หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

เทวาหันตามเสียงเรียกอย่าง งง ๆ เขาไม่คิดว่าอิงฟ้าจะมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้มันทำให้เขารู้สึกกลัว กลัวว่าคนตัวเล็กที่ยืนตรงหน้าเขาจะเข้าใจผิดอิงฟ้าไม่น่าจะอยู่ที่นี่เวลานี้มันต้องมีอะไรผิดพลาดผมไม่ได้บอกใครว่าจะพาพรรษามาที่นี่

“ แม้คุณทาม แอบมาปารตี้คนเดียวแบบนี้มันน่าน้อยใจจังเลยนะคะ  ถ้าแองจี้เป็นยัยฟ้าจะงอนให้ง้อซะให้เข็ดเลย ” หญิงสาวที่ยืนควงแขนทวยเทพพูดขึ้นอย่างจงใจสื่อให้พรรษาเข้าใจถึงความสัมพันธ์ของเทวากับอิงฟ้า

พรรษา Part

ขอบคุณที่นะที่ช่วยย้ำว่าผมโง่มากแค่ไหนที่หลงคิดว่าแฟนของเพื่อนคุณเป็นเทพบุตร  หึ แต่อย่าหวังว่าผมจะร้องไห้แล้วเสียใจเหมือนก่อนหน้านี้ ไม่มีทาง!

“ เอ่อ…ทั้งหมดนี่พวกเพื่อนของพี่ทามเหรอครับ ” เป็นประโยคคำถามธรรมดาแต่ผมเชื่อว่าคุณทามต้องเข้าใจว่าผมต้องการจะถามอะไร  ดูจากสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของเขาแล้วน่า สมเพสสิ้นดี

“ คะ…ครับพวกนี้เพื่อนพี่เอง….ทั้งหมดเลย ” ถึงเสียงจะเบาไปหน่อยแต่รับรองได้เลยว่าคงดังสะท้านทรวงของใครบ้างหลาย ๆ คนแน่ ๆ ดูจากสีหน้าของพวกเพื่อนของคุณทามที่ทำหน้างง ๆ คิ้วขมวดจนจะผูกโบได้อยู่แล้ว ไหนจะสีหน้าอึ้งอ้างปากค้างของยัยปีศาจแดง(ปีศาจแดงจริงนะครับผมไม่ได้โกหกชุดเกาะอกที่สั้นจนแทบไม่ต้องจินตนาการต่อก็รู้ว่าข้างในมันหย่อนยานขนาดไหน ปากก็แดง แก้มก็แดง รองเท้ายังแดงอีก )ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คุณทวยเทพนั้นอีก และที่เด็ดที่สุดก็ยกให้แม่นางฟ้าจากแดนนรกอย่างคุณอิงฟ้าที่ยืนทำหน้ากัดมัน  เอ้ย ไม่ใช่กัดฟันกำหมัดแน่เห็นแล้วมันช่างโสภาจัง

“ ถ้าไม่รังเกียจ  เชิญร่วมโต๊ะด้วยกันไหมครับ ” ผมส่งยิ้มหวานให้กับทุกคน ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่แขกของพี่ทาม (…อุ้ย…ลืมอีกแล้ว แต่คำว่าพี่ทามมันติดอยู่ที่ใจผมไปแล้วคงแก้อยากแล้ว ล่ะ )ก็เหมือนแขกของผมเพราะฉะนั้นผมจะต้องดูแลอย่างดีเลยล่ะครับ ฮึฮึ

