่า จะใช้ราคาสูงเกินจริง เมื่อได้เงินจากบริษัทคุณฉัตรชัยก็เอามามาแบ่งเงินกันคนละครึ่ง แต่…เงินนั้น ได้สูญหายไป เช็คที่คุณแบ่งครึ่งให้เขาก็เด้ง เอ่อ…คุณ…พอจะอธิบายได้ไหมครับ” จ่าองอาจเริ่มเปิดบทสนทนา

“ฉันไม่ได้โกงเค้าหรอกค่ะคุณองอาจ เราซื้อขายกันปกติ เงินทั้งหมดก็ควรเป็นของฉันฝ่ายเดียวเพราะเค้าเป็นคนซื้อ ฉันเป็นคนขาย ส่วนเรื่องเงินที่หายไปกับการซื้อขายในราคาเกินจริง นางเมย์เป็นคนสร้างเรื่องขึ้น ชั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแก๊งค์นั้น ฉันนึกว่า เมย์เป็นคนของฉัตรชัย แต่เมย์สร้างเรื่องกับฉัตรชัยว่าเป็นของฉัน”คุณหญิงแมรี่ตอบด้วยทีท่าโมโห

“แต่ก็ดีนะคะที่ฉันไม่เสียหาย ฉันไม่ใช่เป้าหมายของพวกนั้น บอกเลยว่ารู้สึกซะใจ” คุณหญิงตอบยิ้มๆ

“…บ้าเอ๊ย…เตรียมคำตอบมาดีเป็นบ้าเลย”เมฆคิดในใจ

“น้ำส้มค่า” สาวใช้คนเดิมเดินมาเสิร์ฟน้ำให้ทั้งคู่ และเข้าไปนั่งพับเพียบข้างๆคุณหญิงแมรี่

“แล้วตอนนี้คุณเมย์ไปไหนครับ” เมฆเริ่มยิงคำถามไปและสายสายตาของเมฆก็เปลี่ยนมาที่สาวใช้ที่นั่งข้างคุณหญิง

          ณ ร้านกาแฟข้างทางแห่งหนึ่ง…

“นั้นไง คู่หูคู่แว่นมานั่งรอเราพอดี” แมนเดินลงจากรถและชี้ไปที่ชายแว่นสองคนให้แอนดริวเห็น คนหนึ่งอ้วน อีกคนผอม บรรยากาศที่นั้นสบายๆ กลิ่นกาแฟหอมกลุ่นชวนให้ลิ้มลอง เป็นช่วงเช้าที่สดใส

“นั้น พี่แมนมาแล้ว” ชายอ้วนโบกมือเรียกนายแมนและแอนดริว

“ไง…แบงค์ งานวิศวะเป็ฯไงบ้าง รุ่งมั้ย” แมนถามทั้งไอแว่นผอม

“เรื่อยๆแหละ แต่ค่อนข้างหน้าเบื่อ” แบงค์พูดออกมาแบบเซ็งๆ

“งั้น…มาที่งานของเรา…ฮ่าๆๆ จะเล่นงานใครต่อดี” แมนกับแอนดริวยิ้มและเดินมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน

“เรื่องนั้นเดี๋ยวให้ไอไจแอนท์ว่ากันอีกที เพราะตอนนี้มีโปรแกรมใหม่จะมานำเสนอ!” แบงค์พูดเสร็จก็เปิดโน๊ตบุ้ค(ตัวเดียวกับตอนแรก)

“อธิบายให้ฉันฟังด้วย”แมนอยู่ในท่าเตรียมรับฟัง

“มันคือโปรแกรมที่สามารถสร้างแบบแปลนสถานที่ มีแค่ภาพภายในสถานที่นั้นก็สามารถจำลองแปลนได้เลย ทั้งยังประมวลผลความน่าจะเป็นของห้องลับต่างๆในนั้นได้ด้วย!” ไอแว่นผอมบรรยายอย่างอลังการ

“พูดง่ายๆคือ เมื่อผมแฮกเข้ากล้องวงจรปิด ไอหนุ่มมันก็สามารถประมวลข้อมูลเขียนแปลนแผนที่ให้เราได้ทันที” ไจแอนท์พูดเสริม

“หง่อว…บอกเลยว่าเด็ด ฮ่าๆๆ” แอนดริวหัวเราะชื่นชม

“ดี ที่นี้เราก็แทบไม่ต้องเข้าไปตรวจพื้นที่จริงล้วนหน้าให้เสียเวลา” แมนพูด

“แล้ว งานต่อไป…จะพัก…หรือจะลุย” แมนเริ่มเปิดประเด็น

          “ก็หนีไปกับแก๊งค์พวกนั้นแล้วซิคะ” เมฆเหมือนไม่สนใจในคำตอบของคุณหญิงเท่าไหร่นัก สายตายังจ้องไปที่คนใช้คนนั้น

“คุณจำใบหน้าของเมย์ได้มั้ยครับคุณแมรี่” จ่าองอาจยิงคำถามต่อ

แมนกลับมาสังเกตสีหน้าของคุณหญิงต่อ สีหน้าของคุณหญิงมีความลังเลใจนิดๆ

“…จำได้คะ…จวบ! ไปเอาเอกสาร ที่อยู่ในห้องฉันมาให้หน่อย” คุณหญิงสั่งใช้งานคนใช้ของเธอ

