ทีมปล้นคนเหนือเมฆ

          “มันน่าจะออกไปทางเสรีไท ฝากด้วยนะจ่า” เมฆวางสายหลังจากบอกเหตุการณ์ทั้งหมดให้จ่าองอาจ

“เอาไงต่อหละคุณเมฆ” อั๋นถาม

“เราจะไปหาแหล่งที่มันขายทอง”

“เอ่อ…แน่ใจได้ไงว่าของในตู้เซฟที่มันเอาไปเป็นทองอ่ะครับ”อ้นถาม

“กลิ่น… น่าจะเป็นทองรูปพรรณ ทองพวกนี้จะมีไซยาไนด์อยู่ กลิ่นมันคล้ายๆอัลมอนด์ ไอฉัตรชัยคงจะเก็บทองไว้เยอะมาก ถึงกลิ่นหึ่ตกอยู่”

 “แล้ว… เราจะไปตรงไหนหละครับ ถึงรู้ว่ามันขายทอง เราก็ไม่รู้ว่ามันจะขายที่ไหน”อั๋นถาม

“ถึงตอนนี้ฉัตรชัยคงประกาศไปแล้วแหละว่าทองของตัวเองเป็นแบบไหน ถ้าตัวผู้ซื้อรู้ละก็แจ้งจับตามความถูกต้อง… ยกเว้นบางคน”

…. “อ้น ไปตรวจบริเวณที่ทิ้งขยะของหอนี้ รอบๆตึกได้ยิ่งดี คิดว่าหลักฐานมันทำลายแถวๆนี้ ไม่น่าเก็บไปด้วย” เมฆสั่งการอีกครั้ง

“ได้ครับ”

“ไออั๋น ไปตรวจห้องที่ติดกับไอแมนทุกห้องทั้งชั้น บนชั้นล่าง”

“รับทราบ!” อั๋นตะเบ๊ะกวนๆแล้ววิ่งขึ้นไป

“ส่วนชั้น… ไปเล่นกับมันต่อ... แทกซี่!!!” และเมฆก็โบกแท็กซี่

           บนถนนเสรีไท ที่อยู่ดีๆก็ดุเดือดด้วยเสียงเครื่องยนต์รถกระบะขายของเก่ากับมัสแตงวิ่งคู่ขนาดกัน และทันใดนั้น รถตำรวจก็โผ่ลเข้ามาทั่วทุกซอกทุกมุม เสียงไซเรนตำรวจดังลั่นถนนเสรีไท

“พร้อมนะคุณแมน”แอนดริวถาม

“ตั้งแต่เกิดแล้ว”แมนยิ้มและ จอดรถขายของเก่านั้น กลางถนน แล้วหิ้วกระเป่าใบใหญ่ใบหนึงออกมา แล้วเดินเข้ารถของแอนดริวอย่างใจเย็น

ทางด้านตำรวจ

“คุณเมฆ ของไม่ได้อยู่ในโซฟา แต่อยู่ในกระเป๋ามัน!” จ่าโทรไปบอกเมฆด้วยสีหน้าเปื่อยๆแต่นั้นคือความเครียดที่สุดของเขา

“อ่อ ใช่ เรื่องนั้นผมรู้แล้ว ทองอยู่กับมัน แต่บางอย่าง…อยู่ในโซฟา มันต้องการให้คุณอยู่แล้ว พี่ๆเลี้ยวซ้ายๆ” เมฆบอกทางแท็กซี่และคุยไปด้วย

“ให้ชั้นหรอ…”

“จ่าครับ… เราครวจดูในโซฟา… พบ ไอนี้…” ผลตำรวจคนหนึงวิ่งมาและยื่นบางสิ่งให้

“โอ้วพระเจ้า…กลับไปบ้านไอฉัตรชัย ตามจับมัน ด่วน!”

           ทางด้านคุณเมฆ

“คุณเมฆครับ ผมเจอเบาะแสนิดเดียวเอง มันเอามาเผาหลังหอซะหมดเลยครับ” อ้นอยู่กับอั๋นโทรบอกเมฆแบบเปิดลำโพงเสียง

“โอเคๆ แล้ว อั๋นได้อะไรบ้าง”

“พบรอยขีดขวนบนผนังบางอย่างที่ห้องเดิมอะครับ เดี๋ยวจะส่งไฟล์ภาพไปให้”

“โอเค” เมฆรอรับไฟล์ภาพ 

“เยี่ยม! ไว้เล็บยาวก็ไม่ดีแบบนี้แหละแมน”เมฆหัวเราะอย่างสวยงามในรถแท็กซี่ และนึกภาพ 

"บอกที่รับของมา..." ภาพในจิตนาการของเมฆเป็นไอแมนที่กำลังบันทึกเส้นทางจากใครบางคนในมือถือเป็นคนบอก และใช้เล็บขีดแผ่นผนังนั้น

แท็กซี่ขับไปซักพักหนึง...