“ ทานกันแค่สองคน ทำไมสั่งอาหารมาตั้งมากมายขนาดนี้คะ สิ้นเปลืองตายชัก ” คุณแองจี้เบะปากใส่ผมเมื่อมองเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ( ก่อนจะนั่งข้าง ๆ ผม ฮึ คิดจะกันผมออกห่างจากพี่ทามล่ะสิ ) สงสัยคุณอิงฟ้าลืมเอาปากมาเลยส่งสมุนมารบแทบ เอ…หรือว่าเจ๊แกไม่วางเพราะมั่วแต่ทำหน้าแก่อยู่ จริง ๆ นะครับผมเห็นเต็ม ๆ ตาเลย ก็จะไม่เห็นได้ยังไงครับ ในเมื่อคุณอิงฟ้านั่งหน้าบูดบึ้งข้าง ๆ แฟนของเขาล่ะครับ  ส่วนผู้จัดการโต๊ะก็จะใครล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ยัยปีศาจแดงที่เจ้ากี้เจ้าการจัดให้คนนั้นนั่งตรงนี้คนนี้นั่งตรงนั้นแต่ดีหน่อยที่เจ๊ดอนนี่ได้ข้าง ๆ ผม

“ อ๋อ ต้องประหยัดเหมือนพี่ใช่มั๊ยครับ ดูสิขนาดเสื้อผ้ายังใส่ซะประหยัดเนื้อผ้า นี่คงเป็นเคล็ดลับที่ทำให้พี่ร่ำรวยใช่มั๊ยครับ สงสัยต้องนำไปใช้บ้างพี่คงไม่หวงกันนะครับ ”ผมตอบกลับยัยปีศาจแดงพร้อมทั้งส่งสายตาเหยียด ๆ สำรวจตั้งแต่หัวจดเท้า

“ ฮ่าฮ่า ถูกใจฉันจริง ๆ  เด็กคนนี้ ” พี่ผู้หญิงที่นั่งถัดจากเจ๊ดอนนี่หัวเราะออกมาอย่างไม่คิดจะเก็บความรู้สึกของตัวเองส่วนยัยปีศาจแดงนั่งกำช้อนจนจะหักแล้วครับสงสัยกำลังมโนว่าเป็นคอผมแน่ ๆ

“ พรรษา…/ดาว…” ดูเหมือนผมและเพื่อนร่วมชะตากรรมจะโดดชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามผมดุแล้วครับ ส่วนอีกคนคิดว่าไม่ต้องบอกนะว่าเขาดุใคร ( อ๊ะอ๊ะ อย่าคิดว่าผมกำลังปัดความรับผิดชอบนะครับ ผมแค่พูดในสิ่งที่เห็นและได้ยินแต่พี่ผู้หญิงคนที่ชื่อดาวเขาไม่ฟังแถมยังเมินใส่อีก 555 )

“ ไงครับคุณชาย ช่วงนี่ไม่ค่อยเห็นหน้าเลยนะ ” เพื่อนคนที่ 1 ที่นั่งถัดจากพี่สาวที่ชื่อดาว ทักเทวาเพื่อปรับบรรยากาศให้ดีขึ้น

“ นั่นสิยะ ฉันอุส่าสละเวลาลงมาเยี่ยม ฉันนะคิดว่าแกเครียดจนป่วยใกล้จะตายแล้ว  ที่ไหนได้ที่แท้ก็หลงเมียเด็กนี่เอง สวัสดีจ๊ะพี่ชื่อเอื้อมดาวนะจ๊ะ น้องน่ารักมากเลยชื่อ ไร เหรอ ” พี่ผู้หญิงที่นั่งถัดจากเจ๊ดอนนี่พูดกกับคุณเทวาที่นั่งทำหน้าปั้นยากอยู่ เหมือนเขาจะมึนไม่หายที่เจอกองทัพเพื่อนบุก ก่อนจะหันมาทักทายผม  ด้วยรอยยิ้มสวยแต่…ทำไมตาเศร้าจัง… ความรู้สึกของผมมันบอกแบบนั้นถึงแม้พี่เขาจะส่งยิ้มมาให้ก็ตาม

“ พรรษาครับ ”ตอบพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้

“ ชื่อพรรษาเหรอครับ น่ารักจังเลยนะครับ พี่ชื่อต่อนะ ” พี่ต่อยิ้มตาหยีไม่สนใจกระแอมที่ดังมาจากข้าง ๆ

