ริมฝั่งทะเลฝัน

                   “เฮ้ยอะไรวะเนี่ย” นัทส่งเสียงเอะอะเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมายืนอยู่กลางบ้านเมื่อวินเปิดประตูออกมาดูก็ต้องหัวเราะขำกลิ้งกับภาพของแทน

                   “ฮ่า…ฮ่า...ไอ้แทนหมดสภาพถึงขนาดนี้เลยหรือวะ…เฮ้ยแทนลุก…ลุก” วินเดินเข้าไปปลุกแทนที่นอนแผ่หราสองขาเหยียดเต็มที่อยู่ตรงกลางบ้าน

                   “เฮ้ย ตื่น เข้าไปนอนในห้องไอ้แทนตื่น”

                   “ฮื่อ….”เสียงแทนงัวเงียไม่ได้สติ

                   “วะเมายังกะหมาแถมยังปลุกยากชิบเป๋ง” วินบ่นอุบอิบ

                   “เอาน้ำสาดมันเลยดีมั๊ย” นัทออกความคิดเห็น

                   “เออดีๆ…ฮึม…จะสาดให้ร้องเอ๋งเลยมึง”

                   นัทถือขันน้ำมาในมือแล้วสาดไปที่หน้าของแทนโครมใหญ่ทำให้แทนสะดุ้งตื่นร้องเอะอะโวยวาย

                   “โว้ย…อะไรวะเนี่ย ทำอะไรของแกวะไอ้นัทไอ้วินคนกำลังฝันหวานแท้ๆดูดิเปียกหมดแล้ว” แทนโวยวายไปพร้อมกับลูบหน้าตาที่เปียกซ่กทั้งนัทและวินยืนหัวเราะอย่างสะใจ

                   “เออ…ขำกันเข้าไปโรคจิตหรือไงวะถึงได้ชอบแกล้งคนน่ะ”

                   “นี่ไอ้แทนแกมานอนทำหอกอะไรตรงนี้ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง” นัทถาม

                   “อ๊ะๆ…หรือว่าเมื่อคืนหมดแรงจนถึงขนาดคลานเข้าห้องไม่ไหว” ว่าแล้วทั้งนัทและวินก็พร้อมใจกันประสานเสียงหัวเราะดังลั่น

                   “อะไรๆ” แทนทำกลบเกลื่อนในท่าที

                   “ก็แม่กุหลาบแดงของแกไงเมื่อคืนเราเห็นนะ…พี่แทนคะ พี่แทนขาหนูปลื้มพี่แทนม้ากมากค่ะ” วินบีบเสียงเล็กลงเลียนแบบสาวน้อยในประโยคที่หยอกล้อแทน

                   “แล้วเมื่อคืนแกพาน้องเค้าไปปลื้มถึงไหนล่ะถึงได้กลับมาหมดสภาพอย่างนี้” นัทเข้าไปตบบ่าหยอกเย้าแทน

                   “ไง…พวกแกอิจฉาล่ะซี…ช่วยไม่ได้เว้ยมันเป็นเรื่องของคนหล่อ” แทนยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนด้วยท่าทียียวน

                   “เฮ้อ…ง่วงว่ะเมื่อคืนเสียพลังงานไปเยอะ…ต้องไปนอนเอาแรงก่อน” ว่าแล้วก็เดินงัวเงียสะเปะสะปะเข้าห้องไปปล่อยให้นัทและวินยืนอมยิ้มเพราะคุ้นชินกับท่าทางแบบนี้ของแทน

                   “เออนี่วินเย็นนี้แกจะไปไหนหรือเปล่า” นัทหันมาถามวิน

                   “เปล่านี่มีอะไรเหรอ”

                   “จะใช้มอ’ไซค์หน่อย…กะว่าจะเอาหนังสือไปคืนพี่ฟ้า”

………………………………………….