“จอดตรงนี้แหละครับ เงินนี้ไม่ต้องถอนผมรีบแล้ววววววววว!” เมฆเปิดประตูรถแทบจะบิน แล้วพุ่งไปขโมยมอเตอร์ไซค์ที่เจ้าของจอดซื้อของอยู่

“เจอทางลัดหน่อยสิรถแรง ฮึๆ”

…

          หมู่บ้านของฉัตรชัย เวลา เจ็ดโมงกว่าๆ

“คุณมาจับผมเรื่องอะไรจ่าองอาจ!” ฉัตรชัยตะโกนโวยวายลั่นหน้าบ้าน

“เอกสาร…ในตู้เซฟ ไม่ว่าจะเป็น นำเงินบริษัทไปซื้อขายหุ้น ซื้อขายสินทรัพย์สูงกว่าราคาจริง และ ทองพวกนั้น… ของคุณหือป่าว คุณฉัตรชัย ” จ่าองอาจกับในหน้าที่เคร่งขรึมทำสร้างความเยือกเย็นในจิตใจต่อฉัตรชัยเป็นอย่างมาก

“ทองนั้นของฉันแน่นอน! แต่เอกสารพวกนี้ ถ้าฉันโกงมาจริงๆ ไม่มาเก็บในเซฟให้โง่หรอก มีแต่จะทำลายไม่ก็เผาทิ้งซะเลย” ฉัตรชัยโวยวายแต่ตะกุกตะกัก

“อาจเป็นเพราะ คุณมันทันได้เผามัน…ใช่ไหม”

เมื่อสองอาทิตย์ก่อน…

“ผมดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้ร่วมธุรกิจนี้กับคุณคุณแมรี่” ฉัตรชัยจับมือแสดงความยินดีกับคุณแมรี่ ประธานบริษัทรถยนต์แห่งหนึ่งในห้องประชุมลับที่มีแค่ไม่กี่คนในนั้นและมีคุณเมย์ ผู้ประสานงานส่งของกลางให้แก่ทั้งสองผ่าย

“แมรี่ กับ เมย์ สองคนนั้น ให้ตายสิ…” ฉัตรชัยทรุดทั้งตัวลงกับพื้น หน้าตาขอเขาซีดและ สิ้นหวัง…

            ในตรอกซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง เมฆรีบจอดมอเตอร์ไซค์และวิ่งตามเส้นทางจากรหัสขีดขวนที่อั๋นส่งมาให้

“บรึ้นๆ!!”

“ให้ตายซิ ใส่โม้ง!” แมนตะโกนบอกแอนดริวและหันไปหยิบไอโม่งจากหลังทีหลังมาใส่ แล้วเปิดประตูรถแบกกระเป๋าใบใหญ่ใบหนึงออกมา

“แกตามมาจนได้ ให้ตายสิ มาคนเดียว…คิดจะร้องขอแล้วเอาไปหน้าตาเฉยหรอ” ขณะที่พูดแมนเดินเข้าหาเมฆอย่าช้าๆ

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน… อยากรู้ว่าแกทำได้ไงมากกว่า ตั้งบริษัทปลอมเพื่อหลอกเอาเอกสารโกงหรอ?” เมฆหอบนิดๆ

“ฮ่าๆ ไม่เชิงๆ จะอธิบายให้พัง… บริษัทที่ทำการซื้อขายกับไอฉัตรชัยเป็นของแม่แอนดริว”

“อ่อ…มิน่าหละ ทุกการปล้นได้รถแรงเพราะมีผู้ใหญ่ใจดีสนับสนุนนี้เอง”

“ไม่ ที่ผ่านมาแอนดริวเป็นคนแต่งและหาเอง ไม่ก็ขโมยมาเอง ต่อนะ… แม่แอนดริว หรือ คุณแมรี่ เคยถูกไอฉัตรชัยขโมยไอเดียงานที่มีมูลค่ากว่า10ล้านบาทไปเมื่อ5ปีก่อน การแข่งขันทางธุรกิจคราวนั้นทำให้คุณแมรี่เป็นลอง คราวนี้ คุณแมรี่ต้องการเอาคืน เลยใช่พวกฉัน โดนมีเมย์เป็นสื่อกลางให้กับฉัตรชัย…

