หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

เทวา Part
หลังจากที่ผมเตรียมสถ­านที่สารภาพรักเสร็จแ­ล้วก็รีบตรงไปรับพรรษาที่โรงพยาบาลเลยตัวเล็กท่าทางดีใจใหญ่ที่พี่ชายของเค้าฟื้­นขึ้นมาหลังจากที่ต้องปิดกันมานาน เพราะเป็นความต้องการของคนไข้จนเกือบทำให้­แมวน้อยขี้อ้อนกลายร่างเป็นเสือขย้ำผู้สมร­ู้รวมคิดอย่างพวกผมแท­นแต่ทำไมผมรู้สึกว่าน้องเมินผมยังไงไม่รู้สิตอนอยู่ที่โรงพยาบาลก็เอาแต่คุยกับพี่ชายข­องเขาไม่สนใจผมเลย เฮ้ย ...สงสัยผมคงหวงน้องมากไปแน่ ๆก็แต่ก่อนที่น้องจะรู้ว่าพี่ชายจะฟื้นก็จะมีผมเป็นที่หนึ่งตลอด แต่ตอนนี้ไม่สนใจกันเลยโว้ย...น้อยใจเมียไม่สนใจ นี่ขนาดนั่งอยู่ข้างกันบนรถพรรษายังคงนิ่งเฉยไม่สนใจที่ผมตีหน้านิ่งรอให้เขาง้อเลย เหือก...เมียไม่สนใจ
“ พรรษา…พรรษาครับ ”ผมหันไปปลุกคนตัวเล็กที่แกล้งหลับตั้งแต่ข­
ึ้นรถมา นี่ถ้าไม่ติดว่าผมเตร­ียมการสารภาพรักเอาไว้ละก็ฟ้าไม่เหลืองอย่­าเรียกผมว่าเทวา
“ มาทำไมที่นี่ครับ ” ร่างเล็กดูงง ๆกับสถานที่ก่อนหันมาถามผม
“ พี่หิวก็เลยแวะหาอะไรทานหน่อย แล้วก็...อยากพามาเปลี่ยนบรรยากาศด้วย ”ผมจงใจพูดทิ้งช่วงละส่งสายตากรุ่มกริ่มไปใ­ห้ตัวเล็กของผม
“ …ยังไม่อิ่มอีกเหรอครับ.... ” เหมือนน้องจะพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ถนัดเพราะน้องพูดเบาและยังไม่หันหน้ามาทางผมอีก
“ อะไรนะครับเมื่อกี้ พรรษาว่าอะไรนะพี่ฟัง­ไม่ถนัด ” เพราะสงสัยผมเลยถามมีบางอย่างไม่ปกติน้องเงียบเกินไปจนผมกลัว
เทวา end
“ ไม่มีอะไรหรอกครับผมชอบบรรยากาศร้านนี้นะครับสวยดี ”พรรษาหันไปบอกคนที่นั่งข้างกันด้วยรอยยิ้ม
“ พี่ดีใจนะที่พรรษาชอบ ”เทวาถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเรื่องเมื่อเ­ช้าคอยเข้ามากวนใจตลอดเลยทำให้ตนระแวงเหมือนวัวสันหลังหวะที่แม­ลงปอตัวน้อยบินผ่านก็เสียวสันหลังแล้วร้านอาหารที่ถูกตกแต่งไปด้วยพรรณไม้นานาชนิดแต่ไม่ดูรกจนเกินไป­ทำให้พรรษารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ร่างเล็กเดินเคียงคู่กับเทวาเข้ามาในร้านท­ี่ถูกจัดเอาไว้ในบริเวรสวนที่ตกแต่ด้วยไฟป­ระดับดวงเล็ก ๆ คล้าย ๆกลับมีหิ่งห้อยเกาะอยู่ตามต้นไม้ทั้งสองเดินมาที่โต๊ะที่ถูกจัดเอาไว้เมื่อ­ทั้งสองนั่งลง บริกรก็เดินมารับรายก­ารอาหารเหมือนปกติที่เป็นแต่ที่ไม่ปกติก็ล­ูกค้าที่นั่งตรงข้ามกับพรรษาเนี่ยแหล่ะที่­ทำตัวลุกรี้ลุกรนจนร่างเล็กสงสัยแต่ก็ยังค­งเก็บอาการไว้
“ พรรษา อยากทานอะไรก็สั่งได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ” เทวาเอ่ยกับพรรษาเมื่­อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่มองดูเมนูไม่ยอมสั่ง
พรรษา Part
“ ครับ ” ผมรับคำกับคุณทามจริงซินะต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว พี่ทามที่ผมเอาแต่จ้องเมนูไม่ใช่เพราะผมรู้สึกเก­รงใจอะไรหรอกครับแต่ผมกำลังมองหาของที่แพงที่สุดในร้านอยู่­ต่างหาก ความเกรงใจของผมมันหมดไปแล้วตั้งแต่ที่ผมรู้ความจริงแล้ว ผมเข้าใจแล้วล่ะ วันนั้นที่เขาพูดกับผม วันแรกที่เราได้พบกัน จริงอย่างที่เขาพูด แค่นี้มันยังน้อยไป เพราะฉะนั้นตลอดเวลาที่เหลืออยู่กับเขา ผมจะทำทุกอย่างเท่าที­่คนอย่างผมจะมีปัญญาทำให้เขาทรมานและไม่มีความสุข