                   บ่ายนี้ตรงซุ้มขายของหน้าหาดผู้คนเริ่มหนาตาขึ้น  นักท่องเที่ยวหลายคนเดินดูของขายตามซุ้มต่างๆ  ที่ซุ้มของฟ้ามีนักท่องเที่ยวมายืนดูภาพวาดอยู่ประปรายบ้างก็เข้าไปเลือกหนังสืออ่านในร้านหรือไม่ก็เช่าไปนอนอ่านที่เก้าอี้ริมหาด  ฟ้ากำลังง่วนอยู่กับงานคอยดูแลลูกค้าอยู่ในร้านกระทั่งลูกค้าเริ่มเบาบางลงฟ้าจึงออกมานั่งรับลมทะเลที่เก้าอี้หน้าซุ้ม

                   ผืนทะเลทอดตัวกว้างไกลสุดตาระลอกคลื่นทยอยกันพลิ้วตัวเข้าสู่ฝั่งคล้ายเป็นหน้าที่ที่ต้องกระทำอย่างไม่เบื่อหน่าย  อ้อมกอดของผืนทรายยังคงอ้าโอบแรงถั่งโถมของเกลียวคลื่นอย่างมั่นคง  ฟ้าเฝ้ามองท้องทะเลตรงหน้าอย่างคุ้นเคยภาพเดิมๆฉากเดิมๆที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาอยู่ทุกวันแต่ในความคงเดิมนั้นมันมีรายละเอียดที่แตกต่างกันอยู่เสมอ  ฟ้าชอบเฝ้ามองรายละเอียดที่ไม่เคยซ้ำกันเลยแม้แต่วันเดียว

                   เกลียวคลื่นไม่เคยซ้ำจังหวะขณะที่มันม้วนตัวเข้าสู่ฝั่ง  ท้องฟ้าไม่เคยซ้ำเฉดสีทั้งยามฉายแสงหรือยามอ่อนแรงลง  แม้แต่สายลมที่พัดไหวท่วงทำนองหนักเบาก็ไม่เหมือนกัน  รายละเอียดเหล่านี้คือเสน่ห์ที่สวยงามเป็นเสน่ห์ที่ซ่อนลึกอยู่ในธรรมชาติและมีพลังมากพอที่ชวนให้หลงใหล  เช่นเดียวกับมนุษย์ที่แอบซุกเอาความอ่อนไหวและอารมณ์อันเปราะบางเอาไว้ภายในฟ้าชอบที่จะสัมผัสกับอารมณ์เหล่านี้เพราะมันอ่อนหวานและงดงาม

                   “คุณน้าขา…คุณน้าขา” เสียงเล็กๆทำให้ฟ้าต้องหันหน้ามามองเด็กหญิงตัวเล็กตาโต ผมหยิกนั้นถูกผูกไว้สองข้างกำลังยืนเกาะแขนฟ้าอยู่

                   “อะไรเหรอจ๊ะ…หนูน้อย”

                   “หนูอยากได้ภาพวาดค่ะ…สวย” หนูน้อยร้องบอกฟ้าพร้อมกับชี้มือไปที่ภาพวาด ฟ้ายิ้มเอ็นดูในความไร้เดียงสา

                   “อยากได้หรือจ๊ะ เอาอย่างนี้เดี๋ยวน้าวาดให้ใหม่ดีมั๊ย” หนูน้อยยิ้มร่าฟ้าหันมาเตรียมอุปกรณ์วาดภาพและเริ่มลงมือสเกตต์หน้าของเด็กหญิงซึ่งฟ้าให้เธอนั่งยิ้มอยู่ตรงเก้าอี้ไม่นานนักภาพวาดก็เป็นเค้าโครงขึ้นมาเป็นรูปหน้าของเด็กหญิงผมหยิกยิ้มแป้นตาโตฟ้าวาดรายละเอียดเพิ่มเล็กน้อยเพียงไม่นานภาพนั้นก็เสร็จ

                   “ภาพใครเอ่ย” ฟ้าถามและคลี่ภาพวาดให้เด็กหญิงดู

                   “ภาพหนูค่ะ…สวย” เด็กหญิงยิ้มกว้างดีใจ

                   “อ่ะ…น้าให้เก็บไว้ดีๆนะ” ฟ้าส่งภาพวาดให้เด็กหญิงตัวน้อย เธอรับมาไว้มองภาพวาดแล้วยิ้มอย่างถูกใจ