“ใช้เล่ห์หญิงของเมย์ให้ฉัตรชัยยอมทำธุรกิจ…” เมฆพูดตัดจังหวะ

“เรามีธุรกิจลับมานำเสนอค่ะคุณฉัตรชัย เราจะขายรถให้คุณโดยการ…ซื้อสูงกว่าราคาจริง” เมย์ในชุดทำงานแสนเซกซี่เปิดหว่างอกกระโปรงเลยเข่ามาหน่อยหนึง พูดกับคุณฉัตรชัยในห้องทำงาน

“แค่นี้ฉันพอเดาต่อได้ คุณใช้เมย์ให้อยู่เป็นพวกฉัตรชัยโดยที่ฉัตรเองก็ไม่รู้ตัว เพราะ ฉัตรชัยนึกว่า เมย์ ทำงานให้แมรี่ แต่เมย์แอบอ้างทำงานให้ฉัตรชัยตามที่เอกสารนั้นระบุไว้”

“หวังว่าคุณจะไม่ให้ความลับนี้รั่วไปถึงบริษัทคุณนะค่ะ เราได้เงินทั้งคู่” คุณแมรี่พูดเสร็จก็รับเงินจากเมย์ที่รับมาอีกทีจากฉัตรชัย โดยเมย์ได้แอบเปลี่ยนมันไปเรียบร้อย ...

"...ทำให้เงินไม่ถึงมือคุณแมรี่ เมย์กับฉัตรชัยก็จะมีความผิด แต่ เมย์ เป็นคนของคุณ ยังไงก็รอด"

“ที่สำคัญ เมย์ตอนนั้นปลอมตัวด้วย ยากที่จะระบุบในหน้าให้ถูก เหมือนป้าที่หอตอนนั้น...แล้วไงต่อ…” แมนยืนฟังอย่าสนใจ

"โอ้วไม่...นั้นคือ เมย์หรอ เนียนมากดูแก่จริงๆ ฝากบอกให้จ่ายค่ายางด้วย"

จากนั้น เมฆหลับตาใช้ความคิดในเสี้ยววิ. และก็ลืมตาขึ้น พร้อมบรรยาย…

“เนื่องจากจะต้องทำให้เรื่องนี้อื้อฉาวเพราะ ถ้าเกิดเรื่องฟ้องร้อง ฉัตรชัยจะยัดใต๊โต๊ะให้รัฐเก็บเป็นความลับและรอดพ้นจะข้อกล่าวหานี้ได้…พวกนายเลยสร้างคดีใหม่ขึ้นมา โดยการ ขโมยสิ่งเล็กน้อยจากฉัตรชัย เพื่อให้เป็นเรื่องฉาวโด่งดังสื่อจับตา และ แสดงเอกสารเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นเอกสารที่มันขโมยไอเดียคุณแมรี่ สินบนครั้งล่าสุด และอีกหลายอย่างตอนที่คุณเข้าไปในห้องมันและเจอ  ส่วนทองนั้น เป็นกำไรของงาน”

สิ้นเสียงการอธิบายของเมฆทุกอย่างก็สงบตาม

“และมันก็เกือบจะสำเร็จ เพราะมาเจอนายก่อน… ให้ฉันได้เอาทองไปแลกเถอะนะคุณเมฆ ” แมนยืนนิ่ง…รอคำตอบจากเมฆ

“คิดจะร้องขอ… แล้วหายไปหน้าตาเฉยอย่างงั้นหรอ คุณแมน” เมฆพูดสวนแล้วยิ้มใสแบบกวนๆ

“ฮ่าๆๆๆ ให้ตายสิ นี้ฉันต้องแบบให้แก ครึ่งหนึงจริงๆหรอ” แมนหัวเราะและเดินไปหาเมฆ

“พี่แมน! ผมอยากจะอัดมันซักตั้ง” แอนดริวบ่น

“ฉันคงต้องให้มันแค่1ส่วน4 แหละ ทีมชั้นเยอะกว่า และมันแค่ตามคาบเรา ไม่ใช้ตำรวจ แค่เอกชน นายคงไม่ว่าใช่มั้ยเมฆ”

“เห้อ ทำใจไว้แต่แรกแล้ว ที่แกล่อให้ฉันไปอยู่ในห้องเพื่อให้ฉันเล็งเป้าหมายเป็นโซฟาโง่ๆ แต่โทษทีนะ เรื่องทรัพย์สินเงินทองที่พวกแกชิงไป…คืองานหลักของฉัน ฮ่าๆๆๆ” แล้วทั้งสามก็เดินเข้าห้องๆหนึ่ง ในตรอกนั้น เพื่อเอาทองไปแลกเป็นเงินอันมหาศาล

(จบตอนที่1)