“ อืม..เอ่อ ทุกคนนี้พรรษาแฟนเรา พรรษานี่ อิงฟ้า นภา กันต์ เทม แองจี้  แล้วนี่ดอนนี่พี่ของพรรษา ส่วนนั่น ดาวและก็ต่อ ทุกคนเป็นเพื่อนของพี่ ” เหมือนพี่ทามพึ่งจะนึกออกว่าควรจะแนะนำเพื่อน ๆ ของเขาให้ผมได้รู้จัก ลองนึกภาพตามนะครับ โต๊ะที่เรานั่งเป็นแบบวงกลม(ขนาดใหญ่เป็นพิเศษ)พี่ทามเริ่มที่คุณอิงฟ้าที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือ และยังไม่ลืมแนะนำเจ๊ของผมให้ทุกคนรู้จักด้วย

“ ล้อเล่นรึเปล่าค่ะทาม นี่คิดจะอำพวกเราเล่นใช่มั๊ย นภาว่างานทามอำไม่สำเร็จเหรอค่ะ อิอิ ” ผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยที่สุดในบรรดาเพื่อนของพี่ทามพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีแต่ทำไมมันกระแทกเข้าที่ใจของผมเต็มแบบนี้แหล่ะ ไม่…ไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บเลยซัก…ฮึก…นิด ผมเผลอกำหมัดแน่น ท่าทางที่ดูอ่อนหวานเรียบร้อยแต่ทำไมผม ฮึก รู้สึกว่าเขาเยาะเย้ยผมอยู่ก็ไม่รู้ ท่าทางที่ดูดีนั่นมันแต่สายตาที่มองกลับมามันแสดงถึงความเหยียดหยามดูแคลน อย่างไม่ปิดบัง ใจร้ายจังเลย

“ สงสัยจะงอนยัยฟ้าที่หนีไปเม’กาไม่บอกน่ะ อย่าสนใจเลยนภา ” แองจี้พูดลอยหน้าลอยตา

“ อ้าว… แล้วตกลงยังไงครับคุณชาย ถ้าน้องมันว่างงั้นกระผมขอนะขอรับ ” พี่ต่อหันไปถามพี่ทามที่นั่งหน้านิ่งอยู่ยิ่งทำให้เจ็บเข้าไปกว่าเดิม สมน้ำหน้าแกแล้วพรรษา ตั้งใจจะทำให้เขาเจ็บทุรนทุรายกลับกลายเป็นตัวเองที่ต้องเจ็บอยู่คนเดียว

“ อ๊ะ… ” เพราะมั่วแต่จ้องหน้าพี่ทามเลยไม่ทันระวัง ยัยปีศาจแดงที่นั่งอยู่ข้างก็ปัดแก้วไวท์หกใส่ผมเต็ม ๆ

“ อุ๊ยโทษ’ทีไม่ทันระวัง ” ยัยแองจี้ปีศาจแดงพูดจีบปากจีบคอแต่แววตากับหัวเราะเยาะสะใจพรรษากำหมัดแน่นอย่างสุดทน

“ เหรอครับ แต่นี่ผมตั้งใจ …ซ่า ” ผมหยิบขวดไวท์ที่แช่อยู่ในถังน้ำแข็งที่มีของเหลวในนั้นเกือบจะเต็มขวดราดลงบนหัวของเธอทันทีที่พูดจบ

“ กริ๊ดดดด…..”