                   “ขอบคุณค่ะ” เด็กหญิงย่อตัวไหว้แล้ววิ่งหน้าเริ่ดไปยังชายหาดฟ้าหัวเราะเบาๆให้กับเด็กหญิงผู้ไร้เดียงสา เส้นผมหยิกยาวนั้นสะบัดพลิ้วตามแรงลมกระโปรงตัวยาวไหวลู่แดดยามบ่ายสะท้อนประกายส่องเสี้ยวหน้าของฟ้าให้เปล่งปลั่ง ตรงข้างซุ้มมีใครคนหนึ่งยืนมองภาพนั้นอย่างชื่นตาด้วยหัวใจที่อบอุ่น

……………………………………….

                   “อ้าวนัท” ฟ้าหันหน้ากลับมามองเห็นนัทยืนยิ้มอยู่ข้างๆซุ้ม

                   “นัทเอาหนังสือมาคืนพี่ฟ้า” นัทถือหนังสือในมือเดินเข้ามายื่นให้ฟ้า

                   “อ่านจบแล้วเหรอ” ฟ้าถามนัทอมยิ้มบางๆแทนคำตอบ

                   “พี่กำลังจะเก็บของแล้วล่ะ”

                   “อ้าววันนี้พี่ฟ้าไม่ขายแล้วเหรอ” นัทเลิกคิ้วถามอย่างประหลาดใจ

                   “จ๊ะวันนี้อยากกลับบ้านเร็ว”

                   “เดี๋ยวนัทช่วยนะ”

                   นัทช่วยฟ้ายกภาพวาดเข้าไปเก็บในซุ้มดูแลจัดวางหนังสือในชั้นให้เข้าที่แล้วจึงดูแลความเรียบร้อยรอบๆซุ้มเพียงไม่นานนัทและฟ้าก็จัดการเปิดประตูใส่กุญแจซุ้มจนเสร็จเรียบร้อย

                   “พี่ฟ้าจะกลับยังไง” นัทถามด้วยความเป็นห่วง

                   “บ้านพี่อยู่ไม่ไกลหรอกเดินไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว…ไปด้วยกันมั๊ย” นัทยิ้มรับคำชวนนั้น

                   “นัทเอามอ’ไซค์มาเดี๋ยวนัทจะไปส่งพี่ฟ้าเอง”

                   ฟ้านั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของนัทซึ่งขี่เลียบถนนริมหาดเพียงไม่นานก็มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านไม้สีขาว

                   “บ้านพี่ฟ้าสวยจัง” นัทชม

                   “ไปเข้าไปในบ้านก่อน” ฟ้าเดินนำหน้านัทเข้าไปในบริเวณบ้านตรงระเบียงด้านหน้าหันสู่ทะเลมีโต๊ะรับแขกเล็กๆวางอยู่พร้อมม้านั่งเตี้ยๆสองตัวบนโต๊ะมีปะการังรูปคล้ายเปลือกหอยวางโชว์อยู่  นัทนั่งลงที่ม้านั่งส่วนฟ้าเดินเข้าไปในบ้านไม่นานก็ถือน้ำหวานสีแดงพร้อมถาดขนมคุ๊กกี้มาวางตรงหน้านัทนัทขอบคุณด้วยรอยยิ้มและหันมองบรรยากาศโดยรอบมุมชายหาดทางด้านนี้เป็นด้านที่สงบไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวชาวบ้านที่อยู่แถบนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวประมงดังนั้นจึงมองเห็นเรือประมงหลายลำจอดเรียงรายอยู่  ไกลจากทะเลออกไปมองเห็นหมู่เกาะอยู่ลิบๆ  นัทปรายตามองมุมหนึ่งของระเบียงเห็นบอนไซหลายต้นปลูกอยู่ในกระถางวางประดับอยู่อย่างสวยงาม