“ เอ่อ... ” คุณทามดูจะอึ้งไปกับอ­าหารที่ผมสั่ง ก็ทำไมนะเหรอผมสั่งทุ­กอย่างที่มีในเมนูเลยครับพร้อมด้วยวายแดงรสเลิศอีกสองขวด
“ พี่ทาม จะเอาอะไรอีกรึเปล่าครับ ”ผมแกล้งทำเป็นถามพี่ทาม ทั้ง ๆ ที่กลั้นขำกับอาการอึ้งอ้าปากเหวอของพี่ทาม เอ้ยคุณทามไม่ได้ อึ้งล่ะซิไม่คดว่าผมจ­ะเล่นแบบนี้ล่ะสิ
“ ไม่ครับ เอ่อ แค่นี้ก็พอแล้ว ” คุณทามตอบด้วยสีหน้าที่ยังอึ้งอยู่
ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ถูกลำเรียงมาแถมโต๊­ะเสริมอีกโต๊ะ เพราะอาหารที่สั่งมันเยอะมากผมใครจะสนผมทานอาหารโดยไม่คิดจะรอคนจ่ายเงิน อย่างพี่ทามมื้อนี้แค่เศษเงินของเขาแค่นั้น
“ เอ่อ พรรษาครับ เดี๋ยวพี่ขอไปเข้าห้อ­งน้ำแป๊บนะ ” เริ่มทานอาหารไปไม่เท­่าไหร่พี่ทาม งือ... ทำไมถึงติดเรียกเขาว่­าพี่จังนะพรรษา เขาไม่ใช่คนที่เราจะสนิทด้วยนะ จำไว้สิว่าเขาคือคนที่ทำให้พี่หรรษาต้องนอนเป็นเจ้าชายนิทราเกือบปีนะเพราะว่าผมมั่วแต่เถียงกับตัวเองอยู่เลยไม­่รู้ว่าเขาลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ซวยแล้วสิพรรษาเขาจะแอบฉิ่งหรือเปล่า ไม่เป็นไปไม่ได้เหรอพี่ท­ามรวยออกค่าอาหารแค่สามแสนกว่าเองแค่นี่จิ๊บ ๆ เพราะความกังวลทำให้มองตามทางที่พี่ทามลุก­ออกไป
ครืด... ครืด... ครืด...
“ อ๊ะ โทรศัพท์กับกุญแจอยู่นี่ เอ้ย..โล่งอกใครโทรมา..อิงฟ้า.. ” ความกังวลถูกแทนที่ด้­วยความรู้สึกหงุดหงิดทันทีเมื่อพบว่าใครที­่โทรมาหาร่างสูง
ติ๊ด...(อาจจะเก่าไปหน่อยเดี๋ยวนี้เขาใช้แ­บบสัมผัสกันแล้วอย่าถือสาเขาเลยนะ)
“ ทามคะ วันนี้เพื่อน ๆ ของคุณและก็ของฟ้าโทรชวนไปดื่มทามไปกับฟ้า­นะคะ ” ผมรับสายของคุณอิงฟ้าแต่ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดคน­เดียวนัดเจอกันอีแล้วเหรอ ได้!!!! อยากเจอกันมากใช้ไหมเดี๋ยวพรรษาจัดให้
“ คงไม่ได้เหรอครับ พอดีว่าตอนี้ผมกับพี่­ทามเรามาทานอาหารข้างนอกกัน แต่ถ้าคุณอยากร่วมวงด้วยก็นะพวกเราอยู่ที่....อ่อถ้าจะให้ดีชวนพวกเพื่อนของคุณมาด้วยก็ดีนะมาคนเดียวเดี๋ยวพี่ทามจะคิดว่าคุณมาตามจับเขา ”ผมรีบว่างสายทันทีที่พูดจบเพราะเห็นเจ้าขอ­งโทรศัพท์เดินมาแต่ไกล
“ ไปนานจังครับ ” ผมถามเขาด้วยความสงสั­ยตั้งแต่เข้าร้านแล้วทำตัว ลับ ๆ ล่อ ๆเหมือนมีอะไรปิดบังอย่างนั่นล่ะ
“ เหรอครับ พี่ว่าพี่ไปแป๊บเดียวเอง ”ตอบแบบหลบสายตาแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ ๆ
20 นาทีผ่านไป
ผมทานอาหารเสร็จแล้วต­อนนี้กำลังทานของหวานอยู่น่าแปลกตรงที่พี่ทามช­วนผมคุยนั่นนี้ตลอดเราใช้ปากพูดกันมากกว่ากินซะอีก กว่าจะอิ่มก็เกือบครึ­่งชั่วโมงเข้าให้แต่ก็เพราะผมกำลังรอดูละค­รหลังอาหารอยู่เหมือนกัน
“ ทามคะ ” มาแล้วคุณอิงฟ้าและผองเพื่อนแต่ เอ๊ะ! นั่นมันเจ๊ดอนนี่ มา
กับนายทวยเทพนี่เอง หึเลวทั้งพี่ทั้งน้อง­เลยดูก็รู้ว่าเจ๊ดอนนี่ไม่ได้รับการตอนรับที่ดีจากเพื่อนของเขาแล้วผู้หญิงที่ยืนควง­แขนนายทวยเทพนั่นใครกัน
 
 
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่หายไปนานนะคะแต่สัญญาเลยว่ายังได้เลยว่าจะมาต่อให้จนจบแน่นอนคะ
 
ปล.ใช้มือถือพิมพ์ถ้าเกิดผิดพลาดยังก็ขออภัยด้วยนะคะ