“ พรรษา.!! หยุด พี่บอกให้หยุดทำไมทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ พี่ไม่เคยสอนให้เราทำตัวแบบนี้ ” พะ…พี่ทามตะคอกผม ฮึก ผม เลว ทีเพื่อนเขาทำผมทำไมไม่ว่า ทำไมที่ตัวเองทำกับผมทำไมถึงไม่จัดการกับสิ่งที่ตัวเองทำเลวเอาไว้บาง ผมมองเขาอย่างเจ็บปวด

“ ครับ ต้องแบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่ามีมารยาท ” ผมหันไปเห็นบริกรที่กำลังเดินเอาเค้กมาเสริพ์ที่โต๊ะพอดีเลยใช่มือตะปบเค้กชิ้นปาใส่หน้าพี่ทามทันที โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีวัตถุบางอย่างสวมเข้ากับนิ้วของตนเอง

“ แบบนี้…อึก…มีมารยาทพอรึยังครับ คุณ เทวา อัครเทพ ” พูดจบพรรษาก็วิ่งออกจากตรงนั้นทันที

พรรษา  end

“ พรรษา ” ดอนนี่วิ่งตามน้องของตัวเองไป ทิ้งความวุ่นวายเอาไว้ข้างหลังตอนนี้เขาเป็นห่วงความรู้สึกของน้องมากกว่า

……………………..…………… จบตอน …………………………………….

นอกเรื่องจร้า……

หลังจากที่พรรษาวิ่งออกไปแล้ว

“ ดาวเคยคิดว่า…ในกลุ่มพวกเราถ้าจะมีใครสักคนที่สามารถปกป้องคนที่รักและทำให้มีความสุขได้มากที่สุด ดาวเคยคิดว่าคน ๆ นั่นก็คือทาม แต่วันนี้ที่ดาวเห็นนอกจากทามไม่ปกป้องแล้ว ฮึก ทามยังทำร้ายเขา… ฮึก…อย่างที่ดาวเคยโดน หลังจากนี้อีกไม่นานทามก็คงหาเรื่องทะเลาะแล้วในที่สุดทามก็จะทิ้งน้องอย่างที่เขาทิ้งดาว  ฮึก ถ้ารู้ว่าไม่สามรถปกป้องน้องได้ทำไมทามถึงทำแบบนี้  ” เอื้อมดาวมองหน้าเทวาอย่างผิดหวังหยดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมาจากหัวใจที่ปวดร้าว

“ ดาว ” กันติกาเดินเข้าหมายจะเช็ดน้ำตาให้โดยไม่สนใจสายตาที่มองอย่างไม่พอใจของเพ็ญนภา แต่ก็ถูกปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี

“ ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาเช็ดเองได้ ในเมื่อทามเองก็ไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่ใครบางคนสงสัยงั้นดาวขอตัวนะ ไปเถอะต่อพาดาวกลับดอยที ” เอื้อมดาวพูดพลางเช็ดน้ำตาตนเองก่อนจะกล่าวลาทามตัวต้นเหตุที่ทำให้ตนต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งหลังจากเรียนจบมานาน แต่เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กล่าวลาใครบางคน

“ อ่อ ครั้งหน้าถ้าไม่มีใครตาย ก็ไม่ต้องโทรตามฉันมาอีกนะ เพราะฉันไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับชาวฟ้าอย่างนายอีก นายดาวลูกไก่ ” ลาก่อนดาวที่เอื้อมไม่ถึงได้แต่กล่าววาจาที่ร้ายกาจออกไป ได่แต่ซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้

“ ดาว ไม่เป็นไรนะ ” ต่อถามเพื่อนสาวขณะเดินเคียงข้างกันเขาเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไงกันติกาทำให้ดาวเจ็บจนแทบกระอักเลือดเหตุการณ์วันนี้มันเหมือนกับวันที่เอื้อมดาวเคยเจอมามันเหมือนจนคนตัวเล็กที่เขาคิดว่าเข้มแข็ง แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เลย เขาได้แต่มองและปลอบเพื่อนรักอยู่ห่าง ๆ หวังว่าสักวันเพื่อนคนนี้จะมีความสุขกับความรักของเธอสักที

ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ แต่สัญญาว่าจะลงจนจบคะ