                   “พี่ฟ้าชอบเลี้ยงบอนไซด้วยเหรอ” ฟ้ายิ้มเดินไปที่กระถางบอนไซใช้ปลายนิ้วลูบไล้อย่างแผ่วเบาดวงตาหม่นลงเล็กน้อย

                   “ของพ่อกับแม่น่ะ…เมื่อก่อนพ่อกับแม่เค้าชอบบอนไซมากสรรหามาเลี้ยงไว้หลายต้นประคบประหงมซะอย่างดี เดี๋ยวนี้ท่าน…ไม่อยู่…พี่ก็ต้องดูแลแทน” ดวงตาคู่นั้นหันมายิ้มกับนัทแต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าๆ

                   “แล้วเค้าไปไหนซะล่ะ” นัทถามอย่างใคร่รู้

                   “ท่านเสียแล้ว….ทั้งคู่…มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ” ฟ้ายืนพิงขอบระเบียงสายตามองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าคล้ายครุ่นคำนึงถึงบางสิ่งบางอย่าง

                   “บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่พี่รักมาก ทุกๆปิดเทอมเราจะมาพักผ่อนกันที่นี่สามคนพ่อแม่ลูก หลังจากท่านเสียพี่ก็ต้องเรียนต่อที่กรุงเทพฯให้จบทำงานได้พักหนึ่งก็มาอยู่ที่นี่…ความทรงจำของที่นี่สวยงามเสียจนพี่ไม่อยากทิ้งไป”

                   “พี่ฟ้าโชคดีที่ยังมีความทรงจำดีๆเก็บไว้…ไม่เหมือนนัท” ประโยคนั้นแผ่วเบาคล้ายรำพึงกับตัวเองฟ้าเดินมานั่งใกล้ๆนัทดวงตาห่วงใยมองอย่างอ่อนโยน

                   “ทำไมเหรอ…เกิดอะไรขึ้นกับนัทล่ะ”

                   “แม่นัทเสียตั้งแต่นัทเด็กๆแล้วล่ะ…แต่นัทจำทุกอย่างเกี่ยวกับแม่ได้หมดเลยนะทั้งยามแม่ยิ้มและยามแม่ร้องไห้ รอยยิ้มของแม่สวยนะ…สวยเหมือนรอยยิ้มของพี่ฟ้า” ชั่วขณะนั้นนัทสบสายตามองฟ้าด้วยประกายตาที่ลึกซึ้ง

                   “เพียงแต่เวลานั้นนัทยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับแม่บ้าง” นัทลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงโรยสายตานิ่งยังเวิ้งฟ้าไกล

                   “สำหรับพ่อนัทไม่เรียกว่าความรักหรอกนะ…ความทรงจำที่มีต่อเค้ามันเจ็บปวดทั้งนั้น พอแม่จากไปพ่อเปลี่ยนผู้หญิงไม่เคยซ้ำจนนัทร้สึกว่านัทเป็นส่วนเกินในชีวิตของพ่อเราไม่เคยผูกพันกันเลยด้วยซ้ำ นัทจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่พ่อกอดนัทนั้นเมื่อไหร่…แต่ช่างมันเถอะนัทชินกับความรู้สึกนี้แล้วล่ะ ตอนนี้พ่อเค้าคงมีความสุขกับครอบครัวใหม่ของเค้าแล้วล่ะ” สายตาของนัทเจ็บปวดไปกับทุกถ้อยคำที่หลั่งไหลฟ้าเดินมาหยุดยืนนิ่งอยู่ข้างๆลูบหลังนัทเบาๆถ่ายทอดกระแสอบอุ่นปลอบโยน

                   “ลืมมันเถอะนัท…บางสิ่งบางอย่างถ้าฝังใจแล้วมันเจ็บก็อย่าไปจำมันเลย” น้ำเสียงนั้นนุ่มนวลนัก นัทหันมามองหน้าฟ้าสองสายตาประสานกันจนฟ้าต้องรีบถอนสายตาออกมา

                   “เอ่อ นัทคงหิวแล้วล่ะเดี๋ยวพี่ไปเตรียมอาหารเย็นในครัวก่อน…เดี๋ยวเย็นนี้ทานข้าวด้วยกัน”