“ได้ค่ะคุณหญิง”นางจวบก้มศีรษะเล็กน้อยๆและเดินออกไประหว่างนั้นสีหน้าของเมฆเหมือนได้ค้นพบอะไรบ้างอย่าง

“เอ่อ…ขอโทษนะครับ พอดี…ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนครับ” เมฆกล่าวอย่างนอบน้อม และเดินออกไป

“ใช่เธอแน่ๆ”เมฆคิดในใจและเดินเข้าห้องน้ำ และแง้มประตูห้องน้ำไว้ สายตาจ้องมองตรงบันได รอนางจวบเดินลงจากห้อง

            “เล่นพ่อไม่พอ มาเล่นลูกต่อหรอ” แมนถามไจแอนท์

“จะให้ตระกูลมันย่อยยับไปถึงไหนหละเพื่อน” แอนดริวถามไจแอนท์

“โธ่ พ่อคุณ ก็พวกมันทุจริตซะแทบทุกอย่าง ติดสินบนเจ้าที่เป็นร้อยกว่าครั้ง ข้อมูลที่ฉันแฮกมันมาอธิบายวันนี้ก็ไม่จบหรอก แต่มันสรุปสั่นๆได้ว่า มันเลว และ โครตโกง โอเค๊?”ไจแอนท์ตอบ

“และมันกำลังเปิดโรงแรมใหม่ กับ บ่อนการพนันที่ผิดกฎหมายแห่งที่สิบของมันในโรงแรม ”แบงค์พูดเสริม

“อืม…ถ้าจะทำบอกเลยว่ายาก และงานนี้มันใหญ่มาก” แมนพูด

“เวลาเรายังมีอีกเยอะพี่ เราเตรียมตัวทันยังไงก็ไหวอยู่แล้ว” แอนดริวเตอบ

            เมฆจ้องรออยู่นานจนในที่สุดเธอก็เดินลงมาพร้อมเอกสาร เมฆเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินตรงไปที่เธอ

“ตุบ…”

“ว้าย!”เมฆเดินเข้าไปชนเธอ และอาศัยความชุลมุนในเสี้ยววินาทีจับเอกสารนั้น ขณะเดียวกันก็ประคองเธอไม่ให้ล้มลงไป

“ร้อน” เมฆคิดในใจสักพัก…แล้วสายตาก็จ้องไปที่ใยห้าเธอ

“โอ้ว ขอโทษครับ พอดีผมไม่ทันมอง…ขะ…ขอโทษจริงครับ” เมฆตั้งเธอขึ้น และแสดงทีท่าขอโทษ

“...”แต่สายตาของทั้งคู่ยังจ้องมองต่อกันและกัน

“ต้องใช่แน่ๆ เนียนมาก…” เมฆพูด

“เนียนอะไรคะคุณนักสืบ? ผิวฉันหรอ… อย่าชมสิคะ…เรา… ขะ…ขะ.. เขิน” หญิงคนนั้นเหมือนจะพูดให้ตลกเพื่อกลบเกลื่อนแต่ดูท่าจะไม่สำเร็จ สายตาเธอยังข้างที่เมฆ มันแสดงตัวตนที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้จากสายตาแม่สายตานั้นจ้องกันแค่ 3-4วินาที  แต่ความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองเหมือนโลกได้หยุดหมุนไปแล้ว

.....

“นางจวบ! ลงมาแล้วก็เอาเอกสารมานี้สิ” คุณหญิงแมรี่ตะโกนมา

“ค่ะ..ค่ะ..ค่า! คุณหญิง” จวบกลับมาตั้งหลักและเดินไป

….

            “ไม่มีหลักฐานอะไรบ่งบอกว่าเป็นเธอ… แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอ เป็น เมย์ ” เมฆบ่นในรถขณะที่จ่าขับรถกลับ

“ว้าว นี้จะเป็นครั้งแรกที่คุณเมฆหาตัวตนคนจากความรู้สึก โดยไม่มีหลักฐานอะไรเลยหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ” จ่ายิ้มและหัวเราะออกมา

“ถ้าฉันจำนัยน์ตาเธอได้ก็คงดี… บ้าจริง! เวลาพยายามหาลายละเอียดของเธอ สมองผมไม่เคยแล่นเลย” เมฆบ่นอย่างเครียดๆ

“ความรู้สึกของคุณกับเธอ คงหยุดทุกอย่างบนโลก…แม้กระทั้งความคิดของคุณ คุณเมฆ ” จ่าแซวกวนๆ

“พอๆๆ เอาเป็นว่า ภาพนางเมย์นั้นมันเพิ่งจะปริ้นมาสดๆ อย่างอื่นค่อยว่ากันอีกที ผมขอพักก่อนละกันจ่า”

“ฮ่าๆๆๆๆ ความน่ารักชนะทุกอย่างโว้ย” จ่าตะโกนแซวนายเมฆ รอยยิ้มผลุดขึ้นมาบนหน้านิ่งๆของจ่า ซึ่ง…นานๆทีจะเกินขึ้น