                   “ให้นัทช่วยนะ”

                   นัทเดินตามหลังฟ้าเข้าไปในส่วนครัวของบ้านฟ้าหยิบผักหมูไข่และเครื่องปรุงบางอย่างออกมาจากตู้เย็นนัทยืนมองท่าทางคล่องแคล่วนั้นอยู่ใกล้ๆ

                   “ไหนทำอะไรได้บ้างล่ะเรา” ฟ้าหันไปถามนัท

                   “โอ้ยได้หลายอย่างเลยแหละพี่ฟ้าเดี๋ยวนัทจะแสดงฝีมือให้ดู ทั้งข้าวผัดผัดข้าวไข่ทอดทอดไข่ยำปลากระป๋องหรือปลากระป๋องทรงเครื่อง พี่ฟ้าอยากกินอะไรล่ะ” ฟ้าหัวเราะกับรายการอาหารที่นัทแจกแจง

                   “แหม…แต่ละอย่างยากๆทั้งนั้น เอ้า…เอาผักไปล้างดีกว่านะง่ายดี” ฟ้าส่งผักให้นัทไปล้างที่อ่าง

                   “พี่ฟ้ารู้ม๊ย ในบรรดาพวกเราแทนมันทำกับข้าวเก่งสุดเลยนะ…ส่วนวินหุงข้าวแต่ละครั้งต้องลุ้นว่าสุกหรือดิบหรือบางทีมันก็มีโปรโมชั่นมาให้หม้อเดียวมีครบทั้งสุกไหม้ดิบ…ส่วนนัทไม่ทำอะไรมีหน้าที่ดูกับกินอย่างเดียว”

                   “ท่าทางวินนัทแทนคงสนิทกันมากนะ”

                   “ก็อยู่แก๊งค์เดียวกันตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วล่ะพี่ฟ้าเรามีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันเลยจูนกันง่าย…เวลาพวกเรารวมตัวกันทีอาจารย์งี้ปวดหัวทุกที”

                   ฟ้าหัวเราะกับท่าทางของนัทซึ่งบัดนี้รอยยิ้มละไมแต้มอยู่ทั้งใบหน้าและดวงตาของนัท  ท่าทีเริงร่านั้นไม่เหลือเค้าแห่งอารมณ์หม่นเศร้าในดวงหน้า  นัทผู้ซึ่งยามโศกก็เศร้าสะท้านไปถึงหัวใจของฟ้ายามอารมณ์ดีก็ทำให้ฟ้ายิ้มหัวสดใสไปด้วย

                   “เอาล่ะเรียบร้อย” ฟ้าบอกนัทหลังจากที่แกงจืดในหม้อสุกแล้ว

                   “เอ้า…นัทยกออกไปได้นั่งข้างนอกดีกว่านะลมเย็นดี”

                   นัทยกกับข้าวสองสามอย่างไปวางบนโต๊ะรับแขกริมระเบียง  จากนั้นทั้งนัทและฟ้าก็ลงมือทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยโดยเฉพาะนัทที่พอทานเสร็จแล้วถึงกับเอามือลูบท้องอย่างอิ่มเต็มที่

                   “โอย…นัทไม่เคยกินข้าวที่ไหนอร่อยเท่าที่นี่มาก่อนเลยนะเนี่ย”

                   “เกินไปแล้วจ๊ะ”

                   “จริงๆนะ...พี่ฟ้าไม่เชื่อนัทเหรอ” ทั้งน้ำเสียงและดวงตาคมซึ้งนั้นทอดมองมาอย่างออดอ้อนจนฟ้ารู้สึกไหววูบ

                   “พี่ฟ้าจะว่าอะไรมั๊ย…ถ้านัทจะขอมาหาพี่ฟ้าอีก”

                   “พี่จะว่าอะไรล่ะ…ตามใจนัทสิจ๊ะ” รอยยิ้มหวานนั้นทำให้หัวใจของนัทอิ่มเอมและเป็นสุข